Reykvíkingur - 16.05.1928, Blaðsíða 19

REYKVÍKINGUR
19
egg'akökuna. En látiÖ hana nú
ekki verða kalda! Góða nótt!“
,„Nei, ég skal svei mér ekki
Iáta hana kólna. Þetta var fallega
gert af yður. Mér þykir eggja-
kaka svo góð. Góða nótt!“
Hann gekk hægt aftur inn að
skrifborði sínu, og hélt áfrain að
rita skáldsöguna sem hann var
með, og steingleymdi Helenu
Kum'berly og eggjakökunni.
Þegar klukkuna vantaði fimm
minútur í tólf, gatl dyrabjallan
aftur við, en Leroux hélt áfram
«ð skrifa.
Enn var bjöllumini hrin.gt, og
jafnframt j)ví heyrðist lamið á
anddyrahurðina.
„Soaimes!" hrópaði Leroux
gremjulega. „Soamés! Því i fjand-
anum opnið j)ér ekki!“
Svo ranl aði hann við sér, að
Soaimes vceri ekki heima, stóð
upp og kastaði pennahaldinu á
borði|ð.
„í'g verð að reka mannfjamd-
ann, sein aldrei tollir heinia, og
er úti lamgt fram á nótt.“
Hann gekk fram í anddyrið og
opnaði ytri hurðlina, en inn úr
myrkrinu, sem var fyrir utan,
staulaðist kvenmaður, og var and-
lit hennar forkunar frítt, l)ó paö
væri náfölt og bæri öli rnerki
mikiilar pjáningar, annaðhvort
sorgar eða veikinda. En augun
voni galopin og tryllingsleg, en
augasteinarnir j)ó óvenju litlir.
Konan, sem var í feldi úr dýr-
um loðskinnum, stanzaði ekki í
anddyrinu, en hélt beina iedð inn
í stofuna. og hné þar örmagna
ofa i i stól.
Leroux gekk inn á eftir henni,
og vissi ekkert hvaðan á sig stóð
veðrið. En um leið og hann sfeig
yfir þröskuldinn, spratt kvenmað-
urinn upp úr stólnum, og fraim
úr loðfeldinum kom ber hand-
leggur, sem skjálfandi benti fnaim
i anddyrið.
„Lokið hurðinni!“ hrópaði hún
með röddu, sem var hás af þreyfu
eða æsingi. „LoHð hurðínm; hann
befir elt mig — —!“
' Rithöfundurinn snéri sér við
eins og í draumi, skálmaði fram
í anddyrið og lokaðli hurðinmi,
sem var úr ibúÖLnni frani i istiga-
göngin, snéri síðan aftur til stof-
unnar.
Ktukkuna vantaði tvær minútur
i tólf, og þarna í rólegu íbúðinni
í hinu rólega Westmimster-hverfi i
niiðri Lundúnaborg, sat hinn
frægi rithöfundur andspænis hin-
um föla en íagra kvenmanni, er
liafði komið svo óvænt til hans,
að honum hafði aldrei dottið i
hug að láta siíkt ltoma fyrjlr í
sögu, er hann bjó til.
Hann ætlaði að fara að segja
eitthvað, en hún gerði honum
skiljanlegt með handabendingu,