Skólablaðið - 01.04.1988, Blaðsíða 35

Vorsins vængir settust loks eftir
langferð yfir fjallstinda, frumskóga
og svartan sæinn, dagur og nótt
vógu salt áþekk að lengd.
Eins og stjaksettur maður hékk
vitinn á klettabrún yfir stórgrýti og
brimi við opna strönd. Ljósið í
höfði hans löngu slokknað, drit
þakti veðurbarða veggina háu, í
fjarska ásýndum sem klóför stórs
dýrs.' Bifreiðin þumlungaðist upp
vegtroðning með stefnu á einmana
báknið sem bar við sjóndeildar-
hring þræddan skýjum þungbún-
um. Vegleiðir höfðu leitt þau aftur
til strandar, firnindi lágu í
minningunni en enn forðuðust þau
mannabyggðir og þær voru fjarri
yfirgefnum vitanum. Fuglarnir er
hnituðu yfir, vængjaðir hnoðrar á
himni eins og flugdrekar í
strengjum frá ljóshjálmi vitans,
voru einu vottar lífs. Mávaskrækir
fylltu loftið og samræður urðu að
vitfirrtum öskrum manna á milli,
sjávarhamrarnir eins og geðsjúkra-
hús flett veggjum sínum og sjúkl-
ingarnir kepptu við illfyglin um
gjallandi raddstyrk. Eegar Ægir og
hann höfðu barið fúna hurðina
opna, var hún þeirri stund fegnust
þegar kyrrðin umlukti hana á
nýjan leik.
Þau klifu hringstiga, rykið
klæddi þrepin gráum dúk og þung-
um ilm elli, gluggaborurnar seltu-
stokknu sem götuðu veggina með
jöfnu millibili, sendu afhjúpandi
geislaflaum í gegnum dansandi
rykið og lýstu för þessa aragrúa
korna að ókunnugum leiðarlokum.
Pau vörpuðu teppum og tak-
mörkuðum matarbirgðum sínum á
þilskipt gólfin í fyrrum vistarverum
vitavarðar. Ægir bretti frakkakrag-
ann upp og var horfinn, þau
heyrðu fótatak hans í stiganum
upp til vitaljóssins er lýsti ei meir.
Hún beið þar til bergmálið af
fótatökunum, sem þrepin báru
niður holt og dimmt eins og glym
trékólfs í klukku, þagnaði. Hún
sneri sér að honum, horfði á
vangasvipinn og hendurnar á iði
um teppahrúgurnar, hármakkann
sem lék við augun. Hún sagði:
„Hann verður að deyja fljótt.“ Svo
mjög brá honum að hann settist á
hraukinn og sökk til hálfs í mýkt
voðanna. Fölvi breiddist um
vanga. „Það get ég ekki,“ röddin
var lág, eins og hann óttaðist að
Ægir næmi samtal þeirra. „Þú veist
að hann færir leiða og leiðinn
táknar dauða. f»að er hann eða
við.“ Orð hennar báru keim
örvæntingar. Svar hans var von-
leysið: „Ég þekki hann of vel, of
langur tími liðinn, að stinga í hann
rýtingnum er eins og að rista
sjálfan mig.“ Slíku ástfóstri vináttu
hafði hann tekið við Ægi, að
honum var um megn að vinna
þarfaverkið. Hann sat sem stirð-
naður, augun grófust inn í vegginn
og hnúarnir hvítnuðu um rýtinginn
innan klæða. Hún hljóp niður stig-
ann er hlykkjaði sig eins og slanga,
fæturnir komu varla við. Sjávar-
vindurinn tók í föt hennar þegar
hún stökk út og feykti tárunum út í
frelsið. Skjálfandi gekk hún frá vit-
anum drottnandi. Þegar hún var
komin svo langt að hún gat séð
efsta hluta hans, keyrði hún
hnakkann aftur og bar hönd upp
að augum, eins og sæfari sem pírir
sjónir að sóllauguðu siglutré. Um
greipar Ægis bylgaðist ryðskellótt
handriðið, sem varna átti mönnum
flugs og lendingar í útbreiddum
grjótfaðmi strandar. Ryðið dró
upp þá snöggu tálsýn að hann
styddist við blóði drifinn járnhring.
Hún stóð við hlið vitans, eindb-
líndi á frakkann sem vindurinn
fyllti og hárið sem hann greiddi frá
fölum vanga Ægis og lagði strítt
aftur, eins og strákoll sem kon-
ungur vetrar hefur ekki megnað að
færa í kaf undir klóm sínum og
rokið ræðst á með offorsi. Aldrei
leit hann niður, hafsins ólmu öldur
fönguðu hug hans allan, augun
drukku í sig hafrótið og gríma
löngunar færðist yfir andlit hans,
þráin teiknaði kinnbeinin enn
hvassar heldur en áður, skuggarnir
undir augunum dýpkuðu og þau
hurfu í botnlaust myrkur, varirnar
teygðust opnar og tennurnar birt-
ust samanbitnar, annaðhvort í
brosi eða kvöl.
Hún settist inn í bílinn, dró fæt-
urna upp að andlitinu, hakan hjó í
hnén og alvara bjó í augunum sem
gægðust upp fyrir þau, glitruðu tár-
vot gullin. Hún grét ást sem hún
bar til hans og hlaut að verða
dauða að bráð. Til einskis vakti
hún sendiboða Guðanna af værum
svefni, til einskis var baráttan við
leiðann djúpstæðan háð, til einskis
voru boðberum leiðans bundnir
helskór, til einskis var allt þeirra
líf. Sakir strengja í brjósti hans er
tendruðu vináttu til Ægis, var nú
svo komið að óheillaspár Guðanna
höfðu ræst: Hann hafði heykst á
ætlunarverki sínu, ekki getað verið
banamaður hinna mestu leiðinda,
þeirra sem Ægir bar inn í líf þeirra.
Og án hennar vitundar unnu Guð-
irnir verk sitt í hljóði. Þar sem hún
sat í bílnum, með ringulreið minn-
inga sinna og kvöl brostinna vona
og grun sem hún gat ekki fest
reiður á vegna fárviðrisins geys-
andi um sálina, guldu þeir verkslok
hiksins. Þeir höfðu heitið honum
leiðanum, bærði einhvern tímann á
efa í sinni hans, og nú var sú stund
upp runnin. Eins og allir valdhafar
þurftu þeir að sýna vald sitt, þeir
reistu þá braut að leiðanum sem
mestan sársauka hefði í för með
sér. Þeir sviptu stúlkuna ást hennar
á honum, og umhverfðu ást hennar
í hatur. Illa leikin af djúpum
sárum, brostnum vonum og án fót-
festu á gegnheilli urð, var sál
hennar hinn ákjósanlegi akur fyrir
sæði lævísi, fyrir sæði sigurvegara.
Þegar hún steig út í regnið sem haf-
vindar báru að landi, var hatur í sál
hennar, hatur á honum og linkind
hans er flæmdi ekki leiðann frá lífi