Ársrit Vélstjórafélags Íslands - 01.01.1926, Blaðsíða 7

5
ið lækki. Ýmsir verða undir í samkepninni og þurfa
íjárhagslegrar aðstoðar við. Svo fámennir, sem við
erum, getum við eigi vænst neinna stórsigra í við-
skiftunum við fjölmennari eða ríkari flokka þjóðfje-
lagsins. Um pólitísk áhrif er naumast að ræða. Okk-
ar styrkur verður því að vera inn á við. 1 eindrægni
og sameign fjár. Ekki þó með þeirri hugsjón, að
verja fjáraflanum til framsóknar með byltingu, held-
ur til þess að verða nógu sterkir til þess að geta
ávalt, hvernig sem á stendur, sjeð þeim farborða,
sem heltast úr lestinni, og verða á einhvem hátt ekki
sjálfbjarga efnalega. Þetta tel jeg ærið verkefni, og
svo hátt markmið og veglegt, að hver einstakur ætti
að fyllast metnaði um að vera fljótastur að kassan-
um með sinn skerf.
Með fögru dæmi frá síðastliðnu ári, getum við sýnt,
að við munum skuldbindinguna, sem á var minst.
Það dæmi sýnir líka að við getum mikið, ef við vilj-
um vel.
Þetta, sem minst hefir verið á, hafði stjórnin í
huga, þegar hún á síðastliðnu ári, rjeðist í að fá
gjaldið í fjelagssjóðinn hækkað. Hún vill að sjóður-
inn hafi afgang og aukist smám saman. Þarfirnar
geta steðjað að, þegar minst varir. Og nauðsynlegt
að eiga handbært fje, sem auðvelt er að grípa til,
og ekki er háð þeim reglum sem fjárveitingar úr
styrktarsjóði eru.
Eigi er því að neita, að undirtektir fjelagsmanna
urðu okkur allmikil vonbrigði, en samþykki náði þó
tillaga stjórnarinnar. Voru 24 atkvæði með því að
hækka gjaldið um 25 kr. á ári, en 11 vildu ýmist