Sameiningin - 01.08.1909, Qupperneq 18

i/B
Varla get eg trúað því, að nokkrum manni sé alvara með
það, að bera þann óliróðr á kirkjufélagið, að það banni
„kristilega rannsókn ritningarinnar“ eða nokkra þá
niðrstöðu, sem það teldi slíkri rannsókn samfara. Það
er síðr en svo, að kirkjufélagið vilji halda aftr af kristi-
legri rannsókn ritningarinnar; yfir engu gleðst það
meir en því, að menn rannsaki ritninguna frá kristilegu
sjónarmiði. Er hœgt að benda á nokkurt orð, sem ritað
hefir verið eða talað í nafni kirkjufélagsins, þar sem því
er haldið fram, sem á kirkjuþingið er borið í fundar-
samþykktinni ?
Hver einstakr maðr og hver söfnuðr um sig
hefir fyllsta leyfi til að rannsaka ritninguna og
helga skyldu til þess að fylgja þeirri niðrstöðu, sem
hann af sannfœring aðhyllist. En verði eftir slíka
rannsókn skoðanir manna gagnólíkar, svo þær geti ekki
lengr samrímzt undir sömu lögum og játningum, þá
hlýtr allt frjálslyndi að benda til þess, að hvorug stefn-
an þrengi sér að hinni, heldr skilji þær vinsamlega og
búi svo hvor að sínu. Engin sanngirni væri það, að
hafa á móti því, að kirkjufélagið fylgi þeirri stefnu, sem
það hefir lögbundna hjá sér og allr þorri félagsmanna
aðhyllist. Engin sanngirni væri heldr í því, að átelja
söfnuð yðar, þótt hann skilji við kirkjufélagið, sé hann
orðinn þess fullviss af „kristilegri rannsókn ritning-
anna“, að hin fvrri trú sín, sem hann með kirkjufélag-
inu hefir haft í aldarfjórðung, sé nú allt í einu fallin úr
gildi.
Fvrir sinni trú finnst kirkjufélaginu að það hafi
„niðrstöðu kristilegra rannsókna ritningarinnar‘ ‘ elcki
síðr en söfnuði yðar finnst það um sig, og þar fyrir
gjörir söfnuðrinn kirkjufélaginu rangt til með ummæl-
um sínum um bann kirkjuþingsins á kristilegum biblíu-
rannsóknum.
En getr það verið, að hugsan þeirra, sem sleggju-
dóminn fella í fundarsamþvkktinni vfir kirkjuþingið,
sé svo „einskorðuð“, að þeir álíti, að „kristileg rannsókn
ritningarinnar nú á tvmum“ leiði að eins að þeirri niðr-
stöðu í trúarefnum, sem kirkjufélagið hefir með ákveðn-