SunnudagsMogginn - 19.09.2010, Page 12

12 19. september 2010
Sunnudagur
Arnar Eggert Thor-
oddsen Mjólk-
urfernuljóð: „Að vera
ég“ Arnar Eggert
Thoroddsen, 36 ára.
„Ég á stundum erfitt með að vera
ég/En það er samt gaman að vera
ég/Þegar ég lít í spegilinn sé ég
mig/Og það er ég“.
Þriðjudagur
Erna Kaaber kemst ekki hjá því að
finna svona eins og örlitla ólgu í
samfélaginu.
Bryndís Ásmunds-
dóttir Dóttir mín var
að vakna, það fyrsta
sem hún sagði var
„góðan dag mamma
mín viltu spila Rocky Horror?“
Miðvikudagur
Þorvaldur Guðjónsson Marked for
Death - Klassísk mynd með Steven
Segal. Athyglisvert að fylgjast með
jamaíska illmenninu Screwface
fara á kostum. Er ekki frá því að
þessi mynd sé sýnd á hverju kvöldi
hérna í Jamaica.
Hildur Friðriksdóttir setti bílinn í
fyrsta sinn í skúrinn í gærkvöldi,
steig í myrkrinu á hrífu og nær rot-
aðist þegar hún skall á gagnaug-
anu. Dúndrandi hausverkur í dag.
Fésbók
vikunnar flett
Þ
að yrði að sjálfsögðu á ýmsa
vegu þægilegt að hafa núm-
eruð sæti í bíóum á svipaðan
hátt og það er þægilegt í
leikhúsum. Hins vegar þarf maður að
pæla í því að það eru gerólíkar upplif-
anir að fara í bíó og í leikhús. Ef þú ert
á leiðinni í leikhús, þá ertu oftast fín-
klæddur, prúður og pantar miðann
þinn langt fram í tímann. Það gerist
mjög sjaldan að menn plana með
miklum fyrirvara að fara í bíó, og einu
skiptin sem maður flýtir sér í miðasöl-
una er oftast þegar um stórmynd er að
ræða.
Ekki nema sé um einhverjar sér-
forsýningar að ræða, þá ættu ekki að
vera númeruð sæti í bíóum. Til dæmis
er hætta á því að hópar fái ekki að sitja
saman. Ég geri mér auðvitað grein
fyrir því að þú ferð ekki á mynd til að
tala við sessunaut þinn. Það er þó
óneitanlega betra að hafa félaga sinn
við hendi en einhvern ókunnugan.
Númeruð sæti gætu líka drepið fíling-
inn þar sem þú ákveður skyndilega að
hoppa í bíó með félaga þínum. Það
nenna ekki allir að gera ráðstafanir
fram í tímann bara til að forðast smá
biðröð fyrir sýningu. Við Íslendingar
erum hvort eð er orðnir svo vanir
þessum grimmu víkingaröðum og lif-
um þær ávallt af.
Gleymum því svo ekki hversu gríð-
arlega gaman það er að geta skipt um
sæti ef fólkið fyrir framan eða á bakvið
lyktar illa, heldur ekki kjafti eða er
bara með stæla almennt. Ég hef farið
reglulega í bíó síðan ég gat labbað og
ég get fullyrt það að menn þegja ekki
alltaf þótt þeim sé sagt að gera það.
Munurinn yrði að vísu enginn ef þú
situr í ónúmeruðu sæti í pakkfullum
sal. En ég tel reyndar líka að númeruð
sæti gætu leitt til þess að menn verði
enn kærulausari þegar kemur að mæt-
ingu. Við erum þegar að mæta oftast
akkúrat á slaginu til að slást um góðu
sætin. Númeruð sæti myndu eflaust
gera það að verkum að fleiri kæmu
seint. Sumir myndu nýta sér þetta
sérstaklega til að forðast það að horfa á
auglýsingar og trailera. Hvernig haldið
þið að það myndi bitna á tekjum bíó-
anna ef áhorfendur eru ekki að sýna
auglýsingum lágmarks áhuga lengur?
MÓTI
Tómas
Valgeirsson
kvikmynda-
gagnrýnandi og
bíófíkill
Í
slendingar hafa löngum verið braut-
ryðjendur í að stórskemma kvik-
myndaupplifunina. Ekki er nóg með að
bíógestir séu „hitaðir upp“ með því
heitasta af fm957, séu tilneyddir til þess að
horfa á skjáauglýsingar með „frægu Íslend-
ingunum,“ svo þeir séu undirbúnir fyrir
sjónvarpsauglýsingarnar, sem eru for-
smekkur að því sem koma skal; auglýsingar
úr kvikmyndum. Nei, þegar myndin loksins
hefst og kemst á einhvers konar flug, stansar
hún, yfirleitt á versta tíma. „Luke, I am your
father...“ Jæja, hléum étta. Þau geta séð við-
brögðin hans þegar þau eru búin að kaupa
sér bíóþrennu. En æ, æ. Nú langar okkur í
popp (í háværum bréfpoka). „Hver á eig-
inlega að passa sætin? Ég skal kaupa fyrir
okkur bæði, þú passar sætin á meðan.“ Þetta
er þó aðeins að því gefnu að sætin séu til
staðar. Það telst nefnilega ekki ólíklegt að
þegar bíógestir mættu á frumsýningu
kvöldsins, að öngþveiti af fólki hafi verið við
salinn með olnbogana á lofti, tilbúið til þess
að DREPA. Þú sem ákvaðst að virða reglur
hússins og fara í tvöfalda röð, þú færð ekki
gott sæti. Það er satt að segja bara hlegið að
þér, þ.e. ef þú lifðir af ferðina inn í salinn. Þú
gengur upp að pilti á táningsaldri og muldrar
eftirfarandi spurningu: „Fyrirgefðu, er þetta
sæti frátekið?“ Táningurinn rannsakar þig og
glottir en svar hans er: „Já, ég er með ALLA
röðina.“
Það mætti biðja fólk um að sýna háttvísi.
En einnig er raunsæ leið í boði: Númeruð
sæti. „Væri það ekki eintómt vesen?“ spyrja
einhverjir. Þetta er kerfi sem virkar alls stað-
ar í heiminum. Þú myndir sitja heima á nátt-
fötunum, ýta á nokkra takka og þá værir þú
kominn með gulltryggt sæti sem þér hentar.
Sjálfskipuðu viðskiptafræðingarnir benda á
að bíóin myndu síður selja í fremstu bekkina.
Ef ég fengi að ráða myndi ég rífa upp fyrstu 3
sætaraðirnar í flestum bíóhúsum landsins.
Það mætti þó alveg selja ódýrara í þessi verri
sæti, nú eða hreinlega verðlauna þá sem
sætta sig við þau með litlum popppoka. Þeir
sem eiga ekki kreditkort geta pantað sætin
og sótt miðana í bíóið, x mörgum mínútum
fyrir sýningu. Séu þeir ekki sóttir, eru þeir
seldir. En hvað ef maður lendir fyrir aftan
hávaxinn mann eða við hliðina á fífli? Þá
færirðu þig, séu einhver laus sæti. Rétt eins
og á ónúmeruðum sýningum. Hvernig ætli
það sé að vera öryrki eða fatlaður og standa í
þessum látum? Málamiðlun: Númeruð sæti á
frumsýningar.
MEÐ
Óskar Arnarson
kvikmyndaleikstjóri
og hugsuður
Á að taka upp númeruð
sæti í kvikmyndahúsum?
’
Þú sem ákvaðst að
virða reglur hússins
og fara í tvöfalda röð,
þú færð ekki gott sæti ’
Gleymum því svo
ekki hversu gríð-
arlega gaman það
er að geta skipt um sæti
ef fólkið fyrir framan
eða á bakvið lyktar illa