Morgunblaðið - 18.08.2010, Blaðsíða 21

ur litlu systurnar. Samband mömmu
og Ástu var ákaflega gott, aldurs-
munurinn ekki mikill og snemma
myndaðist gott vinkvennasamband
milli þeirra, sem stóð alla tíð.
Rúmlega tvítug giftist hún at-
hafnamanninum Ólafi Sigurðssyni
frá Akranesi, þangað flutti hún og
þar eignaðist hún dæturnar þrjár.
Heimili þeirra var glæsilegt og þau
höfðingjar heim að sækja. Eftir að
ég flutti úr Þykkvabænum til
Reykjavíkur var gott að eiga athvarf
hjá þeim Óla á Akranesi, naut þess
að borða góða matinn hennar Ástu
og dvelja í faðmi fjölskyldunnar.
En svo dró fyrir sólu, árið 1964
lést Ólafur langt um aldur fram. Þá
sýndi Ásta hversu sterk hún var og
æðrulaus. Hún flutti til Reykjavíkur
og bjó dætrum sínum fallegt heimili
á Birkimelnum og fór sjálf út á
vinnumarkaðinn, en fram að þeim
tíma hafði hún verið heimavinnandi
húsmóðir. En hún gekk ekki heil til
skógar, astminn var farinn að há
henni verulega. Á þessum tíma bjó
ég í New York og þangað kom hún
til að leita sér lækninga. Mikið
gladdi það mig að geta greitt götu
hennar í stórborginni og þrátt fyrir
veikindin og erfiðar rannsóknir átt-
um við þar góðar stundir saman, og
minntumst við oft þessara tíma.
Þarna fékk hún viðeigandi lyf og
heilsuna á ný.
Og svo kom Magnús inn í lífið
hennar, og ekki bara Magnús heldur
dætur hans þrjár. Það var mikill
gleðidagur þegar þau gengu í hjóna-
band 1. des. 1979. Og nú hófst nýr
kafli í lífi Ástu. Þau Magnús voru
samhent hjón og gott að sækja þau
heim, Ásta var listakokkur og naut
þess að töfra fram veisluborð hve-
nær sem tækifæri gafst, og tækifær-
in gáfust oft, því hún var snillingur í
að halda saman og rækta sinn stóra
frændgarð, svo úr varð ein heild,
sem gott var að tilheyra.
Síðustu árin voru Ástu erfið, heils-
unni hrakaði og að lokum var svo
komið að hún var nærri rúmliggj-
andi, en reisninni hélt hún fram í
andlát. Hún var umvafin umhyggju
Magnúsar og dætranna allra og fyr-
ir það var hún þakklát.
Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir
að hafa átt þessa fallegu og góðu
stórusystur. Ég sendi Magnúsi og
fjölskyldunni allri mínar samúðar-
kveðjur.
Guðrún Gyða.
Ásta systir. Þessi tvö orð eru
órjúfanleg heild í huga mínum. Við
ólumst ekki upp saman, en Ásta
systir var samt alltaf hluti af tilveru
minni. Þegar móðir mín gekk með
mig, sagði hún mér seinna, að hún
hefði beðið þess að ef barnið yrði
stúlka myndi hún líkjast Ástu. Ég er
ekki viss um að henni hafi orðið að
ósk sinni en hinsvegar þykir mér
ekki verra þegar mér er sagt að nú
líkist ég Ástu systur.
Samband móður minnar og Ástu
systur var um margt óvenjulegt og
um leið afar gott. Móðir mín var að-
eins ellefu árum eldri en stjúpdótt-
irin. Mikil væntumþykja og gagn-
kvæm virðing einkenndu samband
þeirra og vil ég þakka alla elskusem-
ina sem systir mín sýndi móður
minni. Fyrir orð móður minnar fékk
ég móðurnafn Ástu og seinna fannst
mér ég tengjast henni við það á al-
veg sérstakan hátt.
Árið 1948 giftust Ásta systir og
Óli. Þau fluttu til Akraness, heima-
bæjar Óla, og þar fæddust dæturnar
þrjár. Heimili þeirra í Krókatúninu
var fallegt og gestrisni í hávegum
höfð. Ég ímynda mér að ungu hjónin
hafi séð framtíð sína fyrir sér þarna,
þar sem tengdabörn og barnabörn
myndu seinna eiga athvarf. Reyndin
varð önnur. Ásta systir varð ekkja
37 ára gömul og árið 1966 fluttist
hún, ásamt dætrum sínum, til
Reykjavíkur. Sjálf varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi, að eiga athvarf í
Krókatúninu fyrri part vetrar 1954
við nám í hannyrðum. Ég á mjög
góðar minningar frá þessum tíma,
þar sem ég kynntist betur elskuleg-
um systurdætrum mínum og gat
fylgst með Ástu systur í essinu sínu
við að töfra fram veitingar handa
gestum og gangandi eins og henni
var einni lagið. Þá eru ferðirnar með
Akraborginni til Akraness á
Kvennaskólaárunum ógleymanleg-
ar.
Eftir að Ásta systir flutti til
Reykjavíkur starfaði hún við hús-
hjálp og síðan lengi við kaffiveiting-
ar hjá Tryggingu hf. Í byrjun árs
1977 verður breyting á högum henn-
ar. Hún fór sem ráðskona á heimili
Magnúsar Inga Sigurðssonar og í
desember 1979 gengu þau Magnús í
hjónaband. Og enn komu þrjár syst-
ur til sögunnar, dætur Magnúsar,
sem Ásta systir gekk í móðurstað en
með þeim hafa ávallt verið miklir
kærleikar. Ásta systir var mjög dug-
leg við að bjóða til fagnaðar á glæsi-
legu heimili þeirra Magnúsar og
ekki síst var hún ötul við að bjóða
heim konunum úr Þykkvabænum,
sem höfðu á einhvern hátt tengst
henni í gegnum árin.
Ásta systir var glæsileg kona,
ávallt vel til höfð, smekkleg og flott.
Mikil gestrisni einkenndi heimili
þeirra Magnúsar. Hún var kærleiks-
rík og vinmörg.
Síðustu árin voru erfið Ástu syst-
ur sökum heilsubrests. Magnús
hjúkraði henni heima af mikilli um-
hyggju en síðustu mánuðina dvaldi
hún á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég Magnúsi, dætrunum öllum og
þeirra fjölskyldum. Guð blessi minn-
ingu Ástu systur.
Helga Sveinsdóttir.
Ein af grunnstoðunum í mann-
legri tilveru er það að tilheyra. Til-
heyra stað, umhverfi, samfélagi,
fólki. Ásta systir var órjúfanlega
tengd uppruna okkar og fjölskyldu
og sambandið við hana og fjölskyldu
hennar mikilvægt og náið.
Það var ekki annað hægt en að
dást að henni, hún var falleg og bar
sig með reisn, ótrúlega dugleg og í
raun listamaður. Hvernig hún töfr-
aði fram veislur, hélt fjölskylduboð-
in, með léttleika, fagurfræði og ná-
kvæmni sem litla systir var stundum
alveg dolfallin yfir.
Hún var með gildin á hreinu og
þau endurspegluðust í kærleikanum
og umhyggjunni fyrir fjölskyldu og
vinum. Hún hafði sterka nærveru og
í því hvernig hún tókst á við erf-
iðleika og veikindi var hún okkur
góð fyrirmynd.
Hugurinn reikar til heimsókna
hennar og dætranna til okkar í
Þykkvabæinn í bernsku, til hennar á
Birkmelnum á unglingsárunum, til
hennar og Magnúsar á Þingholts-
brautinni og fjölskylduboðanna þar.
Samtala við þau og Rúnu systur
okkar sem var í læknismeðferð í
Reykjavík, símtala og heimsókna til
þeirra í Hafnarfjörðinn sem urðu því
miður alltof fáar af minni hendi í
seinni tíð.
Og nú er hún farin og við þurfum
að átta okkur á því og finna jafn-
vægið á ný.
Við Einar og börnin sendum
Magnúsi og fjölskyldunni samúðar-
kveðjur. Minningin um góða konu
lifir.
Guðbjörg.
Elsku Ásta mín.
Ég ákvað að skrifa þér bréf til að
minnast samverustunda okkar, þú
komst, sást og sigraðir en það er
ekki auðvelt að taka á móti þremur
ungum stúlkum.
Kæra Ásta, þú breiddir út faðm-
inn og tókst okkur að þér frá fyrstu
stundu. Við vorum ungar og nýbún-
ar að missa móður okkar og þá
komstu inn í líf okkar af ást og kær-
leik. Þú kenndir okkur allt það sem
við höfum af myndarskap eins og um
þínar eigin dætur væri að ræða. Þú
varst frábær frá upphafi til enda,
kenndir okkur systrum allt um það
hvernig á að fara út í lífið. En þú
varst ekki ein, þú átt þrjár frábærar
dætur sem bera allt það sem þú
hafðir.
Elsku Ásta mín, sem betur fer
fékk ég að kynnast þér, ég væri ekki
sú sem ég er í dag nema vegna þess
að ég fékk að hafa þig hjá mér í dag-
legu lífi, sorg og gleði, takk fyrir allt
sem þú kenndir mér. Ég veit að þér
líður vel núna.
Þín
Sigríður Margrét.
Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGÚST 2010
✝ Olga Kristín Stef-ánsdóttir fæddist
í Grjótagötu 4 í
Reykjavík 6. ágúst
1913. Hún lést á
Landspítalanum v/
Hringbraut 6. ágúst
síðastliðinn á 97 ára
afmælisdegi sínum
eftir langa og farsæla
ævi.
Hún var dóttir
hjónanna Stefáns Ei-
ríkssonar myndskera,
Stefáns hins oddhaga
frá Fremraseli í Hró-
arstungu í N-Múlasýslu, f. 4. ágúst
1862, d. 19. júní 1924, og Sigrúnar
Gestsdóttur frá Fossi í Vopnafirði,
f. 17. apríl 1874, d. 30. janúar 1929.
Olga var yngst af barnahóp
þeirra hjóna. Þau eignuðust 11
börn og komust 9 þeirra á legg. Þau
voru í þeirri röð sem hér segir:
Gestur, f. 1899 og lést hann sama
ár. Tvíburarnir Soffía Sigríður
Stefánsdóttir Hjaltalín, f. 16. júlí
1900, d. 20. apríl 1977, og Bergljót
Aðalbjörg Stefánsdóttir, f. 16. júlí
1900, d. 8. apríl 1977. Katrín Stef-
ánsdóttir Arnar, f. 27. júní 1902, d.
25. apríl 1997. Tvíburarnir Eiríkur
Stefánsson, f. 13. júlí 1903, d. 16.
desember 1975, og Bentína Frið-
rika Stefánsdóttir, f.
13. júlí 1903, d. 27.
september 1965. And-
vana sveinbarn fætt
1905. Sigurður Stef-
ánsson, f. 4. mars
1907, d. 28. júní 1970.
Sigrún Hjördís Stef-
ánsdóttir, f. 1. janúar
1909, d. 13. apríl
1982. Olga Stef-
ánsdóttir, f. 6. ágúst
1913.
Olga hóf búskap
með Sigursæli Magn-
ússyni hinn 27. janúar
1940. Sigursæll lést 19.12. 2001.
Olga og Sigursæll eignuðust 1 son,
Stefán Sigurð Sigursælsson, f. 13.5.
1940. Hann kvæntist Esther Ás-
geirsdóttur og áttu þau 3 börn:
Ástu S. Stefánsdóttur f. 4.10. 1961,
Stefán M. Stefánson f. 14.3. 1964, d.
11.12. 1988, og Olgu J. Stef-
ánsdóttur f. 19.12. 1966.
Olga stundaði nám við Miðbæj-
arskólann í Reykjavík og síðan við
Verzlunarskólann í Reykjavík og
útskrifaðist þaðan. Olga starfaði
við veitingarekstur lengst af með
manni sínum, m.a. á Sælakaffi,
Tjarnarbúð og Ártúni.
Útför Olgu fór fram frá Foss-
vogskirkju 17. ágúst 2010.
Amma Olga fæddist og ólst upp í
Grjótagötunni og var sannkölluð
Reykjavíkurmær. Í stórum og sam-
heldnum systkinanahópi var hún
yngsta barnið. Olga missti foreldra
sína ung að árum og studdu eldri
systkinin hana til náms og hvöttu
hana áfram. Mikill gestagangur var í
Grjótagötunni, bæði fjölskyldan og
viðskiptavinir handverkfólksins á
heimilinu, en þar var mikið lagt upp
úr handverki, námi og alls kyns list-
sköpun.
Amma kom frá miklu lista- og
menningarheimili. Faðir ömmu var
mikill útskurðarmeistari og kenndi
þeim börnum sínum, sem áhuga
höfðu á, fagið. Málaralist og allt
handverk var í hávegum haft. Höfum
við systurnar notið góðs af kunnáttu
ömmu, handlagni og færni. Hún
kenndi okkur margt, við vorum ekki
gamlar þegar hún rétti okkur nál og
kisumynd og svo var bara að læra að
sauma krosssaum. Hekl var líka í
miklu uppáhaldi og gaman var að
læra hin ýmsu mynstur. Amma var
mjög fær saumakona og hefur saum-
að mikið á okkur frá því vorum litlar.
Þegar við urðum eldri þótti okkur
gaman að vera með ömmu að sauma
föt og alveg frábært að leita til henn-
ar þegar okkur langaði kannski í flík
sem ekki var hægt að kaupa, hún
sneið og saumaði og útkoman varð
alltaf glæsileg.
Við fórum sem börn mikið með
ömmu og afa í sumarbústaðinn á
Þingvöllum. Þar nutum við góðra
stunda með ömmu í gönguferðum,
spiluðum á spil, lærðum að leggja
kapal og einnig var mikið bakað. Við
áttum hjá ömmu okkar eigin litlu
kökuform og potta til að við gætum
bakað og eldað fyrir dúkkurnar.
Amma var mikið að elda og baka
og gilti það einu hvort það var heima
eða í sumarbústaðnum, hún var allt-
af að og allt varð að vera listrænt og
flott.
Amma og afi voru með veitinga-
rekstur og vann amma mikið þar við
daglegan rekstur, hún var smur-
brauðsdaman og allt í öllu. Við unn-
um mikið með ömmu alveg frá því
vorum nokkuð ungar og fram eftir
aldri.
Þegar langömmubörnin fóru að
koma í heiminn voru amma og afi
flutt á Sólland við Suðurhlíð og
amma hætt að vinna, þá var gaman
að heimsækja þau með börnin og
naut amma þess að trítla með þau
um Öskjuhlíðina og í ístúra upp í
Perlu.
Dýrmætar eru minningar okkar
systra þegar amma og afi voru í
heimsókn hjá Olgu í Danmörku.
Þegar þau voru í heimsókn var
yngsti sonur Olgu og Jóns skírður og
var fjölskyldan saman komin af því
tilefni.
Amma, 80 ára, saumaði skírnar-
kjólinn sem hefur verið notaður við
skírnir allra barna í fjölskyldunni
síðan. Einnig bakaði hún skírnar-
tertuna, fallega marsipantertu sem
skreytt var af mikilli listfengi.
Það var ómetanlegt og yndislegt
að eiga þennan tíma með ömmu og
afa, þarna vorum við í sumri og sól,
fórum í ferðir og nutum þess að vera
saman, spjalla og hlæja.
Við kveðjum með söknuði okkar
glæsilegu ömmu sem alltaf var svo
fín og sæt. Að Guð skyldi velja að
taka ömmu heim á afmælisdegi
hennar er fallegur endir og við viss-
um að hún var glöð að fara heim.
Hún hlakkaði til að hitta afa og bróð-
ur okkar Stefán sem kvaddi þennan
heim fyrir mörgum árum.
Guð blessi minningu um einstaka
konu.
Ásta Sigríður Stefánsdóttir.
Olga Jóhanna Stefánsdóttir.
Þegar ég var lítil fór ég oft í strætó
til ömmu og eyddi með henni heilu
dögunum, nokkuð sem er mér sér-
staklega dýrmætt núna á þessari
stundu. Hún bauð mér upp á volgt
appelsín (af einhverjum ástæðum
var það aldrei geymt í ísskápnum),
við teiknuðum og saumuðum kjóla
saman, fórum í göngutúra og ég fékk
að gramsa eftir gersemum á háaloft-
inu.
Þar fann ég föt og skart sem ég
nota enn í dag og mun alltaf gera.
Amma var alltaf svo fín og vel til
höfð og minnti mig oft á Coco Chanel
með varalitinn sinn, fínu draktirnar
og hattana. Ég man eftir einu skipti
á elliheimilinu þegar ég hrósaði
henni fyrir fallega inniskó og hún
svaraði: „þeir kalla mig stúlkuna á
rauðu skónum, drengirnir hérna.“
Ég er viss um að þeir hafa allir tekið
eftir henni því það gerðu flestir hvar
sem hún kom.
Amma Olga hefur átt stóran þátt í
að móta mig sem persónu og hefur
kennt mér margt í sambandi við list-
ir, tísku og þokka sem ég reyni eftir
bestu getu að nýta mér í bæði lífi og
starfi.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
langamma mín, en minningin um þig
mun lifa í hjörtum okkar allra.
Jóhanna Björg.
Langamma var fín frú, falleg,
tignarleg, glæsileg og því sem næst
konungborin. Í höllinni hennar að
Sóllandi voru herbergin fjölmörg og
uppfull af fallegum munum frá fjar-
lægum löndum sem alls ekki mátti
snerta: fílabeinsútskurður, postulín,
trémunir og málverk eftir hana
sjálfa og aðra í fjölskyldunni og ým-
iss konar handverk. Garðurinn var
ekki síðri; frumskógur, lystigarður
og ævintýraheimur allt í senn, með
háum trjám, eitruðum plöntum, kan-
ínum og bestu ísbúð í heimi í næsta
nágrenni.
Amma litla var stórmerkileg og
mikil manneskja þrátt fyrir líkam-
lega smæð. Hún átti fallegustu fötin,
fínasta skartið og bakaði bestu kök-
urnar. Kræsingarnar hjá henni voru
alltaf eins og hjá kóngafólki, smurða
brauðið var vandlega skreytt og
morgunkornið borið fram í silfur-
skálum.
Amma kisa var með stórt hjarta
og hugsaði ávallt vel um náungann,
ekki síst að allir fengju nóg að borða.
Hún var alltaf með alla hluti á hreinu
og hikaði ekki við að standa á sínu í
þau fáu skipti sem einhverjum datt í
hug að mótmæla henni, það gerðist
þó ekki oft þar sem vitrari og víðförl-
ari konur eru vandfundar.
Að vera hjá ömmu Olgu var alltaf
eins og að lenda í miðju ævintýri.
Vitra, gamla konan, sem átti heima í
mikilfenglegri höll, bjó yfir miklum
leyndardómum og hafði köttinn
Lukku sér til sérstakrar ráðgjafar. Í
kringum þau gerðust ótrúlegir hlutir
sem sköpuðu fallegar minningar sem
aldrei munu gleymast.
Sem hinstu kveðju langar mig til
að færa langömmu minni þetta ljóð:
Fósturlandsins Freyja,
fagra vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís.
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.
(Matt. Joch.)
Hvíl í friði, amma litla,
Esther Ösp.
Olga Kristín
Stefánsdóttir
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
UNNUR FRIÐBJARNARDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Hlíð,
áður Víðilundi 14b,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Höfðakapellu, Akureyri,
fimmtudaginn 19. ágúst kl. 13.30.
Kristján Kristjánsson,
Nora Tsai,
Hlér Kristjánsson.