Sameiningin - 01.07.1914, Blaðsíða 63

/
175
X. Innganga og úrsögn. — Bandalög geta gengið í félagið á
árs'þingum þess. Skulu þau leggja fram skriflega beiðni um inn-
göngu ásamt eftirriti af lögum sínum, og atkvæði síðan greidd um
inngöngubeiðnina.
Ef eitthvert Bandalag vill segja sig úr félaginu, þá skal það til-
kynna forseta það skriflega, og gjöra um leið grein fyrir ástæðum.
XI. Lagabreytingar. — Grundvallarlögum þessum má breyta
á ársþingum. Er breytingartillaga samþykt, ef ^ þeirra, er mætt
'hafa á þingi, greiða atkvæði með henni, þó því að eins, að hún hafi
verið borin upp á næsta þingi á undan.
-------O--------
Drengur og liuntiur.
Maður, drengur og hundur gengu yfir brú. Maðurinn sparkaði
\ hundinn. Hundurinn gelti. Drengurinn nam staðar.
“Hvers vegna ert þú að sparka í nundinn?” spurði hann.
“Kvikindið er að elta mig og mig varðar ekkert um hann,” svar-
aði maðurinn harðneskjulega.
“Sumir hundar eru betri en sumir menn,” svaraði drengurinn
aftur.
Drengurinn og hundurinn horfðust í augu og skildu hvor annan.
Hundurinn dillaði rófunni og þefaði af skóm drengsins, en drengur-
inn klappaði honum.
“Kom þú með mér,” sagði drengurinn; “sumir menn vita ekki,
hve mikið er varið i hund.” Drengurinn klappaði hvolpinum aftur
,og hvolpurinn dillaði aftur rófunni, og svo urðu þeir samferða þaðan.
Þeir urðu mjög samrýndir er á leið og kom mæta vel saman.
Hvolpurinn óx og varð stór og sterkur og fallegur hundur, og
mllsstaðar fylgdi hann húsbónda sínum, hvar sem hann fór. Það
var eins og hvorugur gæti án annars verið.
Réttum tveim árurn eftir að fundum þeirra bar saman, voru þeir
báðir, pilturinn og hundurinn hans, staddir á sömu brúnni. Þar var
mikill mannfjöldi saman kominn að skemta sér og lá vel á öllum. Alt
í einu heyrðist mikill brestur. Brúin þoldi ekki þennan mikla rnann-
fjölda og hún brotnaði og alt, sem á henni var, hrapaði niður í ána.
Fólkið æpti og hamaðist að losna úr þrönginni og bjarga sér, hver sem
betur gat. Það var eins og allir ætluðu að tryllast Þeir, sem á ár-
bökkunum voru, seildust eftir þeim sem næstir voru, og hjálpuðu þeim
að komast upp úr vatninu; suniir óðu út í ána, til að bjarga. En þar
sem dýpst var, riðluðust menn hver um annan og nokkrir drukknuðu.
Þeir félagar höfðu orðið viðskila, þegar brúin hrapaði, og piltur-
inn var meðvitundarlaus í þvögunni úti í miðri ánni. Hundurinn æddi
fram og aftur á sundi að leita að vini sínurn; loksins fann hann hann,
beit í treyjuna hans og synti með hann til lands.
Þar voru góðinmenn fyrir, sem tóku á móti piltinum meðvitund-
-arlausum og báru hann heim.
Þegar hann raknaði við aftur, lá hann í rúmi sínu; foreldrar hans