Morgunblaðið - 25.02.2010, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 25.02.2010, Blaðsíða 25
Umræðan 25 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2010 BRÉF TIL BLAÐSINS ÞVÍ miður tengja margir kristnir menn íslam og ofbeldi saman og halda því fram að það sé sami hlut- urinn. Þetta er auðvitað alrangt. Það er ekkert nýtt að minni- hlutahópar og aðrir hópar eða þjóðir, sem telja sig vera í vonlítilli aðstöðu í baráttu sinni fyrir bætt- um mannréttindum eða frelsi, beiti örþrifaráðum í þeirri baráttu. Hinir fornu Ísraelsmenn gerðu það í baráttu sinni við Rómverja svo dæmi sé tekið. Palestínumenn gerðu það í upphafi baráttu sinnar fyrir ríki Palestínumanna með flug- ránum. Írskir andófsmenn úr röð- um IRA gerðu það með morðum og ofbeldi á Norður-Írlandi til skamms tíma. Þeir hættu því þegar málefni þeirra komust á dagskrá hjá SÞ og í umheiminum almennt. Þetta er því fyrst og fremst tæki til þess að vekja athygli á óréttlæti og kúgun minnihlutahópa og þjóða gegn yfirþyrmandi óréttlæti. Ísr- aelar beita þeirri aðferð linnulaust að benda á árásir Palestínumanna á Ísrael, sjálfsmorðsárásir og sprengjuárásir á ísraelska borgara í áróðri sínum gegn Palest- ínumönnum. Minna er gert úr tak- markalausu ofbeldi Ísraela gegn Palestínumönnum og þeirri mis- munun og nauðung sem arabískir borgarar í Ísraelsríki eru beittir bæði af opinberum aðilum og al- mennum borgurum í Ísrael. Við skulum því ekki láta blekkjast af slíkum áróðri þegar við reynum að mynda okkur skoðun á þessum al- varlegu deilumálum. Ef við skoðum hvaða menn stóðu að flugránunum og árásunum á New York og Washington árið 2001, þá kemur í ljós að þessir menn komu ekki frá Afganistan, Palestínu eða Írak. Nei, þeir komu frá vinaríkjum BNA, Sádi-Arabíu og Egyptalandi. Við getum líka velt því fyrir okk- ur hvað veldur þessu hatri vissra hópa innan íslam í garð Vest- urlandabúa. Eigum við e.t.v. ein- hverja sök á því sjálf? Í sambandi við árásir og fyrirhugaðar árásir sem upp hefur komist um af hálfu íslamista af evrópskum uppruna í Bretlandi og á Norðurlöndum verðum við að spyrja okkur sjálf að því hvað veldur. Kristnir menn eru ekki til þess búnir að sam- þykkja sjaríalög íslam, og ísl- amistar eru ekki tilbúnir til þess að samþykkja kristnar hefðir og lög um frelsi einstaklingana til orðs og athafna. Óbilgirni og strangar hefðir sem giltu á miðöld- um eru enn við lýði hjá mörgum hópum múslima. Ekki nægir að vitna í Kóraninn frekar en Biblí- una, menn túlka þessi rit að eigin vild og ávallt sér í hag. Múslimar fá að iðka trú sína í löndum krist- inna óáreittir og byggja sín guðs- hús. Það sama gildir ekki um kristna í mörgum löndum múslima og í sumum þeirra er það reyndar ólöglegt og varðar dauðarefsingu. Verða ekki kristnir og múslimar að komast að einhverju samkomulagi um þessa hluti ef við ætlum að lifa saman í sama þjóðfélagi? Ef ekki þá liggur það í augum uppi að þessir trúarhópar eiga enga sam- leið og verða þess vegna að vera aðskildir um ókomna tíð. Öfgasinnaðir múslimar vekja ótta á Vesturlöndum, en ekki búddistar eða hindúar. Þessi ótti og vaxandi hatur í garð múslima getur orðið til þess að upp úr sjóði ef ekki verður breyting á. Það gæti meðal annars þýtt það að stórir hópar innflytjenda verði að yfirgefa heimkynni sín í Evrópu og flytjast á brott til annarra landa þar sem þeir vildu síður dvelja. Þá vil ég leggja áherslu á að múslimar almennt og íslamistar, sem eru öfgasinnaðir múslimar, eiga lítið sameiginlegt annað en að trúa á Allah. Og hver er Allah? Allah er Guð, sá hinn sami og við kristnir menn og gyðingar trúum á. Fólk sem trúir á sama guðinn, þótt það ákalli hann á mismunandi vegu, hlýtur að geta komist að sam- komulagi. Hófsamir múslimar geta ekki setið aðgerðalausir hjá og horft á ofbeldismennina eyðileggja líf þeirra. Þeir verða að taka til hendinni og gera ofbeldisöflin óvirk. Ef ekki, þá hlýtur leiðir að skilja. Haldi þá hver til síns heima. Fólk sem vill setjast að í Evr- ópu, en vill ekki hlíta lögum og sið- fræði heimamanna, á ekkert erindi í okkar þjóðfélög. Það ætti bara að vera kyrrt heima hjá sér. Hugum að þessu og reynum að semja um réttláta lausn. HERMANN ÞÓRÐARSON, fyrrverandi flugumferðarstjóri. Íslam og ofbeldi er ekki það sama Frá Hermanni Þórðarsyni NÚ HEFUR mannvonskan haft sigur gegn saklausu villifé sem var einstakt á sína vísu og hafði það eitt sér til sakar unnið að vera til og lifa góðu lífi þar sem eina ógnin var maðurinn og hans drottnunar- árátta. Féð hafði það mjög gott í Tálkn- anum, þar sem það hefur þróast í hálfa öld án annarra afskipta mannsins en þeirra að hann hefur reglulega reynt að útrýma stofn- inum, þess á milli hefur stofninn alltaf vaxið og dafnað. Þetta hafa verið aðgerðir drifnar áfram af fá- fræði og valdahroka. Nú kann margur að spyrja sem svo, hvernig ég geti fullyrt að féð hafi haft það svo gott. Þar nota ég viðmið sauðfjárræktar, það er, frjó- semi og stærð lamba að hausti. Til þess að stofninn næði þeirri stækk- un, sem raun er milli árása hefur hver ær þurft að gefa af sér að lágmarki 1,5 lömb á ári, að því gefnu að annað hvert lamb sé hrút- ur, svo hafa lömbin ávallt verið stór og falleg að hausti. Þetta hef- ur verið raunin undanfarin 15 ár í það minnsta, þrátt fyrir að sauð- burður hjá þeim hafi iðulega farið fram snemma í apríl úti í guðs- grænni náttúrunni. Svæðið þar sem féð hefur haldið sig er utan al- faraleiðar, þar sem ekki er svo mikið sem vegur og langt í næstu bújarðir, þær hafa setið einar að svæðinu, reyndar í félagsskap við refi og fugla sem þarna eru í ein- hverjum mæli. Þær hafa ekki vald- ið nokkrum manni tjóni á neinn hátt né verið nokkrum til tekna, bara verið til á eigin forsendum. Í ljósi þess sem hér hefur verið rakið fer ég þess á leit að lög- reglustjóri og héraðsdýralæknir færi rök fyrir þessum aðgerðum sem þeir gengu hart fram um að fram færu. Og þá önnur rök en lög um fjallskil og búfjárhald, þar sem um villidýr var að ræða, dýrin hafa þrifist og þróast þarna í um 50 ár eða 8-10 kynslóðir. Óskiljanlegt er, þar sem rík- isstjórnin tók málið fyrir og fól fjórum ráðuneytum að skoða málið, að engin umræða hafi farið fram og enginn virðist hafa kannað hvernig dýrin hefðu það. Því þurfa viðkomandi ráðuneyti að rökstyðja sína niðurstöðu og umhverf- isráðherra að segja af sér sakir vanhæfis. Er það skoðun mín að þetta komist nærri því þegar síð- asti geirfuglinn var drepinn, eng- inn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur. Undirritaður hefur umgengist sauðfé frá fæðingu eða í 43 ár, þekkir staðhætti vel ásamt því að hafa fylgst vel með hinum villta stofni í um 20 ár og þykist því nokkuð dómbær um málið. Hins vegar er óskiljanlegt hvers vegna okkar hámenntaða þjóð með alla sína líffræðinga hefur aldrei viljað kanna hversvegna kindurnar hafi haft það svona gott eins og raun ber vitni. Geirfuglinn féll líka fyrir fáfræði þeirra sem þá voru uppi. ÓLAFUR H. GUNNBJÖRNSSON Reykjanesbæ. Máttur mannvonskunnar Frá Ólafi H. Gunnbjörnssyni ÞAÐ ER beinlínis mannbætandi að lesa viðtal Kolbrúnar Bergþórs- dóttur við Jóhönnu Kristjónsdóttur í Sunnudagsmogganum 21. febrúar. Jóhanna segir: „Væri ég til dæmis spurð hver væri skemmti- legasti tími lífs míns mundi mér kannski vefjast tunga um höfuð en segja svo: Þegar ég var krakki í sveit í Hjarðarholti. Lærði að vinna og upplifði alls konar æv- intýri sem krökkum nú stendur vart til boða.“ „Góðæristímarnir voru sjúkir tímar. …… Græðgin var svakaleg og snobbað upp úr öllu valdi fyrir mönnum sem reyndust bara skúrkar. Allir voru á kafi í græðgi og snobbi eftir því sem þeir höfðu aðstöðu til. Það sem mér finnst skipta meginmáli núna er staða ungs venjulegs fólks sem keypti sér venjulega íbúð á þessum tímum og situr nú í súp- unni og þeir sem missa atvinnu sína. Það er óttalegt.“ „Mér finnst svo grátlegt þegar ég heyri fólk hér á landi barma sér. Þá langar mig til að hrista fólk og segja: Komið þið bara með mér til Jemen og sjáið lífið þar.“ Svo mörg voru þau orð og miklu fleiri. Viturleg og hressandi. Og hvað sagði ekki vest- firska valkyrjan í Mogganum um daginn: „Við Íslendingar eigum ekki að venja okkur á þetta sífellda væl. Við höfum allt til alls. Við eig- um nóg af húsum. Við þurfum ekki að byggja meira í bili. Við eigum nóg af fötum. Við eigum nóg af bíl- um. Við eigum nóg af drasli. Þó við sendum heilu skipsfarmana af dóti út í heim til þeirra sem ekkert eiga, sæi ekki högg á vatni hjá okkur. Og við eigum nóg af mat. Við þurfum ekki betri lífskjör. Verkalýðsforkólfar og stjórn- málamenn eru sífellt að tönnlast á að við þurfum að bæta lífskjörin. Þeir gá ekki að því að hér eru bestu lífskjör í heimi. Hitt er allt annað að við þurfum að jafna lífs- kjörin. Hætta að henda mat í stórum stíl. Okkar mesta skömm er að einhver skuli vera svangur mitt í öllum allsnægtunum. Það á enginn að þurfa að líða skort í okk- ar góða landi. Við eigum að hjálpa hvert öðru. Oft var þörf en nú er nauðsyn.“ HALLGRÍMUR SVEINSSON, Þingeyri. Svona eiga valkyrjur að vera Frá Hallgrími Sveinssyni ÞEGAR útgerð kaupir eða leigir kvóta er það í raun yfirlýsing um að hún treysti sér til að gera út fyrir minna en fæst fyrir fiskinn. Fiskimið við Ísland eru það gjöful að vel rekin út- gerð treystir sér til að borga fyrir aðgang að auðlindinni. Hvert á arðurinn að fara Hvert á þessi munur á útgerð- arkostnaði og fiskverði að renna? Það tíðkaðist hér í áratugi að vöru- bílstjórum var úthlutað verkum hjá vegagerðinni og byggðu þeir af- komu sína og tækja sinna á þessum verkkvótum. Þegar horfið var frá þessu kerfi og verkin boðin út misstu margir vinnuna fyrir sig og tækin. Munurinn á reiknuðu verði framkvæmda og útboðsverði varð ekki að kvóta sem vélaeigendur eignuðust. Hversu mörg verk verktakar höfðu og hversu marg- ar vélar þeir áttu gaf þeim ekki rétt umfram þá sem komu nýir inn í greinina. Útgerðarmenn héldu því fram og halda því ennþá fram að þeir eigi þennan mun. Allur skattur á auðlindina sé skattur á brúttótekjur, landsbyggðarskattur. Þegar framsal veiði- heimilda var leyft var um skatt- lagningu að ræða. Ríkið framseldi, í raun, réttinn til skattlagningar til útvalins hóps, fárra einstaklinga. Þar sem allur kvótinn var ekki boð- inn út til leigu eða sölu, heldur að- eins takmarkað magn, hefur verðið verið hærra en það hefði orðið ef allur kvótinn væri á markaði. Þetta háa verð á takmörkuðum hluta kvótans hefur gert útgerðinni kleift að taka lán með veði í kvótanum sem er langt umfram það sem eðli- legt getur talist. Þó framsal yrði bannað liggja þessi verðmæti í fyr- irtækjunum og hefðu áhrif á verð þeirra, settust þar sem umfram- verð. Það gerir útgerðarmönnum mögulegt að skuldsetja sig umfram það sem reksturinn sem slíkur get- ur staðið undir. Betra fyrir rekstur útgerðar- innar að borga gjald til ríkisins Það er án efa betra, þegar til lengri tíma er litið, fyrir rekstur út- gerðarinnar að borga gjald til rík- isins heldur en að borga af skuld sem verður til þegar að því kemur að erfingjarnir selja svo útgerðinni kvótann. Ef um útboð á veiðiheimildum væri að ræða yrði verðið breytilegt s.s. eftir fiskverði, olíuverði, gengi, o.fl. Í núverandi kerfi virðast út- gerðarmenn ekki hafa neitt borð fyrir báru. Kvótinn hefur fast verð í augum þeirra. Þegar olíuverð hækkaði sem mest hér um árið var það meginkrafa útgerðarmanna að sjómenn borguðu þessa verðhækk- un á olíunni. Kvótinn mátti ekki lækka í verði. Það vekur einnig furðu hvers vegna sjómenn heimta að ríkið, en ekki útgerðarmenn, borgi sjómannaafsláttinn. Líta sjó- menn svo á að verðhugmyndir út- gerðarmanna og bankanna um kvótann séu heilagar? Hugsum okkur útgerð sem keypti kvóta ekki alls fyrir löngu. Gefum okkur að skuldin sé ekki hærri en svo að útgerðin ráði við afborganirnar og að eftir tíu ár yrði hún skuldlaus. Eðlilegast er að líta á afborganirnar af þessum lánum sem leigu fyrir kvótann, að útgerð- in leigi kvótann en eignist hann ekki. Eftir 10 ár verður svo að bjóða kvótann út aftur þannig að þetta umframverð sem fæst fyrir fiskinn renni til þjóðarinnar en skatturinn fari ekki aftur og aftur til þeirra sem eru að hætta í útgerð eða erfingja þeirra. Breytinga er þörf Það þarf að gjörbreyta fisk- veiðistjórnun við Ísland á næstu ár- um af fleiri en ofangreindum ástæðum. Sjómenn héldu því fram, um leið og kvótakerfið var tekið upp, að það væru margir þorskstofnar við landið. Þetta eru fiskifræðingar smátt og smátt að átta sig á að er rétt. Það er líka viðurkennt að frið- un smáþorsks leiðir til smækkunar fiska í stofninum. Ástand sjávar og fiskistofna er síbreytilegt. Skilyrt útboð á veiðiheimildum er raunhæf leið til að laga veiðarnar að þeirri þekkingu sem er til og verður til í framtíðinni. Leið til breytinga Það er mikil bjartsýni að halda að útgerðin muni hljóðalaust fallast á breytingar á núverandi kerfi. En ein leiðin til að ná fram breytingum sem héldu, væri að setja fram lög um breytingar og setja þau í þjóð- aratkvæðagreiðslu. Þegar þjóðin væri búin að samþykkja lögin myndu þeir útgerðarmenn sem kysu að sigla í land missa veiði- heimildirnar strax, hinir eftir tíu ár. Það er eðlilegt og rétt að ríkið setji kvótann á markað Eftir Gunnar Einarsson Gunnar Einarsson » Fiskimið við Ísland eru það gjöful að eðlilegt er að útgerðir borgi fyrir aðgang að þeim. Höfundur er bóndi. Ingólfur Bárðarson | Kjósum Böðvar Jónsson í 2. sætið í prófkjöri sjálfstæðismanna í Reykjanesbæ. Hjalti Þór Björnsson | Einar Krist- ján í 1. sætið. Meira: mbl.is/kosningar. Með og á móti

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.