Morgunblaðið - 20.09.2009, Síða 13

‘‘„ÞAÐ VAR SVO AUGLJÓST FYRIR MÉRAÐ ÉG YRÐI AÐ GERA ÞETTA. ÞAÐ VAREKKI EINS OG ÉG HEFÐI VAL.“
Bróðirinn Kim með móður sínum og bróður, sem líkist óneitanlega Orson Welles. Ekki tilviljun það.
Fjölskyldan Kim með foreldrum sínum og eldri bróður.
heldur henni áhugaverðri að bregð-
ast við því. Ef hún er of skipulögð
fyrirfram, þá getur allur vindur farið
úr henni. En ef maður eltir atburða-
rásina, þá heldur myndin ferskleik-
anum.
Auðvitað togast þetta á. Sem fjöl-
skyldumaður vildi ég ekki óvæntar
uppákomur eða flækjur, en það var
hins vegar nauðsynlegt fyrir kvik-
myndagerðarmanninn. Ég þurfti því
að halda jafnvægi þar á milli.“
Innblástur fyrir fólk
– Er ekki erfitt að mæta með kvik-
myndatökumenn þegar uppgjör á sér
stað í lífi fólks?
„Svolítið, en um leið og fólk vissi að
ég stóð að kvikmyndagerðinni og var
að segja mína sögu, að það var ekki
einhver að elta mig á röndum, þá leið
því betur.“
– Í kynningu á myndinni segir:
„Þessi opinskáa skoðun á sjálfsmynd
og fortíð vekur okkur til umhugsunar
um, hvort maður getur nokkurn tíma
orðið nýr einstaklingur.“ – En mynd-
ir þú ekki einmitt halda því fram, að
þú hefðir alltaf verið kona?
„Það er rétt, en þegar talað er um
nýjan einstakling, þá á það við um
það að flytja frá foreldrum sínum til
að hefja nýtt líf. Það á við um einfalda
hluti eins og að fá sér nýja greiðslu
eða ný gleraugu. Þegar öllu er á
botninn hvolft, þá erum við alltaf að
skapa og endurskapa okkur og ég er
afgerandi dæmi um það.
Fólk er mjög hugfangið af kynja-
leiðréttingu og stór þáttur í því er
hugmyndin: „Vá, geturðu virkilega
breytt þér svona mikið?“ Og margir
sækja innblástur í það. Enda glímum
við öll við eitthvað, sem við viljum
gjarnan breyta, og mörgum finnst
heillandi að það sé hægt. En tilhugs-
unin er líka ógnvekjandi fyrir suma
og kemur þeim úr jafnvægi – það
hafa ekki allir skilning á þessu. Og ég
get ekki sett mig í spor allra sem
bregðast neikvætt við, en þetta á líka
við um aðrar róttækar breytingar í
þjóðfélögum, svo sem að svartur
maður verði forseti.“
– Var þetta gott skref fyrir þig?
„Algjörlega, það var aldrei annar
kostur í stöðunni. Það var svo augljóst
fyrir mér að ég yrði að gera þetta. Það
var ekki eins og ég hefði val.“
– Fylgistu enn með fótbolta?
„Nei, ég hef bara ekki áhuga. Ef til
vill vegna þess að það tilheyrir fortíð-
inni. En ég játa að um tíma hafnaði
ég því sjálfkrafa; mér fannst sem ég
gæti ekki fylgst með íþróttum. En
svo áttaði ég mig á því að það voru
fordómar að líta svo á að konur gætu
ekki haft áhuga á íþróttum. Enda
fylgist móðir mín með öllum íþróttum
og þann áhuga fékk hún frá föður sín-
um. Ég er því farin að fylgjast aftur
með, en aðallega einstaklings-
íþróttum, og get vel hugsað mér að
spila aftur tennis. Að hluta til vegna
þess að liður í kvikmyndagerðinni
eru langar setur við klippiborðið og
ég verð að hreyfa mig.“
– Þetta hefur verið langt ferðalag?
„Já, við byrjuðum tökur sumarið
2005 og kvikmyndin hefur farið á
milli hátíða í rúmt ár; þetta hefur því
verið viðburðaríkur tími. En það er
ánægjulegt að myndinni verður
dreift í kvikmyndahús í Bandaríkj-
unum árið 2010, sem er mikill áfangi
fyrir heimildarmynd, hvað þá mynd
sem er persónuleg og ekki stór í snið-
um.“
Með það slítum við samtalinu og
Kim getur aftur farið að njóta
„kyrrðarinnar og rólegheitanna“ í
TriBeCa-hverfinu á Manhattan.
einhverju í lífi okkar
Fjölskyldan Mamma og pabbi með Kim og Marc.
13
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20. SEPTEMBER 2009