Sameiningin - 01.10.1916, Síða 5

227
hann upp meðal hluta en ekki skuggamynda af hlutum.
Drengur sá var gervilegur, en veikbygður samt, með stóra
síþyrsta sál, fulla af efni í alt gott og hátt; og þess vegna
leið honum oft illa. En starf hans var í því falið, að kom-
ast í kynni við veruleikann og vera alt af í kynni við hann,
hvað sem það kostaði. Alt starf hans laut að því, að leiða
heiminn aftur til veruleikans; því heimurinn var búinn að
vera of lengi að eins til sýnis. pessi unglingur var
alinn upp í vetrarbyljum, í ömurlegu myrkri, og við
harðan kost, til þess að hann gæti að lokum ýtt á
flot frá hinni stórviðrasömu Noregs-strönd, með styrk hins
sanna manns í sér—jafnvel sem goð, kristinn óðinn, eða
sem prumu-pór enn þá einu sinni kominn á kreik með
hamar sinn til að mylja sundur með ferlega risa og jötna-
lýði.
Ef til vill var það dauði Alexis vinar hans af eldingu
við hlið Erfurt-borgar, sem beindi lífi hans í nýjan farveg.
Lúter var nú kominn af bernskuskeiði og orðinn talsvert
að manni, eins og gerist, og hafði sýnt, þrátt fyrir alla
erfiðleika, skarpan skilning og fróðleiksþorsta. Faðir
hans, sem vafalaust sá að hann gæti rutt sér braut í heim-
inum, lét hann byrja á laganámi. Lúter, án þess að láta
vilja sinn í ljós með eða móti, samþykti þetta. Nú var
hann nítján ára að aldri. Alexis og hann höfðu farið að
heimsækja gömlu Lúters-hjónin í Mansfeldt, og voru næst-
um komnir til Erfurt aftur, þegar þrumuveður skall á.
Alexis varð fyrir eldingu og féll dauður niður við fætur
Lúters. Hvað er líf þetta—sem fer á einu vetfangi, brenn-
ur upp eins og blað og hverfur út í djúp eilífðarinnar ?
Hvað er jarðnesk vegsemd, tign og konungsríki? Hjóm,
og annað ekki. Jörðin svelgir það alt í sig. Á einu
vetfangi hverfur alt þetta og eilífðin tekur við. Svo
mikið félzt Lúter um þetta, að upp frá þessu hét hann bví,
að verja æfi sinni einvörðungu í þjónustu Guðs prátt fyr-
ir það þó faðir hans letti hann þess, varð hann munkur í
Ágústínusar-klaustrinu í Erfurt.
petta var að líkindum hin fyrsta skíma af ljósi í sögu
Lúters, og hin ákveðna viljastefna hans hafði nú fyrst
komið fram; en enn sem komið var, var þó þetta að eins
fyrsta skíma af degi á niðdimmri nótt. Hann segist hafa
verið guðhræddur munkur, “Ich bin ein frommer Mönch
gewesen”; dyggilega og með miklum erfiðismunum reyndi
hann að komast til fulls skilnings á því, hvað lægi í þessu
heiti sínu; en lítill árangur varð af því. Böl hans minkaði
ekki að heldur; en reyndist aftur á móti verða að voða-
fargi. Ekki varð honum það til hugarangurs, þó hann
yrði, eins og aðrir, er nýkomnir voru til klaustursins, að