Morgunn - 01.06.1968, Blaðsíða 35

MORGUNN
29
En þá gerðist nokkuð óvænt.
Mér varð á að reka höndina í litla biblíu, sem lá á borð-
inu, svo hún hrökk niður á gólfið. Þegar ég tók hana upp,
kom skyndilega upp í hug minn minning frá æskudögunum
heima. Þá var það vani minn að opna biblíuna af handahófi
og láta fingurinn staðnæmast á síðunni. Ritningarstaðurinn,
sem fingurinn benti á, var þá boðskapur dagsins mér til
handa. I þetta skipti nam fingur minn staðar við 7. vers í
I. kapitula II. Tímóteusarbréfs: „Þvi ekki gaf Guð oss anda
hugleysis, heldur anda máttar og kærleika og stillingar.“
Gat Guð greinilegar til mín talað í þrengingum mínum?
1 þessum svifum kom ég einnig auga á bækling, sem ég
hafði lagt á borðið undir biblíuna, þegar ég kom heim af
fundinum, sem ég áður gat um. Honum hafði verið útbýtt
þar. Ég mundi óljóst eftir því, að þessir fyrrverandi of-
drykkjumenn höfðu haft orð á því, að eitt af störfum þeirra
væri í því fólgið, að heimsækja drukkna menn í eymd þeirra,
hvort heldur væri á nóttu eða degi. Ég reis upp við dogg.
Jú, þetta höfðu þeir sagt. En var nokkurt vit í því að leita
til þeirra?
Ég lagðist út af aftur og velti þessu fyrir mér. Minnisbók
mín lá þarna einnig á símaborðinu. Þar voru nöfn og heim-
ilisföng margra kunningja minna og vina. Þótt ég bæði ein-
hvern þeirra að koma og finna mig, mundi hann ekki gera
annað en segja við mig:
,,Þú ert fullur, hallaðu þér á vangann og reyndu að sofa
þetta úr þér. Ég skal svo líta til þín í fyrramálið.“
Var nú unnt að ætlast til þess, að bráðókunnugir menn
reyndust mér betur en vænta mátti af vinum mínum? Þeg-
ar maður er búinn að missa allt traust á sjálfum sér, fer
sjaldan mikið fyrir trausti manns á öðrum. Það er líka eitt
af einkennum drykkjumannsins, að hann verður bæði ill-
gjarn og tortrygginn í garð annarra. Hann hefur líka kom-
izt að raun um það á drykkjuferli sínum, að ekki eru allir
viðhlæjendur vinir. En þarna stóð nú símanúmerið svart á
L