Morgunblaðið - 19.03.2009, Blaðsíða 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MARS 2009
vinum eða út í Ólafsfirði og það var
alltaf jafn gaman. Því er ekki að neita
að við höfum alltaf saknað Lillu og
Geira úr Langholtinu og þegar horft
er upp á hæðina þar sem þau bjuggu
eru rifjaðar upp góðar og skemmti-
legar minningar. Nú kveðjum við
Lillu í hinsta sinn. Við ætlum að muna
hana eins og hún var, glaða og geisl-
andi, að segja sögur og muna yndisleg
atvik úr götunni okkar Langholti.
Elsku Geiri, Erla, Arnar og Freyr,
makar ykkar og ömmu- og afabörn,
missir ykkar er mikill, megið þið vera
hvert öðru stoð í sorginni.
Jörundur, Stefanía, Maríanna,
Ólafur og Gestur Trausta- og Ás-
dísarbörn.
Lilju-nafnið hefur verið nokkuð
ríkt í föðurfjölskyldu minni. Frá því
ég man eftir mér hefur Lilja Margrét
föðursystur mín aldrei verið kölluð
annað en Lilla frænka. Svo var einnig
um Lillu ömmu (Lilju Jónasdóttur d.
28.1. 1993) og Lillu systur (Lilja
Kristín d. 6.4. 2002). Lilla frænka var
elst 7 systkina, og eina stelpan í hópn-
um. Á árum áður bjó hún og stærstur
hluti bræðrahópsins á Akureyri. Þá
hittust fjölskyldurnar á sunnudögum,
allt liðið, 22 manns og spiluðu bridge.
Þ.e. afi, Lilla frænka og „strákarnir“,
eins og Lilla talaði um bræður sína,
spiluðu á meðan við krakkarnar slóg-
umst einhversstaðar annarsstaðar. Í
minningunni var þetta eins og í
ítölsku fjölskylduboði með hávaða,
látum og hlátri. Og auðvitað kaffi og
tertum.
Ég gæti sagt svo ótalmargt um
frænku mína, um hve fjölhæf hún var,
víðlesin, fyndin, umtalsgóð, þver en
umfram allt trygg sínum nánustu…
og trygglyndi er ekki hægt að ofmeta.
Þegar Lilja systir mín stóð í sínu
sjúkdómsstríði tók hún flestar sínar
lyfjameðferðir í Reykjavík og það
brást sjaldan að Lilla frænka mætti á
svæðið með pakka handa dömunni.
Það var prinsippmál að nafna fengi
pakka. Mikið sem þessar heimsóknir
glöddu okkur. Lífið var henni sérstak-
lega erfitt síðustu árin, heilsufarið
ekki upp á marga fiska. Viku áður en
hún kvaddi var ég svo heppin að hitta
hana. Þrátt fyrir að vera orðin svo
máttfarin að geta hvorki staðið né set-
ið með góðu móti, sagðist hún hafa
það gott og sér liðið vel.
Um leið og ég kveð frænku mína
með þakklæti fyrir samfylgdina votta
ég Geira, Erlu, Arnari, Frey og fjöl-
skyldum þeirra mína dýpstu samúð.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd
geymdu’ hann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól
Guð mun vitja um þitt ból.
Góða nótt, góða nótt,
vertu gott barn og hljótt.
Meðan yfir er húm
situr engill við rúm.
Sofðu vært, sofðu rótt
eigðu sælustu nótt.
(Jón Sigurðsson frá Kaldaðarnesi.)
Sóley Jónasdóttir.
Saumaklúbburinn kveður í dag
kæra vinkonu, Lilju Karlesdóttur,
eða Lillu eins og hún var alltaf kölluð.
Þegar hugurinn leitar til baka er
margs að minnast, margar gleði-
stundir sem hún átti mikinn þátt í að
skapa.
Lilla var afar lífleg og skemmtileg
kona og hafði þann einstaka hæfileika
að setja tilveruna í jákvæðan búning
og gera þanng lífið litríkara. Hún
hafði mikla frásagnarhæfileika og þar
naut skopskynið sín. Sögurnar urðu
að ævintýrum. Lilla var ljóðelsk og
vel lesin kona. Fjölskyldan var henni
allt. Heimili Lillu og Geira var þeirra
aðalsmerki þar sem gestrisni og glað-
værð réðu ríkjum. Heimilið bar þess
merki í einu og öllu hversu mikill fag-
urkeri hún var. Við nutum þess allar í
saumaklúbbnum að eiga Lillu að vin-
konu og eins og Kahlil Gibran segir
um vináttuna:
Vinur þinn er þér allt.
Hann er akur sálarinnar, þar sem sam-
úð þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Þökkum af alhug fyrir samfylgd-
ina.
Ó, himins blíða hjartans tár
er hjúpar sorg, þótt blæði sár,
þín miskunn blíð, hún mildar barm,
hún mýkir tregans sára harm.
Þú ert það ljós, það lífsins mál,
er ljúfur drottinn gefur sál.
Nú hljóð er stund, svo helg og fríð,
að hjarta kemur minning blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkar allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
sendir huggun hjartans til.
(Steinunn Þ. Guðmundsdóttir)
Elsku Geiri og fjölskyldan öll, við
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur. Megi Guð gefa ykkur öllum
styrk í sorginni.
Ásgerður, Edda, Guðbjörg,
Kristín og Margrét.
Í dag kveðjum við Lilju Margréti,
hana Lillu. Hún var búin að berjast
við erfiðan sjúdóm í nokkur ár.Það
var ekki stíll Lillu að gefast upp í líf-
inu og það sýndi hún svo sannarlega í
sinni baráttu en að lokum varð hún að
lúta í lægra haldi.Við sáum Lillu fyrst
haustið 1961 þegar við hófum skóla-
göngu í húsmæðraskólanum á Lauga-
landi. Þar mættum við þessari glæsi-
legu, glaðlyndu og hressu stúlku sem
svo sannarlega átti eftir að sýna það í
verkum sínum þennan vetur hvaða
hörkukonu hún hafði að geyma alla
tíð. Árgangurinn átti gjarnan góðu
viðmóti að fagna á heimili þeirra Lillu
og Geira, enda þau höfðingjar heima
að sækja. Við viljum gera þessar ljóð-
línur eftir Þórunni Sigurðardóttur að
okkar kveðju við leiðarlok.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
Blessun og kveðjur til Geira og
annarra aðstandenda
Fyrir hönd skólasystra á Lauga-
landi veturinn 1961-62,
Sigríður og Jóhanna.
Mig langar langar með nokkrum
orðum að minnast góðrar vinkonu og
nágranna. Við Lilla vorum báðar að-
fluttar í Kópavog, hún að norðan, ég
að sunnan. Við fundum hvor í annarri
góðan félagsskap. Við vorum svona
nágrannakonurnar sem hittumst yfir
kaffibolla hvor hjá annarri og spjöll-
uðum um allt milli himins og jarðar.
Oftar en ekki var rætt um fjölskyld-
urnar en börn og barnabörn voru
Lillu mikils virði og ræddi hún um
þau af mikilli gleði, enda fjölskyldan
mjög samrýnd.
Lilla var glæsileg kona, stolt,
ákveðin og dugleg. Hún hafði svo
skemmtilegan húmor og var góður
sögumaður, oft var hlegið að sögum
og atburðum sem hún dró ljóslifandi
myndir af. Hjá Lillu var gott að leita
ráða og ófáar uppskriftir fékk ég hjá
henni enda var hún listakokkur.
Henni féll sjaldan verk úr hendi og
sjáum við hana fyrir okkur að þvo bíl-
inn, rúður, innkeyrslu og hugsa um
garðinn á milli þess sem hún sá um
heimilið af miklum myndarskap og
fór létt með. Eftir því sem sjúkdóm-
urinn sem lagði hana að lokum fór að
ágerast var það henni erfiðara að
standa sig eins og hún sagði en aldrei
fór æðruleysið, húmorinn og hugur-
inn.
Það verður tómlegra í götunni okk-
ar. Ekki lengur litið inn í kaffi og
spjallað um daginn og veginn. Ég
mun sakna þeirra stunda. Hvíl í friði
kæra vinkona. Við vottum vini okkar
Geira, börnum og barnabörnum inni-
lega samúð. Megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Ingibjörg og Daníel.
✝ Hjörleifur Bald-vin Björnsson
kontrabassaleikari
fæddist á Akureyri
28. júní 1937. Hann
lést á heimili sínu í
Stokkhólmi 27. febr-
úar 2009. Foreldrar
hans voru Snjólaug
Hjörleifsdóttir frá
Knappsstöðum í Fljót-
um, f. 1.9. 1911, d.
26.1. 2001, og Björn
Júlíusson frá Syðra-
Garðshorni í Svarf-
aðardal, f. 14.4. 1903,
d. 26.2. 1985. Systkini Hjörleifs eru:
Jóhanna María, f. 1934; Rósa, f.
1938, maki Ármann Sigurjónsson;
Sigrún, f. 1940, maki Valgeir Stef-
ánsson; Júlíus Jón, f. 1942, maki
Lisbeth Grönvald; Jófríður, f. 1944,
maki Kristinn Helgason; Daníel
Björn, f. 1946, maki Guðný Guð-
laugsdóttir; Árni, f. 1951, maki Þór-
ey Agnarsdóttir; og Ólafur Örn, f.
1953, maki Lilja Gunnarsdóttir.
Hjörleifur ólst upp í Helga-
magrastræti 3 á Akureyri. Hann
byrjaði mjög ungur að spila á gítar
en fljótt varð bassinn hans hljóð-
færi. Hann spilaði í hljómsveitum á
Akureyri og Reykja-
vík, en þangað flutti
hann 1956. Í Reykja-
vík fann hann lífs-
förunaut sinn, Björk
Guðmundsdóttur, f. í
Reykjavík 29.2. 1940.
Foreldrar hennar
voru Guðný Vigfús-
dóttir frá Hellissandi,
f. 24. 3. 1917, d. 4.10.
2000, og Guðmundur
Guðmundsson frá
Nafranesi í Dýrafirði,
f. 25. 10. 1904, d. 29.9.
1971. Dóttir Hjörleifs
og Bjarkar er Kristín, f 12.4. 1958,
gift Eugen Steiner, f. 23.3. 1954.
Börn þeirra eru: Hrafn, Svava og
Embla.
Árið 1962 fór Hjörleifur ásamt
konu og dóttur til Danmerkur og
spilaði þar og fór í tónlistarnám en
þau settust síðan að í Malmö og
1970 fluttust þau til Stokkhólms
þar sem þau hafa búið síðan. Hann
spilaði í mörgum dans- og djass-
hljómsveitum og kenndi í tónlistar-
skólanum Södra Latin í u.þ.b. 30 ár.
Kveðjuathöfn um Hjörleif verður
í Dómkirkjunni í dag, 19. mars, kl.
11.
Heimsókn til Stokkhólms: Höddi
og Björk að taka á móti úti á Ar-
landa.
Fallega breiða brosið hans
stækkar eftir því sem gestir nálg-
ast og hún hoppar af kátínu við
hliðina. Á þennan hátt, eða líkan,
muna margir ættingjar og vinir
upphaf heimsókna sinna til Hjör-
leifs bróður míns og Bjarkar konu
hans. Svo byrjuðu veislurnar: For-
drykkur, glæsilega lagt á borð,
kertaljós í risastjökum, dásamleg-
ur matur og íslensk lög sungin á
eftir við undirleik Hödda. Svona
voru heimsóknirnar líka eftir að
hann veiktist af þeim óvægna sjúk-
dómi sem hann átti í stríði við
undanfarin ár, en lét aldrei ráða
yfir sér. Þau hjónin unnu sleitu-
laust að því að sem flestir dagar
væru góðir og eðlilegir. Kristín
dóttir þeirra og hennar fólk voru
þar sannarlega með. Samheldin
fjölskylda með afbrigðum.
Bassaleikarinn, djassarinn og
góðmennið Hjörleifur Björnsson
flutti ungur ásamt Björk sinni og
Kristínu til Svíþjóðar þar sem þau
bjuggu alla tíð síðan. Fyrstu árin í
Malmö en lengst af í Stokkhólmi.
Hann kenndi og spilaði á bassann
nær fram á síðasta dag. Þrátt fyrir
áratuga búsetu erlendis var hann
mikill Íslendingur í sér og fylgdist
vel með landsmálum.
Eins var hann afar tryggur ætt-
ingjum og vinum. Þau Björk komu
æ oftar heim til Íslands er árin
liðu. Eftir að Kristín og Eugen
maður hennar eignuðust Stóra-
Kropp í Borgarfirði var fjölskyld-
an þar saman um jól og einnig oft
á sumrin. Sjötugsafmælisveisla
Hödda var haldin í yndislegu sum-
arveðri hjá þeim á Stóra-Kroppi
með systkinum hans og fjölskyld-
um. Sú helgi verður okkur öllum
ógleymanleg.
Við Kristinn og Inga Rún send-
um innilegar samúðarkveðjur til
Bjarkar, Kristínar, Eugens,
Hrafns, Svövu og Emblu.
Takk fyrir allt kæri bróðir.
Jófríður Björnsdóttir.
Hjörleifur Björnsson kontra-
bassaleikari og kennari lést á
heimili sínu í Stokkhólmi hinn 27.
febrúar sl. eftir öfluga baráttu við
krabbamein.
Við viljum minnast okkar góða
vinar og félaga, Hödda, eins og
hann var jafnan kallaður en vin-
átta hefur varað allt frá ungdóms-
árum er við stunduðum hljóðfæra-
leik saman í hljómsveit undir
stjórn hins eftirminnilega píanista
og myndlistarmanns Árna Elfar á
veitingahúsunum Röðli og síðar
Glaumbæ fram á sjöunda áratug
síðustu aldar en sú hljómsveit
hætti störfum haustið 1963.
Það var á vordögum 1963 að
Höddi yfirgaf hópinn og fór, ásamt
eiginkonu og ungri dóttur til
Kaupmannahafnar til að stunda
þar tónlistarstörf. Fljótlega réðist
Höddi til starfa með hljómsveit í
Malmö og stundaði einnig tónlist-
arnám í Kaupmannahöfn og var
það upphafið að ævilöngum tónlist-
arferli í Svíþjóð. Eftir áralanga
dvöl og störf í Malmö og nágrenni
flutti fjölskyldan til Stokkhólms og
þar var starfsvettvangur hans til
æviloka. Viðfangsefnin í Stokk-
hólmi voru mjög fjölbreytt. Höddi
varð fljótt þekktur meðal djass-
tónlistarmanna og eftirsóttur til
starfa og lék með ýmsum hópum
tónlistarmanna, oftar en ekki
þekktum og frægum alþjóðlegum
kröftum, ýmist á tónleikapalli eða í
upptökustúdíói. Auk spilamennsku
stundaði Höddi kennslu við tónlist-
arskóla í Stokkhólmi og fram til
þess síðasta hafði hann nemendur
í einkatímum.
Ungur að árum kvæntist Höddi
glæsilegri konu, Björk Guðmunds-
dóttur, ættaðri af Snæfellsnesi og
eignuðust þau eina dóttur, Krist-
ínu, sem er starfandi læknir og bú-
sett í Stokkhólmi ásamt eigin-
manni sínum, Eugen Steiner sem
einnig er læknismenntaður og
þrem börnum þeirra.
Hjónaband þeirra Hödda og
Bjarkar eða „Bibi“ eins og hún er
kölluð var einstaklega traust. Um
árabil rak Bibi verslunina „Islands
Design“ í miðborg Stokkhólms,
Gamla Stan. Þessi einyrkjastarf-
semi krafðist mikils vinnuframlags
og var Höddi oftar en ekki við
verslunarstörf þegar hlé gafst frá
tónlistinni.
Höddi kenndi fyrst sjúkleikans
fyrir um það bil fjórum árum en
þau tóku mótlætinu með aðdáun-
arverðu hugrekki og er hlutur
Bjarkar þar afarstór, hún vakti yf-
ir velferð hans og bakhjarl hennar
– og raunar þeirra beggja – var
hin mikla náðargjöf; sálarstyrkur
og óbrigðul trú á hin góðu öfl í lífi
okkar ásamt léttri lund og kímni-
gáfu.
Samband þeirra var náið og
byggt á gagnkvæmu trausti og
virðingu sem gerði þeim mögulegt
að njóta saman síðustu áranna til
fullnustu heima og heiman. Nú síð-
ustu árin, eftir að Björk hætti
verslunarrekstri, höfðu þau meiri
tíma til að dvelja á heimaslóðum
og undu sér sérlega vel í Borg-
arfirðinum en dóttir þeirra og
tengdasonur höfðu áður fest kaup
á jörðinni Stóra-Kroppi. Þaðan er
yfir fagurt land að líta og hafa þau
öll bundið mikla tryggð við víð-
áttur Borgarfjarðar.
Komið er að kveðjustund. Það
er með miklum trega sem við
kveðjum okkar kæra vin með
þökkum fyrir allt sem hann gaf
okkur.
Eftirlifandi eiginkonu, okkar
kæru Björk, dótturinni Kristínu og
hennar fjölskyldu ásamt systkin-
um Hödda og þeirra fjölskyldum
vottum við dýpstu samúð.
Farðu sæll þína hinstu för, kæri
vinur! Þín er saknað.
Gunnar, Aðalheiður,
Sveinn Óli og Anna Lilja.
Meira: mbl.is/minningar
„September í rigningunni“ á Ak-
ureyri árið 1998 og Hjörleifur í
essinu sínu að vitja ættarslóðanna
í Svarfaðardal í för með bróður
sínum og djassbandinu Landnem-
unum frá Svíþjóð. Ég heima með
áhyggjur yfir því að vætan myndi
spilla gleði þeirra kumpána. Síð-
degis komu þeir sælir til baka og
Hjörleifur sælastur. Er ég spurði
eftir veðrinu svaraði hann með
brosi. „Sólin skein á Gullbringu
þegar við vorum þar og það full-
komnaði daginn.“
Gullbringa var þá komin í eyði,
óðal móðurafa og nafna Hjörleifs
og staðurinn honum mjög hjart-
fólginn.
Nú erum við vinir Hjörleifs
stödd í drunga rigningar og dregið
hefur verið fyrir ljósið hans, og þó!
Er ekki sól minninganna eitt-
hvert sterkasta ljósið í vitund okk-
ar?
Verður ekki gleðin og þakklætið
treganum yfirsterkari þegar tímar
líða?
Þakklætið fyrir að hafa þekkt
mann sem af einlægri tilfinningu
fann geisla sólar í Gullbringu fylla
votan haustgrámann birtu.
Þegar ég kynntist Hjörleifi fyrir
tuttugu árum fékk ég það sterkt á
tilfinninguna að honum hefði ég
fyrir löngu tengst og mér fannst
hann ætíð vera einn af gömlu góðu
vinunum.
Ég held að orðin tryggur, hóg-
vær og jákvæður lýsi Hjörleifi vel!
Tengsl okkar í gegnum djassinn
voru allnokkur; ég að brasa í
skipulagi djasstónleika í heimabæ
okkar beggja og hann bassaleik-
arinn sem hafði með færni sinni
öðlast frama í útlandinu, en hafði
mikinn áhuga á að liðsinna mér og
Jazzklúbbi Akureyrar. Hann sótti
okkur heim með tónleika tvívegis.
Í fyrra skiptið haustið ’98 með
djasskvintettinn Immigrants, og
síðar með sextettinum Jazzin Du-
kes sumarið 2002, hljómsveit með
trúarlega tónlist eftir Ellington að
meginviðfangsefni. Þessir tón-
leikar fluttu okkur inn á heimssvið
góðs djass. Í Svíþjóð var það
Höddi, sem var í djasslandsliðinu,
en Hjörleifur minna þekktur, enda
mjög erfitt nafn í framburði fyrir
sænska. Mér er nær að halda að
hógværð Hjörleifs og lítillæti hafi
orðið til þess að hinn þekkti
kontrabassaleikari Höddi hafi ekki
öðlast þá athygli í heimalandi sínu
sem honum bar.
Ég fékk að kynnast einstökum
öðlingshjónum, þegar ég var sam-
ferða Hödda og Björk eiginkonu
hans frá Reykjavík til Stokkhólms
haustið 2007. Það var meira en að
vera samferða, því þau báru mig
nánast á höndum sér, og naut ég
gestrisni þeirra í heimilishlýju og
vinafaðmi í nokkra daga. Þrátt fyr-
ir alvarleg veikindi, sem Höddi
vildi síst af öllu ræða, gafst mér
tækifæri til að fara með honum á
hljómsveitaræfingar og heimsækja
tónlistarmenntaskólann þar sem
hann hafði kennt um margra ára
skeið. Það var sama hvert við fór-
um, alls staðar mætti ég því við-
móti sænskra að Höddi væri ein-
stakur bassaleikari og það sem
mest er um vert, einlægur og trúr
sínu starfi, samstarfsfólki og vin-
um.
Mig langar til að leiða huga les-
enda að Gullbringu í Svarfaðardal
í þeirri vissu að haustregn tregans
stytti þar upp og sólin varpi
geislum í hlað og mitt í því ljósi sé
Hjörleifur nú.
Innilega samúð votta ég Björk,
Kristínu og fjölskyldu, einnig
systkinum Hjörleifs og fjölskyld-
um.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Jón Hlöðver Áskelsson.
Hjörleifur Björnsson