Skólablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 24

- 90 -
menntasögu þeirri, sem Vilmundur er
byrjaður að birta undir nafninu Kaffihúsa-
þankar. Hefur hann gert þar nokkrum
skáldum svo góð skil ( Pandura, Joni frá
Pálmholti, Daváð Stefánssyni og Sigurði
Pálssyni ), að þeir eru nú sjálfir fyrst að
átta sig á þvi, að ritverk þeirra fjalla í
raun og veru um allt annað en þeir skrife
uðu sjálfir um, eftir að hafa lesið snilli
Vilmundar. Hvers virði verður Bok-
menntasaga Kristmanns Guðmundssonar,
þegar 42. árgangi Skólablaðsins lýkur ?
Hrafn Gunnlaugsson.
N. B.
Undanfarandi ritsmáð ljáði höf. undir-
rituðum til birtingar 1 Quid novi?, en þar
sem yfirbragð hennar allt er svo fyndið,
skemmtilegt og snjallt, sem raun ber vitni,
sást ekki ástæða til að birta hana 1 hinum
nafnlausu skemmtidálkum.
Ennfremur taldi ritnefnd ástæðulaust
að meina höf. birtingu • á hugðarefnum sín-
um ( þ. e. "heimskt", "vitlaust", "brenni-
vínsþorsti", "kynæði", "brókarsjúkar"
etc. ). Mánudagsblaðið biðjum við vel-
virðingar að fara svo gróflega inn 1 verka-
hring þess, um leið og við hörmum, að
greindum pilti eiris' og Hrafni skuli ekki' .
takast betur. , .
Mig langar 1 dufju Áslaug.
Aldrei hef ég fyllzt meiri gleði en um
daginn. Þær fregnir bárust nefnilega \
gegnum útvarpið, að búið væri að bjarga
orðinu DUFJA. Með hjálp útvarps og
eftirgrenslana \ þáttum þess, hafði tekizt
að finna út, að dufjan væri sagnorð.
Gömul kona á Vestfjörðum fullyrti nefni-
lega, að hér væri sögn á ferðinni, og ekki
nóg með það, heldur gat hún beygt hana og
gefið viðunandi útskýringu á merkingu
hennar, en hún var þessi :
"Árið sem hann Gvendur minn> do, var
ein af kúnum hér á bænum með júgurbólgu.
Og einn morguninn þegar við komum út 1
fjós og ætluðum að fara að skoða þá veiku,
það er að segja beljuna, sáum við bæði
með eigin augum, að þrír dropar drupu úr
einum spenanum af sjálfu sér. Þá segir
Gvendur minn "dufjar nú sú sjúka". Tel
ég því* að sögnin að dufja þýði, eða sé
réttara sagt, notuð yfir það, þegar mjólk
drýpur af sjálfu sér úr bólgnu júra. "
Eins og ég hef áður sagt get ég vart
dulið gleði mína yfir þessari miklu upp-
götvun. Hugsið ykkur bara,hvað úslenzkt
mál og menning, að ég tali nú ekki um
bókmenntir, hefðu farið á mis við, ef
þessi ágæta sögn "hefði fallið \ gleymsku
og dá", svo ég leyfi mér að vitna \ þjóð-
skáld. Ættu menn að hugleiða betur þá
gúfurlegu fórn og vinnu, sem margt fólk,
er metur ættjörðina einhvers, hefur lagt
\ að bjarga gömlum orðum, sem enginn
notar lengur. Ég segi nú svona fyrir mig,
"hvar yrðu úslenzk menning og bókmennt-
ir staddar eftir svo sem nokkra áratugi,
ef þessara manna nyti ekki við".
Það hlýtur þvi að vera ósk allra sannra
fslendinga, að ríkisstjórnin bæti nokkrum
mönnum 1 hóp þeirra manna, sem vinna
að þessu ómetanlega þjóðræknisstarfi og
veiti stærri fjárupphæðir til þessara
rannsókna.
En svo ég snúi mér nú að þvú, sem ég
var að tala um \ upphafi, væri þá ekki at-
hugandi, hvort nafnorðið dufja væri ekki
til, og þá hvort það þýddi ekki eftir allt
saman mjólk úr bólgnu júgri, lekin af
sjálfu sér. Ef svo væri, væri hér. hik-
laust um mjög merka uppgötvun að ræða.
Því” hver veit nema einhverri glæpablók-
inni dytti \ hug að skella útlendu orði yfir
þennan atburð, ef hann væri einhverntíma
\ nánd við belju með jugurbólgu. Annars
er það hreint og beint hryllilegt, að vita
til þess, að útlendingar leiki lausum hala
og babli þessi hrognamál, sem aldrei
hafa skapað neinar bókmenntir af viti,
svo smábörn heyri. Væri ekki ráð að
kenna þeim útlendingum, sem ferðast
ætla um landið, íslenzku, áður en þeim
yrði leyft svo mikið sem að stíga einni tá
á fslenzka grund.
h.g.
Aths. við H^O.
Engu vatni út ég skvetti
yfir menntaskóla lýð,
en eina bollu \ mig setti
á embættisins stuttu tið.
Eyjólfur Kolbeins.
Frh. á bls. 107.
j