Starfsmannablað Reykjavíkur - 01.12.1939, Qupperneq 7

STARFSMANNABLAÐ REYKjAVÍKUfl
Einkennisbúningar.
Einkennisbúningar opinberra starfs-
manna (ríkis og bæja) hjá öðrum þjóð-
um eru gerðir eftir föstum reglum og
öll einkenni á þeim. Þeir eru skreyttir
með gylltum eða silfruðum hnöppum,
borðum, snúrum, húfuskjöldum og ýms-
um öðrum einkennum, eftir því hverri
starfsgrein maðurinn tilheyrir og hve
hátt hann er settur í starfsflokknum.
Svo er þessu háttað um hermenn til
sjós og lands, yfirmenn á skipum, lög-
reglumenn, tollþjóna, póstþjóna, járn-
brautamenn, slökkviliðsmenn og ýmsa
aðra þjónustumenn við stofnanir bæja
eða ríkis.
Ekki er mér kunnugt um, hvort nokk-
ur lagaákvæði eru til um þessa búninga,
þeim til verndar gegn eftirlíkingum, en
hitt er víst, að erlend einkafyrirtæki,
sem hafa einkennisbúna menn í þjón-
ustu sinni, sjá um, að þeir líkist ekki
svo búningi opinberra starfsmanna, að
um sé hægt að villast.
Reykjavíkurbær hefir nú þegar í þjón-
ustu sinni allmarga menn, sem bærinn
leggur til einkennisbúning, svo sem:
lögreglumenn, slökkviliðsmenn, hafn-
sögumenn, heilbrigðisfulltrúa, og auk
þess ýmsa menn, sem vinna við fyrir-
tæki bæjarins og hafa einkennishúfur,
en ekki einkennisbúning. Má gjöra ráð
fyrir að slík búningsþörf fremur auk-
ist en minnki, þegar stundir líða.
Einkennisbúningar starfsmanna bæj-
arins eiga að vera þannig gerðir, bæði
hvað snertir snið og auðkenni, að al-
menningur geti fljótlega séð, hverri
starfsgrein bæjarins maðurinn tilheyrir.
Búningur lögreglunnar virðist vera
hentugur slíku starfi og fara vel þeim
mönnum, sem hafa sæmilegt vaxtarlag.
Og skammt er líka síðan honum var
breytt í það snið, sem hann nú hefir.
Búningur slökkviliðsins líkist ekki að
neinu leyti búningi slökkviliðsmanna
annarra þjóða, eftir því sem séð verður
af myndum í erlendum blöðum, nema
ef vera skyldi í einhverjum kotbæjum
í Danmörku eða á landsvæðum utan
borga. Varðsveitin á slökkvistöðinni er
klædd tvíhnepptum jakkafötum og hafa
á höfði skyggnishúfu. Hvorttveggja er
skreytt gylltum borðum og mjög lítið
áberandi rauðri rönd. En vara-slökkvi-
liðsmenn mæta flestir með hjálma á
höfði, þegar eldsvoða ber að höndum.
Á varðsveit stöðvarinnar mæðir þó aðal-
starfið, bæði við að koma slökkvitækj-
um á brunastaðinn og að slökkva eld-
inn, enda hafa yfirmenn þeirra og þeir
alla fyrirsögn og ábyrgð á slökkvistarf-
inu.
Eins og nú er háttað, líkist búning-
ur varðsveitar slökkviliðsins svo mjög
búningi tollþjóna og bílstjóra við stræt-
isvagna bæjarins, að bæjarmenn eiga
erfitt með að aðgreina þessa starfs-
flokka. Til gamans má geta þess um
búning bílstjóranna, að sú saga gekk
um bæinn fyrir nokkru, að sýslumaður
einn utan af landi, sem var á leið í
stjórnarráðshúsið, einkennisklæddur,
var spurður að því af manni, hvenær
næsti bíll færi til Skerjafjarðar. Fyrir-
spyrjandi hélt að sýslumaðurinn væri
bílstjóri við strætisvagn. Það væri því
mikil breyting til bóta í þessu efni, ef
hnappar og borðar á fatnaði bílstjór-
anna væru silfurlitaðir.
Sama hefi ég heyrt að þráfaldlega
hafi komið fyrir slökkviliðsmennina,
þegar þeir hafa verið á gangi á götun-