Skólablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 35

101
Harrétt, sagöi maðurinn. Ég á tuttugu og sjö kanínur.
Jörundur gapti.
Tuttugu og sjö?
ÞÚ mátt koma og skoða þær. Sumar eru osköp litlar. Langar
þig ekki til þess?
Ég get ekki komið með þér, sagði Jörundur hikandi. Ég verð að
vera á verði.
Alltaf, líka á nóttunni?
Líka á nóttunni. Alltaf. Stöðugt.
Jörundur horfði upp eftir kræklóttu fótunum. Frá því" á laug-
ardaginn sagði hann snögglega.
Ferðu þá alls ekki heim? ÞÚ verður þó að borða.
Jörundur lyfti upp steini. Undir honum lá hálfur brauðhleifur og
blikkdós.
Þú reykir? sagði maðurinn, áttu píþu?
Jörundur greip lurkinn sinn og sagði hikandi. Ég tygg það, ég
er ekkert hrifinn af píþu.
Þetta er leiðinlegt, sagði maðurinn og tók upp körfuna. ÞÚ hefðir
mátt koma og skoða kanínurnar. Sérstaklega þær litlu. ÞÚ hefðir ef til
vill getað fundið eina handa sjálfum þér. Ekki tjáir að tala um það. ÞÚ
kemst ekki héðan.
Nei, sagði drengurinn hryggur, Nei.
Maðurinn bjóst til að fara.
Jæja, ef þú verður að vera hérna. . . . leiðinlegt. Hann snéri sér
við.
Þú mátt ekki koma upp um mig, sagði Jörundur allt 1 einu.
Það eru rotturnar.
Fæturnir gengu eitt skref aftur a bak. Rottur?
já, þær éta þá dauðu, lúkin. Þær lifa vist af þvú.
Hver segir það ?
Kennarinn okkar.
Og þú ert bara að passa
rotturnar, spurði maður-
inn.
Nei, ekki þær. Siðan
sagði drengurinn svo lágt
að varla heyrðist. Bróð-
ur minn. Hann liggur hér
undir. Þarna. Jörundur
benti með prikinu á hrun-
inn vegginn.
Það féll sprengja á hús-
ið okkar.
Ljósið hvarf 1 kjallar-
anum.
Hann hvarf lúka.
Við kölluðum á hann.
Hann var miklu yngri en
ég , bara fjögurra ára,
Hann hlýtur að vera hér
enn.
Hann var miklu yngri en
ég. .
Maðurinn horfði niður a