Morgunblaðið - 21.12.2009, Síða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. DESEMBER 2009
Egill í lífi okkar; við erum ekki söm
en munum vissulega reyna að halda
á lofti arfi hans.
Við vottum Guðfinnu og börnun-
um djúpa samúð okkar, og vonum
að glettni og hugsjónaeldur Egils
orni þeim um ókomna tíð.
Sigrún Júlíusdóttir og
Þorsteinn Vilhjálmsson.
Illa brá okkur þegar síminn gall
að sunnudagsmorgni og okkur var
sagt að Egill Egilsson vinur okkar
væri látinn. Að vísu höfðum við
vissu fyrir því að hann hefði um
tíma haft gangráð til þess að stilla
hjartslátt, en ekki bar á öðru en að
þess utan væri hann bærilega hress
og síkátur. Þannig var hann, hrókur
alls fagnaðar á námsárum okkar í
Kaupmannahöfn og raunar æ síðan.
Höfum við það fyrir satt að hann
hafi ekki dáið liggjandi.
Við gerðumst vinir góðir í Kaup-
mannahöfn og hélst sá vinskapur
óslitinn síðan. Það var gaman að
vera með Agli ekki síst vegna þess
að nær alltaf gerðist eitthvað óvænt
þegar hann var með í för og kemur
mér þá í hug lítið ferðalag okkar
tveggja á Hafnarslóð fyrir nær
fjörutíu árum. Okkur sárlangaði til
þess að skoða þjóðararfinn og því
var stefna tekin á Árnasafn sem þá
var til húsa innst í Próvíantgarði.
Þar inni í skoti varð fyrir okkur
mikil og þung eikarhurð og við hana
hnappur eigi alllítill. Ýttum við fast
á hann og upphófst þá mikið suð og
hávær hvinur, en þar sem við þekkt-
um ekkert til fjarstýrðra dyraopn-
ara vissum við ekki að á palli inni
sat maður og ýtti á annan hnapp svo
upplokið yrði dyrum við minnsta
átak. Biðum við í nokkurri óvissu,
en samt æðrulausir þar til þögn sló
á þennan dyrabúnað. Ýttum við þá
aftur á hnappinn góða og slepptum
ekki taki fyrr en dyrum var hrundið
upp og út milli stafs og hurðar kom
höfuð, frekar gráleitt á hár og hör-
und og ekki mjög glaðlegt að sjá.
Egill var alltaf miklu fljótari að
hugsa en aðrir og miklu fljótari en
sá sem þessar línur skrifar. Ávarp-
aði hann strax þann sem út gægðist
á ögn norðlenskri dönsku: Snakker
De islandsk? Þá svaraði Jón Helga-
son, sem líklega hafði betra vald á
íslenskri tungu en flestir aðrir: Svo
á nú að heita. Um leið færðist mikill
gleðisvipur yfir ásjónu hans. Ósjald-
an á hann að hafa sagt frá íslensku
námsmönnunum sem komu í Árna-
safn og spurðu á harðri dönsku
hvort hann talaði íslensku og glaðn-
aði þá jafnan yfir honum. Ekki óraði
okkur fyrir því að þetta stutta ávarp
Egils ætti eftir að gleðja meistara
Jón svo sem raun bar vitni og stað-
festir það grun okkar að ekki þurfi
alltaf mikið til þess að gleðja aðra.
Það tókst Agli oftar og betur en
mörgum öðrum.
Við sem vorum samtímis Agli í
Kaupmannahöfn og annars staðar
söknum hans því hann hefði mátt
lifa miklu lengur. En ekki skal farið
frekar út í þá sálma því enga vitum
við lausn á gátu lífs og dauða. Við
höfum haldið hópinn nokkrir gamlir
Hafnarstúdentar ásamt mökum og
höfum blótað saman þorra og hist
við öll möguleg tækifæri og lagst
saman í langferðir norður í Skaga-
fjörð og jafnvel til framandi landa.
Nú er skarð fyrir skildi, en vonandi
er ekki of seint að þakka Agli sam-
fylgdina. Við í Hafnarhópnum send-
um Guðfinnu og börnum þeirra og
öllum ættingjum og vinum hans
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Leifur A. Símonarson.
Það var árið 1988 sem Egill og
Guðfinna fengu sér sumarbústað-
alóð í Hellholti í landi Fossness í
Gnúpverjahreppi. Fyrstu árin fóru í
að gróðursetja tré og með tímanum
reis myndarlegur skógur. Árið 1997
byggðu þau sumarbústað, fallegt
hús með feykilegu útsýni yfir Land-
sveitina og til Heklu. Allar helgar
voru notaðar í sveitinni og kom Eg-
ill iðulega í heimsókn í Fossnes í
bláu stígvélunum með aðra skálm-
ina uppúr og annað skyrtulafið upp-
úr buxunum í gömlu málningaúlp-
unni, moldugur upp fyrir haus, að
taka upp kartöflur, og í fjárhúsið
segjandi sögur. Maður kom aldrei
að tómum kofanum að spyrja um
eitthvað. Svo kom kreppa og þá
skar hann gömlu bláu stígvélin og
gerði úr þeim gúmmítúttur.
Hann fylgdist vel með umhverf-
inu, skráði hjá sér hvenær fuglarnir
komu á vorin, hvernig gróður kom
undan vetri, hvenær Þveráin ruddi
sig og jafnvel hvenær tófan gaggaði
í Hellholtinu. Alveg var hann ómiss-
andi í sleppiferðum á vorin þegar
riðið var í Hólaskóg og sláturstúss á
haustin, alltaf gátum við hlegið og
haft gaman.
Fyrir stuttu síðan hafði Egill orð
á því við mig, að nú væri stutt í að
hann hætti að vinna og gæti farið að
njóta ellinnar í sveitinni með mikilli
tilhlökkun og hefði ég gjarnan viljað
að sá draumur yrði að veruleika. En
svo varð ekki í þessu lífi.
Þín er sárt saknað, þú settir svip
á mannlífið og umhverfið. Litríkur
maður er horfinn á braut.
Elsku Guðfinna og fjölskylda,
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Tindrar úr Tungnajökli,
Tómasarhagi þar
algrænn á eyðisöndum
er einn til fróunar.
Veit eg áður hér áði
einkavinurinn minn,
aldrei ríður hann oftar
upp í fjallhagann sinn.
Spordrjúgur Sprengisandur
og spölur er út í haf;
hálfa leið hugurinn ber mig,
það hallar norður af.
(Jónas Hallgrímsson.)
Sigrún, Fossnesi.
Kveðja frá Menntaskólanum
í Reykjavík
Að morgni sunnudagsins 13. des-
ember flutti Guðfinna Eydal mér
þau sorgartíðindi að Egill Egilsson,
eiginmaður hennar, hefði dáið þá
um nóttina.
Einn af reyndustu kennurum
skólans er látinn jafn skjótt og
hendi sé veifað, án nokkurs fyrir-
vara. Þessi tíðindi eru mikið reið-
arslag fyrir starfsfólk og nemendur
Menntaskólans í Reykjavík.
Egill Egilsson hóf kennslu í
Menntaskólanum í Reykjavík árið
1990 og var frá þeim tíma fastráð-
inn kennari í eðlisfræði. Starfsferill
hans er alllangur, hann kenndi í
tæpa tvo áratugi við Menntaskólann
í Reykjavík, þar áður við ýmsa
framhaldsskóla, m.a. MA, MH,
Tækniskólann og tvo framhalds-
skóla í Danmörku og auk þess
kenndi hann við Háskóla Íslands.
Egill var röggsamur og mikill skör-
ungur.
Þórarinn heitinn Guðmundsson
fékk Egil til að sækja um kenn-
arastöðu í eðlisfræði við Mennta-
skólann í Reykjavík. Mér eru minn-
isstæð mörg samtöl við þessa tvo
heiðursmenn. Galsi og góðlátleg
stríðni voru þar allsráðandi. Þetta
smitaðist út til annarra samstarfs-
manna og það var oft unun að fylgj-
ast með þeim.
Agli þótti afar gaman að grúska í
ættfræði og hafði gaman af því að
rekja ættir manna langt aftur. Sér-
staklega hafði hann gaman af því að
ræða um ættbogann við Eyjafjörð.
Eitt sinn tók hann mjög kíminn á
móti mér eftir að hafa verið að
grúska í Íslendingabók. „Sæll
frændi“ sagði hann eftir að hann
hafði komist að því að við værum
fjórmenningar. Eftir það var ég
ávallt ávarpaður „frændi“.
Egill var stoltur af unaðsreit sín-
um í Þjórsárdal. Þar höfðu þau
hjónin, Guðfinna og Egill, komið sér
upp sumarbústað. Þau hjónin dvöld-
ust þar eins oft og þau gátu og nutu
þess mjög. Hann var mikill nátt-
úruverndarsinni og tók nærri sér
áform um virkjun í neðri hluta
Þjórsár enda beitti hann sér mjög
gegn þeim hugmyndum.
Egill sinnti starfi sínu við
Menntaskólann í Reykjavík af mik-
illi samviskusemi og honum var
mikið kappsmál að vekja áhuga
nemenda sinna með margvíslegum
hætti í tímum. Hann var ávallt
reiðubúinn að aðstoða nemendur
sína í eðlisfræðináminu. Í mörg ár
bauð hann nemendum skólans upp á
sérstaka þjálfunartíma til undirbún-
ings eðlisfræðikeppni framhalds-
skólanema og hafa nemendur hans
náð afar góðum árangri í þeirri
keppni.
Egill var góður félagi í hópi sam-
starfsmanna sinna. Hann var hrein-
skiptinn og sagði skoðanir sínar um-
búðalaust. Hann var glaður á góðri
stund og hrókur alls fagnaðar á
samkomum kennara.
Egill var traustur og samvisku-
samur starfsmaður. Hans er hér
minnst með virðingu og þakklæti
fyrir einkar vel unnin störf. Fyrir
hönd starfsfólks og nemenda
Menntaskólans í Reykjavík eru eig-
inkonu hans, börnum og öðrum
vandamönnum færðar innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé minn-
ing Egils Egilssonar.
Yngvi Pétursson.
Egill Egilsson
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GUÐRÚN J. HJARTAR,
hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
áður Flyðrugranda 8,
Reykjavík,
sem lést mánudaginn 14. desember, verður
jarðsungin frá Neskirkju í dag, mánudaginn
21. desember kl. 13.00.
Jóna Björg Hjartar, Paul van Buren,
Sigríður Hjartar, Stefán Guðbergsson,
Elín Hjartar, Davíð Á. Gunnarsson,
Egill Hjartar,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ARNÓR SIGURÐSSON
frá Hnífsdal,
verður jarðsunginn frá Guðríðarkirkju í Grafarholti
þriðjudaginn 22. desember kl. 11.00.
Guðmunda Arnórsdóttir, Björn Ástmundsson,
Málfríður Arnórsdóttir,
Sigurður Arnórsson, Sigríður Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Hans AlbertKnudsen fæddist í
Reykjavík 1.10. 1947.
Hann lést 27.11. nóv-
ember sl. Foreldrar
hans voru Guðmunda
Elíasdóttir söngkona,
f. 23.1. 1920 og Hen-
rik Knudsen gull-
smiður, f. 10.8. 1919,
d. 8.10. 1993. Þeim
Guðmundu og Henrik
varð þriggja barna
auðið; auk Hans eru
þau Bergþóra Lee
Knudsen, f. 12.6.
1944, d. 1946 og Eileen Sif Knud-
sen, f. 2.7. 1950, gift Stefáni Ás-
grímssyni, þau eiga börnin Guð-
mund Elías, f. 23.1. 1974 og
Sigurlaugu, f. 6.10. 1978.
Hans kvæntist 20.10. 1984 Lauf-
eyju Ármannsdóttur, f. 15.3. 1947.
Börn þeirra eru Henrik Knudsen,
f. 25.7. 1984 og Helen Sif Knudsen,
f. 15.11. 1987. Fjölskyldan hefur
búið í Luxembourg frá 1985, lengst
af að Rue de l’Eglise nr 3 í bænum
Ersange.
Hans fæddist í Reykjavík og ólst
þar upp fyrstu árin, en síðan í New
York og Danmörku. Hann lærði
flug hjá Flugstöðinni
í Reykjavík og starf-
aði að loknu atvinnu-
flugprófi sem flug-
maður og
flugafgreiðslumaður
hjá Flugstöðinni á ár-
unum 1970-1976.
Ennfremur sótti hann
sjó um tíma á fiski-
og kaupskipum.
Hann hóf störf sem
flugumsjónarmaður
hjá Cargolux í Lux-
embourg árið 1976
og starfaði þar til
ársins 1981. Þá fluttist hann aftur
til Íslands og hóf að starfa hjá Arn-
arflugi bæði á Íslandi og í Tripólí í
Líbýu. Á þessu tímabili ævi sinnar
kynntist hann verðandi eiginkonu
sinni, Laufeyju Ármannsdóttur.
Árið 1985 fluttust þau Hans og
Laufey til Luxembourgar þar sem
hann hóf á ný að starfa sem flug-
umsjónarmaður hjá Cargolux. Þar
starfaði hann svo samfleytt uns
hann fór á eftirlaun fyrir rúmu ári.
Útför Hans Alberts Knudsen fer
fram frá Fossvogskirkju í dag,
mánudaginn 21. desember 2009, kl.
13.
Það var í byrjun desember árið
1972 sem við Hans hittumst í fyrsta
sinn. Við Sif, litla systir hans, höfðum
komið inn í líf hvort annars eins og
stormsveipir og eðlilega hafði hann
áhyggjur af því að fólk sem einungis
var búið að þekkjast í örfáa daga ætl-
aði að fara að æða í hjónaband.
Hann reyndi á yfirvegaðan hátt að
kanna hug litlu systur sinnar og fá
hana til að hugsa hlutina í þaula og
stíga ekki í óðagoti einhver þau skref
sem erfitt yrði síðar að vinda ofan af
ef illa færi og mesti móðurinn væri
runninn af unglingunum. Fyrir þetta
hef ég alltaf metið Hans mikils – að
hann skyldi elska systur sína og bera
framar öllu öðru velferð hennar fyrir
brjósti. Mannkostir hans urðu mér
augljósir.
Eftir því sem við kynntumst meir
varð þetta ljósara. Hann átti auðvelt
með að umgangast fólk af kurteisi og
virðingu, var frábær flugmaður, Ís-
landsmeistari í vélflugi var hann og
hafði valið sér flugið sem starfsvett-
vang. Framabrautin lá fyrir honum
breið og bein þegar örlögin gripu í
taumana. Sjaldgæfur sjúkdómur
uppgötvaðist og hann neyddist til að
gefa atvinnuflugsdrauminn upp á
bátinn, einmitt í þann mund sem
hann var að rætast. Þetta varð hon-
um mikið áfall.
Vinátta hans var ómetanleg. Um-
hyggja hans fyrir systur sinni og síð-
ar börnum hennar og eiginmanni hef-
ur alltaf snert mig djúpt. Hans var
eins og systir hans, hefðarmaður
fram í fingurgóma. Það er kannski
ekki skrýtið því að forfeður þeirra
voru háaðall í borginni Odessa við
Svartahaf þar til langalangafi þeirra
varð að taka sig upp og flýja reiði
keisarans. Sá endaði í Danmörku og
tók þar upp nafnið Knudsen.
Þetta skýrir að einhverju leyti per-
sónuleika systkinanna enda hleypur
víst enginn frá uppruna sínum og
ættarfylgjum. Allir sem þekktu Hans
vita að hann var hæfileikamaður sem
gat flest, ef hann á annað borð lagði
sig eftir því. Hann lék á gítar betur
en flestir. Á örstuttum tíma kenndi
hann sér sjálfur og æfði sig í að spila
erfið klassísk verk óaðfinnanlega.
Börnin okkar Sifjar, þau Gummi og
Silla, elskuðu hann takmarkalaust og
hlökkuðu alltaf óskaplega til heim-
sókna hans og heimsókna okkar til
hans í Lúxemborg. Þau sakna nú sárt
uppáhaldsfrænda síns sem þau unnu
mjög. Góður maður er genginn sem
verður sárt og lengi saknað.
Stefán Ásgrímsson.
Elsku mágur, það eru rúmlega 26
ár síðan við Helgi hittum þig fyrst.
Við vorum í jólafríi hérna heima á Ís-
landi og vorum að keyra Laufeyju
heim á Unnarstíg þar sem hún bjó
þegar hún sagði okkur að nú væri
hún farin að vera með manni sem
byggi á Stýrimannastíg, en þar sem
við höfðum ekkert frétt af þessu, bú-
in að vera í Danmörku allt árið, þá
sögðum við bara já já og stoppuðum
ekki fyrr en á Unnarstígnum, en við
snerum við og skiluðum henni til þín
og þar með hófust okkar kynni.
Þú féllst strax inn í fjölskylduna
með þinn létta og skemmtilega húm-
or og það er eitt sem aldrei var hægt
að vera í kringum þig og það var að
vera í fýlu, þú gast fengið argasta
fýlupúka til að veltast um af hlátri
eins og þér einum var lagið. Sumarið
1985 þegar Henrik var að verða árs-
gamall fluttuð þið til Lúxemborgar
þar sem þið hafið búið alla tíð síðan,
þá styttist nú vegalengdin á milli
okkar og það var aldrei neitt mál að
keyra yfir til Odense til að hitta okk-
ur. Þetta voru yndislegir tímar, eld-
aður góður matur, bóndabrids spilað
af mikilli innlifun, bæði í Odense og í
Lúxemborg, mikið hlegið og sérstak-
lega þegar við fórum svo að spila
Trivial Pursuit.
Eftir að við fluttum aftur til Ís-
lands hittumst við oft, þið voruð svo
dugleg að koma heim og svo var stutt
að fljúga til Lúx. Ógleymanlegar
ferðir með alla krakkana í Euro
Disney, Strumpagarðinn og ótal
skemmtilegar ferðir og minningar
eigum við úr þessum heimsóknum.
Undanfarin sumur þegar þið hafið
komið til Íslands þá höfum við farið
alltaf eina helgi vestur á Snæfellsnes
með útilegugræjurnar og gist í
túninu á Ökrum hjá Ólínu og Kidda.
þetta var orðinn fastur liður og nauð-
synlegt að komast vestur í dýrðina
undir Jökli og ekki mátti fara aftur í
bæinn fyrr en við vorum búin að
kíkja í Fjöruhúsið til Siggu og Stjána
til að fá okkur fiskisúpuna. Sumarið
2008 þegar þið komuð til Íslands þá
varst þú með málband sem þú klippt-
ir af einn cm fyrir hvern dag sem leið
(þetta hafðir þú gert í danska hern-
um til að telja dagana þar til her-
skyldu lauk) þar til þú færir á eft-
irlaun og við samglöddumst þér því
núna færir þú að komast í langþráð
frí. En enginn veit sína ævi og í des-
ember 2008 greindist þú með
krabbamein, þú fórst í ótal meðferðir
til að vinna bug á meininu og alltaf
var húmorinn á sínum stað, ekki
vantaði heldur lífsviljann, t.d. varst
þú búinn að plana núna síðast þegar
við hittumst í október að fara með
Laufeyju til New York, það væri svo
fallegt þar á vorin. Ferðalög voru þitt
líf og yndi og ótal staðir í framandi
löndum sem þið heimsóttuð. Elsku
Hans, núna ert þú farinn í þitt síð-
asta ferðalag, takk fyrir allt og allt.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
:,:veki þig með sól að morgni:,:
(Bubbi Morthens)
Elsku hjartans Laufey, Henrik,
Hans Albert Knudsen