Jazzblaðið - 01.12.1949, Qupperneq 20

EFTIR □ LAF GAU K
m
Meðal þeirra, sem dá og elska jazz-
músík, ber oft á góma viðfangsefnið:
nýtur jazzinn í raun og veru svo al-
mennra vinsælda, sem fullyrt hefur
verið? Svör við þessu hljóta að vera
mörg og margskonar. Margir vilja full-
yrða, að jazzinn eigi öruggu almenn-
ingsfylgi að fagna, aðrir mæla á móti.
Þeir síðarnefndu hafa ekki svo lítið til
síns máls, þó að manni gæti virzt svo
í fljótu bragði. Því að þegar maður fer
að athuga málið, kemur í ljós, að það
e r e k k i nema tiltölulega mjög fá-
mennur hópur manna, af þeim, sem
hlusta á jazzmúsík hér hjá okkur, sem
raunverulega njóta hennar. Því miður
eru þeir varla fleiri en 20—30 af
hundraði, sem hlusta af ánægju og
skilningi. Því að hinir sjötíu eða áttatíu,
sem eftir eru af hundraðinu, hafa í
rauninni hvorki áhuga fyrir jazzmúsík
eða yndi af að hlusta á hana — og
þar missa þeir sannarlega af miklu.
Þeirra áhugi, ef nokkur er, beinist
aðallega að hinum svokölluðu dægur-
lögum, sem að vísu eiga ýmislegt sam-
eiginlegt með jazzinum og eru jafnvel
skyld honum, en teljast alls ekki til
hans, heldur sem flokkur út af fyrir
sig. En það sorglega við þetta allt
saman, að þessir gjörsneyddu menn
blanda hiklaust jazzinum og dægurlög-
unum saman, og gera úr þessu blöndu,
sem á allan hátt hlýtur að teljast stór-
20 $azzlUiS
hættuleg jazzmúsíkinni og algerlega
misboðin henni. Og ekki nóg með það,
heldur halda þeir svo blönduna vera
hreinan jazz (en eins og kunnugt er,
getur blanda úr tveimur efnum aldrei
verið hreint og ómengað efni!). Mikinn
meirihluta íslenzkra áheyrenda má
flokka í þennan flokk manna, sem er í
senn laus við tilfinningu fyrir góðri jazz-
músík, og bráðhættulegur henni. Þetta
er leiðinleg staðreynd, en staðreynd er
það. Þessu er ekki hægt að mæla bót, en
ef til vill orsakast þetta að einhverju
leyti af því, að músík sú, som leikin
hefur verið hér á danshúsum — en
eins og kunnugt er, eru þau eitt aðal-
heimkynni jazzins — hafa yfirleitt ver-
ið slík, að af henni hafi ekki verið hægt
að kynnast jazzmúsík og yfirleitt engri
góðri tónlist. Kannske hefur hún frek-
ar afvegaleitt hin óreyndu eyru en hið
gagnstæða. En eins og sakir standa nú,
væri alrangt að halda þessu fram. Því
að hljómsveitir okkar hafa á síðustu
mánuðum og misserum tekið meiri
framförum en nokkru sinni áður á jafn-
skömmum tíma, svo að nú lætur nærri
að hægt sé að fullyrða, að hvergi heyr-
ist í hljómsveit, sem eitthvað má sín,
svo að það geti ekki talist sæmileg
músík og sambærileg við það, sem
margar af nágrannaþjóðum okkar hafa
fram að bjóða — og það þó að teknar
séu sem dæmi þjóðir, sem álitnar eru