Morgunn - 01.06.1994, Blaðsíða 17

MORGUNN
en klukkutíma. En þeim atburði hafði ég steingleymt þar til ég
var minntur á hann, svo ekki hefði ég getað „lekið“ þeim
upplýsingum til miðilsins.
Mér var því ljóst hvað gat ekki hafa skeð, en verr gekk að
útskýra hvað hafði skeð og hvernig bæri að túlka það.
Sérstaklega átti ég erfitt með að stökkva frá því að viðurkenna
mögulega innsýn í fortíð mína og yfir í að viðurkenna að hægt
væri að sjá inn í framtíðina.
Að sjá inn í framtíðina fannst mér bara allt annar handleggur
en að sjá fortíðina.
Fyrir það fyrsta þá getum við öll tjáð okkur um fortíðina.
Eg get t.d. sagt þér eitthvað úr fortíð minni og þá veist þú það.
Það er ekkert dularfullt við það. Hæfileikinn til að framkvæma
það sama án þess að upplýsingarnar væru gefnar upp
munnlega fannst mér ég geta flokkað sem fíngerðari leið til
upplýsingamiðlunar. Ég átti ekki erfitt með að kyngja því þó
svo að ég skildi ekki nákvæmlega hvernig það ætti sér stað.
Á hinn bóginn fannst mér hugmyndafræðilega eitthvað
rangt við að sjá framtíðina. Á sama hátt og það var hugmynda-
fræðilega rangt að geta ferðast hraðar en ljósið. Fortíðin var þó
til, hún hafði átt sér stað. Framtíðin var enn ekki til og hvernig
var þá hægt að sjá hana?
Ég var heldur ekki viss um að ég væri að fá svo mikið af
upplýsingum um framtíðina, aðallega var það um fortíðina og
núið.
Þessar vangaveltur komu hiki á mig þegar ég var að tala
við John.
„Hvað finnst þér skemmtilegt við að fara til þessa fólks?“
spurði John.
„Bara....ég veit það ekki. Það er bara áhugavert“. Þetta var
besta svarið sem ég gat komið með. Og á margan hátt gildir
það enn.
Svo bauðst ég til að panta tíma fyrir hann næst þegar ég
l'æri.
15