Árroði - 01.04.1947, Blaðsíða 29

Hvað meinið þér með því?
Konan yðar hefir verið gift áður, ekki
satt?
Kemur það málinu nokkuð við?
Eg læt verjanda minn um að upplýsa það!
Finnist nokkur blettur á fortíð konunnar
yðar, þá mun það verða birt fyrir réttin-
um, til þess að eyðileggja framburð hennar!
Svo mun það þykja skrítið, að frúin liggur
vakandi um þetta leyti nætur, og hefir svo
góða heyrn, að hún heyrir til mín hérna
niðri, þótt ég læðist um á inniskóm — skyldi
hún vera vön að taka á móti einhverjum um
þetta leyti?
Hvað vogið þér að láta út úr yður?
Eg læt þetta ekki út úr mér, það mun lög-
fræðingurinn minn gera, og svo kemur þetta
auðvitað í blöðunum, og vel gæti svo farið
að mynd af konunni yðar kæmi með!
Þér ætlið að reyna að koma mér og kon-
unni minni í einhverja klípu?
Eg mun aðeins notfæra mér öll þau meðul
til varnar, sem lögin heimilia mér, en þau
eru mörg!
Já, en þrátt fyrir allt eruð þér þó sekur?
Alveg rétt! Aalveg rétt! En einmitt þess
vegna verð ég að brynja mig gegn ákær-
unni. I sannleika sagt, herra forstjóri, held
ég, að nú á tímum vildi’ég fremur vera sá
ákærði heldur en vitnið. Hugsið um það
áður en þér hringið í lögregluna!
Þér haldið, að þér getið hrætt mig?
Eg veit, að þér eruð ágætis maður, herra
forstjóri, og ég held að þér sækizt ekki eftir
að standa í málaferlum.
Einmitt það?
Já, þér eruð stjórnandi stórs fyrirtækis,
sem er ekki að sama skapi vel kynnt.
Hvað vogið þér yður . . .
Hér talar allt sínu máli. Engir silfurmunir
— aðeins „plett“, sannkallað eftirlíkinga heirn-
ili, herra forstjóri. Jafnvel málverkin eru eftir-
líkingar.
Hvað segið þér ? Málverkin ?
Nú, þér vissuð það ekki einu sinni sjálfur.
Enn ein uppljóstrun til að skemmta sér við.
Yður er óhætt að trúa mér sem fagmanni, að
málverkið þarna hefur C. F. Sörensen aldrei
málað. Það verður gaman fyrir almenning að
frétta, að þér hafið eftirlíkingar á veggjunum
og haldið, að þær séu fyrirmyndirnar, og hvað
hugsar fólkið um yður sem verzlunarmann,
þegar þér látið blekkjast svona?
Hafið þér nokkuð fleira út á heimilið að
setja, herra minn?
Já, það hefi ég! Það gæti verið nógu gaman
að láta það vitnast, að allt innbúið yðar er
veðsett, herra forstjóri.
Ha, hvernig . . .
Eg leit lauslega á eitt skjalið í skrifborðinu
yðar.
Þér dirfizt ekki að koma með slíkt fyrir
réttinum!
Eg er nú mesta meinleysisgrey, en það er
lögfræðingurinn minn aftur á móti ekki! ■—
Jæja, herra forstjóri, er ekki bezt að hringja?
Nei, nei, ég geri það ekki. Eg vorkenni
yður.
Já mér datt í hug, að þér gerðuð það! En
máske mætti ég hringja?
Þér? Hvað ætlið þér að gera með það?
Ég ætla að síma eftir vagni, með yðar
leyfi. Eg er orðinn hálfþreyttur á þessu. Eg
er það alltaf, þegar þetta kemur fyrir.
Gjörið þér svo vel.
Kærar þakkir, herra forstjóri, og svo lofa
ég því, að segja engum frá hinum örðugu
ástæðum yðar.
Og þér komið ekki aftur í sömu erindum?
Nei. Þér getið verið alveg rólegir. Eg kem
ekki tvisvar á þau heimili, þar sem ekkert
er annað en eftirlíkingar.
L. I. þýddi.
Árroði 29