Morgunblaðið - 14.10.2011, Blaðsíða 27

ábyrgð í lífinu. Börn Kollu tók
hann að sér sem sín eigin og þau
hjónin hlúðu vel að börnunum
sínum öllum. Ingvar var afskap-
lega stoltur faðir og nefndi oftar
en einu sinni að synir sínir væru
báðir föðurbetrungar, sömuleiðis
hafði hann ómælt dálæti á dóttur
sinni henni Kristínu Sóleyju sem
hann sá að vonum vart sólina fyr-
ir.
Tónlistin var eitt aðaláhuga-
mál Ingvars og fylgdi honum alla
tíð. Á unglingsárunum kynnti
hann fyrir Einari og félögunum
alveg nýja tegund tónlistar, Joni
Mitchell og Joan Armatrading,
með glampa í augum og bros á
vör, stoltur yfir því að geta deilt
áhugaefni sínu með vinum sínum.
Ingvar var glettinn og hafði
unun af því að segja gamansögur,
margar æði mergjaðar. Honum
sagðist vel frá og uppskar hlát-
urrokur og bros á vör, stundum
varð þó örstutt þögn ef sagan tók
öðrum fram að kjarnyrtu efni til.
Óhætt er að segja að Ingvar
var margfróður og vinirnir höfðu
kankvíslega á orði að það sem
Ingvar vissi ekki væri varla þess
virði að vita. Gaman var að spjalla
við hann um alla heima og geima
og hvergi var komið að tómum
kofunum, miklu fremur varð
maður einhvers vísari. Gilti einu
hvert umræðuefnið var; listir,
trú, þjóðmál, tækni. Jafnan sá
hann aðrar hliðar á málinu og
velti upp ýmsum spurningum til
að fá fram alla fleti, ákafur og
með blik í auga.
Einhverju sinni sem oftar
ræddum við trúmál og bar trúar-
játninguna á góma. Vanur kór-
maður kunni Ingvar bæði hina
postullegu trúarjátningu og
Níkeujátninguna sem hann sagð-
ist kjósa langt umfram hina
vegna þess að þar væri kveðið af-
dráttarlaust að orði og hún væri
fegurri á allan hátt.
Við erum sannarlega vanmátt-
ug og harmi slegin yfir óvæntri
brottför okkar trausta og hlýja
vinar. Dýrmæta minningu hans
geymum við meðal okkar og stór-
mennið Ingvar mun ætíð verða
hluti af okkur.
Innilega samúð vottum við
fjölskyldu og ástvinum Ingvars.
Við biðjum Guð að varðveita ykk-
ur öll í þessari miklu sorg.
Einar og Gunnhildur.
Kveðja frá Dómkórnum
Kær kórfélagi okkar, Ingvar
Ólafsson, er fallinn frá langt um
aldur fram. Þetta kom okkur á
óvart. Hann var búinn að boða
fjarvistir frá æfingu og messu-
söng af því að hann ætlaði í sum-
arbústað með fjölskyldu sinni, en
sú fjarvist varð lengri en nokkurn
óraði fyrir.
Ingvar söng með Dómkórnum
um langt árabil. Hann byrjaði þar
um 1990 og söng óslitið með okk-
ur í rúman áratug. Þá tók hann
sér hlé vegna anna við störf og
stóra fjölskyldu. Hann svaraði þó
kallinu þegar kórinn þurfti á öllu
sínu og meira til að halda og tók
þátt í flutningi nokkurra stór-
verka en var að öðru leyti í fríi.
Svo gerðist það í sumar að hann
gaf sig fram aftur og ætlaði að
vera með okkur í vetur. Það leist
okkur mætavel á.
Ingvar var góður félagi. Hann
hafði ágæta bassarödd og var
fljótur að læra sína rödd. En eins
og lærifaðir okkar, Marteinn H.
Friðriksson, sagði þá er það ekki
mikilvægasti eiginleiki góðs kór-
söngvara. Það sem mestu skiptir
er að viðkomandi sé góður félagi,
skemmtilegur og þrífist vel í hópi.
Það gerði Ingvar. Hann var hlýr
og léttur í lund, hafði afskaplega
þægilega nærveru á æfingum og
stóð alltaf sína plikt. Um það get
ég borið því við sátum saman á
æfingum og spjölluðum margt.
Fyrir hönd Dómkórsins vil ég
þakka Ingvari fyrir að gera kór-
inn betri og ánægjulegri vettvang
til þess að starfa á og votta að-
standendum hans samúð okkar.
Þröstur Haraldsson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. OKTÓBER 2011
Nýlátin er í Reykjavík
Oddný Ólafsdóttir, eða Onna
frænka, en við vorum þremenn-
ingar. Ég man hvað mér leist
vel á hana, þegar við hittumst í
fyrsta sinn. Það var á Akureyri,
þegar ég kom þangað frá
Skriðuklaustri, þar sem ég
hafði verið í fríi hjá frænda
mínum, Gunnari Gunnarssyni,
sumarið 1945. Ég bankaði upp
á hjá foreldrum Onnu og fal-
aðist eftir gistingu. Onna og
systur hennar voru þá einmitt
að ferðbúast suður til Reykja-
víkur og þar sem ég var einnig
á leið þangað, slóst ég í för með
þeim. Fyrir mig varð þetta
framlenging á fríinu, því við
vorum þrjá daga á leiðinni. Þær
höfðu meðferðis tjald og allan
útbúnað og tjölduðum við bæði
á Víðimýri og á Hreðavatni.
Þetta var í alla staði hin
ánægjulegasta ferð og veðrið
lék við okkur þessa daga.
Í mínum huga var Onna ein-
staklega skemmtileg. Hún hafði
mikla persónutöfra og notaleg-
an húmor. Hún minnti mig tals-
vert á móðursystur mína, Þór-
Oddný
Ólafsdóttir
✝ Oddný Ólafs-dóttir fæddist á
Bustarfelli í Vopna-
firði 6. janúar 1920.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugarstöðum
23. september 2011.
Útför Oddnýjar
fór fram frá Dóm-
kirkjunni 30. sept-
ember 2011.
unni, eða Tótu
frænku, sem var
gift dönskum
manni og bjó í Ví-
borg. Báðar voru
rauðhærðar, frekn-
óttar, glettnar og
gamansamar og
sérlega hláturmild-
ar. Svei mér, ef
þeim varð ekki allt
að hlátursefni.
Móðir mín hélt
mikið upp á Onnu og leit oft
inn til hennar í Bergsstaða-
stræti, þegar hún var að spáss-
éra um miðbæinn með syni
mína, sem höfðu ekkert á móti
því að leika sér við stelpur, en
af þeim átti Onna nóg. Úr þess-
um heimsóknum kom mamma
kát og glöð, búin að heyra eitt-
hvað skemmtilegt hjá Onnu,
sem ævinlega tók henni tveim
höndum.
Á seinni árum, eftir að Onna
var flutt á Mímisveg, ræddumst
við frænkurnar við í síma, ann-
að kastið og fylgdumst með
hvor annarri eldast, en satt
best að segja fannst mér Onna
alltaf vera eins, því ellin náði
aldrei neinum tökum á henni.
Seinasta samtalið átti ég við
hana skömmu fyrir lát hennar,
þegar hún var flutt á Droplaug-
arstaði. Hún sagðist kunna
ágætlega við sig og að starfs-
fólkið væri aldeilis frábært.
Svona var Onna, jákvæð og
bjartsýn til hinstu stundar.
Fari hún vel.
Hildigunnur
Hjálmarsdóttir.
✝ Steinunn Ei-ríksdóttir
fæddist í Reykjavík
27. febrúar 1925.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 5.
október 2011. For-
eldrar hennar voru
Eiríkur Þor-
steinsson sjómað-
ur, fæddur á Móra-
stöðum í Kjós 23.
október 1881, d.
27. maí 1969, og Jóhanna
Björnsdóttir fædd í Reykjavík
25. nóvember 1888, d. 16. ágúst
1959. Steinunn var yngst fjög-
urra systkina þau eru; Ármann
Breiðfjörð Eiríksson, f. 1911, d.
1931, Guðlaug Eiríksdóttir, f.
1914, d. 1985 og Markús Jó-
hann Eiríksson, f. 1916, d.
1991.
Steinunn giftist 11. sept-
ember 1945 Eiríki Róbert
Ferdinandssyni skósmíða-
smíðameistara, f. 1924, d. 2008.
Foreldrar hans voru Ferdinand
Róbert Eiríksson skósmiður, f.
1881 á Eyvindarstöðum á
Álftanesi, d. 1978 og Magnea
Guðný Ólafsdóttir, f. 1895 á
Ólafsvöllum á Skeiðum, d.
1981. Börn Steinunnar og Ei-
ríks eru: 1) Ármann Eiríksson
þjónustufulltrúi, f. 1946,
kvæntur Sigrúnu Gísladóttur,
Gauti. b) Rakel þroskaþjálfi, f.
1976, gift Gísla Rúnari Sævars-
syni deildarstjóra, f. 1975, börn
þeirra Halla Katrín, Hólm-
fríður Rut, Svava Lind og Ar-
on. 3) Jóhanna Erla iðjuþjálfi,
f. 1957, gift Jóni Pétri Svav-
arssyni verkfræðingi, f. 1952,
börn þeirra eru a) Silja Gayani
verkfræðinemi, f. 1986, unnusti
hennar er Morten Dahl læknir,
f. 1982. b) Elías Örn, f. 1996 og
c)Viktor Ísar, f. 1998.
Steinunn ólst upp í Reykja-
vík að Brunnstíg 10. Hún gekk
í Miðbæjarbarnaskólann við
Tjörnina veturinn 1942-1943
var Steinunn í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur þar sem hún lærði
m.a. listsaum hjá Júlíönu Jóns-
dóttur. Steinunn vann í sæl-
gætisgerðinni Víkingi sem ung
stúlka þar sem þau Eiríkur
kynntust en hann vann þar við
útkeyrslu. Steinunn var heima-
vinnandi fyrstu árin og sá um
börn og bú þegar hún fór út á
vinnumarkaðinn vann hún
gjarnan sem matráður, m.a. að
Elliheimilinu Grund, síðar í
Glerborg Hafnarfirði og Leik-
skólanum Hvammi Hafnarfirði.
Árið 1970 fluttust þau Eiríkur
búferlum til Danmerkur og
bjuggu þar næstu 5 árin, þegar
heim kom settust þau að í
Hafnarfirði og bjuggu þar til
æviloka, fyrst að Dalshrauni 13
og síðast á Hrafnistu í Hafn-
arfirði.
Útför Steinunnar fer fram
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 14. október 2011, og hefst
athöfnin kl. 13.
f. 1950. Fyrri kona
Ármanns var Erla
Guðrún Gests-
dóttir leik-
skólastjóri, f.
1948, d. 1992.
Börn þeirra eru; a)
Jón Gestur
sjúkraskósmiður,
f. 1969, kvæntur
Ástu Birnu Ing-
ólfsdóttur skrif-
stofumanni, f.
1969, börn þeirra eru Erla
Guðný, Davíð Arnar og Magn-
ea. b) Steinunn Eir ráðgjafi, f.
1974, gift Timothy William Bis-
hop tæknistjóra, f. 1969, dætur
hennar eru Alfa Karitas Stef-
ánsdóttir og Mariam Katla It-
ani, c) Hermann mat-
reiðslumaður, f. 1976, kvæntur
Birnu Rut Björnsdóttur nema,
f. 1981, börn þeirra eru Emil
Ísar, Dagur Fannar og Toby
Sól. Börn Sigrúnar frá fyrra
hjónabandi eru; Hildur, Helgi
og Gísli Pétur Hinriksbörn. 2)
Ferdinand Róbert Eiríksson
sjúkraskósmiður, f. 1951, áður
kvæntur Guðlaugu Höllu Jó-
hannesdóttur hjúkrunarfræð-
ingi, f. 1951, börn þeirra a)
Guðrún Mjöll leikskólakennari,
f. 1972, gift Arnari Skúlasyni
flugvirkja, f. 1969, börn þeirra
Skúli, Sif, Lovísa og Róbert
Elskuleg mamma mín er far-
in til himna.
Það er margs að minnast og
litlu hægt að koma hér að, ekki
nema örfáum orðum, um indæla
og elskulega konu. Mamma var
gullfalleg ung stúlka þegar hún
kynntist pabba. Hún gerði sér
ekki grein fyrir fegurð sinni,
ekki fyrr en pabbi kom inn í
hennar líf og tjáði henni hversu
fögur hún var. Hann dáði hana
og elskaði alla tíð. Mamma var
myndarleg húsmóðir og góð
móðir. Hún hafði góðan smekk
og stíl og skapaði alltaf fallegt
og notalegt heimili, á öllum
þeim stöðum þar sem hún bjó á
lífsleið sinni. Mamma var fyr-
irmyndarfrú í hannyrðum og
matargerð, hún var sannur
meistarakokkur. Ég er henni
endalaust þakklát fyrir hvað
hún hefur kennt mér mikið á því
sviði, ásamt á svo óteljandi öðr-
um. Ég er þakklát fyrir hvað
hún naut þess að hafa mig litla
með sér í eldhúsinu, hrærandi í
pottunum.
Mamma hafði frábæran húm-
or og var alltaf til í glens og
gaman. Í okkar vinahópi er
hennar minnst með setningu
sem hún sagði svo oft: „Það er
svo gaman að hlæja“.
Hún naut þess að vera í hópi
góðra vina og elskaði að dansa
gömlu dansana, þá sérstaklega
með pabba.
Mamma var gáfuð kona sem
bar umhyggju fyrir fólki sem
átti bágt eða þurfti að berjast
fyrir rétti sínum í samfélaginu.
Mamma var einnig blíð og kær,
en gat verið hvöss í orðum.
Hún kunni sérstaka vestur-
bæjarmállýsku, sem fékk okkur
hin til þess að standa á öndinni.
Sjálf kallaði hún þetta sjóara-
mál. Eftir á stóðum við og gát-
um ekki annað en hlegið og
furðað okkur á málfarinu.
Barnabarnabörnin sögðu svo
oft: „Svona er hún langamma,
svo fyndin og sæt“.
Góðar minningar og ljúfar
höfum við öll.
Mennirnir segja að paradís sé
himni á. Ég vil halda því fram
að tilvera pabba í paradís hafi
orðið enn unaðslegri þegar hann
fékk Steinu sína aftur sér við
hlið. Ég sé hann fyrir mér taka
á móti fallegu stúlkunni sinni,
taka hana í faðm sér og stíga
með henni léttan og ljúfan dans.
Ég sé líka fyrir mér að Guð al-
máttugur hafi skreytt danssal
þeirra rauðum rósum.
Blessuð sé minning þín, mín
elskulega mamma.
Þín
Erla.
Ég kynntist vini mínum og
tengdamóður Steinunni Eiríks-
dóttur árið 1974 í samkvæmi Ís-
lendingafélagsins í Moltkes
Palæ í Kaupmannahöfn.
1975, í byrjun árs, kynntist
ég konu minni Jóhönnu Erlu Ei-
ríksdóttur, sem við nánari kynni
reyndist vera dóttir Steinunnar
og Eiríks Róberts Ferdinands-
sonar, Eiríkur og ég hittumst
annaðhvort á leið á barinn eða á
leið frá dansgólfinu. Þetta var
allavega annasamt og skemmti-
legt kvöld. Vel fór á með okkur
Steinunni við þessi fyrstu kynni
og hefur gert alla tíð síðan.
Þessvegna var líka undrun af
beggja hálfu, þegar ég stóð í
heimadyrum þeirra á Solnavej
ári seinna, þar sem Jóhanna
Erla ætlaði að kynna mig fyrir
foreldrunum.
Alla tíð síðan hef ég fundið
mig í miklu uppáhaldi þeirra,
jafnvel svo miklu, að Jóhönnu
Erlu hefur þótt nóg um.
Steinunn var laghent kona og
afbragðs góður kokkur, róleg í
fasi og yfirveguð, enda alltaf
gott að sækja þau heim.
Eiríkur og Steina fluttu það
árið aftur til Íslands eftir 5 ára
búsetu í Danmörk og mér var
treyst fyrir Jóhönnu Erlu „gull-
klumpnum þeirra Eiríks og
Steinunnar“.
Frá því eignuðumst við hjón-
in mun fleiri garða í að líta, við
heimkomurnar til Íslands.
Hvort sem var, þegar við kom-
um ein í byrjun eða sendum
börnin ein, var móttakan alltaf
góð og ógleymanleg.
Börn okkar Jóhönnu Erlu,
sem nú eiga minninguna um
góða ömmu sína, eru Silja Gay-
ani Jónsdóttir, Elias Örn Jóns-
son og Viktor Ísar Jónsson.
Jón Pétur Svavarsson,
Herlev, Danmörk.
Þegar ég lít um öxl og rifja
upp góðar minningar um þig,
elsku amma mín, kemur margt
upp í hugann. Þegar ég heim-
sótti þig á fallegum haustdegi
fyrir stuttu, var tilvalið að fara
út í ferskt loftið og njóta blíð-
unnar. Við settumst þar sem var
skjól og hlýir sólargeislarnir
náðu að teygja sig til okkar. Það
fór vel um þig í flísteppinu þar
sem við sátum og rifjuðum upp
gamla tíma, sem endurspegla
mínar bestu minningar um þig.
Við töluðum um kjötbollurnar
sem ég hlakkaði alltaf svo til að
fá í heimsóknum mínum frá
Danmörku og um örbylgju-
brauðið sem þú útbjóst þegar ég
kom til þín í hádegismat. Á það
settir þú a.m.k. 5 feitar skinku-
sneiðar og hnausþykkur bráð-
inn osturinn flæddi um allan
diskinn. Við ræddum líka hvað
var í heitu réttunum sem þú
barst á borð í afmælum og ekki
má gleyma kindakæfunni sem
enginn á eftir að gera eins og
þú. Já, margar eru minningarn-
ar um matinn þinn, elsku amma,
enda varstu listakokkur. Allt
sem þú útbjóst var matreitt með
kærleik og vönduðum vinnu-
brögðum.
Ég sagði þér frá því hvað ég
var stolt þegar þú fékkst bílpróf
en þá varstu um sextugt. Vinum
mínum fannst þetta mjög skrít-
ið. Þú lærðir á bíl hjá Sumarliða
og hann var sko lögga og það
var nóg til að lækka róminn í
þeim sem þótti þetta furðulegt.
Þessu sagði ég þér frá og þú
skellihlóst, alveg eins og þú
skellihlóst í hvert sinn sem ég
kallaði þig ömmu mús. Það var
alltaf svo stutt í hvellan hlát-
urinn þinn og húmorinn var allt-
af á sínum stað, líkt og munn-
söfnuðurinn sem var þér einni
laginn, ef svo má segja.
Þú saknaðir mikið hans afa
sem kvaddi okkur fyrir þremur
árum. Þú áttir erfitt með að að-
lagast lífinu án hans enda voruð
þið saman upp á hvern dag í yfir
60 ár. Þegar við sátum þarna úti
og talið barst að afa, spurðir þú
hvað hann væri að bardúsa og af
hverju hann sæti ekki með okk-
ur í sólinni. Ég sagði þér að
hann væri alltaf með okkur en
þarna væri hann líklega að hitta
gamla skóaravini, en ég vissi að
Jón Gestur bróðir minn og skó-
smiður var á slíkum fundi þenn-
an dag. Þú brostir, sátt við svar-
ið og sagðir að það væri nú
örugglega, enda léti hann slík
„partí“ ekki fram hjá sér fara.
Þegar við komum inn úr góða
veðrinu, varstu þreytt og lúin,
litla frúin. Ég fylgdi þér í bólið
þitt svo þú gætir fengið þér kríu
fyrir kvöldmatinn. Þegar ég
kvaddi þig, amma mús, brostir
þú þínu fallega brosi, þakkaðir
mér fyrir allt og vinkaðir mér
þar til ég hvarf þér úr augsýn.
Þennan yndislega dag og þessa
fallegu minningu mun ég varð-
veita í hjarta mér um alla tíð.
Ég var ein hjá þér þegar þú
kvaddir. Þó stundin hafi verið
erfið þá er ég þér ævinlega
þakklát fyrir að hafa beðið eftir
mér og leyft mér að leiða þig af
stað yfir fjallið. Ég er viss um
að afi hefur staðið hinum megin
og tekið á móti þér sperrtur,
með opinn og öruggan faðminn
sinn.
Pabba og Sigrúnu, Robba
frænda, Erlu og Jóni ásamt fjöl-
skyldunni allri vottum við Tim-
othy maðurinn minn og dætur
okkar innilegustu samúð.
Sofðu rótt, elsku amma mín,
og megi guðirnir og englarnir
gæta þín.
Þín,
Steinunn Eir.
Mágkona mín, Steinunn Ei-
ríksdóttir, hefur nú kvatt þenn-
an heim 86 ára gömul, södd líf-
daga. Hún og Eiríkur bróðir
minn kynntust kornung í sæl-
gætisgerðinni Víkingi. Þau giftu
sig á silfurbrúðkaupsdegi for-
eldra minna, eignuðust þrjú
mannvænleg börn og voru sam-
hent í blíðu og stríðu allt þar til
dauðinn aðskildi þau er Eiríkur
lést fyrir rúmum þremur árum.
Steinunn var glæsileg kona
og húsmóðir sem hugsaði vel
um fjölskyldu sína og sérstak-
lega var ég hrifinn af matreiðslu
hennar enda var hún hús-
mæðraskólagengin og bjó til
ýmsa gómsæta rétti sem ég
hafði ekki áður bragðað. Á tíma-
bili bjuggu þau hjónin í Kaup-
mannahöfn þar sem Eiríkur
starfaði sem húsvörður, þar leið
fjölskyldunni vel og meira segja
varð dóttirin hæst í dönsku í
sínum bekk.
Þegar ég frétti að heilabilun
væri farin að hrjá Steinunni var
ég hálf kvíðinn þegar ég fór að
heimsækja hana á Hrafnistu. Sá
kvíði reyndist ástæðulaus, við
höfðum þekkst svo lengi. Auð-
vitað þekkti hún mig og við rifj-
uðum upp gömlu dagana, alveg
frá því að hún bjó í foreldra-
húsum á Brunnstígnum. Góða
skapið einkenndi Steinunni, mér
fannst hún alltaf vera brosandi,
einng í síðasta sinn sem við hitt-
umst í afmæli sonar hennar í
júlímánuði í sumar. Hún var
orðin máttfarin og veikbyggð að
sjá en brosið var á sínum stað.
Þakka þér fyrir samfylgdina,
kæra mágkona.
Ármann, Ferdinand Róbert,
Erla og fjölskyldur. Ég og fjöl-
skylda mín sendum ykkur öllum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Árni Ferdinandsson.
Steinunn
Eiríksdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma mín.
Þú varst alltaf svo sæt og
góð við mig. Ég á eftir að
sakna þín mjög mikið. Ég
man svo vel þegar við kom-
um í heimsókn til þín og
langafa á Hólabrautina.
Ömmukæfan þín var alltaf
best og kjötbollurnar. Ég
brosi við að hugsa um þig.
Ég hefði ekki getað óskað
mér betri langömmu. Þú
ert best. Þín
Alfa Karitas.
Elsku langamma mín.
Mér finnst sárt að kveðja
þig. Ég á eftir að sakna
þess að koma og heimsækja
þig á Hrafnistu. Þar var
alltaf svo gaman að sitja og
spjalla og hlæja. Þú varst
alltaf svo fyndin og krútt-
leg. Ég á alltaf eftir að
hugsa fallega til þín og
langafa. Ég vona að hann
sé að passa vel upp á þig
núna. Sofðu vært, elsku
langamma.
Þín
Mariam Katla.