Morgunblaðið - 31.10.2011, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. OKTÓBER 2011
horfa á sjónvarpið þar sem þau
voru áskrifendur að margfalt
fleiri stöðvum en heima.
Mér er einnig minnisstætt
þegar ég var að stíga mín fyrstu
skref í grunnskóla og fór með
bekknum í kynningarferð á veg-
um Sinfóníunnar í Háskólabíó.
Ég gerðist ansi montinn þegar
hann gekk framhjá hópnum og
tilkynnti öllum að hann væri afi
minn og hefði leikið með Sinfón-
íunni. Óhætt er að segja að ég
hafi erft hluta af tónlistargenum
hans þar sem ég lék á selló í mörg
ár og veitti það mér mikinn inn-
blástur á tónleikum að sjá hann í
salnum. Ég mun aldrei gleyma
þegar hann gaf mér gamla takt-
mælinn sinn því sú gjöf hefur allt-
af haft mjög persónulegt gildi
fyrir mig.
Afi bjó yfir léttum og skopleg-
um húmor og mun smitandi hlát-
ur hans, brosmildi og hjartahlýja
alltaf eiga sérstakan stað í minn-
ingum mínum. Ég vona innilega
að tónlistin sé með þér, elsku afi.
Þorsteinn Örn.
Kveðja frá Tónlistarskól-
anum í Reykjavík
Látinn er í Reykjavík eftir
langa vanheilsu Gunnar Egilson
klarínettuleikari.
Gunnar tók mjög virkan þátt í
að byggja upp tónlistarlífið hér-
lendis, bæði sem hljóðfæraleikari
og einnig með störfum sínum að
félagsmálum. Hann var um tíma
formaður stéttarfélags hljómlist-
armanna og gegndi auk þess
fjölda trúnaðarstarfa fyrir tón-
listarmenn. Gunnar var í fremstu
röð íslenskra hljóðfæraleikara.
Hann var 1. klarínettuleikari Sin-
fóníuhljómsveitar Íslands um
langt árabil en auk þess mjög
virkur í flutningi kammertónlist-
ar. Hann var kennari við Tónlist-
arskólann í Reykjavík, bæði í
klarínettuleik og kammertónlist.
Gunnar var mjög áhugasamur og
innblásinn kennari og hafði mikil
og mótandi áhrif á nemendur
sína. Skulu honum hér færðar
þakkir fyrir störf sín í þágu skól-
ans.
Ég naut þess þegar ég tók sæti
í Sinfóníuhljómsveitinni að hafa
Gunnar Egilson að sessunaut.
Hann var afburða hljómsveitar-
spilari, sveigjanlegur og lifandi
og ólatur að miðla af reynslu sinni
væri eftir því leitað.
Gunnar hafði hlýja og góða
nærveru. Hann var rólegur og yf-
irvegaður en stutt í glettni og
kímni. Fjölskyldan var honum
mikils virði og hann bar hag sinna
nánustu mjög fyrir brjósti. Hann
lifði og hrærðist í tónlist, var alla
tíð mjög leitandi og virðing hans
fyrir listinni var djúp og einlæg.
Eftirlifandi eiginkonu hans og
fjölskyldu sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Gunnars
Egilsonar.
Kjartan Óskarsson,
skólastjóri Tónlistarskólans
í Reykjavík.
„Þar fór drengur góður“ er það
fyrsta sem kom í hugann þegar
ég frétti andlát míns kæra vinar
Gunnars Egilsonar.
Gunnar var ákaflega heil-
steyptur og hæfileikaríkur mað-
ur, engu skipti hvað hann tók sér
fyrir hendur, allt leysti hann með
mikilli prýði.
Hann átti ekki langt að sækja
listræna hæfileika en móðurbróð-
ir hans var listamaðurinn Mugg-
ur eða Guðmundur Thorsteins-
son.
Starfsævi Gunnars var helguð
Sinfóníuhljómsveit Íslands en
hann var með frá stofnun hennar
árið 1950, fastráðinn sem klarin-
ettleikari
árið 1953 og sem 1. klarinett-
leikari árið 1960. Árið 1985 sagði
hann þeirri stöðu lausri og gerð-
ist skrifstofustjóri hljómsveitar-
innar en hann hafði lengi haft
hönd í bagga með rekstri hennar.
Gunnar hafði mikinn metnað
fyrir hönd hljómsveitar og starfs-
manna hennar og var strax kom-
inn á kaf í félagsmál og sparaði
ekki krafta sína á þeim vettvangi.
Alls staðar þar sem málefni SÍ
eða hljóðfæraleikara voru til um-
ræðu var Gunnar nálægur eða í
forsvari og lagði einatt gott til
mála, hann var hógvær, ráðagóð-
ur og mikill diplómat.
Að mínu mati er Gunnar sá
einstaklingur sem mest og best
hefur unnið að málefnum hljóm-
sveitarinnar frá upphafi. Þykist
ég þar geta trútt um talað þar
sem ég starfaði með honum bæði
sem hljóðfæraleikari, í félagsmál-
um og að rekstri hljómsveitarinn-
ar í tugi ára.
Gunnar lét ekki síður til sín
taka í tónlistarlífinu. Auk þess að
leika með hljómsveitinni kenndi
hann í ýmsum skólum, var einn af
stofnendum Musica Nova og
Kammersveitar Reykjavíkur, lék
einleik með Sinfóníuhljómsveit-
inni, lék kammermúsík með ýms-
um hópum o.s.frv.
Á sínum yngri árum drýgði
Gunnar tekjurnar með því að
spila fyrir dansi á Hótel Borg og í
Sjálfstæðishúsinu við Austurvöll,
m.a. með félaga sínum Birni R.
Einarssyni. Varla hefur það
dregið úr aðsókn Reykjavíkur-
dætra að áðurnefndum danshús-
um að vita af þessum glæsimenn-
um þar á hljómsveitarpalli.
Gunnar var ákaflega skemmti-
legur maður, hafði ríka kímnigáfu
en minnisstæðar eru frásagnir
hans af mönnum og atburðum lið-
inna tíma.
Með Gunnari er genginn mikill
mannkostamaður sem verður öll-
um þeim sem til þekktu ógleym-
anlegur.
Helga Hauksdóttir.
Ekki er langt liðið síðan vinir
og samstarfsmenn Hans Ploders
fagottleikara gengu með honum
síðasta spölinn, nú er komið að
sessunaut hans í Sinfóníuhljóm-
svet Íslands til margra ára,
Gunnari Egilson, að feta þann
sama veg. Um langt árabil var
Gunnar í framvarðasveit ís-
lenskra tónlistarmanna bæði sem
klarinettleikari og einarður
stríðsmaður stéttar sinnar þegar
kom að félagsmálum og hags-
munabaráttu. Þar var haukur í
horni. Gunnar lét sig margt varða
og lagði þungt pund sitt á þær
vogarskálar er bættu hag og
framgang stéttarinnar.
Fáir hafa litið tónlistarhöllina
Hörpu hýrari augum enda var
hann óþreytandi baráttumaður
um framgang þess máls og var
búinn að berjast árum saman á
mörgum vígstöðvum áður en haf-
ist var handa um sjálfa bygg-
inguna. Hann sá þessa draumsýn
sína verða að veruleika frá erfiðri
sóttarsæng og þótti harla gott.
En þótt stórt væri hugsað í fé-
lagsmálunum var klarinettið
ávallt það sem næst honum stóð.
Hann var lengst af 1. klarinett-
leikari hljómsveitarinnar og lék
ófá verk meistara tónlistarinnar
bæði sem einleikari með hljóm-
sveitinni auk óteljandi tónleika
með vinum sínum, bæði sér og
ekki síður þeim til skemmtunar.
Að Gunnari stóð mektarfólk
fram í ættir. Ættfaðirinn Svein-
björn Egilsson rektor annars
vegar, og má þangað rekja ætt-
arnafnið, en hins vegar stutt í
Mugg, sem í margra augum er
persónugervingur hins íslenska
listamanns. Þaðan lágu ef til vill
þær ríku listrænu æðar sem nýtt-
ust honum svo vel á löngum og
farsælum ferli. Á langri ævi verða
margir á vegi manns og menn
eins og Gunnar eignast auðveld-
lega góða vini. En af öllum þeim
sem glöddu huga hans í langri
baráttu við óvæginn sjúkdóm var
enginn sem kom í stað lífsföru-
nautarins, Ásu, sem annaðist
hann allt til loka af slíkri alúð og
elsku að ekki mun gleymast.
Henni og börnum þeirra sendum
við bræður samúðarkveðjur.
Stefán og Kristján Þ.
Stephensen.
✝
Elskulegur bróðir okkar, mágur og frændi,
EBENESER KONRÁÐSSON,
Ægisgrund 19,
Garðabæ,
lést á Landspítalanum Fossvogi föstudaginn
21. október.
Útförin fer fram frá Vídalínskirkju í Garðabæ
fimmtudaginn 3. nóvember kl. 15.00.
Jóhannes Konráðsson, Þóra Kristjánsdóttir,
Leví Konráðsson,
Þorsteinn Konráðsson, Margrét Sigurðardóttir,
Sigríður Konráðsdóttir, Gylfi Óskarsson,
Ósk Konráðsdóttir,
Anna Konráðsdóttir, Gísli Árnason,
Jódís Konráðsdóttir, Gísli Sigurþórsson,
Unnar Reynisson, Guðrún Gunnarsdóttir,
frændsystkini hins látna.
Faðir okkar og tengdafaðir
EINAR B. PÁLSSON
verkfræðingur og prófessor
Ægisíðu 44,
Reykjavík
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
föstudaginn 28. október
Sigríður Einarsdóttir, Gunnar Sigurðsson,
Páll Einarsson, Ingibjörg Briem,
Baldvin Einarsson, Sigrún Steingrímsdóttir,
Árni Einarsson, Unnur Þóra Jökulsdóttir.
Okkar ástkæri,
ÁRNI ÞORKELSSON
Hörðukór 5
Kópavogi
lést í faðmi fjölskyldunnar á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi föstudaginn
28.október s.l.
Þorkell S. Árnason, Rakel Egilsdóttir,
Georg Þorkelsson, Elísabet Iðunn Einarsdóttir,
Sigurður Þorkelsson,
Auður Rakel Georgsdóttir, Agnar F. Agnarsson,
Einar Þorri Georgsson,
Agnes Rut Georgsdóttir,
Agla Rán Georgsdóttir,
Elinóra Inga Egilsdóttir,
Pétur Laxdal Egilsson,
Alma Hlökk Agnarsdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma
AUÐUR STEFÁNSDÓTTIR
Háaleitisbraut 30
andaðist fimmtudaginn 20.október á heimili
sínu.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
Barnaspítalasjóð Hringsins.
Inga Helgadóttir, Sverrir Þórhallsson,
Stefán Ó. Helgason, Elín Vilhelmsdóttir,
Auður Sverrisdóttir, Frank Rasmussen,
Þórhallur Sverrisson, Katla Sigurðardóttir,
Hjördís Stefánsdóttir, Anton Karl Ingason,
Finnur Freyr Stefánsson, Margrét Lára Höskuldsdóttir,
Garðar Þór Stefánsson, Úlfhildur Sigursveinsdóttir,
og langömmubörn.
Sigríður Kristín Gísladóttir til-
heyrði fjölskyldu pabba. Hún var
í mínum huga kær frænka af kyn-
slóð foreldra minna, sem átti
bæði stað og hlutverk í samhengi
stórfjölskyldunnar. Það skipti
auðvitað ekki nokkru máli að við
vorum óskyldar. Sirrí, eins og all-
ir nefndu hana, var systir mág-
konu föður míns – og þ.a.l.
„frænka“ mín. Guðrún Gísladótt-
ir, systir Sirríar, var kona Jóns S.
Guðmundssonar föðurbróður,
sem bæði eru látin. Þennan
„skyldleika“ sýndi Sirrí mér
ávallt, eins og fjölmörgum öðrum
mér nákomnum; áhuga, vináttu
og sanna frændsemi. Hún var
einfaldlega hluti af fjölskyldu
minni, þótt tengslin væru „á ská.“
Fyrir utan ótal tilefni og veisl-
ur í gegnum árin kynntist ég Sirrí
fyrst að ráði undir tvítugt. Þá
sótti ég saumanámskeið hjá Hús-
stjórnarskólanum. Þar var Sirrí á
heimavelli enda kennari við skól-
Sigríður Kristín
Gísladóttir
✝ Sigríður Krist-ín Gísladóttir
fæddist í Reykjavík
6. október 1926.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 18. október
2011.
Útför Sigríðar
var gerð frá Foss-
vogskirkju 28.
október 2011.
ann alla sína starfs-
ævi. Hannyrðir og
saumaskapur af öll-
um toga voru líf
hennar og yndi,
hvort sem um var að
ræða fatasaum,
prjónles, vefnað, út-
saum eða knipl. Á
námskeiðinu vant-
aði ekki hjálpsemina
og hvatninguna hjá
Sirrí – og átti hún án
efa stærri þátt en ég í því að eitt-
hvað nýtilegt kom út úr þessu
eina saumavéla-misseri lífs míns.
Það reyndist gott að eiga Sirrí
að þegar mikið lá við, eins og þeg-
ar skíra þurfti börnin okkar
systra; þá var hægt að treysta á
að Sirrí bróderaði nýju nöfnin
fagurlega í skírnarkjólinn.
Það eru margar góðar minn-
ingar sem tengjast Sirrí. Ekki
síst minningar frá því skeiði sem
ég bjó á efri hæðinni í húsinu
hennar á Vífilsgötu 3, þar sem
hún átti heima lengst af ævi. Þá
bauð Sirrí mér oft í heimalagaða
hressingu og rifjaði upp ýmislegt
frá fyrri tíð; sagði mér frá ætt-
mennum sínum nær og fjær og
námsárunum í Danmörku, þar
sem hún sótti ung kona skóla í
heimilisiðnum. Sirrí fylgdist allt-
af vel með sínu fólki og sýndi öll-
um ræktarsemi, ekki síst yngri
kynslóðinni. Í tvö ungpíu-ár naut
ég gestrisni hennar – og reyndar
oft síðan, m.a. í skemmtilegum
konuboðum, sem hún efndi
stundum til. Hún átti hlýlegt
heimili og þangað var sérstaklega
notalegt að koma; glaðværar
móttökur og Sirrí jafnan með
margt á prjónunum. Seinni árin
fékkst hún mikið við að knipla og
nutu margir góðs af því sérstæða
áhugamáli hennar í formi fagurra
gripa. Þeim trúi ég nú sem endra-
nær að fylgi hennar góði hugur.
Fyrir nokkrum árum flutti
Sirrí í nýja íbúð við Sléttuveg og
undi sér vel. Fljótlega fór þó
heilsunni að hraka, einkanlega
eftir að systir hennar Rúna féll
frá fyrir fjórum árum, en þær
voru afar samstiga og nánar alla
ævi. Síðustu misseri dvaldi Sirrí á
hjúkrunarheimilinu Skjóli og þar
hittumst við síðast á 85 ára af-
mælisdaginn hennar fyrr í þess-
um mánuði. Enn var stutt í kímn-
ina, þegar við rifjuðum upp lífið á
Vífilsgötunni. Sirrí var í fagur-
bláum kjól, sem vakti athygli
mína og bar handbragði hennar
fagurt vitni. Blár, það var hennar
litur, sagði hún.
Sirrí var einstök kona, sem
margir sakna. Ég þakka henni
ómetanleg kynni og vináttu í
gegnum árin.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Þorsteinsdóttir.
Sigríður Gísladóttir var borinn
og barnfæddur Reykvíkingur og
átti þar heima alla ævi, utan þau
ár sem hún var við nám í Kaup-
mannahöfn. Lengst af bjó hún á
æskuheimili sínu sem ber með
sér að hún var mjög vanaföst og
óflasgjörn.
Hún var mikil fjölskyldumann-
eskja, einstaklega vinmörg og
vinföst. Þær systur Guðrún og
Sigríður voru afar nánar og and-
lát þeirra hjóna Guðrúnar og
Jóns var Sigríði þungbært.
Átján ára gömul varð Sigríður
nemandi í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur. Síðar gerðist hún
þar handavinnukennari og
kenndi samtals í rúm 40 ár. Alla
tíð bar hún hag skólans mjög fyr-
ir brjósti og vann honum af ein-
stakri hollustu og væntumþykju.
Hún var félagi í Heimilis-
iðnaðarfélagi Íslands og í stjórn
þess í 11 ár, lengst af sem gjald-
keri. Þessi störf leysti hún af
hendi af dugnaði og ósérhlífni
eins og allt annað sem hún tók að
sér.
Sigríður var afbragðskennari,
enda mjög vel að sér í sínum
kennslugreinum. Aldrei var kom-
ið að tómum kofunum hjá henni.
Umburðarlynd var hún, hlý og
alltaf í góðu skapi. Nemendur
hennar eru margir og flestir
muna þeir eftir henni og bera til
hennar einlægan hlýhug. Við
samkennarar hennar höfum
sömu sögu að segja. Þegar Sirrí
gekk í hús glaðnaði yfir fólki.
Hún var svo sanngjörn, lagði
gott til allra mála og glaður hlát-
ur hennar var uppörvandi og
hvetjandi fyrir okkur hinar. Gam-
an var að heimsækja hana, ekki
síst þegar hún var hætt að kenna.
Hún bjó lengst af mjög miðsvæð-
is og vinir hennar litu inn ættu
þeir leið hjá.
Nú er Sirrí öll eftir langt og
farsælt líf. Við erum ríkari vegna
kynna okkar af henni og vottum
fjölskyldu hennar okkar dýpstu
samúð.
Jakobína Guðmundsdóttir og
Ingibjörg Þórarinsdóttir.
Ég kveð nú einstaka konu,
hana ömmu Doddu. Alltaf var
notalegt að koma til ömmu og afa
Alla á Hjallaveginn. Útidyra-
hurðin var með sandblásnu gleri
með litlum götum í mismunandi
hæð sem ég horfði alltaf í gegn-
um og beið spennt eftir því að
einhver kæmi til dyra.
Á Hjalló leiddist mér aldrei og
naut þess að láta ömmu stjana við
mig með alls kyns bakkelsi og
kandís sem var í miklu uppáhaldi
hjá mér. Gaman var að hlusta á
sögurnar sem amma sagði um
gamla tíma og frá frændfólki
okkar. Ég gat auðveldlega
Torfhildur Ingi-
björg Jónsdóttir
✝ TorfhildurIngibjörg Jóns-
dóttir fæddist á
Vattarnesi við
Reyðarfjörð 3. júní
1918. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 17. október
2011.
Útför Torfhildar
fór fram frá Graf-
arvogskirkju 27.
október 2011.
gleymt mér í að
skoða myndirnar af
fjölskyldunni sem
þöktu veggina í stof-
unni og báru þess
merki hvað ömmu
þótti vænt um fjöl-
skylduna sína.
Amma gaf mikið
af sér, fylgdist vel
með sínu fólki og
passaði upp á að öll-
um liði vel. Hún bað
ekki um mikið í staðinn og var
alla tíð afar nægjusöm. Amma
var heillandi kona og þótt hún
væri komin á hjúkrunarheimili
hélt hún reisn sinni. Alltaf var
hún tilhöfð í nælonsokkabuxum
og pilsi og hafði gaman af að
punta sig.
Takk fyrir allt elsku amma.
Mér þykja það forréttindi að hafa
átt þig sem langömmu og ekki
þykir mér síður dýrmætt að Eva
Rut hafi náð að kynnast þér. Hún
man enn eftir afa Alla og minn-
ingunni um ykkur mun ég halda á
lofti.
Hvíl þú í friði.
Jónína Aðalsteinsdóttir
(yngri).