Sameiningin - 01.02.1910, Blaðsíða 15

383
um ytra búningi heldr í liinu innra lífi orðsins; og það er
fyrir þessa sök enn dásamlegra, og á ekki sinn líka.
(Meira.)
Maðr einn dularklæddr úti á íslandi var hvaö eftir annaö í
fyrra og hitt hið fyrra i blööum þar—„Norðrlandi" og „ísafold'*—
aö dýrðast yfir frjálslyndis-boðskap nýju guðfrœðinnar og þvi sam-
fara að gefa ritstjóra „Sameiningarinnar" ýmisleg olnbogaskot.
Var þess eitt sinn í fyrra getið í blaði þessu, að náungi sá væri þó
auöþekktr í gegn um dulargerfið, enda myndi hann ekki mjög lengi
sökum hins taumlausa sjálfsálits, sem er sérkenni hans, geta setið
svo á sér, að ekki segði hann til nafns síns. Nú hefir og skemaðr-
inn látið alþjóð vita, að hann heitir Guðmundr Friöjónsson.
,.Norðrland", blað Sigurðar Hjörleifssonar, bróður Einars Hj., það
sem með síðasta pósti kom hingað vestr, flytr heiftarmál frá Guð-
mundi móti Jóni Bjarnasyni, takmarkalausan vaðal. Að rökrœða
nokkurt ágreiningsmál við annan eins flysjung og flautaþvril kemr
ekki til mála, og gat oss sízt dottið í luig að fara að svara persónu-
legum skömmum úr þeirri átt.
Bent skal þó á eitt í þessarri grein Guðmundar. Hann fárast
mjög út af því, hve kærleikslaus, heiftugr og grimmr guð sé •—
eftir því, sem honum sé lýst í gamla testamcntinu, og eftir þeirri
trú, sem hann eignar oss. En í ógáti læðist þaö þó út hjá honum.
að þetta er nú einmitt hans trú og í þeirri trú Iifir hann sjálfr; því
afdráttarlaust segir hann, að ritverk þetta sendi hann frá sér til þess
að hefna sín á ritstjóra „Sam.“ — samkvæmt lögmálinu gamla:
„auga fyrir auga og tönn fyrir tönn.“ Myndi ekki nýja guðfrœðin
íslenzka heldr lítið grœða á því að hafa fengið annan cius manrr-
sér að formælanda?
1 sömu grein er frá því sagt, að séra Jón Bjarnason hafi á
síðasta kirkjuþingi voru hér flutt fyrirlestr cinn, er svo hafi verið
úr garði gjörðr, að séra Friðrik J. Bergmann hafi þá ekki lengr
þolað mátið og gengið af þingi með flokk manna. Svo sem allir
vita, þeir er nokkuð til þekkja, átti fyrirlestr sá, sem hér er um
getið, alls engan þátt í úrgöngu séra Friðriks og hans manna. Fyrir
þá félaga vitanlega yfir engu í erindi því að kvarta, nema ef vera
skyldi þyí, að þar var alls engin áeás á séra Friðrik og að því leyti
engin ástœða til að vonzkast. — Er ritstjóri „Norðrlands" svo
blindr, að hann sjái ekki, að Guðmundr Friðjónsson fer hér með
rakalaus ósannindi ? Eða stendr honum alveg á sama, þó að blað-
hans breiði út herfilegustu lygafréttir ?“