Morgunn - 01.06.1968, Qupperneq 53

MORGUNN
47
undirlendi niður við sjóinn. Það gengur ofurlítil vík inn
í ströndina, þar sem hann stendur, og niður við sjóinn sé ég
klappir og malarbingi á milli. Hann fer með mig upp frá
sjónum. Við erum nú komnir að snotru húsi, að vísu ekki
stóru, en fremur snyrtilegu. Ég held, að þetta sé íbúðarhús,
sem hann er að sýna mér. Það er byggt úr timbri, með járn-
Þaki. Þakið er rauðleitt, veggirnir eru farnir að upplitast,
hafa samt verið málaðir, en ég á ekki gott með að segja
Um, hvort þeir hafa verið gulir eða grænir, finnst samt bera
aiest á græna litnum. Hátt uppi, sitt á hvorum stafni húss-
ms, sé ég glugga. Við annan stafninn er einhver viðbygging,
liann kallar hana „skúrinn", en fólkið býr ekki í honum.
öðrum megin við tröppurnar, sem liggja upp að dyrunum,
er Htill gluggi, en hinum megin við þær er glugginn stærri,
held að það séu sex rúður í þeim glugga. Mér sýnist eins og
einhver garður eða eitthvað svoleiðis sé fyrir utan húsið,
held það eigi að vera blómagarður; þetta er fast við húsið og
er áreiðanlega ætlað fyrir eitthvað svoleiðis. Umgengnin
Þarna er einkar falleg og snyrtileg. Hann sýnir mér þarna
konu. Hún er ekki há eða þrekin að sjá, en svarar sér vel.
Hún skiptir hárinu yfir miðju enni. Mér sýnist einhver
Þreytublær yfir henni, og saknaðarblandin þrá í svip henn-
ar- Hún er lifandi, þessi kona.
Ennfremur sé ég hjá henni mann, það er fullkomlega með-
almaður á hæð, með yfirskegg. Hann hefur verið mikill
starfsmaður, hendurnar á honum eru æðaberar, og hann
hefur unnið erfiðisvinnu.
En ég þarf ekki að vera að lýsa þessum persónum nánar,
Þetta eru foreldrar hans; hann sýndi mér þau um daginn;
Þeir eru báðir á lífi.
Það kemur allt í einu dálítil breyting á hann, eins og ein-
hver endurminning nái tökum á hug hans. Hann sýnir mér
aht í einu unga, ljóshærða stúlku. Þessi stúlka hefur ein-
kennilega glettnislegt augnaráð. Hún rennir augunum svo
einkennilega til, eins og hún geti horft einhvern veginn svo
skringilega út undan sér. Hann hefur verið hrifinn af henni
L