Bankablaðið - 01.12.1981, Síða 27

ÞROSKASAGA
BANKAMANNS
- ÞROSKAST HANN ALDREI?
Það var í stríðsbyrjun. Þrátt fyrir
alvöru lífsins hafði hann tíma til að
sprella við stráklinginn, sem kom
með sendingu af nýlenduvörum.
„Hvað kostar þetta væni minn?“
Drengurinn sagði honum feiminn
upphæðina á nótunni. Stóri maður-
inn lét, sem stæðihann frammi fyrir
þýðingarmestu veru á jarðríki,
bukkaði sig og sagði: ,,Má ég biðja
þig að hinkra aðeins, ég á hér ein-
hverja peninga í sokk undir rúmi.“
Jú, mikið rétt, hann birtist að
vörmu spori aftur og hampaði ullar-
sokk miklum, endamaðurinn sjálfur
vel útilátinn á alla kanta; dró upp úr
hosunni buddu, vafða í tóbaksklút
og taldi fram féð með tilburðum
miklum, rétt eins og þetta væri leik-
sýning í Iðnó.
Maðurinn heitir Haraldur Á. Sig-
urðsson, leikari af guðs náð, en hér
segir ekki fleira af honum.
Drengurinn hugsaði með sér:
þetta er ferlega öruggt maður, eng-
an grunar fjársjóð undir rúmi!
Þetta er víst það, sem þeir kalla
banka - á þeirri stundu öðlaðist
drengurinn köllun til að vinna í
svona banka, þegar hann yrði stór.
Nú liðu mörg ár. Loks þegar
draumurinn rættist og drengurinn
fór að vinna í banka var búið að
leggja niður ullarsokkakerfið, nema
hvað gjaldkerar pökkuðu enn smá-
mynt í rúllusokka.
Það var fyrsta daginn hans í bank-
anuin. Hann var hjá Aðalféhirði til
að læra að telja peninga. Hikandi
leit hann út um dymar fram í víð-
áttumikinn afgreiðslusalinn. Guð
minn góður, þetta er ljóta ljóna-
gryfjan. Að þurfa að standa þarna
frammi fyrir fólki og það eftir örfáa
daga, hugsaði drengurinn.
Allt fór þetta betur en á horfðist.
Smám saman náði hann tökum á
starfinu og handleggirnir á honum
fóru að ganga eins og mylluspaðar.
Þó fannst honum hann ekki vera
neitt á við hlaupareikningsgjaldker-
ana, sem voru svo afkastamiklir;
veltu stórum upphæðum og léku á
als oddi.
Yrði hann nokkurn tíma svona
fiinkur?
Þegar halla tók á vinnudaginn
kom Aðalféhirðir, hirti afrakstur
dagsins og dinglaði höfði í takt við
talninguna; hans mælikvarði var ó-
neitanlega stærstur. Ahyggjulaus
t.f’illSveinsson, Landsbanka Islands
brunaði hann með kerru fulla af al-
vörumilljónum á milli seinustu við-
skiptavina dagsins. Hann var með
ólíkindum farsæll í starfi, þægilegur
maður og er enn. Hann hafði kennt
nýliðanum svo til allt og ef eitthvað
skorti á væri bara að spyrja næsta
reyndan bankamann, það væri sá
skóli, sem nægt hefði sumum til
æðstu metorða. Því kom það nýlið-
anum mjög á óvart, þegar hann ein-
hvern fyrsta daginn bað um aðstoð
virðulegs spekings við að leysa úr
vanda viðskiptavinar að fá það svar,
að honum kæmi þetta ekki við!
Þetta var nú þá. Nú er allt orðið
svo fínt, fólk fer í bankamannaskól-
ann og sá, sem þar hefur komizt í
allan sannleikann, stendur ekki eins
og þvara frammi fyrir viðskiptavin-
inum. Bankinn er búinn að fá andlit
og hver einstakur starfsmaður orð-
mn dráttur í andliti hans!
Dag nokkurn barst leikurinn ofan
í peningahvelfinguna með kerru
Aðalféhirðis. Stálveggurinn opnað-
ist og ljúflingurinn kjótlaði milljón-
unum á sinn stað líkt og hann væri
með nokkra pakka af kaffi, jafnvel
exporti.
Nýliðanum var um og ó að sjá öll
þessi auðæfi - gullið allra lands-
manna var víst þarna enhvers staðar
líka. Þegar Aðalféhirðir sagði hon-
um að ganga frá öllu með sömu verks-
ummerkjum, þá skall hurðin á raf-
magnskaplinum og klippti hann í
sundur með glæringum miklum.
Niðamyrkur skall á - nú hlaut öllu
að vera lokið. Maður yrði áreiðan-
lega rekinn fyrir svona flumbruhátt,
hugsaði vesalingurinn. Þá hljómaði
rödd úr myrkrinu ofur rólega: ,,fall
er fararheill." Mikið þótti nýliðan-
um vænt um hvað hann tók þessu
blíðlega.
Ja, skyldi þau hafa rennt grun í
það stórskáldin tvö í bankanum og
Jón Ólafsson líka, að ég ætti eftir að
skrifa í blað, hvílík fásinna - og þó;
annað stórskáldið sagði jú stundum
við mig: ,,hvað segirðu“ — kannski
hann hafi séð það fyrir, að einn góð-
an veðurdag myndi rætast svona úr
mér? Þetta kemur reyndar ekki til af
góðu; ég var svo óduglegur við að
safna auglýsingum í blaðið að ég var
skikkaður til að skrifa.
Á þessum ,,góðu“ gömlu dögum
var hugtakið ,,vinnuaðstaða“ ekki
til, nema það hafi faiist í aðstoð, sem
sendimaðurinn frá ríkisfyrirtækinu
veitti nýliðanum við að telja pening-
ana. Hann sturtaði seðlunum yfir
borðið svo þeir næstum því lentu of-
an í peningaskúffunni, teygði svo
báða handleggi yfir grindverkið og
rótaði í seðlunum, sem honum
fannst hann enn eiga; svo er þama
svo og svo mikið . . . Eitthvað kunni
sá nýbakaði illa við þessa óboðnu
aðstoð. Auðvitað má aldrei segja
neitt óviðurkvæmilegt við kúnn-
ann, það vitið þið öll - hann hefur
alltaf rétt fyrir sér. - Enn þann dag í
dag stansar sendimaðurinn mig þó á
götu þegar hann sér mig, því banka-
maðurinn er auðvitað ég, eins og
vkkur var farið að gruna - veltir
27