Sameiningin - 01.02.1910, Blaðsíða 28

'' lyftust |>au upp og hnigu niör öll jafnt eins og hrevfö væri ''
af sömtt hendi; var skipiö á ]>ann hátt knúiö áfrant með
allt aö ])ví eins mikluni hraöa og gttfuskip fara nú.
Svo brátt og að ])ví er virðast mátti óðslega barst
skútan aö landi, aö fylgdarliö tríbúnsins varö óttaslegið.
Allt í einu lyfti maðrinn við framstafninn upp hendinni
tneð einkennilegtt látbragði, og þutu ])á árarnar allar upp,
vortt grafkyrrar eitt augnablik, en hnigu síðan beint niðr.
Sjórinn vall og sattð kring um þær, hver spýta í herskipinu
nötraði. og það nam staðar, eins og ]>ví hefði orðiö hverft
við. Að nýju brá maðrinn hendinni ttpp, og árarnar lyft-
ust, lögðust flatar og sigtt svo niðr; en í þetta skifti var
árunum hœgra megin beint að skutnum ttm leið og ]>ær
vortt látnar niðr og þeim róið áfratn: hins vegar var árttn-
nm vinstra megin um leið og þær sigu niðr snúið að fram-
stafni og stöan stjakaö með þeint. Þrisvar ýttust árarnar
svona fratn og voru dregnar aftr hvorar á rnóti ööruni.
Skipið snerist í kring til hœgri handar eins og léki þaö á
ás, þar til vindrinn greip í það, og kom það sér ]tá fyrir
langsetis með hafnargarðinum.
Við þessa hreyfing kont aftrstafn skipsins í Ijós meö
ölltt skrautinu þar: Eins og aö framanverðtt voru þar
Tritonar; nafn skipsins í stórit upphleyptit letri; stýriö ann-
arsvegar; pallr ttpphækkaör, þar sem stýriniaðr sat. tign-
arlegr maðr alvopnaðr, er hélt í stýristaumana með annarri
hendi; og loks var aplustre — megin-skutrinn, hár. gvlltr,
útskorinn og beygðist yfir stýrimann eins og stórt íbjúgt
laufblað.
Þá er skipið var sem óðast aö snúa sér við, kvaö við
hvelit lúðrhljóð allra snöggvast, og fram úr lúkunttni
þyrptust sjóliðsmennirnir, allir frábærlega vel búnir með
látúnshjálma, skínandi skjöldu og kastspjót. Meðan her-
mennirnir þannig fóru hver á sinn stað eins og ]>eir væri
að ganga út í orrustu, klifruðu hásetarnir upp í reiöann og
komu sér fyrir húkandi til og frá á skipsránni. Yfirmentt-
irnir og hljóðfœraleikendrnir tóku sér stöðu þar sent ]>eir
áttu að vera. Ekki voru nein köll né neinn óþarfr hávaði.
Þá er árarttar snurtu hafnargarðinn. var brú látin út frá
stýrimanns-þilfarinu. Tríbúninn sneri sér þá til félaga
sinna og mælti með alvörugefni. sem ekki haföi tieitt borið
á hjá honum áðr:
,.Nú er að hugsa um skylduna, vinir!“
Og hann tók blómsveiginn af höföinu á sér og fékk
hann tenings-leikaranum.
„Taktu við þesstim myrtu-kransi, þú. sem öllutn ert
fremri í því að eiga við teninga!“ — mælti hann.
m „Komi eg úr þessarri ferö. þá skal eg ná sesterzunum n