Skólablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 10
Christoph Meckel :
Hat der Herbstmond eine Schlafmiitze auf,
Vergisst ér dem Holunder adien zu sagen,
Der Wind zieht sich goldene Handschuhe an,
Um die letzten Blátter der Akazie
In sein Tagebuch zu legen.
Die erste Schneeflocke zögert noch,
Sie lásst sich einstweilen
Auf meine Schulter fallen.
Der Regen meint es gut mit mir,
Er geht auf dem Dach der Welt
In leisen Pantoffeln spazieren.
Aber der liebe Gott hat Siebenmeilenstiefel an
Und iibergeht die Jahre, in denen ich lebe.
Þegar sólin er meö stúdentshúfu síha,
þá gleymir hún að setjast, svo að
það verður bjart alla nóttina.
Vindurinn fer 1 svörtu leðurhanzkana
og ætlar sér að kyrkja litlu sætu
blómin, sem eru á enginu.
Fyrstu snjóflyksurnar eru enn
uppi á himninum.
Regnið vill mór vel og
þvær allar bólurnar úr andliti mínu,
en guð hle^pur 1 kúreka-
stigvólum "ut um allar trissur.
Þyzkuelskandi