Skólablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 20

- Komdu, segir hún, falleg í svörtu siÖbuxunum.
Hann svarar ekki, en horfir út. Regn. Sufellt bannsett regn. Gamall maður
paufast upp götuna á móti regninu og kuldanum, lotinn er hann f herðum og þreytuleg-
ur, þetta var regnsamt haust og hann kæmi andskotann ekki neitt.
- Gerðu það komdu. Hun er nálægt honum og hann finnur ilminn af henni, regn-
ið eykst og gamli maðurinn horfinn fyrir horn.
- Komdu, segir hún enn, og hann heldur áfram að horfa á regnið.
- Ég fer þá ein. Hann heyrir hana loka hljóðlega á eftir sér og veit hún stend-
ur frammi á stigapallinum og bíður eftir hann komi, en hann kemur ekkert, tekið að
skyggja og dregur heldur úr regninu.
f vetur yrðu tvö ár sfðan fyrst. HÚn var á næsta bæ, veturinn sem hann var
fyrir norðan. Hann mundi vel þegar honum þótti undarlega gott að hafa hana þarna
við hlið sér og gekk hægt. Fullt tungl, veður stillt og frost, en þó ekki hjarn og þvf
fremur erfitt um gang f þykkum snjónum, hálfhörnuðum. Hún var blfð og mild og
allt það og lyktaði öðruvfsi en áðan, enda búin að vera lengi úti f kuldanum, skrýti-
lega köld viðkomu, en þó heit. Miklar stillur og snjór, pfnulítið rómantfskt á köflum
og stundum mikið.
Hann heyrir hana ræskja sig frammi á ganginum og veit hún vill hann viti af
henni þarna. f fyrra um þetta leyti var hann einmana og lét undan þegar hún kom og
allt varð næstum eins og fyrr. En hann vissi þetta gat ekki gengið svona lengur og
úr þvf hún hafði hring frá hinum, yrði þessu að ljúka núna, þó hún hefði ekki hringinn
á hendi sér þegar þau voru saman, hún og hann.
Hún er komin inn aftur, enda kalt að standa svona á myrkum stigapallinum.
Gengur til hans. Hann herpir saman varirnar og einblmir út, stytt upp f bili og
hvessir heldur, birtu bregður sem óðast. HÚn gerir rödd sfna svo biðjandi sem henni
frekast er unnt og stendur þétt upp að honum. Byrjað að rigna á ný, stórum þung-
um dropum.
Þú veizt ég get ekki komið, þú veizt ---. Rödd hans svfkur hann og hann
finnur hann muni ekki geta sagt miklu meira.
Hár hennar er mjukt og eitt andartak skynjar hann ekkert nema hana, eitt andar-
tak, meðan droparnir falla þungt á glugga næstum almyrks herbergisins.
Hann losar hana snöggt úr faðmi sér og gengur enn út að glugganum. .Veturinn
góða fyrir norðan hafði hún margoft sagt það væri allt búið milli hennar og hins, en
hann vissi betur nú - þetta mætti ekki ganga svo annan vetur til.
- Dyrnar lokast og hann heyrir hana ganga niður stigann, hljóðlega, en hratt.
Dragsúgurinn hvfn við dyrnar litið augnablik, meðan útihurðin skellur að stöfum,
regnið fellur ótt og hvessir heldur. Ilmurinn er ennþá f vitum hans og mjúkleiki lfk-
ama hennar -- og það var mikið mánaskin og þau höfðu gengið lengi ----skrýtilega
köld viðkomu, en þó heit --- aðeins hann
Ilmurinn fyllir vit hans og gangurinn er undarlega dimmur og rödd hans
bergmálar hás f vfðum stigaganginum, kastast milli kaldra veggjanna, unz hverfur
út f tómið -- án svars.
Björn Sigurbjörnsson