Skólablaðið - 01.04.1988, Blaðsíða 36

þeirra, heldur auðveldaði inn-
göngu.
Ægir var farinn af varðstöðu
sinni við Ijóshjálminn og nóttin
kyssti vitann. Hún gekk inn, ryk
flögraði undan fótum hennar,
þrepin emjuðu. Stormurinn sló
regni inn um gluggana gisna. „í
skelfingu hans á nóttunni.“ hugs-
aði hún, „óraði hann jafnvel ekki
fyrir þessu.“ Fæturnir báru hana
upp, hún strauk fingrum sínum við
hrjúfa veggina rykuga, langar
rendur eltu hana þar til hún gekk
im í gamla vitavarðarherbergið,
kertisstubbur í flöskuhálsi veitti
birtu á flökti í myrkrið. Hann lá
undir teppum í horninu, líkaminn
annarlega ljósleitur og reglulegur
andardrátturinn sagði hann vera í
löndum svefnsins. Hún fann rýt-
inginn í klæðum hans, kertaloginn
kallaði fram litadýrð í bláhvítum
eðalsteininum, regnboginn stirndi
inn í brotunum, féll frá örmjórri
línu yfir á næstu eins og úðabogi
frá fossi sem tvinnar saman þræði
blóðrauða, sólgula og himinbláa
uns þeir eru vart greindir hver frá
öðrum. Hún lagðist hjá honum
með hönd undir kinn. Rýtinginn
lagði hún við hjarta hans. Ægir var
hvergi.
í djúpi hennar fölnaða hjarta,
blómgaðist ómengað hatur sem
Guðirnir höfðu fægt tært. Því vissi
hún ekki hvað aftraði sér frá því að
stöðva slátt hjarta hans, hvarvetna
risu raddir sem skipuðu henni að
þrýsta oddi rýtingsins inn í varnar-
lausa manninn. Hún lagði ofurlít-
inn þunga á hönd sína og fram
spratt dökkleitur dropi. Hann varð
óvær í svefninum en vaknaði ekki.
Minni hennar varpaði upp mynd
af Ægi, þar sem hann stóð með
andlit mót sjó og vindinn í hárinu.
Og hún sá skarpleitan vangann í
einni svipan, og þar sem háls mætti
höfði, og gatið sem var í stað eyra.
Eins og tröllið var hann einungis
með annað eyrað. Grunur hennar
var ekki lengur fálm í óvissunni,
Ægir sem huldi eyrun hári, var
sendiboði Guðanna miklu. Hún
skildi að þeir er öllu ráða, lutu ekki
mótþróalaust eina afli alheimsins
36
sem var þeim sterkara, aflinu sem
hún bar enn falið í brjósti. Nauð-
beygðir höfðu þeir veitt honum
tækifæri til að flýja leiðann og
finna gæfuna eilífu, en stein skyldu
þeir leggja í götu hans. Hindra
skyldu þeir hamingju. Hún mundi
enn orð tröllsins er dundu líka í
höfði hennar forðum daga á
ströndinni snæviþöktu, nóttina
sem eitthvað innra með henni
vaknaði og flutti henni boð,
hvernig hún átti að bera sig að til
að firra líf þeirra leiðindum en
finna hamingju.
Orðin sem sögðu faðm leiðans
þéttan, orðin sem sögðu tök hans
kæfa. Guðirnir gerðu hana að
faðmi leiðans, þeir ætluðu henni að
kæfa lífsneista hans; hún var vilja-
laust verkfæri með rýtinginn við
brjóst hans.
Hún vakti hann og enn í svefn-
rofanum fékk hann söguna alla,
eins og hugur hennar raðaði bit-
unum sundurlausu upp, þar til heil-
leg mynd birtist, skýr og slétt sem
speglun í tærri fjallatjörn, ógeð-
felld eins og gríma dauðans.
Örvænting hennar sannfærði hann,
ást hans í senn fyrirgaf og skildi.
„. . . Ég veit að hann bíður
okkar fyrir utan, hann bíður þess
að ég gangi út með alblóðugan rýt-
inginn sem sanna dauða, og ekki
aðeins dauða þinn heldur einnig
lífslok ástar okkar. Pá fer hann á
fund guðanna og hrósar sigri, og
guðirnir gleðjast yfir að glímunni
við hið mesta afl sé farsællega
lokið.“
Hann klæddi sig með sljóleika
syfjaðs manns, braut heilann.
Síðan settist hann og sagði: „Ég
veit hvað er til ráða. Biðin.“
Og þau biðu nóttina langa.
Andartökin siluðust áfram sem ár.
Samhljómur hjarta þeirra sló ótt-
anum á frest, en augun litu ekki hyl
myrkurs óhvikul og fegnar varnar-
leysinu komu minningar á blóð-
ugum fótum til veislu ásökunar og
skelfingar. Kertavax fæddist af
loganum sem sveigði sig eins og
áfladís í dansi að lokka fórnarlamb
úr mannheimum í sæluríki, og
draup til það rann í þráðum eins og
skínandi armband um stúlkuúlnlið.
Loks rauf hann faðmlagið, treg-
lega og hún gekk ein niður stigann
og út í regnvott myrkrið. Daufa
birtu sló á sjóndeildarhringinn.
Ægir sat á hækjum sér á brún ham-
arsins, frakkalöfin drógust í eðjuna
og líkaminn í hnipri eins og smádýr
sem biði þess að Spyrna afturlöpp-
unum í grundina og svífa í aflmiklu
stökki út á móti andardrátt sjávar,
hringsnúast í gegnum flöskug-
rænan flöt hans kraumandi og
skjótast yfir botninn með lós-
hreistruðum fisktorfum sem lýstu
vatnið. Hann sneri baki í hana og
leit ekki um öxl. Hún lét rýtinginn
falla á jörð og steinninn fagri og
skínandi blaðið þöktust mold. Pá
upphófst í barka Ægis djúpur,
hlakkandi hlátur. Hlátur sem
ómaði í eyrum eins og grátur,
fuglar himinsins þögnuðu og flugu
á brott frá hinum tryllingslega
hlátri tröllsins, vængjaslættir fjar-
lægðust með gný og fjöður seiglað-
ist tilviljunarkennt og með angur-
værð gegnum kul næturinnar, háð
grimmd þyngdarlögmálsins sem
ekket lét ósnert.
Ægir reis á fætur, augun vot af
hlátri og þegar þau stóðu augliti til
auglitis, sá hún hin föla lit sem á
augum hans var, þynnast út og leka
niður kinnarnar, eins og tár þar til
hann góndi hvíteygur á stúlkuna.
Búkurinn blés út, fötin slitnuðu
af í ræmum, frakkinn þeyttist út í
myrkrið, hendurnar þykknuðu
þrútnar og æðaberar undir hvítri
húðinni, hárið spratt fram á höfð-
inu og féll slegið aftur á bak, hann
brosti hvasstenntur. Á skammri
stund skipti hann um ham.
„Haf þökk,“ mælti hann stutt-
aralega og stikaði af stað í átt að
einstiginu til strandar. Óróinn var
auðsýnilega í blóði hans, hann
hraðaði för sinni sem mest hann
mátti. Hún greip rýtinginn og kast-
aði honum að breiðu baki tröllsins,
með öndina í hálsi fylgdi hún flugi
hans efir, augun voru járnuð við
þennan hlut sem sveif með tignar-
legri ró að skrokk Ægis, stakkst
inní fót hans og olli ekki öðru en
skeinu. Hann nam þó staðar, þreif-