Morgunblaðið - 14.02.2009, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2009
Þú varst frábær afi, gegn-
heill, traustur og skemmti-
legur. Ég er þakklátur fyrir
það að hafa fengið að
þekkja þig og eiga sem afa.
Sögurnar eru margar og
skemmtilegar sem ég rifja
upp aftur og aftur. Það var
leitt að þú færir frá okkur,
en öll förum við einhvern
tíma. Ég vona að þú hafir
það gott þarna uppi.
Bestu kveðjur,
Jóhann Bjarni Pétursson.
Elsku afi, ég sakna þín
rosa mikið og við hin líka.
Þú varst frábær afi. Ég
kom oft til þín í sveitina og
líka á spítalann. Ég sagði
bless við þig sunnudaginn
1. febrúar. Ég er þakklát
fyrir að hafa átt svona góð-
an afa og mun aldrei
gleyma þér. Þú gafst mér
fallega jólagjöf og líka af-
mælisgjöf. Þú hefðir orðið
69 ára og ég er 9 ára. Ég
elska þig alltaf.
Aðalbjörg Brynja
Pétursdóttir.
HINSTA KVEÐJA
✝ Bjarni LeifsFriðriksson
fæddist í Úlfs-
staðakoti, nú Sunnu-
hvoli, 5. júlí 1940.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Sauð-
árkróks 3. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Friðrik Krist-
ján Hallgrímsson, f.
14.1. 1895, d. 30.5.
1990, og Una H. Sig-
urðardóttir, f. 25.10.
1898, d. 10.1. 1979.
Bjarni var næstyngstur í hópi 13
systkina, en þau eru: Elín, f. 8.8.
1923; Sigurður, f. 11.9. 1924, d.
26.10. 1997; Hallgrímur, f. 8.3.
1926, d. 11.3. 1929; Helga, f. 25.3.
1927, d. 21.8. 1961; Friðrik, f.
12.5. 1928; Þórunn, f. 30.10. 1929;
Hallgrímur, f. 10.10. 1931; Guðný,
f. 15.6. 1934, d. 7.5. 2006; Halldóra
Sigríður, f. 18.1. 1936; Halldóra
Ingibjörg, f. 27.9. 1937; Árni Hún-
fjörð, f. 6.6. 1939; Guðrún, f. 9.3.
1943.
Bjarni kvæntist 5. september
1970 Bryndísi Pét-
ursdóttur, f. 6. maí
1947. Foreldrar
hennar eru Pétur
Sigurðsson, f. 21.3.
1919, og Ragnheiður
Marta Þórarins-
dóttir, f. 13.5. 1919,
d. 25.6. 2003, bænd-
ur á Hjaltastöðum.
Börn Bjarna og
Bryndísar eru: 1)
Pétur, f. á Sauð-
árkróki 30.12. 1969,
maki Sofía Jóhanns-
dóttir, f. 16.7. 1972.
Börn þeirra eru Jóhann Bjarni, f.
30.3. 1995, Aðalbjörg Brynja, f.
10.5. 1999, og Eva Alexandra, f.
7.11. 2005. 2) Sigrún, f. á Sauð-
árkróki 2.2. 1971, maki Kjartan
Stefánsson, f. 27.2. 1972. Börn
þeirra eru Stefán Björgvin, f. 1.7.
2000, og Bjarni Leifs, f. 12.5.
2004. Fyrir átti Sigrún Tinnu
Bjarndísi, f. 3.8. 1989. 3) Friðrik,
f. á Sauðárkróki 11.10. 1974. 4)
Una, f. á Sauðárkróki 14.5. 1980.
Unnusti hennar Daníel Ómar Frí-
mannsson, f. 7.7. 1981. 5) Ragn-
heiður, f. á Sauðárkróki 9.11.
1981. Unnusti hennar Haukur
Þorsteinsson, f. 2.8. 1978.
Bjarni ólst upp á Sunnuhvoli
hjá foreldrum sínum og stórum
systkinahópi. Bjarni stundaði nám
við Héraðsskólann á Laugum í
Þingeyjarsýslu og lauk þaðan
gagnfræðaprófi. Hann tók við
búinu af foreldrum sínum árið
1964. Bjó hann ásamt konu sinni
með blandað bú, kýr og kindur
ásamt hrossum. Hann var mikill
íþróttamaður, sterkur, sprett-
harður, klifurmaður mikill og
einnig góður gangnamaður.
Bjarni var afar fróður um landið
og hafði mikla ánægju af að
ferðast með fjölskyldunni og einn-
ig með Ferðafélagi Íslands, en
þessi ferðalög urðu fleiri eftir því
sem börnin uxu úr grasi. Hann
hefur verið meðhjálpari í Mikla-
bæjarkirkju til margra ára og var
mikill áhugamaður um kirkjur og
kirkjuleg málefni. Bóklestur var
eitt af hans aðaláhugamálum og
var hann víðlesinn.
Árið 1999 greindist Bjarni með
krabbamein sem hann barðist við
af miklu æðruleysi og hafði lengi
vel yfirhöndina, en síðastliðið
haust fór smám saman að draga
af honum.
Útför Bjarna Leifs fer fram frá
Miklabæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi minn. Ég kveð þig
með miklum söknuði en jafnframt
er ég glöð að þrautagöngu þinni er
lokið. Við töluðum um það og það
var þinn vilji að fá að fara, við viss-
um hvert stefndi. Þú varst búinn að
eiga mörg góð ár frá því þú veiktist
fyrst og þú nýttir þau vel. Jafnvel
þessa síðustu daga okkar saman á
spítalanum hélst þú í gleðina og
húmorinn og brosið þitt læddist
fram. Já, þú lést veikindin lítið á þig
fá.
Barátta, æðruleysi og jákvæðni
einkenndu þig, það ættum við að
taka okkur til fyrirmyndar og ekki
vera að kvarta yfir smámunum og
vanlíðan í daglegu amstri. Ég er
óendanlega þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að lina kvalir
þínar og veita þér félagsskap þar til
yfir lauk. Þú hefur ávallt átt stóran
hlut í hjarta mínu allt frá því ég var
lítil stelpa. Það besta var að fá að
stússast með þér í útiverkunum þar
sem þú gerðir allt af miklum mynd-
ugleik, dugnaði og samviskusemi.
Þú varst góð fyrirmynd og kenn-
ari þannig að einhvern veginn lærði
maður af því að horfa á þig vinna og
fylgjast með þér og það var jafnvel
eins og maður gæti lesið hugsanir
þínar um hvernig gera skyldi hlut-
ina. Stundum örlaði á óþolinmæði í
garð okkar krakkanna ef við gerð-
um hlutina ekki alveg rétt í fyrstu
tilraun en það var nú bara rétt í
nösunum á þér og svo var það horf-
ið.
Það voru forréttindi að fá að alast
upp í sveitinni hjá þér og mömmu.
Þið voruð samhent hjón og góð
hvort við annað. Þið hélduð í gömlu
tímana og voruð nægjusöm. Við
systkinin fengum tækifæri til að
verja mörgum stundum með ykkur,
með ömmum okkar og öfum og það
skilaði okkur ómældri visku og
veganesti út í lífið. Ég tek ofan fyrir
öllum bændum og búaliði. Þeirra
vinna mætti oft vera meira metin.
Í dag kveðjum við góðan mann
sem unni landi sínu og heimahög-
um. Hér fæddist hann og ólst upp.
Hér tók hann við búi, yngsti son-
urinn á bænum, eignaðist stóra fjöl-
skyldu, vann af miklu kappi og
eyddi sínum ævidögum. Öllum ná-
grönnum, sveitungum, vinum og
vandamönnum svo og starfsfólki
spítalans færi ég bestu kveðjur. Ég
veit að pabbi mat hug ykkar mikils.
Elsku mamma og við öll. Öll él
birtir upp um síðir, munum að
brosa og gleðjast yfir því sem okkur
er gefið. Minningarnar um pabba
eiga eftir að ylja okkur um ókomna
tíð.
Þín dóttir,
Sigrún.
Nú hefur þú, elsku pabbi minn,
loksins fengið hvíldina sem þú varst
farinn að bíða eftir núna í janúar.
Þótt við vissum í hvað stefndi er svo
erfitt að sjá á eftir þér og minning-
arnar hellast yfir og þín er sárt
saknað.
Alla tíð var svo gaman að stússa
með þér úti við hin ýmsu verk allan
ársins hring, sérstaklega á vorin
þegar blómin og lömbin koma. Þú
varst líka alltaf til í að gera allt fyrir
okkur og gafst þér alltaf tíma til að
skutla okkur og fara í bíltúra og
ferðalög sama hversu mikið var að
gera í sveitinni. Þú varst líka svo
fróður um landið og virtist þekkja
hvert einasta bæjarnafn og alla
staði á landinu og vonlaust að vinna
ykkur mömmu í Íslandsspilinu, þið
vissuð allt og þurftuð ekki einu
sinni að heyra möguleikana.
Aldrei gagnrýndir þú ákvarðanir
okkar né ætlaðist til nokkurs af
okkur, heldur leyfðir okkur að vera
sjálfstæð og studdir okkur ávallt ef
þurfti.
Ég man þegar þú greindist með
krabbameinið fyrst 1999 og hversu
mikið áfall það var, en þú svo sterk-
ur, barðist gegn því svo hetujulega
að ótrúlegt var og við fengum mörg
góð ár saman. Þrátt fyrir að
krabbameinið brytist aftur fram
síðla árs 2005 komst þú í heimsókn
til okkar til Dublin 2006 með
mömmu og Röggu fararstjóra og
það var svo gaman að sýna ykkur
borgina og kíkja á írsku pöbbana.
Líka þegar við hittumst hjá Frikka
í Barcelona 2007 og höfðum það svo
gott hjá honum, kíktum á ströndina
og kampavínsbúgarðinn.
Þó að árið 2008 hafi verið ein
þrautaganga fyrir þig, þá hélstu
ótrauður áfram og neitaðir að gef-
ast upp. Þrátt fyrir að vera sárkval-
inn varstu enn á fullu í sumar, í vél-
um, heyskap og að vitja um. Aldrei
heyrði maður þig kvarta yfir neinu
né barma þér heldur hughreystir
þú okkur og sagðir að til væru verri
veikindi en þín. Undir lokin þegar
þrekið var tekið að dvína varstu enn
að grínast eins og ávallt og svo já-
kvæður, sem var einkennandi fyrir
þig í gegnum öll veikindin.
Elsku pabbi, það er svo erfitt að
kveðja þig en við systkinin og
mamma eigum hvert annað að í
sorginni. Minning þín er sem ljós í
lífi okkar.
Þín dóttir,
Una.
Elsku pabbi minn.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur)
Þessi orð úr Biblíunni hafa kennt
mér svo margt og ég hef reynt að
tileinka mér þau. Þegar ég hugsa
um þessi orð verður mér hugsað til
þín og get verið örugg um að þú og
við öll erum í góðum höndum og
þurfum ekki að óttast neitt. Þína
síðustu daga las ég fyrir þig bréf
sem ég hafði skrifað þér, það gerði
ég því stundum er erfitt að færa í
orð tilfinningar og því gott að geta
skrifað þær á blað. Ég hugsa oft um
hvað það var ómetanlegt fyrir okk-
ur systkinin að fá að alast upp á
Sunnuhvoli. Að vera við hlið ykkar
mömmu í daglegu amstri og við
sveitastörfin hefur kennt mér svo
margt og gert mig að þeirri mann-
eskju sem ég er í dag. Að vera inn-
an um öll dýrin, í heyskap, girðing-
arvinnu, að veiða, í sauðburði,
smölun og margt fleira er það
skemmtilegasta og mest gefandi
sem ég mun nokkurn tímann upp-
lifa.
Allt sem þú hefur gengið í gegn-
um sýnir mér að þú býrð yfir ótrú-
legum krafti og styrkur þinn er
ekki á við venjulegan mann. Elsku
pabbi minn, þó svo þú sért farinn þá
ertu ennþá hér hjá okkur, eins og
hann litli nafni þinn hann Bjarni
Leifs sagði með bros á vör, það er
nóg að hugsa til þín. Ég heiti því að
passa upp á minningu þína, mömmu
mína, fjölskylduna alla og sveitina
okkar út ævina alla.
Þín dóttir,
Ragnheiður.
Kæri tengdafaðir.
Núna ertu farinn frá okkur. Það
er skrítið að hugsa til þess að þú
sért ekki lengur á meðal okkar, að
þú sért farinn og við eigum ekki eft-
ir að hitta þig aftur. Þú ert farinn í
þína hinstu ferð, en þrátt fyrir það
trúi ég því að þú sért hér enn og
verðir hér áfram til að fylgjast með
okkur og fylgja okkur áfram.
Þegar ég hugsa um þig og lít til
baka yfir farinn veg koma upp
margar minningar. Minningar sem
ylja um hjartaræturnar og fá mann
til að brosa og minnast góðu stund-
anna. Minningin um þegar ég kom
fyrst í Sunnuhvol nýorðin 17 ára og
hitti ykkur Bryndísi í fyrsta skiptið.
Ég var svo feimin og ljúfmennska
ykkar olli því að ég fylgdi honum
Pétri mínum aftur og aftur heim í
hlað á Sunnuhvoli. Brátt fann ég
mig sem eina af fjölskyldunni og
það er ekki lítilsvirði þegar aldur-
inn er ekki hærri og feimni ung-
lingsáranna ræður ríkjum.
Við Pétur fluttum þó fljótlega
suður. Dagurinn var ákveðinn og
þrátt fyrir hvassviðri með einhverri
ofankomu varð ekki neinu tauti við
okkur komið og suður ætluðum við
og fórum. Þú hjálpaðir okkur
Bjarni minn við flutningana. Komst
heim í Holt á rauða Patrolnum og
saman fylltuð þið pabbi hann upp í
topp með búslóð okkar Péturs.
Ferðin sóttist seint, en suður kom-
umst við ánægðir unglingarnir.
Fleiri minningar spretta upp. Öll
fjósverkin, sumarstörf í sveitinni,
girðingarvinnan í fjallinu, ferming-
ar mágkvenna minna, veiðiferðir og
réttarstörf.
Mér er það sérstaklega minnis-
stætt þegar þið Bryndís fenguð eitt
sinn slæma flensu. Ég var í fæðing-
arorlofi og gat komið með hana Að-
albjörgu Brynju með mér og að-
stoðaði ykkur í um tvær vikur við
fjósverk og fjárhússtörf. Síðan kom
ég aftur sama ár um sumarið og að-
stoðaði við heyskap. Sú stutta var
inni hjá ömmu sinni en við úti í hey-
vinnu og samantekt. Einn daginn
vorum við að til að ganga þrjú um
nóttina og tókum þá saman úrvals-
hey.
Ýmsar fleiri minningar skjóta
upp kollinum. Ferðalög, ættarmót,
matmálstímar, brennur og spjall.
Allt eru þetta góðar minningar sem
ég á og mun varðveita í huga mín-
um og hjarta. Núna, nær tuttugu
árum síðar, kveð ég þig Bjarni minn
og óska þér góðrar ferðar.
Elskulega Bryndís mín, Sigrún,
Pétur minn, Friðrik, Una, Ragn-
heiður, Kjartan, Daniel, Haukur,
Tinna Bjarndís, Stefán Björgvin,
Bjarni Leifs yngri, Jóhann Bjarni
minn, Aðalbjörg Brynja mín og Eva
Alexandra mín, megi góður Guð
halda hendi sinni yfir ykkur og um-
vefja ykkur kærleika og friði.
Sofía Jóhannsdóttir.
Hann var aldursforsetinn í hópn-
um og hafði nokkra sérstöðu að
ýmsu leyti. Systir hans og mágur
bjuggu á staðnum og voru í kenn-
araliðinu svo það var kannski eðli-
legt að hann yrði nokkurs konar
tengiliður milli kennaranna og okk-
ar. Við kusum hann umsjónarmann
bekkjarins fyrstu tvö árin og síð-
asta árið var hann gerður að ráðs-
manni í Dvergasteini, sem var eitt
af heimavistarhúsunum. Þessi störf
rækti hann af mikilli trúmennsku
og samviskusemi og okkur datt
aldrei í hug að vera með neitt múð-
ur við Bjarna. Við fundum að við
gátum treyst honum og kennararn-
ir treystu honum líka.
Það fór ekki mikið fyrir Bjarna.
Hann hafði ekki hátt en laumaði út
úr sér kyndugum athugasemdum
og tilsvörum. Hann var í farar-
broddi í íþróttum, sterkari og stælt-
ari en flestir strákarnir og meira að
segja kominn með skeggrót. Það
voru talsverð hlunnindi á þessum
árum og strákarnir héldu að stelp-
unum þætti það karlmannlegt.
Hann var samt ekkert að notfæra
sér þennan aðstöðumun.
Þessi sundurleiti Laugamanna-
hópur hefur haldið býsna vel saman
þótt nú fari að styttast í að hálf öld
Bjarni Leifs
Friðriksson
Steindóra
Sigurðardóttir
✝ Steindóra Sig-urðardóttir
fæddist á Miðhúsum í
Eiðaþinghá 13. mars
1932. Hún lést 30.
janúar síðastliðinn á
Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri.
Steindóra var jarðsungin frá Vopna-
fjarðarkirkju 7. febrúar sl.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Margrét
Þorvaldsdóttir
✝ Margrét Þor-valdsdóttir fædd-
ist á Eiði í Grindavík
20. nóvember 1917.
Hún lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 6. febrúar
sl.
Margrét var jarð-
sungin frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
13. febrúar sl.
Sigurður
Einarsson
✝ Sigurður Ein-arsson fæddist á
Hvalnesi í Lóni 23.
júní 1925. Hann lést á
Landspítala, Landa-
koti 29. janúar síðast-
liðinn.
Útför Sigurðar Ein-
arssonar fór fram frá Grafarvogskirkju
13. febrúar sl.
Heiðar með nemendum sínum og
samstarfsfólki og var ætíð boðinn og
búinn að rétta hjálparhönd ef þess
þurfti með. Atvikin eru vissulega
mörg, sem varpa ljóma á lífsgöngu
þessa ágæta drengs. Það er margs
að minnast frá löngu samstarfi.
Stundirnar á kennarastofunni, þar
sem málin voru rædd og reynt að
greiða úr hvers kyns vandamálum,
svo að öllum kæmi sem best, eru of-
arlega í huga. Þætti Sverri á ein-
hvern hallað vakti hann athygli á því
og leitaði úrbóta væri þess nokkur
kostur. Viðbrögð hans í mörgum
málum minntu mig oft á vísu, sem
Baldvin Halldórsson orti, þegar
hann heyrði hallað á mann.
Dómar falla eilífð í,
öld þó spjalli minna,
gæta allir ættu því,
eigin galla sinna.
Samskipti okkar í kennslunni voru
ætíð lipur og gefandi og marga
blaðagreinina og kynningarritið
sömdum við saman, þar sem við
gerðum grein fyrir starfsemi skólans
og fræðum þeim sem þar var boðið
upp á. Margt kom þar til álita, eðli
málsins samkvæmt, en Sverri veitt-
ist einkar létt að greina hismið frá
kjarnanum og leysa málin á farsælan
hátt. Þess naut ég oft í starfi mínu.
Við hjónin þökkum Sverri Heiðari
hlýhug og vináttu í okkar garð. Hans
munum við fyrst og fremst minnast
sem góðs vinar og manns sem okkur
var dýrmætt að kynnast. Vel gerður,
ljúfur og vandaður maður er geng-
inn langt um aldur fram. Blessuð sé
minning hans. Fjölskyldu hans, for-
eldrum og venslafólki vottum við
okkar dýpstu samúð. Og kæra
Emma. Guð styrki þig og börnin
ykkar á þessum vegamótum. Góður
vinur er genginn sem gott er að
minnast.
Sigtryggur og Jóna.
Sverrir
Heiðar
Júlíusson