Skólablaðið - 01.04.1988, Blaðsíða 39

Við vissum að það var nauðsyn-
legt.
I>að henti á tuttugasta afrnæTis-
degi okkar.
Við lágum á ströndinni og
virtum fólkið fyrir okkur, sjóinn og
himininn, sælir yfir að vera yfir það
hafnir. Pegar við höfðum horft
nægilega lengi á einhvern litum
við hvor á annan með hæðnisblik í
augum. Dauft bros lék um varir
okkar. Fífl!
Við vorum farnir að þreytast á
heimskulegu mannlífinu og steikj-
andi sólinni og ræddum um sjávar-
föllin til að drepa tímann.
„F>að væri óskandi að sjórinn
breytti einu sinni sínum eilífa gangi
og drekkti þeim öllum,“ sögðum
við. „En slíkt gerist aldrei,“
héldum við áfram. „Skilyrðin eru
ekki þannig að flóð geti orðið
óvenjulega hátt núna,“ sögðum
við, vitandi allt um sjávarföllin,
eins og allt það sem við kærum
okkur um að vita.
Þá lagðist það á milli okkar.
Heimur okkar sundraðist örfá
andartök.
„Þetta er okkar pláss,“ sögðum
við án þess að líta á það.
Það hló. Það hló! Aldrei hafði
nokkur þeirra hlegið að orðum
okkar, en við létum ekki koma
okkur úr jafnvægi aftur.
„Ó, ég elska ykkur,“ sagði það.
Við litum hvor á annan og
brostum hæðnislega en ánægðir.
Það stökk upp og hljóp út í sjóinn,
skellihlæjandi.
Við horfðum hvor á annan með
vorkunn og hæðni í augnaráðinu.
Að venju vorum við á ströndinni
aftur eftir viku. Það hafði kólnað
og við settumst við eitt borðanna.
Mannlífið var ómerkilegt eins og
vanalega.
„Bjóðið þið mér í bíó!“ heyrð-
ist hrópað og við litum hægt við.
Okkur bregður aldrei.
.. •*

óbærilegar og virtust endalausar.
Hrópandi vifleysingarnir á strönd-
i«ni :^á púkrabíl.

> r r
Við
Það stóð þar brosandi, í stutt-
buxum og bol, svo brjóstin þrýstust
út og við hugsuðum: Já, það er
kona. Það gæti verið nytsamt að
kynnast því. Við sækjumst ekki
eftir reynslu, en fróðleikurinn gæti
orðið nytsamlegur. Hvernig eru
brjóst kvenna í raun og veru?
Hvernig eru þau viðkomu? Innst
inni vissum við að fróðleikurinn
var ómerkilegur, en við töldum
sjálfum okkur trú um annað og
buðum henni í bíó.
Konur eru undarlegar og erfiðar
viðfangs. Við snertum það ekki
meðan á myndinni stóð. En á leið-
inni heim völdum við hentugt
augnablik í mannlausri, dimmri
götu og færðum það úr fötunum.
Brjóst kvenna eru sérkennileg við-
komu. Það grét og við gengum
heim. Nauðsynlegur fróðleikur,
hugsuðum við.
Að viku liðinni lágum við niðri á
strönd í miklum hita, svo við
þreyttumst fljótt á fábreyttu mann-
lífinu og lögðumst til svefns.
Við vöknuðum við spörk og
högg, svo hörð að við gátum ekki
borið hönd fyrir höfuð okkar, lík-
amar okkar höfðu verið gerðir
óstarfhæfir áður en við áttuðum
okkur á að snúast til varnar. Þeir
hlupu burt, en við gátum okkur
hvergi hrært. Kvalirnar voru
inni, og hófum leitina. Við komum
auga á það eftir nokkurra stunda
leit á kaffihúsi. Það var eitt.
Við dulbjuggum okkur með leð-
urjökkum, líkum þeim er náung-
arnir á ströndinni höfðu klæðst, og
komum því að óvörum.
„Við viljum biðjast afsökunar,“
sögðum við. Það hrökk við og leit
á okkur skelfingu lostið.
„Ekki vera hrædd,“ sögðum við.
„Við viljum aðeins biðjast af-
sökunar.“ Við gættum þess að láta
engan sjá andlit okkar.
„Má bjóða þér brjóstsykur?“
sögðum við og það þáði, enn
hrætt. Við stóðum á fætur. „Nú
kveðjum við,“ sögðum við og
gengum út. Brostum. Það var full-
komnað. Það hafði gleypt blásýru-
hylkið, sem við höfðum svo hagan-
lega komið fyrir í brjóstsykrinum,
og myndi því deyja auvirðilegum,
réttlátum dauðdaga. Skelfingar-
hróp bárust út úr kaffihúsinu.
Tveimur dögum seinna kom
óeinkennisklæddur löogreglu-
maður sem sagði okkur frá láti
þess. „Það var leitt,“ sögðum við,
„stúlkan var ekki náinn vinur
okkar en indæl. Það er synd
hvernig fer fyrir þeim sem guðirnir
elska.“
Lögreglumaðurinn kinkaði kolli
og tjáði okkur að tveir vinir hennar
hefðu verið handteknir, ásakaðir
um morð. Þeir neituðu og héldu
því fram að við ættum sökina. Við
brostum vorkunnsamlega og
gerðum grein fyriröruggri fjarvist-
arsönnun okkar. Lögregluþjónn-
inn afsakaði ónæðið, kvaddi og
fór. Við næstum hlógum, svo
ánægðir vorum við að verki loknu.
Þegar við erum sofnaðir hugsa
ég um ljósa lokka, fallegt bros og
einlæg augu. Græt í hljóði.
Melkorka Thekla ’88.
39