Reykvíkingur - 16.05.1928, Blaðsíða 20

20
REYKVIKINGUR
að hún mundi gefa skýringu
undir eins og hún væri fær um
það.
Hann sá nú að hún mundi ekki
vera nema tuttugu og fknm til
sex ára. Hann tók líka eftir því,
að auigasteinar hennar voru
mjög litlir, og að hrukkur voru
á neðra augnaloki, og að lokkar
— ekki gráir, heldur drifhvítir,
voru í hinu brúna hári hennar.
Og loks tók hann eftir f>ví, að
pað vér eins og pað leyndiist
gulur litur bak við föla andlits-
litinn hennar.
Hann hafði óljósa hugmynd um
að hún væri fáklædd, undir loð-
feldinum, og þegar hann ieit nið-
ur á fætur hennar, lá við að hann
ræki upp undrunaróp. Öklar og
mjóaleggir voru berir.
Svo fór kvenmaðurinn að tala
með skjálfandi röddu og svo lágt,
að það heyrðist tæplega til henn-
ar.
„Herra Leroux,“ sagði hún,
„það er mjög hættulegt, já stór-
hættulegt fyrir mig, að fara þetth
til' yfjar i kvöld. En það' sem
ég parf að biðja yður um, já
grátbæni yður um, viljið þér ...
viljið----
Undan loðjfeldinum komu nú
berir handleggir, og hún greip
um háls sér og brjóst eins og
hún ætlaði að kafna.
Leroux stökk upp Qg ætlaöti
að hjálpa henni, en aðsvifið var
])á liðið hjá, og hún reyndi að
brosa, er hún bandaði honum frá
sér.
„Mér líður betur,“ sagði hún,
en skalf öll og nötraði.
„Drekkið þetta," hrópaði Le-
roux og rétti henni vínglas. Hún
drakk það og handleggir hennar
féllu máttlausir niðNr, en hún
valt útaf meðyitundarlaus í legu-
bekknum.
2. kafli.
Miðnætti — og herra King.
Leroux iá við falli, er hann sá
þetta, og hann greip um horndð á
skrifborðinu. Hann var enginn
stórræðamaður, þó hann, eins og
svo margir hans likar, hældi sér
óft af snarræði, sem hann ekki
átti tiil.
Markin Zeda, vísindamanninuim
í ötllu, er kom glæpum við, sem
var höfuðpersónan í sögumú, sem
hann var að rita, hefði ekki orðið
hverft við að lenda í slíku sem
þessu, en maöurinn, sem búið
hafði Markin Zedg til, varð sem
steini lostinn af þessu, og vissi
hvorki upp né niður. Loks rank-
aði hann svo miikið við sér, afc
honum gat dottið í hug læknir-
inn á hæðimni fyrjr ofan.
„Doktor Kumberiy," sagði hann
við sjáilfan sig, „ég vona að þam-
ingjan gefi að ihanin sé heimai"