Morgunn - 01.06.1994, Page 19

Eftir nokkra stund sagði geðlæknirinn við mig, ,,Þú ert
mjög þögull“.
„Umm“ svaraði ég.
Hann spurði mig nokkurra spuminga um hvað ég væri að
læra í háskólanum til að reyna að opna mig. Ég svaraði
stuttaralega og vildi ekki opna mig.
Loks sagði hann:„Geri ég þig eitthvað óstyrkan?“
„Smávegis“ svaraði ég. Og svo sagði ég honum frá ótta
mínum við að hann gæti sálgreint mig út frá orðum mínum.
Þá hló hann. „'Ég er í fríi,“ sagði hann. „Maður lærir að
slökkva á þessu.
En þetta nægði mér ekki og ég býst við að hann hafi vitað
það þvx hann bætti við að geðlækningar væru eiginlega ekki
svo magnaðar eins og ég héldi. Ef ég vildi ekki að hann
kæmist að einhverju, þá væri afar ólíklegt að hann kæmist að
því í stuttu samtali yfir kvöldverðarborðinu.
Þá slakaði ég svolítið á og á endanum áttum við hinar
ánægjulegastu samræður.
En ég minntist ennþá óttans sem ég hafði fundið fyrir við
kraft annars manns og ógnina af hinum ókönnuðu sálar-
fylgsnum. Hver veit hvað gat leynst þar? Best að gá ekki. Best
að leyfa heldur ekki neinum öðrum að gá. Það gæti þýtt
verulegt áfall fyrir mig.
Ottinn var mér ekki vandamál lengur og í London sótti ég
miðilsfundina af kappi. Með tímanum fór ég að taka eftir
mynstri í hvernig þeir unnu.
Til dæmis höfðu miðlamir tilhneigingu til að fara í hring
utanum hlutina. Líkt og blindur maður þreifar á styttu allann
hringinn í kring til þess að íæyna að finna út af hverju styttan
er. Þeir fengu smá hluta hér og þar og þeir höfðu tilhneigingu
til að endurtaka sig. Alveg eins og þeir væru að fara hring eftir
hring í kringum hlutinn til að átta sig betur á því sem þeir væru
að skynja.
17