Íþróttablaðið - 01.04.1928, Qupperneq 5

Íbróttablaðið
Gefið út af Iþróttasambandi Islands.
(Áður „Próttur" stofnaður af í. R.)
III.
argangur.
Apríl 1928.
4. tölublað.
Sundhallarmálið.
Agrip af ræðu eflir Sigurð Nordal, prófessor.
Kill af því, seni niest einkennir höfuðstað
Islendinga, er kvef og alls konar liáls- og
hrjóstkvillar. Fólk er ýmist að fá kvef,
slæint af kvefi, eða að skána af kvefi. Og
þessu er lckið með undirgefni: „Þetta er að
,ganga“. Verst er, að livað lengi sem kvefið
gengur, fer það aldrei, ckki einu sinni um
hásumarið. Það virðist vera sezt að licr
iyrir fult og alt. Hér liefir verið komið upp
gróðrarstöð fyrir gerlana, svo að þeir eru
ekki einliamir. Meðan almenningur ræktar
þá í sér, þangað til þeir eru orðnir tvíell-
eftir, getur einstaklingurinn ekki viðnám
veitt, nema með sérstökum dugnaði. Eg er
enginn mælingamaður og sé ekki tök á að
telj a saman, hvað mikið af orku og gáfum
Keykvíkinga fcr í kvef, hversu mjög það
undirbýr jarðveginn fyrir alvarlegri kvilla.
En eg er viss um, að ætti að meta það tjón
lil fjár, vrði það gifurleg upphæð. Það er
eitthvert mesta nauðsynjamál að liefja hern-
að gegn þessum smádjöflum, kvefgerlunum,
°g öllu þeirra kyni. Og sú herferð verður
«ð vera svo almenn, að þcir eigi sér ekki
athvarf í neinum gróðrarreitum.
Kngan skvldi svo sem furða á þvi, þótt
krankfelt sé hér í bænum. Loftslagið er
uógu vont til þess að skýra allt okkar kvef.
Hér er sjaldan gott veður; þegar liann er á
sunnan, er rigning og raki, þegar liann er
á norðan, kuldi og þyrkingur. Fölk er litið
úti, hreifir sig ekki, lokar gluggunum, þétt-
ir liúsin þvi meir sem kvefið sækir fastar
á, ætlar að loka kvefið liti, en lokar það
inni. En ef íslendingar vildu snúast á
hendur kvefinu, gæti þessi illa veðrátta
orðið þeim til mikils góðs. Englendingar eru
fyrirmyndin; þcir eru eyjaskeggjar eins og
við, búa við vont og óholt loft, eta þungan
mat. Þeir gætu ekki lifað, nema þeir iðk-
uðu íþróttir. Þær eru fyrst neyðarvörn, svo
snúast þær í sókn, og allir viðurkenna, að
þær eiga mikinn þátt í afrekum þjóðar-
innar. Það cr gamalt máltæki, að liæg sé
leið til lielvítis. Það sannast á þeim, sem
fara að loka sig inni fyrir kvefinu. En leiðin
til himna er ekki eins erfið og margan grun-
ar, áður en hann leggur á stað. Það getur
líka komið sú ferð á menn upp i möti, að
þeir komist hærra en þeir hugðu fyi'st. Ef
við vildum iðka þær hreifingar og þá úti-
vist, sem nauðsynleg er til þess að halda sér
heilhrigðum, fáum við miklu meira, vellíðan,
sem streymir um hverja taug, krafta tii ó-
væntra afreka.
Það situr ekki á mér að fjölyrða um i-
þróttir. Eg er ef til vill minsti íþróttamaður
á þessari samkonni. Hef aldrei unnið fyrir
svo miklu sem tinlmappi með neinum i-
þróttaafrekum. Samt er eg samtið minni
þakklátari fyrir fátt en að liafa kent mér
sæmilega líkamsrækt. Margir hafa haldið,
að íþi’óttir efldu líkamann á sálarinnar
kostnað. Ekkert er ljær sanni. íþróttir eru
vald sálarinnar vfir líkamanum. Yanliirtur
líkami verður liarðstjóri. Þjálfaður likami
sá auðmjúki þjónn, sem hann á að verða.