Sameiningin - 01.07.1914, Blaðsíða 48

160
og yrði lifandi og starfandi fólk i söfnuðunum. Man eg þá aS hann
sagði, aö hann væri meir og meir að tapa trú á það, sem fólk vana-
lega kallaði snjallar ræður, og meir og meir að fá trú á einstaklings-
kristniboði, kristilegu samtali og áhrifum kristinna manna, presta og
annarra, persónulega á aðra menn. Með heimilis-kristniboði kæmist
einmitt þessi hugsjón í framkvæmd. Slík starfsemi, sem dr. Jón
Bjarnason, með langa og mikla lífsreynslu að baki sér, fann svo glögt
til að brýn þörf var á, væri þar með komin af stað og orðin að veru-
leik.
Talað hefir verið um að reisa dr- Jóni Bjarnasyni hæfilegan
minnisvarða, helzt að stofna minningarsjóð, er beri nafn hans og sé
notaður til einhvers göfugs og góðs fyrirtækis. Flestum mun koma
saman um, aö sjóður sá ætti helzt að ganga til þess að koma upp ís-
lenzkri, kristilegri mentastofnan, með því að hinn látni, mikli og göf-
ugi foringi vor hafði meiri mætur á lifandi kristinni trú og íslenzkrí
tungu en á nokkru öðru. Eg fyrir mitt leyti er þessu samþykkur.
En færi svo, að ómögulegt reyndist að koma þessarri umræddu
bjargráða-starfsemi af stað, nema með því að gefa upp hugmyndina
um íslenzka mentastofnun hér vestra, færi svo, segi eg, að annaðhvort
yrði að þoka fyrir hinu, mentamál vor í sambandi við íslenzka tungu,
eða sú bjargráða-viðleitni, sem hér ræðir um, þá er eg viss um, að
dr. Jón Bjarnason hefði kosið að láta íslenzka tungu víkja. Því svo
heitt, sem hann unni íslenzkri tungu og íslenzkum bókmentum, þá
elskaði hann þó lifandi, heilan kristindóm enn betur. Vonandi þarf
hvorugt þetta að víkja fyrir hinu. Vonandi er, að oss, með guðs
hjálp, auðnist að koma hvorutveggja þessu velferðarmáli í fram-
kvæmd, og það sem allra fyrst. Vér megum ekki með nokkru móti
láta undir höfuð leggjast, að sinna þessu máli tafarlaust. Dauðaöfl-
m ásækja trúarlíf vort með ýmsu móti og úr ýmsum áttum. T>eirri
ásókn er beint bæði að kirkju vorri yfirleitt og fagnaðarerindinu í
heild sinni. Um leið ásækja dauðaöflin hverja einstaka sál meðal
vor. Fólk vort alt hér vestra, bæði innan félags vors og utan, er
þess vegna í hinni mestu hættu. Kirkja vor hér er ekkert líkleg til
að deyja. Hún lifir- Fagnaðarerindið er heldur ekki mögulegt að
deyi. Guð hefir lagt í það afl vilja síns og lifs. En einstaklingarn-
ir geta auðveldlega dottið úr sögunni; þeir geta dáið andlegum
dauða og svo eilífum dauða. Nærri alt fólk vort á þó enn minni eða
stærri lífsneista af trú og kristindómi í hjarta sínu. Þennan neista
þarf að glæða og vekja til lífs á ný; láta hann með hjálp og leiðslu
guðs heilaga anda verða að heilögum eldi í sálum vorum. Lífsaflið
andlega, sem enn er fyrir í sálum vorum, þarf um fram alt að
styrkja- Fagnaðarerindi Jesú Krists er það eina, sem því fær k'om-
ið til vegar. Trúboð á heimilunum er aðferðin. Það er þau bjarg-
ráð, sem vér eigum að nota löndum vorum öllum hér vestra
til hjálpar og ríki guðs til útbreiðslu og eflingar.