Sameiningin - 01.10.1916, Side 16

238
þáttur eðlis hans vera hæverska og- feimnisfult blíðlyndi.
Pað er göfugt hugrekki, sem bálar í slíku brjósti, þegar
einu sinni er búið að stæla það upp í mótþróa og tendra í
því guðlegan blossa.
“Borðræður Lúters” heitir bók, sem gefin var út eftir
dauða hans og hefir að geyma smásögur og setningar,
er vinir hans höfðu safnað. þessi bók er einna hugnæbi-
ust af öllum þeim bókum, sem nafn hans er beinlínis riðið
við, og í henni er svo margt fallegt atriðið, er óafvitandi
sýnir manninn svo mæta-vel og hvað hann hafði að geyma.
Hversu hann kom fram við dánarbeð sinnar litlu dóttur,
svo stiltur, svo hátíðlegur og ástúðlegur, er eitt af því
hjartnæm,asta sem til er. Hann er búinn að sætta sig við,
að litla Magðalena sín skuli deyja, langar samt ósegjanlega
mikið til þess, að hún megi lifa;—mænir með óttablöndn-
um hugsunum á eftir flugi hinnar litlu sálar út í hina ó-
kunnu geima. óttablandnar hugsanir streyma frá instu
hugans rót, — því hvað sem öllum trúar-atriðum og kenn-
inga-samþyktum viðvíkur, þá finnur hann, hve lítið það er,
sem, vér vitum eða getum vitað: Litla Magðalena hans
mun verða hjá Guði, fyrst Guði þóknast svo; það er Lúter
fyrir öllu; I s 1 a m er alt.
Eitt sinni horfir hann út úr hinum einmanalega Pat-
mos-kastala í Kóborg, um miðja nótt: Sjáið þessa óend-
anlega víðu himinhvelfing, og hinar löngu fylkingar skýj-
anna þreyta skeiðhlaup sitt undir henni; — þögul, útþanin
sem tjald og fimbulvíð er hún; hver heldur henni uppi?
“Enginn sá nokkurn tíma stólpana, sem hún hvílir á; samt
hangir hún uppi.” Guð heldur henni uppi. Vér hljótum
að finna, að Guð er mikill, að Guð er góður; og trúa, þar
sem vér ekki sjáum. — Eitt sinn, er hann var á heimleið
frá Leipzig, varð hann frá sér numinn af fegurð korn-
akranna: En að hún skuli geta staðið, hin gullna korn-
stöng, á sínum mjóa, fagra legg, með gullna höfuðið, hall-
andi undir flatt, fullþroskuð og iðandi öll,—hin auðsveipa
jörð hefir framleitt alt þetta að boði hins góða Guðs,
mönnunum til viðurværis! — í garðinum í Vittenbergi, um
sólsetur eitt kveld, sá Lúter hvar smáfugl tók á sig náðir:
“Sjáið þennan litla fugl,” sagði Lúter, “uppi yfir höfði
hans blikar allur stjamaherinn; samt hefir hann vafið að
sér vængjum sínum og farið að sofa eins og heima hjá sér;
skapari hans hefir einnig gefið honum heimili.” — Ekki
vantar heldur fyndni og gaman. pað slær mikið og rúm-
gott hjarta í brjóstinu á þessum manni. Hið daglega mál
þessa manns er sérkennilega stórskorið, en göfuglegt,
kemur frá hjartanu og hittir naglann æ á höfuðið; og hefir
víða á sér skáldskapar-blæ. Vér finnum, að þessi mikli