Skólablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 39

105 -
mann en Þorstein frá Hamri. Þetta
voru tveir ólíkir menn, ólafur sem kynnti
Þorstein og ólafur sem kynnti GuÖberg.
Erindi ólafs var gott í þetta skiptið,
og kaflarnir skemmtilega valdir, nema
kaflinn ur bókinni "Musin sem læðist".
Þar var enga viðbót að finna við það,
sem ólafur hafði sagt.
Helgi Skúli sýndi, að honum fer ekki
vel að lesa allt.
RITDÓMAR HAFA áður verið gerðir
að umtalsefni hór 1 þessum þönkum.
Ritdómurinn, sem birtist í þessu blaði,
sannacr ótvírætt, að höfundur hefur lesið
blaðið, sem er meira en hægt er að
segja um blaðið á undan. Ennfremur
kemur berlega í ljós, að höfundur gerir
ser nokkuð vel grein fyrir, hvert er
hlutverk ritdómara, og mættu aðrir slik-
ir talsvert af honum læra. óttar og
aðra bið ég velvirðingar á visunauðgun-
inni, sem hann drepur á. Slí*kt á ekki
að eiga sér stað.
JÓLAGLEÐI ER í nánd, og verður
þar mikið um dýrðir. Heldur finnst mér
þó inspector færast mikið 1 fang, þegar
hann gerir nútúma tjáningarform að
stuðli kvöldsins. Allt látleysi, sem löng-
um hefur einkennt þessa hátúð, er að
detta uppfyrir, og ef' vinnan verður ekki
því* vandaðri, mætti búast við, að allt
fari 1 handaskolum.
Og er nokkur sá ungur maður til,
hversu snjall, sem hann er, sem ekki er
hægt að ofgera? En kannske heppnast
leikritið.
STARFSEMI SKÓLASKÁLDA virðist
nú 1 nokkrum öldudal, hverju sem þvú
líður.
Yonandi er ástæðan þó ekki sú, ,að '
þessir menn hafi ofkeyrt sig á súðustu
árum, eða finnist skólinn ekki veita
sömu tækifæri og dagblöð ellegar viku-
blöð. Slík sjónarmið eru röng.
Listafélagið hefur tækifæri til að veita
þessum mönnum mikil og skemmtileg
tækifæri, sem og hefur verið gert síð-
ustu árin. Vonandi, að slikt hafi ekki
gleymzt í ár.
ÞAÐ HEFUR VAKIÐ nokkra eftirtekt,
hvað busar virðast sýna félagslúfi litinn
ahuga. En svo bregðast krosstré sem
önnur tré.
Það telst til undantekninga, ef þeir
láta sjá^sig í pontu hjá Framtíðinni,
svo og a þeim öðrum skemmtunum skól-
ans, þar sem litil sem engin von er um
dans.
Busar eiga að vera og geta verið
öflugur burðarás. Þeir eiga að rúfa
kjaft og skamma allt og alla. Og helzt
eiga þeir að stofna eigin málfundaklúbb
og gefa út blað. Og ekki sizt eiga þeir
að tala á málfundum og láta þá, sem í
félagslífinu eru orðnir gamlir, væru-
kærir og íhaldssamir, vita, að þeir eru
ekki einir í heiminum.
ÞEGAR UM Beckettkynninguna er að
ræða, tek ég mér í munn orð kunningja
míns um hliðstæðu, sem var fyrir tveim-
ur árum : HÚn tókst svo vel, að ég komst
ekki inn.
NÚ ERU JÓLABÆKURNAR óðum að
streyma á markaðinn, og þykir sumum
nóg. Ekki er þó vitað um neitt nýtt rit-
verk, sem jafnast á við hinn þrúeina bóka-
flokk Helgafells frá því* í fyrra, eða góða
bok, sem jafnast á við Dægurvúsu Jakobíhu.
Sú bók, sem mesta athygli hefur vakið
til þessa, er Tómas jónsson Metsölubók.
Enda er hún bráðskemmtileg, þótt vantrú-
aður sé ég á, að hún marki txmamót í ein-
um eða neinum skilningi. Einhvers er
hægt að vænta frá Hannesi Sigfússyni, þó
varla sé það mikið. - Snorri Hjartarson
mun vera með nýja bók, og ekki komumst
við hjá þvú að vita um Hemingway-þýð-
ingu Kiljans. En heldur virðist bókamark-
aður um þessi jól þó vera snauður af þvi,
sem gott tekur talizt.
ÞAÐ HEFUR VALDIÐ talsverðri og
eðlilegri óánægju, hvernig niðurröðun í
félagsstarfseminni hefur farið fram.
Það hefur iðulega átt sér stað, að um
fleira en eitt hefur verið að ræða, og
fólk þess vegna misst af einhverju, sem
það ógjarnan vill vera án.
Með betra skipulagi ætti að vera
hægt að skipuleggja þetta.