Skólablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 6

RITDOML
lyleð lækkandi sólu og vaxandi vetur-
hörku, kom út annað Skólablaðið 1 rit-
stjórnartíð Vilmundar Gylfasonar og
sveina hans.
Blaðið, gult með svörtum kili og
gotneskum blaðhaus, sem minnir mjög á
nafn víðlesnasta og bezta auglýsinga-
blaðs landsins, er 32 síður, snyrtilega
uppsettar og bera greinilega sviþmót
smekkvísi Ölafs Torfasonar. Forsíðu-
mynd sama manns er skemmtileg, en
litt skiljanleg, en það er önnur saga.
Vilmundur Gylfason ritar nú styttra
og mun auðskildara Editor dicit en í
síðasta blaði. Frekar mikillar svart-
sýni þykir mór gæta hjá Vilmundi, en ef
til vill má um kenna hrímköldu hausti
og horfinni sumarblíðu. Og hver veit
nema andlitin, sem Vilmundur mætir,
hafi fengið nýjan vonarglampa 1 tóm aug-
un, þegar lóan kemur að vori, ( eins og
margfrægt er orðið 1 íslenzkum kveð-
skap ).
Ingólfi Margeirssyni er margt til lista
lagt, bæði til munns og handa, en hingað
til hefur mér þótt Ingólfi takast betur
við dráttlist en ritað orð. I” kvæði hans
á bls. 38-39, Síðla dags í október, gæt-
ir sama hausttregans og hjá leikbróð-
urnum, ritastjóranum. í kvæðinu er
margt, sem veit á gott, og virðist Ing-
ólfur 1 framför frá útkomu skólaljóðanna
frægu. Aldrei hef ég Jaó getað sætt mig
við algjört formleysi í kveðskap ungra
manna, þegar hrynjandi vantar i fslenzk-
an skáldskap, rímaðan eður ei, með
ljóðstöfum eða án þeirra, finnst mér
alltaf eins og meira sé ort af vilja en
getu, að útras tilfinninganna beri formið
ofurliði. En nóg um það.
ósagt læt ég um ritdóm jóhannesar
Björnssonar fyrrverandi ritstjóra.
Réttlæti Kristjáns Guðlaugssonar fjall-
ar um eilift yrkisefni, illa meðferð a
vorum smæstu bræðrum. Fremur klént
byrjendaverk, en þó held ég, að Kristján
geti miklu betur, ef vilji og einbeitni
sitja í fyrirrúmi.
Á bls. 42-43 eru nokkrir v'alinkunnir
nemendur látnir úthella skoðunum sínum
á yrkingum nemenda í M. R. JÓn Thor-
oddsen kemst langbezt frá hlutverki sínu
á bráðskemmtilegan hátt. Sigrún Guðna-
dóttir er að vanda lítt málug í grein
sinni, sem er bæði litlaus og nett og
mundi sóma sér vel í hvaða ungmenna-
félagsriti sem væri. Jens ÞÓrisson og
Hjörleifur Sveinbjörnsson svara af still-
ing og festu í fullri alvöru. Er það vel.
H. T. nýliði í fjölmennum skáldahópi
skólans birtir sitt fyrsta kvæði x blað-
inu á sxðu 44. Hrafnskvæði H. T. er ó-
dýr kveðskapur og hefði höfundur mátt
láta kvæðið óbirt enn um hrúð sér að
skaðlausu. Tré sama manns lxkjast
fjölda smásagna, sem birzt hafa á und-
anförnum misserum um hugsanagang
barna. H. T. virðist hafa orðið fyrir á-
hrifum af ólafi Torfasyni, hverju sem
það sætir. Sagan er þó mun betri en
kvæðið.
Quid novi er skemmtilega rætið.
Embættismannatalið fremur dauflegur
lestur og myndir Margrétar Reykdal
ekki eins góðar og það, sem hún hefur
bezt gert. Stórum eru þær þo betri en
sams konar spédrættir undanfarinna 2ja
ára.
Blekslettur eru nú ritaðar af 3mur
mönnum og heldur óskemmtileg lesning.
J. Þ. ræðir um scriba scholaris málið í
umvöndunartón. Kristján P. Magnússon
minnist á eilíft ráp fundarmanna á sam-
komum Framtíðarinnar og kemur með
ráð til úrbóta. Enn einn áhugamaðurinn
Frh. á bls. 103.