Sameiningin - 01.08.1909, Qupperneq 28

i88
M eðli sitt, hjá sumum fyrr, en sumum síðar. Hún skalf við ^
hugsan þá, aS þetta kynni aS vera þaö augnablik í œsku
sonar hennar, er allt væri undir komiS fyrir honum þaSan
í frá; eins og börn á fœöingarstundinni rétta óreyndar
hendr út til aö þreifa fyrir sér eftir skungum og hljóöa um
leiö, eins kynni andi hans, án þess á þeirri stund aö gjöra
sér fyrir því nokkra grein, aS vera aS berjast viS aS ná
haldi á ókomnum örlögum hans, þótt auSvitaö væri þess
enginn kostr. Hver sem verSr fyrir því, aö sveinn, sem
er í þann veginn aö verSa fullorSinn, kemr til hans eöa
hennar og spyr: „Hver er eg?“ og „HvaS á eg aS verSa?“
— þarf sannarlega aö fara varlega. Því hvert orS í svar-
inu upp á þær spurningar getr seinna á æfinni reynzt sama
sem þaS, er listamaSrinn snertir meS fingrinum myndina,
sem hann er aS laga til úr leirnum.
„Mér finnst, Júda minn kær!“ — mælti hún og klapp-
aöi honum á kinnina meS hendinni, sem hann hafSi veriS
aS láta vel aö—, „mér finnst allt, sem eg hefi sagt, muni
hafa átt viS verulegan andstœöing, fremr en ímyndaSan.
Sé Messala óvinrinn, þá mátt þú ekki láta mig vera aö
berjast móti honum i dimmunni. SegSu mér allt, sem hann
lét sér um munn fara.“
FIMMTI KAPÍTULI.
Israels-kona.
Hinn ungi IsraelsmaSr tók þá til máls, og skýrSi frá
samtalinu öllu, sem hann hafSi átt viö Messala. Dvaldi
hann einkum viS þaS, er Rómverjinn haföi látiS sér um
munn fara til þess aS lýsa fyrirlitning sinni fyrir Gyöing-
um, siöum þeirra og hinum þröngu skoröum, sem settar
voru gjörvöllu lífi þeirra.
MóSir hans áræddi ekki aS taka neitt fram í fyrir
honum, en hlustaSi aö eins á hann, og gjörSi hún sér ljósa
grein fyrir ástœöum öllum. Júda hafSi brugSiS sér burt
til hallarinnar viS sölutorgiS; hafSi hann til þess látiö leiS-
ast af því, hve vænt honum þótti um fyrrveranda leikbróSur
sinn, sem hann bjóst viö aS hitta nákvæmlega eins og hann
haföi viö hann skiliS nokkrum árum áSr. Hann hitti þar
fulloröinn mann, og í staS þess aö minnast spaugandi á
leiki liSinnar tíSar hafSi hann aS eins viljaö minnast á ó-
komna tíS, eingöngu talaö um þaö, sem oröiö gæti honum
til frægSar, um auöœfi og völd.
Án þess aS vera sér þess meSvitandi, hver áhrif þetta ®