Skólablaðið - 01.04.1988, Blaðsíða 47

Höggmynda
Óþekktir töfrar
léðu höndum hans mátt.
í harðan steininn
mótaði hann
andlit þitt
gaf þögninni
og dauðanum
líf
myrku grjótinu
svip sólskinsins
svip þinn.
Kristján Þ. Hrafnsson.
Bráljós
Og skip mitt rak í hafróti og hríð
að hömrum, þar sem mávar hringi hnita,
uns myrkrið lýstu bráljós þín svo blíð
sem brynni gegnum sortann Ijós í vita.
Ég hélt nú yrði loksins landi náð
og líf mitt gæti hafist þar á ný.
Sem svartri ösku væri í vindinn stráð
viku burt hin þungu sorgarský.
Ég dró upp segl og sigldi í átt til þín.
í sigurgleði barðist hjarta mitt,
uns fannst mér sem mér förlast hefði sýn,
því fölleit nóttin byrgði auglit þitt.
Ég skildi þá, er skip mitt stjórnlaust bar
að skerjum þar sem brimið yfir jós
og allt í kringum auðn og myrkur var,
þín augu voru hin köldu villuljós.
Kristján Þ. Hrafnsson.
Saman
Hélt ég þér á hesti
í hörðum straumi.
(Jónas Halígrímsson).
Að vera saman
þroskast saman
leiðast
kveðja ekki f
vakna um miðjá nótt
og vita svo nærri
að hægt sé að snerta
það sem maður ann+ieitast
og vill vernda
gegn andstreymi daganna
svo viðkvæmt og blítt
líkt og blóm
sem ilmar
þegar vindurinn andar á það
milli uppblásinna rofabarða
á örfoka jörð
Kristján Þ. Hrafnsson
47