Morgunn - 01.06.1968, Síða 81

MORGUNN
75
kostlegt menningar- og fræðslutæki, hryggir mig mjög, hve
mikið er þar af léttmeti og sumt þannig, að betur væri bæði
óheyrt og óséð. Ég ætla ekki heldur að lasta blöðin yfirleitt,
enda þótt mér finnist þau of stór og of mörg og oft til verstu
óþrifa á heimilum. Mér leiðast þau og eyði sjaldan miklum
tima í að lesa þau. Það má af öllu of mikið gjöra, og ekki er
allt fengið með stærðinni og fyrirferðinni. Það er eitthvað
öðruvisi en á að vera, ef allur fjöldinn telur ekki ómaksins
vert að lesa blöðin nema að sára litlu leyti, og menn telja það
einn af höfuðkostum útvarpsins að geta skrúfað fyrir það.
Þetta blessaða velferðarþjóðfélag með sínum mörgu stofn-
unum, menningarlegum, pólitískum og fleira og fleira, er
farið að bjóða okkur upp á svo margt, að við höfum engin
tök á að þiggja það allt saman. Það segir sig sjálft, að eng-
inn lifandi maður getur hlustað á útvarpið frá kl. 7 á morgn-
ana til kl. 11 á kvöldin, horft á sjónvarp í 3—4 klukkutíma
°g lesið dagblöðin að auki samtals á annað hundrað síður í
að minnsta kosti fjórfaldri blaðsíðustærð venjulegrar bókar.
Þetta er orðin mikil breyting frá fásinninu fyrir 40—50 ár-
Um. Þá var hvorki útvarp né sjónvarp. Blöðin voru fá. Uppi
1 sveitum sáu menn aðeins vikublöð, er komu einu sinni í
mánuði eða svo. Menn gleyptu við þeim, lásu þau frá orði til
°rðs. Svipuðu máli gegndi um þær tiltölulega fáu bækur, sem
út komu. Menn höfðu öll spjót úti til þess að kaupa þær eða
fá þær að láni hjá nágrönnunum. Og oftast voru þær lesnar
upphátt á kvöldin fyrir allt heimilisfólkið. Menn lásu yfir-
leitt í þá daga allt, sem þeir náðu í. Lesefnið var svo tak-
markað, að þar kom vart nokkurt val til greina. Fyrir vikið
voru menn að mestu lausir við þann vanda, sem nú blasir
við hverjum manni, að þurfa stöðugt að velja á milli þess
margbreytilega, sem að honum berst daglega bæði í blöðum,
bókum og útvarpi. Hann kemst ekki yfir að sinna þessu öllu.
Og hann er eðlilega oft í vafa um, hvað velja skuli og hvað
sitja á hakanum.
Ég fyrir mitt leyti fagna því, að hugsun og áhugi æ fleiri
manna skuli nú beinast að sálarrannsóknunum, því með allri