Saga - 1973, Blaðsíða 156

146
ÞORLEIFUR ÞORLEIFSSON
var sérstakur HAFNARSTJÓRI skipaður í fyrsta sinn:
Þórarinn Kristjánsson verkfræðingur.
Þegar leið að lokum hafnargerðarinnar, var tiltækt fyll-
ingarefni á Skólavörðuholti nær allt upp urið, og var þá
notazt við malarnám á sléttlendi skammt norður af öskju-
hlíðinni, nálægt Haukalandi. En möl var þar fremur fín-
gerð og magnið raunar lítið. Var grafið alldjúpt niður
í melinn, og varð eftir mikil gryfja. Hún var fyllt upp
1941. CYCLOP var fluttur að Öskjuhlíðinni, þegar mölin
var tekin þar.
Ýmsar breytingar, umfram þær sem áður eru taldar,
voru gerðar á hafnarmannvirkjunum, eins og þau voru
fyrirhuguð í áætlunum. Norðurgarður var lengdur um 50
metra og var þá 542 metrar við lok hafnargerðarinnar
1917. Ingólfsgarður var lengdur um 25 m, og var þá 266
metra langur frá landi, og hafnarmynnið var 100 metra
breitt. Grandagarður var 740 metra langur.
I hafnargarðana var samtals ekið um 120.000 rúmmetr-
um af grjóti og um 210.000 rúmmetrum af möl. Samanlagð-
ur þungi þessarar uppfyllingar var áætlaður 616.000 tonn.
Samanlagt yfirborð uppfyllingarinnar í höfninni var
talið um 31.385 fermetrar og múraðar steinhleðslur rúm-
lega 860 metrar að lengd. Yfirborð dýpkunar niður í 5
metra var ríflega 143.000 fermetrar og yfirborð sjávar
innan hafnargarðanna 461.726 fermetrar.
Síðari not járnbrautarinnar.
Meðan á hafnargerðinni stóð, var járnbrautin talsvert
notuð fyrir vöruflutninga með lestunum. Olíubirgðastöð
var höfð úti 1 örfirisey, og þangað fluttu lestir olíu á
tunnum, einkum steinolíu, sem þá var mikið notuð í bænum-
Kjöt til útflutnings var flutt frá húsi Sláturfélagsins
(við núverandi Skúlagötu) og timbur fyrir VÖLUND að