Morgunn - 01.06.1968, Blaðsíða 37

MORGUNN
31
reynt að biðja. En nú varð mér ljóst, að ég kunni ekki að
biðja réttilega, og að ég hafði aldrei átt hina öruggu trú.
En þessir menn voru sjálfir lifandi vitnisburður trúarinnar
á það, sem menn vona, og þeir voru orðnir að nýjum mönn-
um. Þeir höfðu nóg að starfa og nutu virðingar vina sinna,
og f jölskyldum þeirra þótti vænt um þá. Þeir stóðu sízt öðr-
um að baki. Þvert á móti. Þeir áttu öryggið í ríkara mæli,
auðmýktina og gleðina. Þeir voru sigurvegarar yfir freist-
ingum sínum og vildu gefa öðrum hlutdeild í þeim sigri.
En þótt þeir töluðu um hulinn, voldugan mátt til hjálpar,
var fjarri því, að þeir gerðu mér götuna greiða eða sporin
létt. Ég varð að krefjast fullkomins heiðarleika af sjálfum
mér. Ég varð að gera upp þrotabú mitt án undandráttar
og vægðarlaust. Ég varð að semja skrá um allt það, sem
kvaldi mig, yfirsjónir mínar og ósigra, kæruleysi mitt og
skapbresti. Ég varð ekki aðeins að draga fram í dagsljósið
bresti mína og galla og á hverju og hverjum þetta hefði
bitnað. Ég varð að sjá og viðurkenna hvað ég hafði van-
rækt. Og það lá í augum uppi, að með þvi að skjóta mér
undan skyldum lífsins, hafði ég unnið mörgum tjón. Þess
vegna var mér gert að skyldu að gera skrá yfir þessa menn
og hvað illt ég hefði gert hverjum þeirra fyrir sig. Síðan
átti ég að fara rakleitt á fund þeirra og reyna að bæta fyrir
misgjörðirnar, eftir því sem unnt var. Þetta fannst mér
raunar það erfiðasta, því þeir voru orðnir svo margir, sem
ég hafði sært og valdið vonbrigðum. Ég hafði hrundið frá
mér ýmsum þeim, sem vildu mér vel, en aðra tælt út á
hættulegar brautir.
Næstu mánuðina reyndi ég að koma þessu í framkvæmd.
Ég byrjaði á því að ræða við einn góðan og gamlan vin
minn um fortið mína. Ég dró fram allt, sem ég blygðaðist
mín fyrir og fyllti hjartað iðrun. Því næst tók ég að reyna
að bæta fyrir það, sem ég hafði misgjört. Aldrei varð ég
fyrir ásökunum af hendi þeirra, sem ég í einlægni bað fyrir-
gefningar. Verst var, að ég gat ekki náð til allra, sem ég
hafði brotið gegn.