Morgunblaðið - 14.02.2009, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2009
✝ Valgerður Sigfús-dóttir fæddist í
Vogum í Mývatns-
sveit 26. febrúar
1925. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Þing-
eyinga, Húsavík
föstudaginn 6. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigfús Hallgrímsson,
bóndi og organleik-
ari, Vogum, og kona
hans Sólveig Stef-
ánsdóttir húsfreyja
frá Öndólfsstöðum í
Reykjadal. Þau bjuggu allan sinn
búskap í Vogum. Systkini Valgerðar
sem upp komust eru: Ólöf, f. 21.8.
1913, d. 19.3. 1926; Bára, f. 5.10.
1915, d. 5.10. 2000; Stefán, f. 17.8.
1917, d. 10.3. 1999; Ásdís, f. 27.11.
1919; Hinrik, f. 26.11. 1922; Sólveig
Erna, f. 15.2. 1927; Jón Árni, f.
23.10. 1929, og Guðfinna Kristín, f.
6.12. 1933.
Hinn 20. ágúst 1948 giftist Val-
gerður Haraldi Gíslasyni, mjólk-
ursamlagsstjóra á Húsavík, f. 28.4.
1915, d. 27.12. 1984. Foreldrar hans
Matthíasdóttur, f. 24.11. 1965, börn
þeirra eru Hildur Björk, f. 10.3.
1989 og Valgerður, f. 8.4. 1992. 7)
Haraldur, f. 4.9. 1966, sambýlis-
kona Guðrún Anna Jónsdóttir, f.
23.8. 1974. Barn Haraldar og Þóru
Hermannsdóttur Passauer, f. 24.8.
1969, er Ástríður f. 18.12. 2001.
Valgerður var einn vetur í Al-
þýðuskólanum á Laugum í Reykja-
dal og síðan einn vetur í Hús-
mæðraskólanum á Laugum. Eftir
vetrardvöl í Reykjavík hóf hún
störf á Hótel Húsavík 1946, hjá Ásu
Stefánsdóttur frænku sinni. Eftir
að Valgerður og Haraldur hófu bú-
skap var aðalstarfsvettvangur
hennar rekstur heimilisins, enda
heimilið gestkvæmt og gjarnan
viðkomustaður frændfólks úr
sveitum, ekki síst meðan beðið var
barnsfæðinga. Valgerður vann líka
við síldarsöltun á „stéttinni“, í
frystihúsinu „hraðinu“, eldhúsi
sjúkrahússins og við ræstingar.
Valgerður söng með kirkjukór
Húsavíkurkirkju um árabil, starf-
aði með Kvenfélagi Húsavíkur og
Slysavarnadeild kvenna á Húsavík
og síðustu árin söng hún með Sól-
seturskórnum.
Útför Valgerðar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.
voru Gísli Brynjólfs-
son og Kristín Jóns-
dóttir, Haugi, Flóa.
Börn Valgerðar og
Haraldar eru: 1) Son-
ur, f. 16.2. 1949, d.
16.2. 1949. 2) Stefán
Haraldsson, f. 23.4.
1950, kvæntur Frið-
riku Baldvinsdóttur, f.
2.2. 1961, sonur þeirra
er Ófeigur Óskar, f.
18.4.1998. Börn Stef-
áns og Valgerðar
Önnu Mikkelsen, f.
18.2. 1948, eru Arnar
Þór, f. 29.10. 1979 og Ása Sólveig, f.
14.3. 1983. 3) Guðmundur Óskar, f.
13.4. 1951. 4) Gísli, f. 10.9. 1952,
börn hans og Hjördísar Sverr-
isdóttur, f. 6.6. 1961 eru Einar, f.
3.4. 1982 og Haraldur, f. 21.7. 1984.
5) Sigfús, f. 31.7. 1955, sambýlis-
kona Elfa Brynja Sigurðardóttir, f.
6.8. 1958. Börn Sigfúsar og Emilíu
Bjargar Björnsdóttur, f. 19.7. 1954,
eru Kristinn Björn, f. 29.9. 1983,
Haraldur Gísli, f. 5.10. 1986 og Stef-
án Geir, f. 14.3. 1991. 6) Jón Krist-
inn, f. 13.2.1963, kvæntur Klöru
Valla tengdamóðir mín er látin á
áttugasta og fjórða aldursári.
Ég dáðist að dugnaði og styrk
þessarar konu. Hún var sjálfstæð,
ákveðin og féll sjaldan verk úr
hendi. Hún hafði alltaf eitthvað á
prjónunum og ófá eru plöggin sem
hún sendi okkur. Ófeigur Óskar var
vel birgur af vettlingum og sokkum
en það sá amma um áður en hún fór.
Valla saumaði einnig mikið út og var
það okkur oft til dundurs að fara í
dúkaskápinn hennar þar sem hún
sýndi mér marga gersemina; gamla
útsaumaða dúka. Þar fórum við yfir
skemmtilega sögu allt frá kvenna-
skólaárunum á Laugum. Þá var hún
kát þrátt fyrir að hún segði stöðugt
og með hálfgerðum þjósti að þetta
væri nú meiri vitleysan að geyma
þetta „drasl“ um leið og hún þeytti
dúkunum úr skápnum og upp á borð
til að sýna mér og það örlaði á stolti.
Hún átti líka „uppskriftaskáp“
sem í voru gersemar. Oft kom ég í
heimsókn og þá sat hún við eldhús-
borðið og blaðaði í gömlum upp-
skriftum. Þá flæddu matarupp-
skriftarblöð út um allt borð en hún
var að taka til í skápnum og gat
gleymt sér í lestri gamalla upp-
skrifta. Það voru hvergi betri smá-
kökur fyrir jólin en hjá Ömmu í Sól-
brekku. Mývatnssveitin var hennar
sælustaður og heima í Vogum undi
hún sér best. Þangað fór hún á
sumrin og dvaldi fram á haust, hún
var eins og farfuglarnir. Ég man að
stundum þegar við komum í heim-
sókn þá var hún með hníf í hendi og
hafði verið að skera heimanjóla við
vatnið. Henni var meinilla við njól-
ann og var að uppræta hann. Á
sama tíma notaði ég hann í skreyt-
ingar og þorði ekki fyrir mitt litla líf
að segja henni það en man svipinn á
henni er hún sá skreytingarefnið
heima hjá mér.
Valla var óþreytandi við að fara í
berjamó og var fljót að tína. Þar
hafði ég ekki roð við henni. Hún
þurfti nefnilega að senda strákunum
sínum ber því þeir kæmust aldrei í
berjamó þarna á suðurlandinu.
Dugnaðurinn í tengdamóður minni
var einstakur en það var viljinn og
krafturinn sem komu henni áfram
þegar heilsan fór að slakna nú í
seinni tíð.
Valla var ekki allra og átti ekki
auðvelt með að biðja um hjálp. Lífið
hafði ekki alltaf farið blíðum hönd-
um um tengdamóður mína en ég
fann það þegar við þurftum oftar
hvor á annarri að halda að bak við
skelina var viðkvæm blíð og ynd-
isleg kona sem mátti ekkert aumt
sjá. Fjölskylda hennar var henni
allt. Það var yndislegt að sjá hversu
mikil gleði og léttir það var þegar
sonur hennar Guðmundur Óskar
flutti norður og fór að búa á Páls-
garði. Það var stór stund í lífi Völlu.
Hún var tónelsk og hafði yndi af
fallegri tónlist og söng. Hún starfaði
í mörgum kórum og nú síðast í Sól-
seturskórnum, kór aldraðra á Húsa-
vík. Valla tók þátt í félagsstörfum og
var meðal annars í Slysavarnafélag-
inu og kvenfélaginu. Heimili hennar
var lengst af í þjóðbraut og voru
ófáir kaffisoparnir drukknir og eða
matur og gisting þegin.
Það er margs að minnast en ég
læt hér staðar numið og bið Völlu
tengdamóður minni blessunar. Far
þú í friði, friður guðs þig blessi og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Friðrika Baldvinsdóttir.
Fyrir sveitafólkið hér áður fyrr
var Húsavík með borgarbrag. Þang-
að þurftu menn að leita til læknis og
þar var víst líka hótel. En það hótel
sem við þekktum best var á Héðins-
braut og þar var alltaf rúm fyrir
alla, bæði til matar og svefns, og þar
var ekki gerður reikningur fyrir
óþrjótandi umhyggju til líkama og
sálar.
Valla móðursystir okkar var ein
af hetjum hversdagslífsins. Hún og
Haraldur áttu stórt og glæsilegt
heimili þar sem var endalaus gesta-
gangur og allir fengu mat og kaffi á
öllum tímum sólarhrings. Þar var
glatt á hjalla, mikið hlegið og skraf-
að og gilti þá einu hvort það voru
mjólkurbílstjórar allra sveita eða
grannkonurnar.
En hjá Völlu og Haraldi áttu fleiri
skjól. Flestar konur henni venslaðar
og tengdar dvöldu þar um lengri og
skemmri tíma þegar komið var að
því að fæða börnin. Það gat verið
ótrygg færð úr Mývatnssveit að
vetrarlagi og þá var gott að eiga
samastað á Héðinsbrautinni. Við
systkinin dvöldum því flest hjá Völlu
meðan við vorum enn í móðurkviði
og auk þess líka þegar beðið var eft-
ir yngri systkinum. Lengst var dvöl-
in þegar von var á tvíburum í mars-
lok. Þá var það ekki aðeins mamma
sem beið hjá Völlu heldur líka elsta
systirin og sú sem var aðeins
tveggja ára. Þetta var langur tími
en allir voru okkur einstaklega góð-
ir, ekki síst strákaskarinn hennar
Völlu sem umbar okkur og nennti
meira að segja að leika við okkur
líka. Það var lítill þakklætisvottur
þegar tvíburarnir voru látnir heita í
höfuðið á þeim hjónum, og ekki er
örgrannt um að smávegis af lund
þeirra Völlu og Haraldar hafi jafn-
vel fylgt með nöfnunum!
Ógleymanleg eru líka áramótin
sem öll Stuðlafjölskyldan dvaldi á
Héðinsbrautinni í tilefni af barns-
fæðingu. Það var ekki tiltökumál að
bæta okkur við hópinn en það hafa
örugglega verið ófáar vinnustundir
Völlu við mat og þvotta þann tíma.
Svo fengu börnin botnlangabólgu,
unglingarnir settust á skólabekk og
fullorðnir komu í kaupstaðinn og
alltaf var pláss hjá Völlu. Þetta hélst
þótt húsið héti nú Sólbrekka, strák-
arnir færu að heiman til náms og
Haraldur þyrfti að kveðja lífið alltof
snemma.
Síðustu árin var Valla oft ekki
heilsuhraust en alltaf var hún jafn
hress í viðmóti, geystist upp í sveit á
bílnum og þoldi ekkert víl og væl um
lítilsverða hluti. Hún hafði sterkar
taugar til heimahaganna í Vogum og
átti þar fallegan griðastað. Hún
naut þess að syngja og hlusta á söng
og nú þegar hún hefur hitt Harald
sinn aftur þá munu englarnir syngja
þeim það þakklæti sem við hefðum
viljað tjá svo miklu betur en hægt er
með orðum. Sonunum öllum og fjöl-
skyldum þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Margrét, Hinrik Árni, Gunnar,
Sólveig Anna, Ólöf Valgerður,
Sigfús Haraldur, Bóas Börkur,
Ragnheiður, Birgitta
og fjölskyldur.
Elsku Valla mín er dáin, farin til
betri heima. Haraldur tekur örugg-
lega vel á móti henni ásamt syni
þeirra og barnabörnum sem farið
hafa á undan þeim.
Valla var litla systir mömmu
minnar, samt ekki lítil. Ég man eftir
henni í alls konar fínum jakkakjól-
um og drögtum, sem Haraldur hafði
keypt á hana á ferðum sínum í út-
löndum. Ekki einu sinni mamma átti
svona fínirí. Valla var einstaklega
dugleg og verklagin. Hún sá mynd-
arlega um sitt stóra heimili. Allir
myndarlegu og duglegu synir henn-
ar, frændur mínir, hafa fengið allt
það besta frá foreldrum sínum,
mömmu sinni og harðduglegum og
góðum föður sínum. Þau hjónin
hýstu alla fjölskyldumeðlimi sem
komu til Húsavíkur, sóttu og
keyrðu, – ekki síst barnshafandi
konur í stórum stíl!
Lífið hefur ekki alltaf farið mjúk-
um höndum um hana Völlu okkar.
Valgerður Sigfúsdóttir
✝ Theódóra Krist-jánsdóttir fæddist
á Ísafirði 12. sept-
ember 1941. Hún lést
á blóðlækningadeild
Landspítalans við
Hringbraut 6. febrúar
sl.
Foreldrar Theó-
dóru voru Kristján
Pálsson, f. 24.9. 1916,
d. 30.11. 1998, og
Guðmunda Sigríður
Jóhannsdóttir, f. 20.3.
1922, d. 12.3. 2005.
Systkin Theódóru
eru: Ólöf Friðgerður, f. 2.10. 1943,
gift Kristjáni Friðriki Björnssyni,
Guðmundur Páll Kristjánsson, f.
30.9. 1945, kvæntur Sigríði Sveins-
dóttur, Ósk Sigurborg Kristjáns-
dóttir, f. 27.7. 1947, Guðmundur Þór
Kristjánsson, f. 1.10. 1954, kvæntur
Elínborgu Helgadóttur og Kristján
Eyjólfur Kristjánsson, f. 23.8. 1960, í
sambúð með Láru Leifsdóttur.
Theódóra giftist Birni Elíasi Ingi-
marssyni, f. 12.8. 1936 í Hnífsdal,
4.1. 1962. Elías lést 9.3. 2008. For-
eldrar Elíasar voru Halldór Ingimar
arsson. 3) Finnbjörn Elíasson, f.
30.9. 1965, kvæntur Gyðu Björg
Jónsdóttur, f. 9.2. 1967. Börn
þeirra: Dagný, f. 17.12. 1988, í sam-
búð með Ómari Erni Sigmunds-
syni, barn þeirra Óskar Ingimar
Ómarsson, f. 2008. Hálfdán, f. 3.2.
1992. Elísabet, f. 8.2.1999. Fyrir á
Finnbjörn soninn Halldór Ingimar,
f. 5.7. 1985, sambýliskona hans er
Jóna Valgerður Kristjánsdóttir.
4) Guðmunda Kristín, f. 30.1.
1970, gift Friðriki Ó. Friðrikssyni,
f. 21.5. 1969. Börn þeirra: Magnea
Mist, f. 5.11. 1998 og Katrín Embla,
f. 1.7. 2003.
Theódóra var fædd og uppalin á
Ísafirði. Eftir skyldunám nam hún
eitt skólaár við Húsmæðraskólann
Ósk á Ísafirði. Að því loknu hóf hún
störf í húfusaumastofunni Hektor
og starfaði þar þangað til hún flutti
18 ára gömul til Hnífsdals. Hóf hún
þá búskap með Birni Elíasi og bjó
þar alla tíð síðan. Eftir að hún
flutti til Hnífsdals vann hún lengst
af við fiskvinnslu í Hraðfrystihús-
inu í Hnífsdal. Hin síðari ár starfs-
ævinnar vann hún um tíma í fisk-
búð Norðurtangans á Ísafirði og
síðar á leikskólanum í Hnífsdal.
Theódóra var virk í félagsstarfi
Kvenfélagsins Hvatar í Hnífsdal og
í Sinawik, kvenfélagi Kiwanis-
klúbbsins Bása.
Jarðarför Theódóru fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag kl. 14.
Finnbjörnsson frá
Görðum í Aðalvík, f.
4.1. 1897, d.
26.10.1991, og Sigríð-
ur Elísabet Guð-
mundsdóttir frá
Naustum í Eyr-
arhreppi, f. 13.6.
1898, d. 20.5. 1985.
Börn Theódóru og
Elíasar eru:
1) Halldóra, f. 18.5.
1961, gift Guðmundi
Thoroddsen, f. 26.11.
1962, börn þeirra eru
Theódór Hrannar, f.
25.12. 1996 og Halldór Gústaf, f.
25.12. 1996. Fyrir á Halldóra dótt-
urina Birgittu Ýri, f. 27.4. 1986. 2)
Sigríður Inga, f. 27.10. 1963, gift
Svavari Geir Ævarssyni, f. 7.10.
1959. Börn Sigríðar af fyrra hjóna-
bandi eru: Ingibjörg Heba, f. 19.6.
1982, börn hennar eru: Eygló
Inga,f. 1998, Theódóra Björg, f.
2004 og Jóna María, f. 2006. Björn
Elías, f. 29.11.1984, sambýliskona
hans er Brynja Stefánsdóttir, og
Salóme, f. 4.8. 1989, sambýlismaður
hennar er Kristinn Gauti Ein-
Elsku besta mamma mín. Það er
erfitt að hugsa til þess að þú sért farin
frá mér.
Ekki óraði mig fyrir því að aðeins
tæpu ári eftir fráfall pabba myndir þú
kveðja líka. Ég veit að það var mjög
erfitt fyrir þig að missa hann pabba.
Þið voruð svo samrýnd.
Mér fannst þú vera að ná áttum í
ágúst þegar þú dreifst þig með kven-
félaginu til Glasgow þar sem þú
skemmtir þér svo vel. Þú varst búin
að panta ferð til Marmaris sem þú
ætlaðir í með Jóni og Hönnu, vinafólki
ykkar pabba, og varst á leiðinni vest-
ur til að græja þig fyrir ferðina þegar
áfallið dundi yfir. Sjúkdómur sem þú
hafðir þurft að burðast með um langt
árabil og tekist hafði að halda niðri lét
finna fyrir sér af miklum þunga.
Ég minnist þess að þú varst nýorð-
in 67 ára. Við tók erfið lyfjameðferð á
Landspítalanum. Þú varst alltaf
ákveðin í því að yfirstíga þessa erf-
iðleika og sigrast á veikindunum. Í
desember virtist eins og þú værir að
hafa betur í baráttunni og ég fann
hvernig bjartsýni þín og æðruleysi
hélt þér gangandi.
Fjölskyldur okkar Guðmundu syst-
ur héldum með þér jólin hér fyrir
sunnan og var það ómetanlegur tími.
Í byrjun febrúar dundi svo annað
áfallið yfir þegar sjúkdómurinn var
kominn á fullt aftur. Barátta þín var
svo sterk og þú sagðir við mig þar
sem við áttum yndislega stund saman
að þetta myndi nú lagast allt saman.
Þetta var síðasta stundin okkar sam-
an. Elsku mamma mín, núna er þján-
ingu þinni lokið og þú hefur fengið
hvíldina.
Elsku besta mamma. Nú ert þú
komin til pabba. Skilaðu kveðju til
hans.
Þín dóttir,
Halldóra.
Lífið getur stundum tekið á sig
undarlegar myndir. Það er svo stutt
síðan við kvöddum hann pabba okkar
eftir stutt veikindi og nú kveðjum við
þig elsku mamma mín, ellefu mánuð-
um síðar. Þrátt fyrir að við vissum í
hvað stefndi þá héldum við alltaf í
vonina um að þú ættir eftir að eiga
lengri tíma með okkur. Elsku
mamma mín, það er með ólíkindum
hvað þú sýndir mikið æðruleysi og
barst mikla von í brjósti þér allan tím-
ann um að þú ættir eftir að fara í
Hnífsdalinn aftur og halda þínu striki
áfram þar. Þú ætlaðir að vera hjá mér
þangað til litla barnið væri fætt og
drífa þig svo vestur. Það var mér og
fjölskyldunni minni ómetanlegt að
geta verið svona mikið með þér síð-
ustu mánuðina og eiga með þér allar
góðu stundirnar heima í Álfheimun-
um þar sem þú áttir þér athvarf þegar
þú þurftir ekki að dvelja á sjúkrahús-
inu. Aldrei heyrði ég á þér að þú
misstir vonina og trúna. Meira að
segja daginn sem þú kvaddir okkur
sagðir þú „þetta lagast allt“.
Styrkur þinn og æðruleysi var okk-
ar stærsti styrkur í veikindunum þín-
um og mun lifa með okkur áfram.
Þessi líka hæfileiki til að sjá það já-
kvæða við hvað það sem að höndum
bar, það lifir með okkur elsku
mamma. Þú varst ekki bara mamma,
þú varst líka vinur minn. Það var allt-
af gott að leita til þín, bæði sem barn
og fullorðin, þú hvattir mig alltaf
áfram í öllu því sem ég tók mér fyrir
hendur og taldir mér trú um að ég
gæti gert hlutina.
Í uppeldinu varst þú skipstjórinn
heima, pabbi var skipstjórinn á sjón-
um. Þú stóðst þig alltaf eins og hetja,
það var alveg sama hvað þurfti að
gera á heimilinu, sauma, baka, smíða,
mála, flísaleggja – þú leystir öll verk-
efnin vel af hendi með þinni einstöku
lagni. Eftir að pabbi hætti á sjónum
og kom í land fóruð þið að njóta þess
að vera saman og ykkar yndi voru
ferðalögin ykkar erlendis og hérlend-
is. Þið þeystuð um landið þvert og
endilangt á jeppanum með „tusku-
húsið“ í eftirdragi allt fram á síðasta
sumarið hans pabba.
Alltaf var tími fyrir barnabörnin og
barnabarnabörnin og voru samskipti
ykkar við þau lituð af vináttu og vænt-
umþykju í þeirra garð. Hvert og eitt
þeirra átti sérstakan sess í hjörtum
ykkar. Nú eruð þið sameinuð á ný,
elsku mamma og pabbi – aðskilnaður-
inn var ekki langur. Þrátt fyrir að mér
finnist þið hafa verið kölluð of fljótt til,
þá er mér efst í huga þakklæti til ykk-
ar beggja. Þakklæti fyrir að hafa átt
svona yndislega foreldra sem hafa
veitt mér ástúð og gott veganesti út í
lífið.
Elsku mamma mín, takk fyrir allt
og megi góður guð geyma þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
Theódóra Sigurjóna
Kristjánsdóttir