Morgunblaðið - 06.08.2010, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. ÁGÚST 2010
✝ Sigríður RannveigTómasdóttir fædd-
ist í Glerárþorpi 26.
mars 1934. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans 28. júlí 2010.
Foreldrar: Sig-
urlaug Sóley Sveins-
dóttir, f. á Deplum í
Stíflu, Skagafirði, 12.
júní 1904, d. á Ak-
ureyri 21. október
1998, og Tómas Hall-
gríms Kristjánsson, f. í
Götu í Árskógshreppi
(Eyj.) 10. júlí 1902, d.
á Akureyri 24. mars 1959.
eldrum sínum og systkinum í
Gránufélagsgötu 22 á Akureyri
þar sem fjölskyldan átti sitt heimili
um langt skeið. Góa lauk námi frá
Gagnfræðaskóla Akureyrar og
sótti sér síðar þekkingu í tungu-
málaskólum. Starfaði í bókabúð á
Akureyri um nokkurra ára skeið,
vann sem bílfreyja og sem au pair í
París um tveggja ára skeið. Eftir
að hún flutti til Reykjavíkur hóf
hún störf hjá Samvinnubankanum
og starfaði þar þar til hún hóf
störf hjá Landsbankanum þar sem
hún starfaði þar til hún fór á eft-
irlaun. Dóttir Góu er Eva Sóley
Sigurðardóttir f. 15. febrúar 1966,
dætur hennar eru Gígja Sigríður
Guðjónsdóttir f. 30. júní 1989 og
Karítas Sveina Guðjónsdóttir f. 11.
maí 1994.
Útförin fer fram frá Háteigs-
kirkju í dag, 6. ágúst 2010, kl. 13.
Jarðsett verður í Sóllandi.
Systkini Góu, eins
og hún var oftast
kölluð: Guðrún f. 21.
janúar 1926, Sig-
ursveinn f. 12. ágúst
1927, d. 2. janúar
2001, Ingibjörg Val-
gerður f. 7. sept-
ember 1929, d. 29.
ágúst 1994, Gunn-
hildur Anna, lést
barn að aldri, Anna
Sigurbjörg f. 30.
okt. 1941, Haraldur
f. 28. maí 1950, d. 2.
janúar 1996.
Góa flutti ung að aldri með for-
Mamma lést að kvöldi dags 28. júlí
eftir baráttu við krabbamein. Dagur-
inn var langur og sólríkur og hún vissi
það, þó að hún gæti ekki tjáð sig mikið
með orðum síðustu tvo dagana fyrir
andlátið. Hún heyrði og hún tjáði sig
með augunum. Baráttan við sjúkdóm-
inn var löng og mamma barðist hetju-
lega. Þegar læknirinn sagði okkur í
byrjun júlí að hún væri orðin Íslands-
meistari í að lifa með sjúkdóminn held
ég að mömmu hafi fundist það dálítið
skemmtilegt – þrátt fyrir allt. Mamma
var keppnismanneskja. Hún fæddist
inn í samhenta fjölskyldu og átti gott
samband við systkini sín og foreldra.
Hún stundaði íþróttir fram á fullorð-
insár, spilaði handbolta og fór í keppn-
isferðalög um landið. Hún talaði oft
um þessa tíma og fátt fannst henni
skemmtilegra en að fylgjast með
handboltaleikjum. Ég gleymi því seint
þegar við fórum í Laugardalshöllina
að horfa á Strákana okkar spila og
hún klappaði og hrópaði. Hún mátti
ekki missa af handboltaleik í beinni út-
sendingu þegar handboltalandsliðið
var að spila, hvort sem það var að degi
eða nóttu, og svaraði þá hvorki síma
né dyrabjöllu ef svo bar undir. Akur-
eyri var henni alltaf einstaklega kær
og hún var stolt af því að vera að norð-
an. Hún sagði mér sögur sem báru
með sér myndir af hörðum vetrar-
veðrum á snjóþungri Brekkunni og
sólríkum sumardögum við sjóinn á
Eyrinni þar sem hún ólst upp. Eftir að
skólanámi lauk starfaði mamma á
nokkrum stöðum á Akureyri, lengst af
í bókaverslun. Hún var bílfreyja um
tíma og á þrítugsaldri starfaði hún
sem au pair hjá sendiráðsfólki í París
en þar fékk hún tækifæri til að ferðast
til nokkurra landa og kynnast ólíkri
menningu. Eftir að mamma flutti til
Reykjavíkur starfaði hún í Samvinnu-
bankanum og síðan í Landsbankanum
þar til hún fór á eftirlaun. Mömmu var
margt til lista lagt. Hún var fagurkeri
og sælkeri og vissi alltaf hvað hún
vildi. Hún var snillingur í matargerð
og hafði gaman af því að elda góðan
mat, hvort sem það var gamaldags ís-
lenskur matur eða kryddaðir suðræn-
ir réttir. Hún ferðaðist töluvert, á Ís-
landi og erlendis, og var frábær
ferðafélagi. Ég fór ekki að ferðast með
mömmu erlendis fyrr en á þrítugs-
aldri og frá þeim ferðalögum á ég
margar ógleymanlegar minningar.
Mamma var ekki allra eins og sagt er,
en hún var vinur vina sinna og bar hag
þeirra fyrir brjósti. Hún var kærleiks-
rík og heiðarleg manneskja. Mamma
hafði græna fingur. Hún gat dvalið
heilu dagana og kvöldin úti í garði við
að reyta arfa og huga að gróðri yfir
sumartímann. Eitt af hennar síðustu
verkum heima, nokkrum dögum fyrir
andlátið, var að fullvissa sig um að
blómin væru í lagi, bæði stofublómin
og sumarblómin í garðinum. Hún var
ljóðelsk og fylgdist vel með fréttum.
Hún var sjálfstæð kona og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Við vorum ekki alltaf sammála
en sambandið okkar var þó alltaf mjög
náið og kærleiksríkt.
Það er fallegur dagur,
sólin skín og það er hlýtt og kyrrt.
Allir búnir að koma,
það er gott fólk í kringum þig.
Elsku mamma mín,
þetta verður allt í lagi.
Eva Sóley.
Amma Góa var frábær kona. Þar
sem við systurnar erum hennar einu
barnabörn hugsaði hún um okkur eins
og sín eigin börn og var aldrei langt
undan. Góa var ekki bara amma, held-
ur var hún besta vinkona mín á mínum
yngri árum og lékum við okkur saman
daga og nætur í Grænuhlíðinni. Alltaf
fundum við okkur eitthvað að gera og
okkur leiddist aldrei. Blómaræktun,
göngutúrar, strætóferðir, verslunar-
ferðir, matargerð og fleira. Amma gat
spjallað við mig um himin og jörð og
hún sagði mér margar sögur frá sín-
um yngri árum því hún átti margar
frábærar og skemmtilegar minningar.
Ég á einungis góðar minningar um
hana ömmu mína, svo margar að ég
kæmi skrifum um þær ekki í eina bók
heldur yrðu það mörg bindi.
Öll þessi ár sem hún barðist var
ekki að sjá að hún væri sjúklingur. Á
endasprettinum voru veikindin henn-
ar orðin mjög mikil, hún barðist eins
og hún gat og þvertók fyrir að vera
veik þótt hún gæti varla hreyft sig.
Þessi hugsunarháttur hefur komið
henni í gegnum öll þessi ár sem sjúk-
lingur. Á því augnabliki sem hún
kvaddi kom bros á andlit hennar og ég
sá að amma var komin á betri stað,
stað þar sem hún hefur hreinan lík-
ama og þarf ekki lengur að berjast.
Amma Góa kvaddi brosandi og með
aðstandendur sína grátandi sér við
hlið. Það er merki um að hún gerði það
gott á meðan hún lifði.
Hvíldu í friði, elsku nafna mín.
Gígja Sigríður.
Elsku amma mín. Nú í dag er liðin
vika frá því að þú kvaddir og ég hef
notað þessa viku í það að rifja upp alla
góðu tímana sem við áttum saman. Þú
lést alltaf allt eftir mér alveg frá mín-
um fyrstu og fram á þína seinustu
daga, ferðaðist með mig út um allt,
hvort sem það var erlendis eða bara út
í garð og einnig eru bæjarferðirnar
okkar alveg ógleymanlegar. Þú varst
veik nánast allt líf mitt, en lést það
aldrei stoppa þig við að framkvæma
hlutina sem þig langaði að gera, kvart-
aðir aldrei og það virtist aldrei neitt
hrjá þig.
Ég kveð þig með þökkum, elsku
amma mín, fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig og fyrir allar þær réttu
ákvarðanir sem þú hefur hjálpað mér
að taka.
Er held ég enn á æskuslóð
úti er napurt og sól er sest
og er nóttin skellur á
verð ég magnlaus í myrkrinu
og minning þín er sterk sem bál.
Ó hve sárt ég sakna þín
sem lýstir mér inn í ljóðaheim
og lífs mér sagðir sögur
um landið okkar ljúfa
og lífsins leyndarmál.
En morgundaggar ég fer á fund
og finn þar huggun í dalsins kyrrð
og minningarnar lifna við
um sveitina, fólkið og fjöllin
sem fylgdu þér hvert fótmál.
(Haraldur Haraldsson.)
Karítas.
Floginn er engill enn og aftur,
elsku hjartans ömmusystir mín,
Góa frænka, er ljóssins kraftur.
Mér var það sönn hamingja að
verða aðnjótandi þinnar heillandi og
einlægu persónu sem þú varst, ynd-
islega frænka.
Fyrsta myndin mín af þér í minn-
ingunni er hlý, dökk tindrandi augu
og síða, ljósa, slétta hárið.
Fyrir mér varstu lifandi hafmeyja,
töfrum líkust og fögur.
Þú hafðir dvalið sem ung stúlka
suður í Frakklandi sem au pair og
barst með þér listnæmi, tísku og fram-
andi menningu sem fékk alla tíð notið
sín í fasi þínu og heimili. Að ógleym-
anlegri matargerðarlist Góu à la spe-
ciale.
Ferðahugurinn dreif þig víða og var
Grikkland og Ítalía svo oft skemmti-
legt umræðuefni. Fyrir örfáum dög-
um var ég í sögustund hjá þér, einni af
óteljandi, þá sagðir þú með þinni ein-
beittu áherslu: „Oh, ég elska Mílanó,“
svo ótrúlega lífsglöð og frjáls í erfiðum
veikindum.
En önnur borg stóð hjarta þínu
næst, Akureyri, æskuslóðin var stjör-
nuljóma stráð í frásögnum þínum.
Sem barn hélt maður það vera himna-
ríki, svo mikið var ástríkið. Einu af
mínum uppáhalds orðatiltækjum, sem
þú áttir og notaðir óspart, „það er allt
svo gott að norðan,“ verður haldið við.
Þúsund þakkir áttu frá mér fyrir
óþrjótandi hvatningu og hrós í gegn-
um árin. Er mér sérstaklega minnis-
stætt þegar við Eva Sóley vorum í
tónlistarskóla að læra á blokkflautu og
ég spilaði alltaf feilnótu en fékk ekki
að gefast upp, bara að spila aftur og
aftur með ykkur mæðgur sem áheyr-
endur.
Ennfremur vil þakka fyrir enda-
laust dýrðlegar móttökur og notaleg-
heit í æsku er ég lagði leið mína úr
Breiðholtinu með leið þrettán í Hlíð-
arnar margoft, svo gaman var að fá að
koma og leika.
Húmoristinn og töffarinn lágu und-
ir fínlegu atgerfinu. Þú lést ekkert
buga þig, heldur tókst á við erfiðleika
með hugrekki og opnum huga á hetju-
legan máta. Takk fyrir allt sem þú hef-
ur kennt mér og og gefið því alltaf átt-
irðu ráð undir rifi hverju fyrir vini og
vandamenn sem þú hafðir alla tíð í há-
vegum.
Með ást og söknuði kveð ég kær-
leiksríka frænku, trausta vinkonu,
dásamlega manneskju og skemmti-
lega stelpu.
Bið englana að vaka með þér að ei-
lífu.
Himnadís, þú svífur sátt
í himnaríki yfir regnbogann hátt,
heillandi dansar við stjörnurnar dátt,
syngur með englum töfrandi kátt,
óskirnar rætast, þú hefur mátt.
(JEI.)
Við elskum þig alltaf, Góa frænka.
Sigrún og börn.
Sigríður eða Góa, eins og hún var al-
mennt kölluð, er nú fallin frá eftir ára-
langa og hetjulega baráttu við krabba-
mein. Ég kynntist Góu, fyrrverandi
tengdamóður minni, fyrir hartnær
þrjátíu árum og tók hún mér strax
opnum örmum. Hún bjó þá, ásamt
Evu dóttur sinni, í fallegri íbúð við
Grænuhlíð og má segja að þar hafi
lengi vel verið okkar annað heimili.
Það voru ekki slæmar stundirnar við
matarborðið hjá henni Góu því bæði
var hún góður kokkur og hafði um
margt að spjalla. Hún gat haft mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum og vorum við ekki alltaf sam-
mála um alla hluti eins og gengur og
gerist en þegar talið barst að pólitík
vorum við ávallt í sama liði.
Góa var harðdugleg og samvisku-
söm og fór ung út á vinnumarkaðinn
en lengst af vann hún við bankastörf
hjá Samvinnubankanum og síðar
Landsbankanum. Hún bjó og starfaði
sem ung kona í Frakklandi og talaði
hún oft um þann tíma og sagði sögur
af dvöl sinni þar. Góa bjó lengst af ein
en tók mikinn þátt í lífi einkadóttur
sinnar og ömmustelpnanna þeirra
Gígju og Karítasar. Hún var dætrum
mínum frábær amma og verð ég henni
ævarandi þakklátur fyrir það. Ég veit
að ömmu Góu verður sárt saknað. Það
er með virðingu og þakklæti sem ég
kveð hana Góu. Blessuð sé minning
hennar.
Guðjón Ingi.
Sigríður Tómasdóttir
(Góa)
✝ SigurbjörgBjarnadóttir
fæddist 20. október
1924 í Miklaholtsseli,
Miklaholtshreppi.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans við Hringbraut
föstudaginn 30. júlí
2010.
Foreldrar hennar
voru hjónin Bjarni Ív-
arsson, f. 24. júní
1873, d. 1. jan. 1950
og Magndís Bene-
diktsdóttir, f. 5. mars
1882, d. 26. jan. 1964. Sigurbjörg
var yngst sjö systkina sem öll eru
látin. Þau voru Guðni, f. 20. júní
1907, Kristjana, f. 10. nóvember
1947. Barnabörnin eru 9, lang-
ömmubörnin eru 14 og langalang-
ömmubarn er 1.
Sigurbjörg ólst upp á Snæfells-
nesi til 5 ára aldurs, en fluttist þá
með foreldrum sínum til Keflavík-
ur. Þegar hún var unglingur fluttist
fjölskyldan til Reykjavíkur og hefur
Sigurbjörg búið þar alla tíð síðan.
Eftir að hún giftist Haraldi vann
hún lengst af í fyrirtæki þeirra
hjóna, Reiðhjólaversluninni Ern-
inum í Reykjavík, jafnframt því sem
hún sinnti húsmóðurstörfum á
heimili þeirra hjóna, en þar var
stöðugur erill og gestagangur, enda
bjuggu þau hjónin í sama húsi og
fyrirtæki þeirra var til húsa. 1993
flutti Sigurbjörg að Lindargötu 61,
Vitatorgi, og bjó þar til æviloka.
Útför Sigurbjargar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, föstudaginn 6.
ágúst 2010, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
1908, Benedikta
Magndís, f. 21. ágúst
1911, Auðbjörg, f. 27.
júlí 1915, Íva, f. 28.
september 1916 og
Aðalsteinn, f. 1. mars
1920.
Sigurbjörg giftist
29. maí 1943, Haraldi
S. Guðmundssyni, f. 9.
jan. 1917, d. 20. sept.
1979. Börn þeirra eru:
1) Harald G., fæddur
1. september 1943; 2)
Sólveig, fædd 14.
febrúar 1946, maki
hennar er Neil Hart, fæddur 11.
desember 1947; 3) Sigríður, fædd
24. október 1947, maki hennar er
Sigurjón Sigurðsson, fæddur 7. júní
Elsku amma Silla. Þú áttir fastan
sess í lífi okkar allra um langan veg.
Þegar þú hverfur á braut nánast fyr-
irvaralaust hrannast upp minningar
um sívakandi áhuga þinn og um-
hyggju fyrir okkur öllum. Þessar
minningar munu ylja okkur um
hjartarætur og verða okkur leiðarljós
um ókomin æviár.
Heimili ykkar afa Halla stóð barna-
börnunum alltaf opið og eftir fráfall
hans fyrir rúmum þrjátíu árum hafðir
þú sama hátt á. Heimsóknir þínar og
gjafir brugðust aldrei á réttum
augnablikum og þess á milli styrktir
þú tengslin með reglubundnum,
löngum símtölum. Þetta var í byrjun
nýnæmi fyrir þá sem höfðu haldið að
síminn væri eingöngu fyrir skilaboð.
Þessara símtala verður sárt saknað.
Þú miðlaðir okkur af lífsreynslu
þinni og kunnáttusemi um ýmsa hluti,
hafðir skoðun á mönnum og málefn-
um, vissir hvað klukkan sló og hafðir
það sem sannara reyndist. Þú varst
góð, falleg og ástrík kona og það er
dýrmætt og ómetanlegt að hafa átt
þig að.
Við þökkum þér innilega fyrir sam-
fylgdina.
Guðný og fjölskylda.
Komið er að kveðjustund. Hún
Silla, móðursystir mín, hefur nú síð-
ust þeirra sjö systkina lagt í sína
hinstu för og horfið á vit forfeðranna.
Hún hét Sigurbjörg fullu nafni og var
yngst þeirra systkina, en hin voru
Guðni, Kristjana, Benedikta Magn-
dís, Auðbjörg, Íva og Aðalsteinn.
Kynslóðir koma og kynslóðir fara.
Með Sillu er systkinahópurinn geng-
inn og ný kynslóð leiðir för.
Hún Silla frænka mín var létt í lund
og skrafhreifin. Fyrir mér var hún
„skottan“ í systkinahópnum. Ég man
hvað mér fannst hún alltaf fín í tauinu,
flott kona og vel til höfð. Henni var
sjaldan orðavant, fylgdist vel með og
var minnug á menn og málefni. Það
var engin lognmolla í kringum hana
Sillu frænku, hún kunni að létta lífið
og gantast. Silla og Halli voru bæði
létt í fasi, tilbúin í glens og gaman.
Maður kom ekki að tómum kofunum
á þeim bæ.
Silla og Halli ráku Reiðhjólaversl-
unina Örninn á Spítalastíg 8 í Reykja-
vík og bjuggu með fjölskylduna í
sama húsi. Spítalastígur 8 var í þá
daga ekki bara verslun í hugum okkar
hinna í stórfjölskyldunni. Þá komu
allir við á Spítalastígnum í „bæjar-
ferðunum“ og settust mislengi að í
litla eldhúsinu á efri hæðinni. Þetta
var bara viðtekin venja. Fyrir okkur
var þetta miðstöð þeirra sem komu í
miðbæinn, hvort sem komið var úr út-
hverfi Reykjavíkur eða utan af landi.
Það var í reynd engin alvöru bæjar-
ferð í þá daga nema komið væri við í
kaffi hjá Sillu frænku og Halla á Spít-
alastígnum. Þetta var ómissandi þátt-
ur í tilverunni. Alltaf stóð Silla tilbúin
með kaffið og Bernhöftsbakarí á
næsta horni ef eitthvað vantaði. Ég
man líka hvað þetta var stór hluti af
17. júní hátíðarhöldunum. Þá var sko
gott að geta farið á Spítalastíginn
hvílt sig og þegið næringu. Manni
verður hugsað til þess í dag hvað
þetta hefur verið mikið álag á orku og
útgjöld fjölskyldunnar. Okkur var svo
sannarlega vel tekið og fagnandi.
Minningin um kæra móðursystur
og fjölskylduna á Spítalastíg 8 lifir í
hjörtum okkar. Þar sem iðulega var
fullt hús og alltaf sjálfsagt að taka á
móti gestum. Nú eru rúm þrjátíu ár
liðin síðan Halli, maður Sillu, dó. Lífs-
gangan var henni ekki alltaf auðveld
en Silla hélt ótrauð áfram og lifði líf-
inu með reisn. Silla hefur í mörg ár
verið ókrýndur heiðursgestur í jóla-
boðum okkar í fjölskyldu Ívu og verð-
ur nú saknað þar og ekki síður í af-
mælisboðunum sem hún hefur notið
með okkur. Orð ókunns höfundar eiga
hér vel við að leiðarlokum.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Elsku Haddi, Solla, Sigga og fjöl-
skyldur. Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra frá okkur í fjölskyldunni.
Megi minning Sillu lifa sem ljós í lífi
okkar allra.
Gyða Halldórsdóttir.
Sigurbjörg Bjarnadóttir