Morgunblaðið - 31.07.2010, Síða 21

✝ Ósk Ólafsdóttirfæddist á Hesti í
Hestfirði 11.3. 1916.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Skjóli
17.7. sl.
Foreldrar hennar
voru hjónin Ólafur
Hálfdánsson f. 4.8.
1891, d. 1973 og
María Rögnvalds-
dóttir f. 13.1. 1891, d.
1989. María og Ólaf-
ur eignuðust 15
börn. 12 börn voru
tvíburar og 3 börn
einburar. Ósk var fyrsta barn
þeirra og var hún einburi. Systk-
ini hennar voru: Guðrún f. 1917, d.
2009; Karítas f. 1919, d. 1919; Ein-
ar f. 1919; Kristín f. 1920, d. 2009;
Rögnvaldur f. 1920, d. 1964; Lilja
f. 1922, d. 2009; Fjóla f. 1922; Jón-
atan f. 1925; Helga Svana f. 1926;
Hálfdán f. 1926, d. 1999; Halldóra
f. 1928; Haukur f. 1928; María f.
1932 og Ólafur Daði f. 1932, d.
1992.
Árið 1930 flutti fjölskyldan til
Bolungarvíkur og þar bjuggu for-
eldrar hennar til æviloka.
Ósk giftist 8.4. 1939 Halldóri
Halldórssyni, verkstjóra og síðar
skrifstofumanni, f. 20.10. 1907 í
Bolungarvík, d. 14.1.1979. For-
eldrar hans voru hjónin Guðríður
Víglundsdóttir, f. 8.7. 1873 á
Rauðasandi, d. 1959 og Halldór
Benediktsson f. 9.5. 1872. í Hörgs-
hlíð í Mjóafirði, d. 1933. Börn Ósk-
ar og Halldórs eru: 1) Halldór Ben
f. 19.6. 1939, kvæntur Erlu Sigríði
Gunnlaugsdóttur f. 7.3. 1937.
Dóttir Halldórs Ben og Sig-
urlaugar Ásgrímsdóttur er Dóra
Ósk f. 9.6. 1962 og á hún 2 börn,
Dag og Sóleyju Arngrímsbörn.
Erla á 3 syni frá fyrra hjónabandi:
Vilhjálm, Gunnar Má og Arnar
Jakobssyni. Barnabörn hennar
Börn þeirra eru: Halldóra, Þór-
hildur Bergljót og Einar Geir.
Dóttir Jónasar og stjúpdóttir Sól-
rúnar er Helga Theodóra.
Ósk ólst upp við Ísafjarðardjúp
til fermingaraldurs og naut
kennslu í farskóla eins og þá var
títt. Fjölskyldan flutti til Bolung-
arvíkur að lokinni fermingu henn-
ar og þar var hún í unglingaskóla
hjá Steini Emilssyni. Ósk fór ung
að vinna að þeirra tíma hætti; hún
var í vist hjá Halldóri Kristinssyni,
lækni á Siglufirði og Steingrími
Jónssyni, rafveitustjóra í Reykja-
vík og leit hún á það sem dýr-
mætan skóla. Ósk tók fljótt þátt í
félagsstörfum. Hún var formaður
Kvenfélagsins Brautarinnar í fjöl-
mörg ár og var gerð að heið-
ursfélaga 1977. Einnig var hún
heiðursfélagi í Sjálfstæðiskvenna-
félaginu Þuríði sundafylli. Ósk var
mjög virk í stjórnmálum og sat í
hreppsnefnd Hólshrepps í átta ár
og var hún fyrsta konan sem
gegndi því hlutverki í Bolung-
arvík. Hún sat í mörgum nefndum
á vegum bæjarfélagssins. Hún var
lengi í stjórn Félagsheimilis Bol-
ungarvíkur og var þar formaður
um skeið. Ósk tók mikinn þátt í
leiklist bæði sem leikari og ekki
síst í samstarfi UMFB og Kven-
félagsins sem settu á svið mörg
stór leikrit á þessum árum. Ósk
var heimavinnandi meðan börnin
voru ung. Hún var mikil handa-
vinnukona og prjónaði og saumaði
á börnin sín og fleiri. Upp úr 1960
hóf hún vinnu í vefnaðarvörudeild
Einars Guðfinnssonar og var þar
deildarstjóri til margra ára. Árið
1977 flytjast hjónin suður vegna
veikinda Halldórs. Eftir lát hans
rak hún Hannyrðaverslunina Hof
til nokkurra ára, ásamt elsta syni
sínum. Síðustu þrjátíu árin bjuggu
þær mæðgur Ósk og Sólveig sam-
an þar til hún fór á Hjúkr-
unarheimilið Skjól árið 2005.
Ósk verður jarðsungin frá Hóls-
kirkju í Bolungarvík í dag, 31. júlí
2010, og hefst athöfnin kl. 14.
eru fjögur. 2) Baldur
Smári f. 19.8. 1941,
d. 12.4. 1976. 3) Ólaf-
ur f. 28.5. 1943,
Kvæntur Sigurlaugu
Ingimundardóttur f.
1.11. 1947. Börn
Ólafs og Sigurlaugar
eru: a) Halldór Svav-
ar f. 18.5. 1971 d.
26.10. 1995. Hans
dóttir er Hrafnhildur
Ósk. b) Rögnvaldur f.
29.4. 1972. Börn
Rögnvaldar og Gísl-
ínu Kristínar Gísla-
dóttur eru: Halldór Örn; Gunnar
Smári og Sigurlaug Brynja. Sam-
býliskona Rögnvaldar er Sigrún
Edda Lövdal. c) Baldur Smári f.
16.9. 1978 í sambúð með Ragnhildi
Ingu Sveinsdóttur. Sonur þeirra
er Halldór Svavar. Dóttir þeirra,
Ingibjörg Ósk, dó í fæðingu. Son-
ur Ólafs og Lilju Hannibalsdóttur
er d) Guðmundur Smári f.
7.10.1966, kvæntur Ingveldi Sæ-
mundsdóttur f. 8.4. 1970. Dætur
þeirra eru Svanborg María og
Lilja Björk.Börn Sigurlaugar frá
fyrra hjónabandi og fósturbörn
Ólafs eru: d) Þorsteinn Ingi
Hjálmarsson f. 28.07.1965. Börn
hans og Hrannar Helgadóttur
Bachman eru: Andri; Erla og
Inga. Dóttir Þorsteins og Ingi-
bjargar Óskar Jóhannsdóttur er
Hulda Sigurlaug. e) Ingibjörg
Ragnhildur Hjálmarsdóttir f.
23.04.1967. Börn Ingibjargar eru
Jón Ólafur, Daníel Hjálmar; Sól-
veig Svava og Guðmundur Atli.
Maður Ingibjargar er Hlynur Guð-
mundsson f. 23.4. 1968. 4) Sólveig
f. 10.1. 1945. Stjúpdóttir Óskar er
Una Halldóra Halldórsdóttir f.
26.7. 1933 gift Geir Guðmundssyni
f. 9.5. 1931. Dóttir þeirra er Sól-
rún f. 27.1. 1965. Hennar maður er
Jónas Guðmundsson f. 28.5. 1958.
Elsku mamma. Nú hefur þú fengið
hvíldina sem þú varst svo farin að
þrá. Það er svo skrítið að þó aldurinn
sé orðinn hár og heilsan farin að bila
þá er maður alltaf jafn óundirbúinn
dauðanum.
Ég er þakklát fyrir að hafa verið
hjá þér þegar yfir lauk og sjá að þú
kvaldist ekki heldur bara sofnaðir út
af. Það verður tómarúm hjá mér að
koma ekki við á Skjóli og heimsækja
þig. Við ferðuðumst mikið saman
bæði innalands og utan og þú naust
sérstaklega að ferðast innanlands
enda mjög fróð um landið og hafðir
gaman af að fræða ferðafélaga okkar
sem voru þér ómetanlegir. Meðan þú
varst með heilsu var það venja að
fara í berjaferð í ágústlok vestur á
firði í heimhagana. Þú kallaðir það
ekki ber nema um aðalbláber væri að
ræða. Þau voru fryst og geymd til
jólanna og sultað til að hafa á pönnu-
kökur með rjóma.
Mamma var mjög pólitísk og var
Sjálfstæðisflokkurinn henni mjög
hjartfólginn og sat hún flesta lands-
fundi frá árinu 1949 til 2003. Árið
2001 greindist hún með krabbamein í
munni og var það henni erfiður tími
en hún komst yfir það mein en varð
ekki söm eftir enda aldurinn farinn
að segja til sín.
Elsku mamma, ég er þakklát fyrir
að hafa átt þig að og fá að annast þig
til síðasta dags. Hafðu þökk fyrir allt
og Guð veri þér líknsamur. Ég veit
það verður vel tekið á móti þér af eig-
inmanni, syni, sonarsyni, foreldrum
og systkinum. Ég á eftir að sakna þín
mikið. Blessuð sé minning þín.
Þín dóttir,
Sólveig Halldórsdóttir.
Kærleikur og hlýja eru þau tvö orð
sem koma upp í hugann þegar ég
hugsa til ömmu.
Ég var ekki gömul þegar ég fór að
fara í heimsókn til þín, þú áttir alltaf
tíma fyrir mig. Hjá þér lærði ég
handavinnu og bakstur, og enn í dag
er ég að nota uppskriftir frá þér. Síð-
ar þegar ég átti börn þá fóru þau að
fara til þín og alltaf tókstu á móti
okkur með bros á vör.
Elsku amma, þá er komið að
kveðjustund, kysstu nöfnu okkar frá
mér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Ingibjörg R. Hjálmarsdóttir.
Nú er ættmóðirin Ósk Ólafsdóttir
fallin frá. Á heitasta degi sumarsins
laut hún í lægra haldi fyrir þeim ör-
lögum sem bíða okkar allra. Undan-
farin ár var hún búin að vera á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli og þótt
oft fyndi maður fyrir óbilandi lífsvilja
hennar, var andinn fangi líkamans.
En ekki voru þessi síðustu ár lýsandi
fyrir lífshlaup þessarar merku konu.
Sem elsta barnið í stórum systkina-
hópi í Bolungarvík hafði hún lært
snemma að stjórna umhverfinu af
röggsemi. Allt virtist gerast á ógn-
arhraða og eiginlega án þess að mað-
ur tæki eftir því. Dúkað veisluborð
birtist eins og fyrir galdra, sokkar og
vettlingar streymdu fram eins og
hendi væri veifað og undir hljómaði
dillandi hlátur ömmu sem hafði sér-
stakt auga fyrir skondnum atvikum
og atferli mannfólksins.
Ég vissi það strax sem barn að
amma var ekkert venjuleg. Vissu-
lega saumaði hún og prjónaði og eld-
aði og gerði allt eins og venjulegar
ömmur, en á sama tíma ræddi hún
þjóðfélagsmálin af öryggi þess sem
þekkir málin í þaula, rauk óhrædd í
slemmu og sló í borðið á bridskvöld-
um og gat kveðið hvern sem var í
kútinn. Amma var skörungur, hafði
miklar skoðanir, klæddi sig eins og
Parísardama og tók mikinn þátt í fé-
lagslífinu í bænum.
Ekki er hægt að minnast ömmu án
þess að minnast þess hversu mikill
ferðalangur hún var. Þau afi ferðuð-
ust um Evrópu og sagði hún mér
margar sögur frá þessum ferðalög-
um. En utanlandsferðirnar voru þó
ekki nema sem dropi í hafið miðað
við öll ferðalögin innanlands. Ein af
mínum fyrstu minningum er frá
ferðalagi um Vestfirðina með ömmu
og afa, og ég man að ég var þess full-
viss að afi þekkti hvern einasta bæ,
mann, fjall, hól og berjaþúfu. Það var
eins og að hlusta á ævintýri að heyra
hann segja frá. Þar sem ég var afar
kvöldsvæft barn, átti ég stundum til
að dotta í bílnum, en vaknaði oft við
hlátur ömmu, sem var þá eins og fyr-
ir galdra komin með fullar fötur af
aðalbláberjum. Þannig var amma,
göldrótt með afbrigðum.
Þegar ég síðar eignaðist börnin
mín, var amma eins og bjargvættur í
mínu lífi. Þrátt fyrir að hún væri
komin yfir sjötugt passaði hún börn-
in þar til þau komust á barnaheimili.
Alltaf þegar ég kom var kaffi á könn-
unni og hún sagði mér allt sem á
daga ættarinnar hafði drifið. Nokkr-
um árum síðar bað hún mig að koma
ekki á milli 5-6 á daginn því þann
tíma vildi hún hafa fyrir sig. Í kaffi-
spjalli okkar á því tímabili fóru að
slæðast inn í sögur hennar af ætt-
ingjunum, ansi sérkennileg erlend
nöfn og voru þar á milli algjör dusil-
menni sem amma hafði enga vel-
þóknun á. Sem betur fer voru þetta
ekki ættingjarnir, heldur voru þarna
komnar persónur sápuóperu sem
amma fylgdist með. Þegar ég stríddi
ömmu á þessu hló hún, enda sá hún
alltaf það spaugilega jafnt í eigin fari
sem annarra.
Á þessum útfarardegi ömmu vil ég
biðja fyrir kveðju til allra ættingj-
anna og þá sérstaklega til Sollu
frænku, sem hefur hugsað um ömmu
árum saman. Hugur minn er hjá
ykkur. Blessuð sé minning Óskar
Ólafsdóttur.
Dóra Ósk Halldórsdóttir.
Mig langar að minnast Oggu
ömmu í fáum orðum. Það telst varla
til tíðinda í dag að eiga þrjú sett af öf-
um og ömmum en í minni bernsku
heyrði það til undantekninga. Ég
gerði mér snemma ljóst að ég var
verulega rík að þessu leyti. Þegar ég
var lítil þótti mér mjög flott að eiga
ömmu sem vann í búð, en amma var
verslunarstjóri í vefnaðarvöruversl-
un EG, helstu tískuvöruverslun
Vestfjarða og þótt víðar væri leitað.
Á þessum árum snerust draumar lít-
illar stúlku um að afgreiða í þessari
glæsilegu verslun þegar fram liðu
stundir. Reyndar held ég að ég hafi
afgreitt í öllum öðrum deildum versl-
unarinnar á unglingsárunum en
aldrei í vefnó.
Um tíma var ég haldin miklum
handavinnuáhuga. Þá kom sér vel að
amma rak ásamt Dóra frænda hann-
yrðaverslunina Hof við Ingólfs-
stræti. Þangað var alltaf gaman að
koma og þar var amma í essinu sínu
við afgreiðslu. Þau amma og afi
höfðu flutt suður vegna veikinda afa
en framan af undi amma því heldur
illa. Þessi félagslynda kona, sem alla
þekkti og spjallaði við alla í búðinni
heima, átti erfitt með að sætta sig við
að fólkið í blokkinni skyldi ekki einu
sinni heilsast á göngunum. En í Hofi
undi hún hag sínum vel, spjallaði við
viðskiptavinina og best þótti henni
þegar ættingjarnir og aðrir Bolvík-
ingar litu inn, en í þá daga áttu allir
erindi í miðbæinn.
Eftir fráfall afa héldu þær mæðg-
ur, amma og Solla, heimili. Amma
var óskaplega heppin að eiga Sollu
að. Hún var stoð hennar og stytta í
lífinu, alltaf boðin og búin að gera allt
fyrir mömmu sína, hvort sem var að
skreppa í stuttan bíltúr, kíkja í Kola-
portið eða bregða sér vestur að
heimsækja vini og ættingja í Víkinni
eða liggja í berjamó í Djúpinu. Þessir
staðir voru ömmu kærastir á jarðríki
og var henni bráðnauðsynlegt að
koma vestur sem oftast og hlaða
batteríin. Þá sótti hún ævinlega sam-
komur Bolvíkingafélagsins í Reykja-
vík og var þar hrókur alls fagnaðar.
Þegar árshátíðir félagsins breyttust
í þorrablót mætti amma gjarnan í
upphlutnum sínum, trú upprunan-
um.
Amma hafði gaman af að ferðast,
ekki bara vestur í heimahagana. Hún
fór nokkrar ökuferðir um Evrópu
ásamt Sollu og ferðafélögum þeirra.
Amma naut þessara ferða og var
gaman að heyra hana segja frá þeim,
hún sparaði ekki lýsingarorðin,
fannst allt svo æðislegt. Ekki fannst
henni síst gaman að sjá uppbygg-
inguna í Þýskalandi en þau afi höfðu
komið þangað stuttu eftir síðari
heimsstyrjöld og víða séð borgar-
rústir.
Ævi ömmu var ekki alltaf dans á
rósum. Varla er hægt að hugsa sér
meiri sorg en að missa barnið sitt.
Það upplifði amma þegar Baldur,
sonur hennar, lést af völdum heila-
blóðfalls, tæplega 35 ára. Síðar
missti hún sonarsoninn Halldór
Svavar í snjóflóði.
Á háskólaárunum var alltaf gott að
geta litið inn hjá ömmu og Sollu í
Skipasundinu, spjallað, spilað, kom-
ist í tölvu og fengið heimabakkelsi.
Í brúðkaupsveislu okkar Jónasar,
fyrir 17 árum, stóð amma upp og hélt
eftirminnilega ræðu, það þótti mér
vænt um.
Einnig þykir mér vænt um marga
gripi sem tengjast ömmu, ekki síst
handavinnuna hennar.
Blessuð sé minning Oggu ömmu.
Sólrún Geirsdóttir.
Ég var ekki há í loftinu þegar
Ogga frænka kom heim úr Evrópu-
reisu með ótal sögur úr stórborgum
meginlandsins í farteskinu. Þetta var
á eftirstríðsárunum þegar slíkar
ferðir voru afar fátíðar, a.m.k meðal
íbúa Bolungarvíkur. En segja má að
Ogga hafi verið sannkallaður heims-
borgari, þar sem hún hafði mikið dá-
læti á ferðalögum enda ferðaðist hún
vítt og breitt bæði innanlands sem
utan.
Ogga frænka hét fullu nafni Ósk
Ólafsdóttir og var móðursystir mín.
Hún var elst í stórum barnahópi
ömmu og afa, þeirra Maríu og Ólafs
en alls voru systkinin fimmtán tals-
ins. Oggu var því strax falin mikil
ábyrgð þegar börnunum fjölgaði.
Hún var ung að árum þegar hún
gætti systkina sinna og sá um hin
ýmsu störf sem til féllu á stóru heim-
ili. Líklega hefur Ogga valist til for-
ystu í hinum ýmsu félögum, nefndum
og ráðum síðar á lífsleiðinni fyrir
þær sakir að vera öflugur leiðtogi
systkina sinna alla tíð.
Ogga var m.a. formaður kven-
félagsins Brautarinnar í Bolungar-
vík, var í forystu fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn í Bolungarvík og í forsvari
fyrir Leikfélag Bolungarvíkur svo
fátt eitt sé nefnt. Við krakkarnir nut-
um ávallt góðs af þessum félags-
störfum Oggu, t.d. fengum við alltaf
að sjá öll leikrit sem sýnd voru í Fé-
lagsheimilinu og sátum á fremsta
bekk á lokaæfingu. Einnig eru þeir
ófáir landsfundir Sjálfstæðisflokks-
ins þar sem Ogga átti fast sæti.
Það var ekki að ástæðulausu sem
Ogga starfaði svo mikið að fé-
lagsmálum sem raun bar vitni. Hún
var sannarlega mikil félagsvera og
naut þess að hafa margt fólk í kring-
um sig. Oftar en ekki voru spilin
dregin fram og spilað brids, sungið
og farið í leiki að ógleymdum jóla-
boðunum þar sem stórfjölskyldan
kom saman heima hjá Oggu.
Ásamt því að sjá um heimilið og
stunda félagsstörfin af kappi vann
Ogga lengi vel í verslun Einars Guð-
finnssonar, í dömudeildinni. Það
hentaði henni ákaflega vel því hún
hafði mikinn áhuga á fatnaði og
tísku.
Ogga flutti til Reykjavíkur um
miðjan áttunda áratuginn. Þegar
þangað kom var hún ekki af baki
dottin heldur keypti verslun, hann-
yrðaverslunina Hof við Ingólfs-
stræti. Það var ákaflega gaman að
koma við í versluninni hjá Oggu, fá
sér kaffisopa og kaupa nýjustu hann-
yrðavörurnar. Ogga var mikil hann-
yrðakona, saumaði út, heklaði dúka
og gardínur. Segja má að varla hafi
verið farin nokkur ferð til Reykjavík-
ur án þess að heimsækja Oggu, hvort
sem var í Hof eða Skipasundið.
Eftir að við fluttum suður fyrir um
15 árum héldum við áfram að heim-
sækja Oggu og Sollu, dóttur hennar.
Eftir að árin færðust yfir voru þær
mæðgur einstaklega duglegar að
heimsækja okkur frændfólkið og á
Solla svo sannarlega þakkir skildar
fyrir að annast móður sína af mikilli
natni og hlýju.
Á kveðjustund minnist ég Oggu
með hlýhug og þakklæti. Ég sendi
Sollu, Óla, Dóra Ben og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Jónína Guðmundsdóttir (Ninna).
Í dag kveðjum við stórmerka
konu, konu sem bar alveg einstak-
lega mikla umhyggju fyrir sínu fólki
og ekki sízt fyrir landi og þjóð.
Það var dálítið merkilegt, Ósk
mín, hvað við áttum strax vel saman
þrátt fyrir aldursmun. Þú varst
nefnilega allra, hvort sem maður var
ungur eða gamall. Þú elskaðir að
ferðast og oft voru ferðirnar okkar
um Evrópu rifjaðar upp enda Solla
dugleg með myndavélina. Þegar þú
heyrðir að við hefðum ekki séð mikið
af Íslandi þá tókuð þið mæðgurnar til
ykkar ráða. Nú í dag eru þeir ekki
margir staðirnir sem við höfum ekki
séð saman. Það var auðheyrt hvað þú
naust þess að segja frá og lýsa lands-
laginu og hvað þér þótti mikið til
landsins okkar koma. Ekki voru nú
berjaferðirnar sístar, því ekki feng-
um við nú alltaf sól og fínt. Þá var
bara að galla sig upp, því upp í fjall
var farið, við ætluðum ekki að koma
til baka með hálftómar fötur. Engin
ferð var nú farin án þess að spilin
væru höfð með og aldrei varstu of
þreytt til að taka í nokkur spil.
Já, Ósk mín, margs er að minnast
og ljúft er að ylja sér við góðar minn-
ingar með ykkur mæðgum. Þú hefur
gefið okkur svo mikið og þökkum við
fyrir það.
Meðal gjafa viskunnar sem gæða
líf okkar hamingju er vináttan sú
sem mest er um vert.
Innilegar samúðarkveðjur.
Ívar og Hafþór.
Ósk Ólafsdóttir
Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. JÚLÍ 2010