Morgunblaðið - 25.02.2010, Side 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2010
✝ Sigurður Þor-valdsson var
fæddur í Dalbæ, Ár-
nessýslu 26.12. 1939.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans við Hringbraut
12. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Aðalheiður
Hulda Björnsdóttir,
húsfrú, fædd í
Reykjavík 13.6. 1916,
d. 20.8. 1995, og Þor-
valdur Axel Sigurð-
arson, bóndi, fæddur
á Stekk í Hafnarfirði 8.11. 1911, d.
21.7. 1952. Foreldrar Sigurðar
bjuggu fyrstu búskaparár sín á
Stokkseyri, fluttust að Háfi í Djúp-
árhreppi í Rangárvallarsýslu og ár-
ið 1946 lá leiðin að Syðri-Brú í
Grímsnesi þar bjuggu þau til ársins
1952. Sigurður missti föður sinn
ungur að árum en fóstri hans og
seinni maður Aðalheiðar er Björn
Júlíusson rafvirki, fæddur á Ing-
unnarstöðum, Austur-Barðastrand-
arsýslu, 29.9. 1924, þeirra dóttir er
Ingibjörg Erla fædd í Reykjavík
16.1. 1957. Sigurður bjó ásamt móð-
ur sinni, fóstra og systur á Írafossi.
Hann fluttist til Selfoss þegar hann
fæddur á Ísafirði 13.10. 1998.
Yngstur þeirra bræðra er 5) Aron
Snær, fæddur í Reykjavík 31.5.
1990, unnusta hans er Erna Dóra
Hannesdóttir, f. 27.9. 1991.
Sigurður nam bifvélavirkjun
1958 og lauk meistaranámi í bif-
vélavirkjun 1981, hann starfaði við
fag sitt alla tíð. Hann starfrækti
eigið verkstæði í Borgartúni 28 til
ársins 1989 en þá flutti hann verk-
stæði sitt í Asparteig í Mosfellsbæ
og rak það til ársins 2001. Síðustu
árin var hann með aðstöðu heima
við í Þorlákshöfn. Tónlistin var Sig-
urði hugleikin og spilaði hann á
harmonikku frá 15 ára aldri, ásamt
því að spila á orgel, saxófón, munn-
hörpu og önnur hljóðfæri. Hann
spilaði í ýmsum ballsveitum á sínum
yngri árum og var meðlimur í
Harmonikkufélagi Reykjavíkur
sem og í Harmonikkufélagi Selfoss
hin síðari ár. Sigurður átti sinn þátt
í stofnun Fornbílaklúbbs Íslands og
var virkur í honum um árabil. Hann
var einnig félagi í Kiwanis-
klúbbnum Geysi í Mosfellsbæ, þar
sem hann var forseti klúbbsins árin
1999-2000. Sigurður naut þess að
dansa hin seinni ár og var meðlimur
í samtökunum Komið og Dansið.
Útför Sigurðar fer fram frá
Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu,
Hátúni 2, í dag, 25. febrúar, og
hefst athöfnin kl. 11. Jarðsett verð-
ur í Hruna seinni part dags.
hóf nám og störf í bif-
vélavirkjun.
Sigurður kvæntist
Sigrúnu Ingu Sig-
urgeirsdóttur, f. 2.10.
1941, d. 12.8. 2007,
þeirra sonur 1) Þor-
valdur, fæddist á Sel-
fossi 2.8. 1963, d. 11.2.
1992. Sigurður og
Sigrún skildu. Sig-
urður bjó í Kópavogi
með Sólveigu Mar-
gréti Óskarsdóttur, f.
25.4. 1943, þau slitu
samvistum, dóttir
þeirra er 2) Aðalheiður Svana,
fædd í Kópavogi 4.3. 1967, gift
Bárði Jóni Grímssyni, fæddur í
Reykjavík 18.12. 1958, þeirra börn
fædd á Ísafirði eru Jóhanna, f. 21.6.
1987, Bjarki, f. 11.10. 1989, Bríet
Ósk, f. 3.4. 2001, og Svanbjörn,
fæddur í Reykjavík 17.1. 2005. Sig-
urður bjó með Mareyju Lindu Svav-
arsdóttur, f. 23.1. 1958, frá 1978 til
1997, fyrst á Hrísateig síðan í Mos-
fellsbæ. Þeirra synir eru 3) Viktor
Svan, fæddur í Reykjavík 8.4. 1981,
4) Hlynur Smári, fæddur í Reykja-
vík 23.10. 1982, sonur hans og Guð-
bjargar Þóru Ingimarsdóttur, f.
24.5. 1982, er Ernir Leó Hlynsson,
Elsku pabbi, elsku vinur vors og
blóma, eins og þú sagðir stundum við
mig þegar ég var drengsnáði og gat
ekki sofnað eða var lítill í mér.
Bara að ég skrifaði eins vel og þú
varst mælskur, þó að ekki væri nema
ég hefði lítið brot af mælskusnilld
þinni. Því það var sannarlega svo að
allir sem þig þekktu fengu að kynn-
ast málbeini þínu og vissu hvar það
var. En það voru hinsvegar ekki allir
sem skildu orðin sem frá því komu.
Svona þegar ég lít til baka og hugsa
um það er líklegast hægt að skipta
fólki í nokkra hópa hvað varðar skiln-
ing þess á orðskreyttri tungu þinni.
Það var hópurinn sem skildi ekki
bofs hvað þú varst að babla. Það
reyndi gjarnan að hafa samskiptin
ykkar á milli stutt og snaggaraleg. Í
öðrum hópnum voru svo ábyggilega
þeir sem reyndu að skilja, kinkuðu
gjarnan kolli og létu sem þeir fylgdu
einu og öllu sem þú sagðir en misstu
svo algerlega samhengið á meðan
þeir rótuðu í rykföllnu heilahvelinu
eftir réttu orðabókinni. En svo á end-
anum vorum það við hin. Við sem fór-
um í gegnum fyrri hópa en komumst
að lokum í síðasta hópinn út af því að
við þorðum að leita skýringa á mál-
flóknu orðalaginu. Ég er að reyna að
hugsa lítið dæmi sem ég gæti nefnt
hér svo fólk skilji hvað ég er að rausa.
En þegar ég róta í gegnum blaðsíð-
urnar í kollinum, átta ég mig á því að
ég var kannski bara kominn í þinn
hóp. Sem er í rauninni hinn leyndi
lokahópur. Lokahópurinn þinn, þar
sem menn töluðu klakklaust sín á
milli án þess að þurfa að brjóta litlu
hugarhnetuna e-ð sérstaklega vegna
sérstaks orðavals annars. Það er
stórkostlegt, pabbi minn, að tala
sama tungumál, hvernig sem á það er
litið. Það gerðum við og þá sérstak-
lega hin síðari ár. Ómetanlegar
stundir, pabbi minn, eins og þú sagð-
ir svo oft við mig. Sannarlega ómet-
anlegar.
Minningarnar eru eins góðar og
þær eru margar. Auðvitað getur
maður alltaf óskað sér fleiri eftir á.
En ég er þannig gerður að ég lít ekki
um öxl og velti mér upp úr því sem
hefði getað verið. Það vissir þú, pabbi
minn. Og því fer ég þakklátur til
svefns að kveldi hvers dags með það
sem við höfðum. Það kenndir þú mér
eins og svo margt annað. Ég er einn-
ig þakklátur fyrir það að þú leitaðir
til mín jafnt sem sonar, trúnaðarvin-
ar og félaga.
Pabbi minn, nú ertu augljóslega
farinn héðan en ég veit að héðan
fórstu með bros á vör þó að snögg-
lega bæri að. Ég hugga mig yfir því
að vita hvar þú ert og sannarlega get
ég sagt að ég hlakka til að taka næsta
andlega lærdómsdans með þér. Hlát-
ur þinn lengi lifi, húrra, húrra, húrra.
Með ást, hamingju og söknuði, þinn
sonur og vinur,
Viktor Svan.
„Blessaður hvað segir þú?“ Svona
hófust öll okkar símtöl og samtöl
meira og minna. Glaðleg röddin og
sönglandinn er núna minningin ein.
Frá því að ég var lítil stelpa hef ég
verið hreykin af honum pabba mín-
um, myndalegur, hlýr og skemmtileg-
ur persónuleiki. Ég nýt þess í dag að
ylja mér með minningum úr barn-
æskunni þegar hann var að kenna
mér að bóna bíla, þrífa og sópa á verk-
stæðinu. Það þurfa jú allir að leggja
eitthvað af mörkum, smáir sem stórir,
vinnan göfgar manninn sagði hann og
hló þegar ég þurrkaði aftur illa púss-
aðar rúðurnar. Lagstúfinn Litlu flug-
una sem hann kenndi mér og við
sungum saman í bílferðum austur fyr-
ir fjall, þegar við heimsóttum Þorvald
bróður eða ömmu og afa á Írafossi.
Unglingsárin voru mér erfið og pabbi,
Marey og mamma reyndu sitt besta
til að hlúa að uppreisnarseggnum,
þolinmæði og þrautseigja þeirra
hjálpuðu mér áleiðis inn í tölu fullorð-
inna. Ég flutti vestur á Ísafjörð
kynntist eiginmanni mínum, Bárði, og
stofnaði með honum okkar eigin fjöl-
skyldu. Fjölskylda pabba og Mareyj-
ar í Asparteignum stækkaði og liti
bróðir minn hann Aron var yngri en
minn eigin sonur, þetta fannst okkur
frekar skondið þegar við heimsóttum
Mareyju og pabba og Bárður hélt á
„mág“ sínum nokkurra mánaða.
Pabbi hafði húmor fyrir þessum at-
hugasemdum, enda var hann ákaf-
lega stoltur af öllum strákunum sín-
um og sagðist yngjast upp með hverju
barni. Auðvitað vildum við vera í nán-
ari samskiptum við pabba, Mareyju
og strákana en vegalengdin á milli
okkar átti sinn þátt í færri samveru-
stundum en við hefðum kosið. Síðustu
árin eftir að við fluttum í höfuðborg-
ina hefur pabbi verið duglegur að
koma í heimsókn til okkar Bárðar og
barnanna, nú eru dýrmætar minning-
ar um heimsóknir, matarboð, hátíðir
og afmæli sem við nutum með honum.
Hann kynntist afabörnunum sínum
þeim Jóhönnu og Bjarka betur og
Bríet Ósk og Svanbjörn eiga góðar
minningar um Sigga afa. Ég er þakk-
lát fyrir knúsin, kossana, samtölin,
stuðninginn og umhyggjuna sem
hann átti auðvelt með að sýna, fallega
brosið, húmorinn og hláturinn. Þegar
ég kvaddi hann á afmæli Svanbjörns
átti ég ekki von á því að þetta yrði
okkar síðasta faðmlag, ég hélt að ég
hefði pabba hjá mér í áratugi enn. Það
er sárt að kveðja ásvini sína, minn-
ingar mínar eru huggun harmi gegn.
Aðalheiður Svana
Sigurðardóttir.
Nú þegar ég kveð tengdaföður
minn Sigga Þorvalds þá sækja á
mann minningar liðinna tíma. Það er
komið vel á þriðja áratuginn síðan ég
hitti hann fyrst, ég man að það var
mikil tilhlökkun hjá mér að hitta
Sigga tengdó, töffarann sem átti Har-
ley Davidson-mótorhjól og gamla
bíla. Á þeim tíma rak hann bílaverk-
stæði í Borgartúninu í Reykjavík,
hann var með hausinn ofan í húddinu
á einhverri druslunni sem þurfti að
koma út í umferðina á ný. Hann leit
upp, virti tilvonandi tengdason sinn
fyrir sér, rak fram sótsvarta höndina
og heilsaði kumpánlega, hann brosti
eins og honum var einum lagið, ég tók
þétt í höndina á honum og skeytti
ekkert um sótið og olíuna. Frá þessari
stundu féll aldrei skuggi á vináttu
okkar Sigga. Á meðan við Heiða
bjuggum á Ísafirði var reynt að vera í
góðu sambandi og fá fréttir af bræðr-
unum og daglega lífinu fyrir sunnan.
Heimsóknir til Sigga, Mareyjar og
strákanna í Asparteiginn þegar við
vorum á ferð í Reykjavík. Fagleg að-
stoð og ráðleggingar þegar verið var
að kaupa bíla og selja.
Eftir að við fjölskyldan fluttum bú-
ferlum frá Ísafirði 2004 kynntist ég
Sigga betur en ég hafði gert á þeim
árum sem við bjuggum fyrir vestan.
Tíðar heimsóknir þeirra Hrafnhildar
til okkar í Marargrundina og síðan í
Lóuásinn og einlægur vilji Sigga til að
kynnast litlu og stóru barnabörnun-
um sínum og afahlutverkinu. Siggi
var stoltur af strákunum sínum, talaði
um hvað þeir væru að gera í starfi og
námi og bar mikla umhyggju fyrir
þeim og þeirra velferð. Við sátum tím-
unum saman og spjölluðum um alla
heima og geima og var víða komið við.
Gaman hafði ég að hjálpa honum við
að kaupa varahluti í bíla sem ég fann á
Ebay og hvað þakklátur hann var fyr-
ir hjálpina. Nú þegar ég sit og skrifa
þessar línur verður mér hugsað
nokkrar vikur til baka. Ég hafði á orði
við hana Heiðu, hann pabbi þinn verð-
ur hundrað ára, hann er svo unglegur
og flottur karl. Siggi bar aldurinn
einkar vel, síbrosandi glaðlegur og
léttur á sér.
Mig setti hljóðan, að morgni föstu-
dagsins 12. febrúar síðastliðinn þegar
Heiða kom og sagði mér að pabbi sinn
hefði dáið um morguninn úr hjarta-
áfalli. Nýkominn úr hjartaþræðingu
sem ég hélt að mundi duga næstu ára-
tugina, hann svona hress, rétt sjötug-
ur að aldri. Þegar dauðinn kveður
dyra verður maður alltaf jafn dofinn
og hissa, en svona er líf okkar mann-
anna, við sem eftir lifum syrgjum og
söknum þeirra sem okkur þykir vænt
um. Ég er þakklátur fyrir þær góðu
stundir sem við áttum saman. Kveð
ég Sigga vin minn með trega og sökn-
uði í síðasta sinn og veit að vel verður
tekið á móti honum þar sem hann er
núna.
Elsku Heiða, Viktor, Hlynur, Aron,
Erla, Bjössi og aðrir aðstendur og
vinir ég votta ykkur mína einlægu
samúð. Megi minningin lifa um góðan
mann.
Bárður Jón Grímsson.
Það var 17. janúar síðastliðinn, á af-
mælisdegi örverpisins í fjölskyldunni,
sem ég fékk eitt þéttingsfast knús frá
afa Sigga eins og honum einum var
lagið. Rétt tæpum fjórum vikum síð-
ar, eða hinn 12. febrúar, fékk ég sím-
tal frá mömmu þar sem hún sagði mér
að afi hefði kvatt þennan heim um
nóttina. Ég trúði varla mínum eigin
eyrum. Hvernig mátti það vera að
hrausti og hressi afi minn, sem ég átti
eftir að kynnast miklu betur, væri far-
inn?
Ég viðurkenni það að ég þekkti því
miður afa ekki eins vel og ég hefði vilj-
að. Ég fæddist og ólst upp á Ísafirði
og afi bjó þá, ásamt konu sinni og
þremur sonum, fyrir sunnan. Sam-
gangurinn var því ekki mikill þegar
Sigurður Þorvaldsson
✝ Árnína TorfhildurGuðmundsdóttir,
fv. yfirhjúkrunarkona
á Barnaspítala
Hringsins, fæddist í
Neskaupstað 1. nóv-
ember 1914. Hún lést
á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli í Reykjavík 15.
febrúar sl., 96 ára að
aldri.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Stefánsson frá Hólum
í Norðfirði, f. 1. sept.
1873, d. í Reykjavík
18.8.1959, og Valgerður Árnadóttir
frá Grænanesi, f. í sömu sveit 1. júní
1881, d. í Reykjavík 19.7. 1948.
Systkini Árnínu voru 1) Stefán Jó-
hann, f. 26.10. 1899, d. 29.10. 1988,
kvæntur Elínu Guðjónsdóttur frá
Eyrarbakka. Hans börn: a) Árni
Geir, f. 3.11. 1932, d. 16.4. 2006.
Hann eignaðist fjögur börn. b) Unn-
ar, f. 20.4 1934. Hann
á þrjú börn. c) Guð-
mundur, f. 5.10. 1937.
Hann á tvö börn. d)
Guðjón Yngvi, f. 3.3.
1939. Hann á þrjú
börn. e) Atli Þor-
steinn, f. 11.12 1942.
Barnlaus. 2) Árni, f.
16.6. 1901, d. 8.12.
1926. 3) Guðrún, gift
Ingvari Jónssyni frá
Loftsstöðum í Flóa.
Hennar börn: a) Guð-
mundur Valgeir, f.
15.12. 1933. Hann á
þrjú börn. b) Jóna Þorbjörg, f.
12.10. 1935. Hún á þrjú börn. c)
Steinþór, f. 8.10. 1936. Hann á tvö
börn. d) Svanhildur, f.11.10. 1937.
Hún á eitt barn. e) Torfhildur, f.
11.10. 1937. Barnlaus. 4) Sveinn, f.
17.4. 1905, d. 16.8. 1981. Maki Unn-
ur Pálsdóttir frá Skriðulandi í Hóla-
hreppi í Skagafirði. Hans börn a)
Oddný Kristín Lilja, f. 1.6. 1925,
Hún á fjögur börn. b) Garðar, f.
11.3. 1931, Hann á fjögur börn. c)
Ásdís, f. 16.6. 1932. Barnlaus og d)
Aðalheiður, f. 28.1. 1936. Barnlaus.
5) Kristín Guðríður, f. 5.9. 1907, d.
2.2. 1916. 6) Kristinn, f. 17.6. 1916,
d. 7.4. 1992. Maki Helga Benedikts-
dóttir frá Miðengi í Grímsnesi. Börn
hans: a) Halldóra, f. 11.3. 1945. Hún
á þrjú börn. b) Valgerður, f. 3.10.
1946. Hún á tvö börn. c) Þórunn, f.
10.4. 1949. Hún á tvö börn. d) Katr-
ín, f. 13.9. 1952. Hún á þrjú börn. 7)
Kristín Guðríður, f. 21.4. 1919. Maki
Sigurður Guðlaugsson frá Vest-
mannaeyjum. Börn hennar: a) Kol-
brún, f. 2.3. 1940. Hún á fjögur
börn. b) Guðlaugur, f. 29.7. 1945.
Hann á þrjú börn. c) Valgerður, f.
27.4. 1952. Hún á tvö börn. 8) Aðal-
björg Halldóra, f. 16.3. 1923. Maki
Guðmundur Skaftason frá Gerði í
Hörgárdal. Börn hennar: a) Val-
gerður, f. 7.1. 1949. Hún á þrjú
börn. b) Skafti, f. 8.1. 1953. Hann á
eitt barn. c) Sigrún, f. 6.12. 1956.
Hún á tvö börn.
Árnína lauk námi frá Hjúkr-
unarkvennaskóla Íslands 1943,
stundaði framhaldsnám í skurð-
stofuhjúkrun við Landspítalann,
geðhjúkrun við Kleppsspítala og
barnahjúkrun við Ríkisspítalann í
Kaupmannahöfn. Í framhaldi af því
fór hún í námsferðalag um Dan-
mörku, Svíþjóð og Finnland. Eftir
að námi lauks starfaði hún við
hjúkrun við Landspítalann, sjúkra-
húsið á Ísafirði, á Kleppsspítala og
um skeið á barnadeild Amtsyge-
huset í Hilleröd í Danmörku. Varð
deildarhjúkrunarkona barnadeildar
frá 1957 til 1965, hjúkrunarstjóri
Barnaspítala Hringsins frá stofnun
hans hinn 1. mars 1965 til 1. júní
1980 og var í hlutastarfi til 30. júní
1986 er hún hætti í fastri vinnu sök-
um aldurs. Hún var sæmd ridd-
arakrossi hinnar íslensku fálkaorðu
á árinu 1985.
Útför Árnínu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 25. febrúar 2010,
og hefst athöfnin kl. 11.
Árnína Guðmundsdóttir, sem lést
hinn 15. febrúar, ólst upp í stórum
systkinahópi austur á Norðfirði, en
leitaði sér af litlum efnum mennt-
unar á því sviði sem eðli hennar og
upplag stóð til. Hún lærði hjúkrun
og starfaði alla sína tíð að hjúkrun
af mikilli einlægni. Kunnust var hún
fyrir starf sitt sem yfirhjúkrunar-
kona á Barnaspítala Hringsins. Þar
tók hún ástfóstri við fjölmarga unga
skjólstæðinga sína og fylgdist með
heilsufari þeirra jafnvel löngu eftir
að spítaladvöl þeirra lauk. Þegar
hún vegna aldurs fluttist á Hjúkr-
unarheimilið Skjól sýndi hún hug
sinn til barnanna með því að gefa
Barnaspítalanum íbúð sína við Eski-
hlíð til þess að fjölskyldur utan af
landi sem áttu börn á spítalanum
gætu dvalist sem næst börnum sín-
um meðan þau væru þar.
Þá var hún mikil fjölskyldukona.
Ef eitthvað bjátaði á í heilsufari
fjölskyldunnar var ævinlega leitað
til Ínu frænku eins og hún var köll-
uð af sínum nánustu. Hún fylgdist
afar vel með frændum sínum og
frænkum, sem hún orðaði svo, eink-
um systkinabörnum og afkomend-
um þeirra, og var ætíð reiðubúin til
hjálpar ef hún taldi að aðstoðar
væri þörf. Gilti þá einu hvort um
var að ræða leiðbeiningar í síma eða
fylgd til Kaupmannahafnar og
Lundúna. Í hópi frændfólksins átti
hún margan hauk í horni eins og
kom fram á fjölmennum „ættarmót-
um“ þegar haldið var upp á áttræð-
isafmæli og síðar níræðisafmæli
hennar. Hún færði skrá yfir afkom-
endur systkina sinna eins og góður
sauðfjárbóndi heldur fjárbók. Auk
þess færði hún löngum dagbók eins
og faðir hennar austur á Norðfirði
hafði gert um langt árabil. Þá var
hún fróð um ættir manna jafnt
skyldra sem óskyldra.
Ína var mikill Norðfirðingur og
náttúruunnandi. Í sumarleyfum sín-
um lagði hún oft land undir fót og
skoðaði landið sitt. Þótt Norðfjörð-
ur og Austurland væri henni sér-
lega hugstætt þá var henni landið
allt afar kært. Undir lok ævinnar
var hún einatt með hugann á æsku-
slóðunum og rifjaði þá upp af mikilli
ánægju störf sín á æskuheimilinu
með föður sínum sem skar út fjalir
á bókahillur og skápa. Handlagin
var Ína líka. Hún lærði bókband í
tómstundum og batt inn fjölmargar
bækur. Mikil og sérstaklega falleg
handavinna liggur eftir Ínu frænku
sem ber þess einnig merki hve list-
feng hún var. Þá unni hún ljóðum,
átti margar ljóðabækur og kunni
ótalmörg kvæði.
Síðustu æviárin dvaldist Ína á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli í Reykja-
vík og naut þar af hálfu starfsfólks-
ins mikillar umhyggju og ástúðar.
Fyrir það er hér með þakkað.
Blessuð sé minning Árnínu Guð-
mundsdóttur.
Unnar Stefánsson.
Árnína Guðmundsdóttir