Morgunblaðið - 01.06.2010, Qupperneq 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. JÚNÍ 2010
✝ Guðlaug Sigurð-ardóttir fæddist í
Reykjavík 3. maí 1940.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans 24. maí 2010.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Jóns-
son, fæddur 18.2.
1910, og Guðbjörg
Sigurjónsdóttir, fædd
29.9. 1915. Systkini
Guðlaugar eru Jón
Sigurðsson, fæddur
12.5. 1938, Marta El-
ísabet Sigurðardóttir,
fædd 29.3. 1948, Karen Sigurð-
ardóttir, fædd 14.12. 1949. Guðlaug
giftist Erlingi S. Einarssyni, f. 4.10.
1938, þau skildu 1974. Börn þeirra
eru Guðbjörg Erlingsdóttir, fædd
5.9. 1964, gift Bergi Heiðari Birg-
issyni, saman eiga þau soninn Dag
Leó Bergsson. Þóra Erlingsdóttir, f.
5.12. 1965, giftist Magnúsi Ólafs-
syni, þau skildu. Saman eiga þau
fjögur börn: Guðlaug Maríu Magn-
úsdóttur, f. 30.3. 1986,
Ólaf Magnússon f.
27.9. 1991, Margréti
Eddu Magnúsdóttur,
f. 22.1. 1994, Þóru
Kristínu Magn-
úsdóttur, f. 25.3. 2000.
Einar Leó Erlingsson,
f. 4.3. 1969. Sigríður
Á. Erlingsdóttir, f.
11.11. 1970, hún á
fjórar dætur, þær eru
Guðbjörg Elísabet
Sigurjónsdóttir, f.
29.7. 1992, Karen
Anna Birgisdóttir,
fædd 30.5. 1998, Erlín Katla Birg-
isdóttir, fædd 22.12. 1999, Ylfa Kar-
itas Þráinsdóttir, fædd 8.9. 2006.
Guðlaug starfaði lengst af við
umönnun. Fyrst um sinn að Reykja-
lundi og síðar á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli, þar sem hún var enn starf-
andi þegar hún lést.
Útför Guðlaugar fer fram frá
Langholtskirkirkju í dag, 1. júní
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Hvar á ég að byrja, upphafinu,
miðjunni eða endinum. Að syrgja og
kveðja mömmu er mér erfiðara en
nokkur orð fá lýst. Sorgin í hjarta
mínu umlykur allt. Mamma var miðj-
an mín, hún gaf mér lífið og ég trúi
því að fyrir henni hafi ég verið lífið.
Mig langar ekki til að rifja upp ein-
staka viðburði úr lífi okkar hér en
mamma var elskuð og hennar verður
sárt saknað af öllum sem hana
þekktu.
Amma Gulla var dætrum mínum
mikils virði og fastur punktur í tilver-
unni. Hún var það sem batt fjölskyld-
una okkar saman. Ég bið algóðan
Guð um frið og hvíld handa mömmu,
leiðin var löng og ekki alltaf greið.
Mamma stóð sig eins og hetja í erf-
iðum veikindum og lét aldrei bugast.
Þegar ég stóð við rúmið hennar á
spítalanum þegar hún var farin, sagði
ég við Guðbjörgu systur að mér þætti
svo erfitt að fara frá henni. Skilja
hana eina eftir í herberginu, mér
fannst ég vera að bregðast mömmu.
Þá sagði hún systir mín, Sigga mín,
þú ert ekki að skilja mömmu eftir, þú
tekur hana með þér. Mikið er það
rétt, mömmu hef ég alltaf með mér í
hjartanu sem er fullt af kærleika og
von um að hún viti hvað ég elska hana
mikið og hversu mikils virði hún var
mér og stelpunum mínum. Hvíl í friði,
mamma mín. Þangað til næst.
Sigríður Ásdís.
Elsku mamma.
Ótrúlegur söknuður sækir á mig,
engin mamma til að tala við eða sem
hringir í mig. Það er skrýtin tilfinning
að sjá þig ekki aftur og hef ég síðustu
daga verið að fara í gegnum allan tím-
ann sem við höfum átt saman. Ég
hefði viljað að hann væri miklu lengri.
Mikið hefur verið rætt og minntu
systur þínar mig á loforð sem ég gaf
þér þegar ég var barn um að þegar ég
færi að búa og þú yrðir gömul gætir
þú bara búið hjá mér. Þá rifjaðist upp
fyrir mér hvers vegna. Mér fannst
það nefnilega það versta sem gæti
komið fyrir mig að búa ekki á sama
stað og þú, en lærði það síðar eftir því
sem árin liðu að það væri partur af
því að eldast að flytjast burt frá móð-
ur sinni. Það er akkúrat þessi sama
óþægilega tilfinning sem sækir á mig
nú í dag og ótrúlegt að raunin sé sú að
þú sért farin.
Mig langar að þakka fyrir allar
þær stundir sem við höfum átt saman
og ekki síst síðasta rúntsins með
strákunum eins og við kölluðum það,
en sú stund er mér afar kær, þar sem
við dvöldum svo saman í sjö klukku-
tíma. Þrátt fyrir hversu veik þú varst
hlógum við mikið þennan dag enda
gastu allaf séð spaugilegu hliðarnar á
öllu og oft var það rætt okkar á milli
að þó að ekki væri allt eins og við vild-
um hafa það og tímarnir erfiðir væri
alltaf hægt að læra af því.
Nú veit ég að þú ert komin á góðan
stað og vel verður tekið á móti þér og
ég trúi því að þér líði betur. Takk fyr-
ir að vera besta mamma í heimi.
Þín dóttir,
Þóra.
Elsku besta tengdamamma. Þegar
að hún Guðbjörg dóttir þín hringdi í
mig og tilkynnti mér það að þú værir
farin var ég staddur við veiðar við Úlf-
ljótsvatn. Nákvæmlega á þeirri
stundu, á þessu fallega vorkvöldi
horfði ég á sólina setjast á bak við fjöll-
in í Þingvallasveitinni. Þarna stóð ég
úti í vatni og fylltist af sorg og söknuði.
Mér leið eins og að ég hefði misst móð-
ur mína. Þegar að mamma mín dó fyr-
ir 7 árum síðan, sagðir þú við mig
„Bergur minn. Ég skal vera mamma
þín núna“. Þessum orðum þínum mun
ég aldrei gleyma. Ég minnist allra
skemmtilegu stundanna í Hvassaleit-
inu, og hvað þú varst yndisleg við hann
Dag Leó sem ólst upp fyrstu árin hjá
þér og Guðbjörgu dóttur þinni. Ég á
eftir að sakna þess að koma til þín í
hangikjötið og grænubaunauppstúfið
á jóladag og að fá himnesku púðursyk-
urtertuna í eftirrétt. Þú varst ekki
bara frábær tengdamamma heldur
varstu góð vinkona mín og alltaf gat ég
leitað til þín með ýmis mál sem að
brunnu á mínu hjarta. Elsku Gulla
mín, ég kveð þig með sorg í hjarta, en
ég veit að þú ferð á góðan stað þar sem
vel verður hugsað um þig. Kær kveðja.
Þinn vinur og tengdasonur,
Bergur Heiðar.
Elsku amma okkar.
Söknuður okkar er mikill en það er
gott að vita af þér á himni horfa á okk-
ur stækka og dafna, við vitum að þú
hefur það gott þar sem þú ert, vænt-
anlega með sveskjur og kaffibolla við
höndina. Þú jafnvel lumar á smálakkr-
ís sem þú endalaust gast borðað.
Það sem fer um huga okkar eru all-
ar þær góðu ferðir og stundir sem við
áttum með þér og hversu oft þú komst
okkur til að hlæja. Við horfðum á þig
leggja kapal eða leysa krossgátur, já,
amma, þetta gastu dundað þér við
heilu og hálfu dagana. Svo við bætum
nú við dýralífsþáttunum sem þú hafðir
svo gaman af. Einnig voru Emil í Katt-
holti, Lína langsokkur og Tommi og
Jenni í miklu uppáhaldi. Þau voru ófá
skiptin sem frasar úr þeim voru not-
aðir okkar á milli.
Það er sárt að hugsa til þess að geta
ekki spjallað við þig um gömlu tímana.
það kom alltaf sérstakur svipur á þig,
þér þótti það svo skemmtilegt og
endalaust gaman að segja frá og okk-
ur að hlusta á sögurnar þínar. Elsku
amma okkar, í hvert sinn sem við
munum smakka á þinni frægu púður-
sykurtertu þá munum við hugsa hlýtt
til þín og einnig alla daga því betri
ömmu er ekki hægt að hugsa sér, þú
ert einstök manneskja og munt vera
með okkur alla daga. Við vitum að þér
er hlýtt og það er hugsað vel um þig
þarna uppi og prjónaðu nú nokkra ull-
arsokka á okkur hin svo þú hafir þegar
þú tekur á móti okkur. Margs er að
minnast, amma okkar, hangikjöt og
uppstúf með grænum koma upp í hug-
ann og einnig fjöldamargar bílferðirn-
ar sem við fórum með þér um allar
trissur. Þú varst sko til í allt fyrir okk-
ur barnabörnin þín. Við vitum að þú
elskaðir okkur af öllu hjarta og saknar
okkar jafn mikið og við þín.
Elsku amma.
Við lífsins stiga ætlum að þramma
og þar með okkur verður þú
okkar elsku besta amma.
Okkur þykir lífið svo skrýtið
og margt er svo flókið í heiminum nú.
Þá er alltaf gott að vita
að okkur getur hjálpað þú.
Þú alltaf í huga okkar ert.
Þú hjörtu okkar hefur snert
með góðmennsku og hjartavernd.
Hér og nú ertu heimsins besta amma
nefnd.
Þú ert sem af himnum send.
(Katrín Ruth.)
Þín barnabörn,
Guðlaug María, Ólafur, Margrét
Edda, Þóra Kristín, Guðbjörg El-
ísabet, Karen Anna, Erlín Katla,
Ylfa Karitas og Dagur Leó.
Minningarnar leita á hugann. Minn-
ingar um Gullu systur okkar sem
kvaddi þetta líf annan í hvítasunnu.
Hún hafði borið sig vel þann dag og
sagt að sér liði betur en undanfarna
daga. Hún tók á móti fólkinu sínu á
spítalanum og kíkti síðan út í sólina.
Þó að við vissum vel að sjúkdómurinn
væri ólæknandi fylltumst við von um
að kannski væri hún að fá einhvern
bata. Áður en dagurinn var liðinn var
hún Gulla okkar öll. Gulla systir var
falleg kona, fíngerð, lágvaxin með
dökkt hár og falleg augu. Á yngri ár-
um var henni gjarnan líkt við ákveðna
kvikmyndaleikkonu og þótti okkur
yngri systrunum mikið í það varið en
hún lét sér fátt um finnast. Svo varð
hún líka mikil heimskona fannst okk-
ur, því aðeins fjórtán ára fór hún í sína
fyrstu utanlandsferð alla leið til Bost-
on. Þar dvaldi hún um tíma hjá móð-
ursystur sinni. Ferðalögin urðu fleiri,
nokkra mánuði var hún með fjölskyld-
unni í Kaliforniu en þegar Gulla var
um tvítugt fór hún til Danmerkur á
húsmæðraskóla. Hún vann einnig um
tíma á hóteli í Kaupmannahöfn. Síð-
astliðin tuttugu og þrjú ár vann hún
við umönnun á hjúkrunarheimilinu
Skjóli. Hún hafði gaman af því að ann-
ast gamla fólkið, kunni að halda uppi
samræðum og var hvers manns hug-
ljúfi. Þar kom það sér vel hvað hún var
áhugasöm um ættfræði og gamla tím-
ann. Að vita um ættir sínar og skyld-
menni fannst henni nauðsynlegt.
Grúsk í gömlum pappírum og lestur
góðra bóka var hluti af hennar lífi.
Þegar hún var ung var hún í sveit í
Lunansholti. Talaði hún oft um þá
tíma og þótti henni alltaf jafn gaman
að keyra austur, skoða sig um á göml-
um slóðum og grennslast fyrir um
fólkið sem þar bjó. Fyrir um hálfum
mánuði fórum við systurnar í bíltúr
upp á Vatnsenda þar sem nú hefur ris-
ið stórt íbúðahverfi. Þar átti föður-
bróðir okkar sumarbústað og dvaldi
Gulla oft þar með frændfólkinu þegar
hún var ung. Átti hún margar góðar
minningar þaðan. Hún var í essinu
sínu þennan dag og við ókum fram og
aftur um hverfið. Fundum við marga
bústaði sem Gulla þekkti frá fyrri tíma
og hún mundi nákvæmlega hver hafði
átt hvern þeirra. Gulla giftist Erlingi
Einarssyni flugmanni en þau slitu
samvistir. Þau eignuðust fjögur börn
og eru barnabörnin orðin níu. Gulla og
börnin hennar hafa alltaf haldið vel
hópinn. Það var árviss viðburður að öll
fjölskyldan fór saman í sumarbústað.
Síðastliðið sumar voru þau í Borgar-
firðinum en um það leyti var Gulla far-
in að finna fyrir því meini sem nú hef-
ur lagt hana að velli. Í veikindunum
sýndi hún ótrúlegan kraft og dugnað
sem aðdáunarvert var að fylgjast með.
Hún lét ekki erfiðar lyfjameðferðir
koma í veg fyrir heimsóknir á kaffihús
eða búðaráp með frænkum sínum.
Þessar samverustundir voru henni
mjög mikilvægar og naut hún þeirra
vel.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
(Steingr. Thorst.)
Við kveðjum elsku systur okkar
með söknuði og biðjum henni Guðs
blessunar. Elsku Bubbu, Þóru, Einari,
Siggu og fjölskyldum þeirra sendum
við okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Karen og Marta Sigurðardætur.
Guðlaug Sigurðardóttir
✝ Jóhanna Sæ-mundsdóttir,
fyrrv. handavinnu-
kennari og húsmóðir
á Ísafirði, fæddist 28.
ágúst 1919. Hún lést
á hjúkrunarheimilinu
á Vífilsstöðum 17.
maí 2010.
Jóhanna var dóttir
Sæmundar Gríms-
sonar, þá bónda í Við-
vík, og unnustu hans
Jóhönnu Guðrúnar
Þorsteinsdóttur, en
hún lést eftir fæðingu
tvíbura. Jóhanna var annar þeirra.
Tvíburabróðir hennar, Stein-
grímur, fór í fóstur eins og Jó-
hanna en dó ungur.
Eftir andlát Jóhönnu Guðríðar
fluttist faðir Jóhönnu til Krossavík-
ur í Vopnafirði. Jóhanna fylgdi föð-
ur sínum og var tekin í fóstur af
hjónunum sem þar bjuggu, Sigríði,
föðursystur sinni, og Sigmari Jörg-
enssyni. Þau bjuggu við mikla reisn
og höfðingsskap á þessu fornfræga
höfuðbóli. Sjálf áttu þau fimm börn
og fóstruðu tvö, hvar af annað fóst-
urbarnið var Jóhanna.
Á þrettánda aldursári fluttist Jó-
hanna búferlum til Egilsstaða í
Vopnafirði en þar hafði faðir henn-
ar stofnað bú ásamt eiginkonu
sinni, Helgu Methúsalemsdóttur.
Systkini Jóhönnu, samfeðra, eru
átta – sex drengir og tvær stúlkur.
Þau eru öll á lífi.
Haustið 1937 fór Jóhanna til
náms á Núpi í Dýrafirði. Þaðan lá
leiðin til náms í fatasaumi; fyrst til
Akureyrar en síðan til Reykjavík-
ur. Þar kynntist hún eiginmanni
sínum, Björgvin Sighvatssyni,
kennara og síðar skólastjóra. Hon-
um bauðst kennarastaða við Barna-
skólann á Ísafirði og stofnuðu þau
Jóhanna sitt fyrsta heimili þar
haustið 1943. Á Ísafirði stóð svo
heimili þeirra Jóhönnu og Björg-
vins til haustsins 1982 þegar þau
létu bæði af störfum og fluttust til
heimilis í Reykjavík.
Árið 1960 tók Jó-
hanna við starfi
handavinnukennara
stúlkna við barna-
skólann; fyrst sem
stundakennari, svo
sem settur kennari
og var loks skipuð í
það starf. Hún var
listfeng hann-
yrðakona og hlaut
iðulega lofsamleg
ummæli frá náms-
stjóra sökum nýjunga
í námi, sem hún inn-
leiddi.
Síðustu æviárin voru Jóhönnu
erfið. Þrátt fyrir mikla þörf fyrir
umönnun bjuggu þau Björgvin og
Jóhanna ávallt að sínu í eigin hús-
næði og annaðist Björgvin þá um
Jóhönnu í veikindum hennar af ein-
stöku ástríki og nær óbilandi þreki.
Loks þegar að því kom að þau þáðu
í fyrsta sinn hvíldarinnlögn á
Hrafnistu í Reykjavík um miðjan
septembermánuð 2009 var hann
orðinn sjúkur og líkamsþrekið
þrotið. Aðeins mánuði síðar var
hann dáinn. Jóhanna fékk þá fram-
tíðarinnlögn á Hrafnistu í Reykja-
vík. Á meðan beðið var eftir
lokafrágangi þess húsnæðis fékk
Jóhanna skjól á hjúkrunarheim-
ilinu á Vífilsstöðum þar sem hún
lést. Líkamsþrótti hennar hafði þá
hrakað jafnt og þétt uns hún fékk
hægt andlát.
Einkabarn þeirra Björgvins og
Jóhönnu er Sighvatur Björg-
vinsson, fyrrv. alþm. og ráðherra
og nú sendiherra og forstöðumað-
ur Þróunarsamvinnustofnunar Ís-
lands. Eiginkona hans er Björk Me-
lax. Þau eiga fjögur börn, Elínu
tölvunarfræðing, Björgvin hag-
fræðing, Rúnar flugvirkja og Bryn-
dísi yfirflugfreyju á Kýpur, sem er
barn Bjarkar frá fyrra hjónabandi
en ólst upp á heimili þeirra Sig-
hvats.
Útför Jóhönnu fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 1. júní 2010, og hefst
athöfnin kl. 15.
Það er dálítið skrýtið að kona sem
hefur verið manni nákomin í áratugi
skuli vera farin til annars heims en
þannig er það. Ég kynntist Hönnu
fyrst á Ísafirði þótt ég hafi vitað af
henni áður, en sökum þess hvað hún
fór ung frá Vopnafirði var það fyrir
mitt minni.
Það var mikið lán fyrir mig að
eiga hana að frá fyrstu tíð á Ísafirði,
jafnmikil mannkostakona eins og
hún var. Það var líka heppilegt að
lengst af bjuggum við í næsta ná-
grenni hvor við aðra, þannig að við
hittumst nær daglega, skruppum í
kaffi hvor til annarrar til að ræða
um tilveruna í það og það skiptið.
Hanna var handavinnukennari í
grunnskólanum, enda mjög flink og
listræn í allri handavinnu og allt
sem hún gerði hafði einstaklega fal-
legt yfirbragð. Ég gat líka spurt
hana ráða um flest, því hún kunni
svör við hlutunum. Það var líka
margt sem var rætt um og ráðið
fram úr við eldhúsborðið hennar
Hönnu og borðið var þeirrar náttúru
að við það fundust venjulega svör.
Eftir að við vorum öll flutt til
Reykjavíkur hittumst við ekki eins
oft en alltaf var samband með sím-
tölum og heimsóknum þegar við var
komið og alltaf eins og við hefðum
hist síðast í gær.
Það er mikil gæfa að eiga að vin-
um fólk eins og Hönnu og Björgvin
og eiga með þeim samleið í áratugi
og aldrei bar þar skugga á. Nú þeg-
ar þau eru bæði farin er mér í huga
innilegt þakklæti fyrir samfylgdina
og allar ánægjustundirnar sem við
áttum saman og alla umhyggjuna
fyrir mér og mínu fólki.
Fyrir mína hönd, Rúriks og dætra
okkar,
Guðlaug Björnsdóttir.
Jóhanna
Sæmundsdóttir
Elsku afi okkar.
Mikið erum við sorg-
mæddir að vera búnir
að missa þig, elsku
afi, það verður svo
skrítið að fara ekki í
heimsókn til þín og
sitja saman og spjalla um fótbolt-
ann og lífið. Þú sagðir okkur sögur
frá þínum æskuárum og það var
svo gaman að heyra það frá þér
hvernig þetta var þá og þú varst
Garðar Óli Arnkelsson
✝ Garðar Óli Arn-kelsson fæddist
17.4. 1931. Hann lést
á Hjúkrunarheimilinu
Eir hinn 14.5. 2010.
Garðar var jarð-
sunginn frá Fossvogs-
kirkju 21. maí 2010.
alltaf svo hissa að
heyra hvað hlutirnir
hafa breyst, þér
fannst það svo merki-
legt. En núna vitum
við að þér líður betur
og ert kominn til
hennar ömmu Diddu
og þá líður okkur vel
að vita af þér hjá
henni. Með sorg í
hjartanu kveðjum við
þig, elsku afi, og
þökkum þér fyrir þær
stundir sem við áttum
með þér.
Minning þín mun alltaf vera í
okkar hjörtum.
Þínir afastrákar,
Ingi Þór, Darri Már
og Ingólfur Andri.