Morgunblaðið - 20.09.2010, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. SEPTEMBER 2010
✝ Lára Lárusdóttirfæddist á Hrafna-
björgum í Hjalta-
staðaþinghá hinn 28.
júlí 1924. Hún lést á
dvalarheimilinu Hlíð
11. september 2010.
Hún var dóttir
hjónanna Guðrúnar
Halldóru Eiríks-
dóttur og Lárusar
Sigurðssonar, en
hann lést áður en
Lára fæddist. Systk-
ini Láru eru: Ing-
ólfur, Eiríkur, látinn,
og Sigþór, látinn. Yngri systkini
sammæðra eru: Sigurjón, Eyþór,
Ástdís og Skúli.
Lára giftist 16. júní 1951 Adam
Ingólfssyni, f. 2. júlí 1926. For-
eldrar hans voru Baldína Sig-
urbjörnsdóttir og Ingólfur Krist-
jánsson. Systkini Adams eru:
Steingerður, Hulda, Pálmi og Ind-
íana látin. Börn Láru og Adams
eru:
Sólveig, f. 5. ágúst 1950, og Ás-
geir, f. 12. mars 1952. Sólveig var
gift Eiríki Yngva Sigurgeirssyni
og á með honum dæturnar Láru
Halldóru og Margréti. Lára er gift
Jóni Torfa Halldórssyni og eiga
þau Halldór Yngva, Elvar Örn og
tvíburasysturnar Sól-
veigu Alexöndru og
Þorgerði Katrínu.
Margrét á tvo syni,
Davíð Má og Heimi
Má sem líka eru tví-
burar, þeirra faðir er
Óli Bjarni Ólason.
Seinni maður Sól-
veigar er Sævar Örn
Sigurðsson. Ásgeir er
giftur Maríönnu
Traustadóttur og
eiga þau dæturnar
Hildi og Kötlu sem
eru tvíburar.
Lára ólst upp með móður sinni á
ýmsum bæjum á Jökuldal þar til að
þær fluttu í Sænautasel í Jökul-
dalsheiði og þar var hún að mestu
fram til 1943. Þá fluttist hún til
Akureyrar. Veturinn 1947-8 var
hún í Húsmæðraskólanum á Ak-
ureyri. Lára vann nánast alla sína
starfsævi hjá KEA í hinum ýmsu
deildum en hætti störfum þar 1990.
Þau Adam bjuggu lengstan hluta
samverunnar í Mýrarveginum,
fyrst 120 og frá 1990 í 111, en síð-
ustu 10 mánuði dvaldi hún í Skóg-
arhlíð á deild fyrir heilabilaða.
Útför Láru fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 20. september
2010, og hefst athöfnin kl. 13.30.
Mamma mín hefur nú kvatt þetta
jarðneska líf endanlega. Á sl. 5 ár-
um hefur Alzheimersjúkdómurinn
verið að ræna henni frá okkur og
hana lífsgæðunum sem felast í eðli-
legum góðum samskiptum við fólk
sem hún naut svo vel áður. Hvernig
henni leið er erfitt að vita en sárt
var að fylgjast með. Ég ákvað að
henni liði vel enda sagði hún æv-
inlega aðspurð að svo væri.
Ég ætla að minnast góðu áranna
og mömmunnar sem alltaf vildi allt
fyrir mig og mína gera, hlý og
mjúkhent við okkur og endalaust
þolinmóð við lítil börn í þeirra ólát-
um á meðan heilsan leyfði, en þeg-
ar hún var farin að kvarta um há-
vaða í þeim og óþekkt sáum við svo
ekki var um að villast að hún var
orðin mikið veik.
Mamma og pabbi byggðu húsið
sitt í Mýrarvegi og við fluttum
þangað 1957. Það var ekki auðvelt
verk því lægri gerðust ekki kaup-
taxtar vinnandi fólks en hjá Sam-
bandsverksmiðjunum og KEA, en
þetta tókst og við systkinin fengum
allt sem við þurftum þó lítil væru
efnin, og nóg var af ást og um-
hyggju sem kostar ekki neitt. Í
þessu húsi komu margir við um
lengri eða skemmri tíma sem leigj-
endur, þeir teljast í nokkrum tug-
um, flest ungt skólafólk með sínar
vonir og þrár, margir fengu hugg-
un og eitthvað gott í munninn hjá
mömmu í eldhúsinu ef á bjátaði.
Stórfjölskyldan sótti til mömmu og
komu margir þar við á sumrum og
gistu á gólfum í svefnpokum, því
það dugði fólki vel þá, og ég heima-
sætan hafði mjög gaman af þessum
gestakomum.
Í þá daga fóru konur á milli húsa
í spjall enda fáar að vinna úti, þá
var stundum lokuð hurð á eldhús-
inu, eitthvert leyndarmál kannski,
þá læddist ég stundum að dyrum
sem var alveg bannað, börn áttu
ekki að hnýsast í fullorðinna tal.
Það voru líka hefðir í þessu húsi
með sláturgerð á haustum og komu
þá nokkrar konur saman, kjöt var
skorið og þarna í kjallaranum var
mikið fjör á þessum dögum. Ein-
stöku sinnum var skálað, mamma
mín var nánast bindindismanneskja
alla sína tíð en ef aðrir vildu skála
þá mátti skála.
Mamma mín vann utan heimilis
nánast allan sinn starfsaldur en
hún missti vinnuna 66 ára gömul
eftir 40 ár hjá KEA, það átti að
andlitslyfta Vöruhúsinu og þá var
reyndustu konunum sagt upp, hún
sætti sig aldrei við þetta. Þrátt fyr-
ir langan vinnudag gerði hún bæði
mikla og fallega handavinnu, prjón-
aði auðvitað peysur til að hlýja
fólkinu sínu og dúkkuföt fyrir
Láruna sína ef ekki var annað, allt
var fallegt og vel gert, hún bara
gerði hlutina þannig.
Svo vaknarðu frísk á friðsælli strönd,
friðarins alvaldur réttir þér hönd.
Til sigurs er sjúkdómur unninn.
Ég þakka svo, mamma, öll
vináttuhót
þú veittir af gleði af kærleikans rót.
Margs er frá liðnu að minnast.
Svo kveð ég þig hljóð, við kveðjum
þig öll,
það kveðja þig dalir, hlíðar og fjöll
frá æskunnar átthaga slóðum.
Lífið er eilíft þó lokið sé hér,
lausnara alheimsins treystum vér
og felum þig Guði góðum.
Ég kúrði hjá henni þegar hún dó
eins og hún kúrði hjá mér þegar
þurfti.
Guð og allir englarnir veri með
þér, mamma mín, og takk fyrir allt.
Þín
Sólveig.
Tengdamóðir mín Lára U. Lár-
usdóttir verður jarðsungin í dag frá
Akureyrarkirkju. Fráfall í fjöl-
skyldu er alltaf erfitt þó svo að
Lára hafi verið veik um nokkurn
tíma og dvalið síðastliðið ár á Skóg-
arhlíð þar sem hún þurfti á sér-
stakri umönnun að halda. Láru
kynntist ég fyrir tæpum aldarfjórð-
ungi þegar ég kom inn í fjölskyldu
hennar sem tengdadóttir. Þau hjón-
in Lára og Adam tóku einstaklega
vel á móti mér og gleði þeirra fyrir
hönd okkar Ásgeirs og ekki síður
þeirra eigin var mikil þegar við
eignuðumst dæturnar Kötlu og
Hildi. Fyrir áttu þau dótturdæt-
urnar, Láru og Margréti, dætur
Sólveigar eldri systur Ásgeirs.
Lára var góð amma. Katla og Hild-
ur minnast ömmu Láru í Mýrar-
vegi sem einstaklega blíðrar og
góðrar konu. Í minningu þeirra er
amma alltaf ljúf og þolinmóð, hast-
aði aldrei á þær þrátt fyrir ærsl og
læti, hún talaði til þeirra blíðum
rómi og það dugði. Ég vissi hver
Lára var áður en ég varð hluti af
fjölskyldu hennar. Ég man eftir
Láru þar sem hún afgreiddi í Vöru-
húsi KEA á Akureyri. Flestar kon-
ur af hennar kynslóð voru heima-
vinnandi húsmæður eða voru í
tímabundnu hlutastarfi. Lára vann
allan sinn starfsaldur fullt starf við
þjónustu- og verslunarstörf, ásamt
því að sinna heimilisstörfum og
börnunum sínum tveimur. Lára
tengdamóðir mín var ein af þeim
hljóðu konum sem ruddu brautina
fyrir komandi kynslóðir kvenna og
er góð fyrirmynd afkomenda sinna.
Lára var mikil hannyrðakona. Ás-
geir hefur sagt mér að hann muni
móður sína, seint á kvöldin að
loknu tvöföldu dagsverki sitja við
sauma og ýmiskonar handavinnu.
Hún hafði gaman af að láta út-
sauminn ögra sér, breyta samsetn-
ingu litaþráða til að fá meiri dýpt
og eða fyllingu í myndverkið sem
hún skapaði með nál og þráð. Lára
var ekki margmál um þjóðmálin,
hún hafði sterkar skoðanir sem hún
lét í ljós ef svo bar við, það sem var
henni mikilvægast voru börnin,
ömmubörnin og langömmubörnin.
Fyrir þau mátti leggja mikið á sig.
Hún var frekar flughrædd en lét
sig hafa það að koma til Árósa í
Danmörku þar sem við bjuggum,
að heimsækja ömmustelpurnar og
okkur Ásgeir, þá var sigrast á flug-
hræðslunni.
Um leið og ég kveð tengdamóður
mína leitar hugurinn til Adams,
hans missir er mestur. Það hefur
verið aðdáunarvert að fylgjast með
hversu vel og með mikilli vænt-
umþykju hann sinnti Láru, eigin-
konu sinni til ríflega sextíu ára, í
löngum og erfiðum veikindum
hennar.
Kæri Adam, ég vona að ég og
fjölskyldan þín verði þér huggun og
styrkur. Ég kveð Láru tengdamóð-
ur mína með virðingu og þökk.
Maríanna Traustadóttir.
Elsku amma Lára, allt frá því að
við munum eftir okkur hlökkuðum
við til að koma til Akureyrar að
heimsækja þig og afa í Mýrarveg-
inn. Við vissum að þar sem þú
varst mátti alltaf búast við blíðu
faðmlagi, væntumþykju og góðum
mat. Þegar við hugsum til þín þá
sjáum við þig með bros á vör í þínu
hvíta, mjúka andliti. Eldhúsið var
alltaf fyrsti viðkomustaðurinn okk-
ar þar sem þú framreiddir kræs-
ingar á borð við smurbrauðstertu
eða lummurnar góðu (sérskammt
með engum rúsínum fyrir Kötlu).
Við sjáum þig sitja í dökkbleika
ruggustólnum þínum þar sem var
gott að getað skriðið upp í fangið
þitt og rætt um það sem var okkur
efst í huga hverju sinni. Þú hafði
alltaf tíma fyrir okkur og gafst góð
ráð.
Þú varst góð við alla og tókst vel
á móti öllum þeim vinum sem komu
með okkur til þín. Sama hvernig
við létum sýndirðu undantekninga-
laust þolinmæði og skilning og þeg-
ar við þurftum á umhyggju þinni að
halda fengum við hana ávallt skil-
yrðislaust. Það verður sannarlega
ekki það sama að koma til Ak-
ureyrar þegar þú ert ekki lengur,
við söknum þín, elsku amma Lára.
Þínar
Katla og Hildur Ásgeirsdætur.
Nú er elskuleg amma mín fallin
frá og komið að kveðjustund.
Margs er að minnast og margs að
sakna. Fyrstu tíu ár ævi minnar
var ég eina barnabarn ömmu og afa
á Mýrarveginum og naut óskiptrar
athygli og umhyggju þeirra. Þær
voru ófáar stundirnar og næturnar
sem ég dvaldi hjá þeim. Þaðan á ég
ljúfar minningar. Alla tíð hugsaði
amma fyrst og fremst um fjölskyld-
una sína og vildi alltaf allt fyrir
hana gera. Hún var okkur öllum
óendanlega góð og hjálpfús. Hún
var mikil og góð húsmóðir sem vildi
gera allt vel. Aldrei vorum við afi
glaðari, en hún leiðari, en þegar
kökurnar hennar féllu aðeins í
bakstri og urðu svolítið klesstar.
Þetta voru bestu kökur sem við
fengum en að hennar mati ónýtar.
Hún hefði a.m.k. ekki fengið háa
einkunn fyrir þær í Húsmæðraskól-
anum á sínum tíma. Amma hafði
gaman af börnum og naut þess að
hafa þau í kringum sig meðan heils-
an leyfði.
Amma greindist með Alzheimers-
sjúkdóminn fyrir nokkrum árum. Á
síðastliðnu ári hrakaði henni frekar
hratt og síðustu mánuði þekkti hún
fáa aðra en afa og mömmu. Það er
sárt að horfa á einstakling sem hef-
ur verið manni eins nákominn og
amma var mér og finna að hann
þekkir þig ekki lengur. Þá strax
byrjar maður að syrgja hann.
Þú hvarfst
þér sjálfum og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný
þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr
bústaður sálarinnar
er hér enn
en stendur auður
sál þín er frjáls
líkami þinn hlekkjaður
við líf
sem ekki er hægt að lifa
þú horfðir framhjá mér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
(Tove Findal Bengtsson –
þýð. Reynir Gunnlaugsson.)
Í nóvember í fyrra fluttist amma
á dvalarheimilið Hlíð, í Skógarhlíð,
á deild fyrir heilabilaða. Þar leið
henni mjög vel. Hún tók alltaf bros-
andi á móti mér þegar ég kom í
heimsókn þó að hún hafi líklega
enga grein gert sér fyrir því hver
var komin. Í Skógarhlíð var gott að
koma, alúðin og umhyggjan sem
starfsfólkið sýnir vistmönnum er
einstök og til fyrirmyndar. Ég færi
starfsfólkinu öllu mínar bestu þakk-
ir fyrir að hafa hugsað eins vel um
ömmu og hún hugsaði um aðra í
gegnum tíðina.
Takk, elsku amma mín, fyrir allt
sem þú varst okkur, gafst okkur og
gerðir fyrir okkur alla tíð. Minning
þín lifir í hjörtum okkar.
Lára og fjölskylda.
Í dag kveð ég elskulega og góða
konu, hana ömmu mína.
Á ævi minni hef ég eytt ótal
mörgum stundum með afa og
ömmu. Það má í raun segja að ég
hafi verið meira og minna hjá þeim
frá því að ég var lítið barn og fram
á unglingsár. Það var alltaf gott að
koma til þeirra og vera hjá þeim og
því á ég margar góðar minningar
frá þeim tímum.
Fyrir mér var amma einstök
kona. Hún tók öllum opnum örm-
um, bar hag og velferð annarra fyr-
ir brjósti og sagði ekki styggðarorð
um nokkurn mann. Hún var mynd-
arleg húsmóðir sem eldaði góðan
mat og bakaði margskonar góðgæti
sem hún lagði á borð fyrir fólkið
sitt. Auk þess var hún lagin í hönd-
unum og útbjó margt fallegt. Hún
reyndi að kenna litlu stelpunni sinni
margt í þessum efnum þó að ekki
beri á mörgu af því í dag. Amma
var afar barngóð kona og er óhætt
að segja að börnin í kringum hana
hafi verið líf hennar og yndi.
Amma var alltaf til staðar og því
átti maður öruggt skjól hjá henni ef
eitthvað bjátaði á. Hún gerði allt
sem hún gat til að hugsa vel um
mann og láta manni líða vel. Vænt-
umþykja hennar leyndi sér ekki þar
sem hún strauk mann og faðmaði
endalaust ásamt því að tala til
manns fallegum og hlýjum orðum.
Ég rakst á þetta ljóð og finnst
það segja allt sem segja þarf:
Hér að hinstu leiðarlokum
ljúf og fögur minning skín.
Elskulega amma góða
um hin mörgu gæði þín.
Allt frá fyrstu æskudögum
áttum skjól í faðmi þér.
Hjörtun ungu ástúð vafðir
okkur gjöf sú dýrmæt er.
Hvar sem okkar leiðir liggja
lýsa göfug áhrif þín.
Eins og geisli á okkar brautum
amma góð, þótt hverfir sýn.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu í verki
góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Amma var mér mikils virði og
stór hluti af mínu lífi. Hún reyndist
mér afar vel, sýndi mér mikla vænt-
umþykju og góðvild og fyrir það
verð ég henni ævinlega þakklát.
Það var gott að eiga hana að og því
er söknuðurinn eftir góða og trygga
konu mikill. Elsku amma, þó að það
hafi verið erfitt og sársaukafullt að
horfa á þig fara er ég mjög þakklát
fyrir að hafa fengið að verja síðustu
stundunum þínum með þér. Nú
skiljast leiðir og vil ég kveðja þig
með orðunum sem þú sagðir oft og
iðulega við mig: Guð varðveiti þig.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín,
Margrét, Davíð Már
og Heimir Már.
Um miðjan apríl 1973 byrjuðum
við hjónin að búa. Fengum leigða
litla sæta risíbúð hjá Láru og Adda
í Mýrarvegi 120. Með í för var litla
dóttir okkar tveggja og hálfs mán-
aðar gömul. Við vorum afar lánsöm
að kynnast þeim.Og þvílíkt lán fyrir
litlu dóttur okkar. Hún eignaðist
þarna ömmu Láru og Adda afa.
Væntumþykjan var á báða bóga.
Ósjaldan pössuðu þau fyrir okkur.
Aldrei var það annað en sjálfsagt.
Hlýjan, umhyggjusemin og elsku-
legheitin voru allsráðandi. Á litla
stigapallinum léku þær sér seinna
meir, vinkonurnar Halla Bára og
Lára Dóra, barnabarn Láru og
Adda. Þær áttu heimilið skuldlaust.
Og amma Lára snérist í kringum
þær eins og skopparakringla og
þótti ekki leiðinlegt. Ósjaldan hljóp
unga frúin af loftinu niður til Láru.
Hentist upp aftur, með ráð undir
hverju rifi. Lára mín var ekki lengi
að segja manni til við matargerðina,
baksturinn, sláturgerðina. Hún var
snillingur í eldhúsinu. Hún dýrkaði
líka öll þessi börn sem í kringum
hana voru. Síprjónandi á alla þessa
anga. Ef ekki á þau, þá á dúkk-
urnar og bangsana. Og þegar
barnabarnabörnin fóru að koma, þá
varð nú kátt í höllinni. Alltaf vorum
við meira en velkomin á þeirra
heimili. Þar fengum við bara bros
og vináttu. Það varð löng vinátta.
Árin eru orðin rúmlega 37. Það var
okkar lífslukka, að fá að kynnast
jafn góðri konu og Láru. Innileg-
ustu kveðjur eru frá Höllu Báru og
Gunnari.
Elsa og Gestur.
Lára Lárusdóttir