Vera - 01.04.1983, Blaðsíða 3

Vera mín góð!
Best er að byrja á að þakka fyrir sig, mér
líst vel á blaðið. Ég hafði lúmskt gamatt af
íþróttunum ykkar! Maður er farin að sjá
nœstum alla hluti í nýju Ijósi, sumt, sem
maður tók aldrei eftir, vekur athygli núna.
Ég hef t. d. Iiorft á þáttinn um mannkynið
í sjónvarpinu, sem gerður er eftir bók
Desmond Morris. I síðasta þœtti, hann hét
að mig minnir Dulbúni veiðimaðurinn, var
sagt frá veiðihvöt mannsins, sem nú á að
hafa snúist upp í íþróttaáhuga, kappakstra
o. s. frv. Konur komu þar lítið við sögu
nema helst sem iðnverkafólk. Ekki munu
konurnar hafa stunduð veiðar hjá frum-
stœðum þjóðum eða hvað? Höfum við þar-
afleiðandi minna (eða ekkert) eltinga-skap,
keppnisskap? Hugsa sér að búa til sjóti-
varpsþátt um Mannkynið ogsleppa helmingi
þess næstum því alveg! Ymsar fullyrðingar
þótlu mér líka skrýtnar, t. d. þegar sagt var
að auglýsingar hefðu engin álirif heldur
sýndu bara veruleikann án þess að móta
hann nokkttð! Skyldi þetta nú vera alveg
rétt? Mig langar mest til að vara alla við að
taka svona þœtti of hátíðlega, a. m. k. biðja
áhorfendur að horfa á þá með gagnrýnu
hugarfari.
Svo er annað, allt annað. Pað er þetta með
fjársöfnun SAA. Mér rennur til rifja að sjá
þessa frakkaklæddu menn biðja konitr,
jafnvelforseta okkar, um að auglýsasöfnun-
ina á sama tíma og þeir senda öllum körlum
á vissum aldri sníkjubréf. Svo er verið að
lu ingja og reka á eftir fólki, körlum, með að
borga og mér skilst að það sé fólk á prósent-
um við þetla. Ég sagði nú mínum karli að
láta ekki krónit, það er nóg af bágstöddu
fólki í landinu, veiku, fötluðu, gömlu og
ungu, sem er á algjörurn hrakhólum og það
opinbera stendur sig alls ekki sem skyldi
heldur eyðir peningunum í alls kyns vitleysu
t staðinn. Ekki sé ég neina ástœðu til að
hjálpa til við að byggja höll undir sextíu
róna. Sumir leiðast út í drykkju vegna þess
að það þyrmir yfir þá og þjóðfélagið sinnir
varla þeim sem svo lítið mega sín. En SAA
eru, sýnist manni, flestir hátekjukallar, hvað
skyldu þeir gera fyrir einstæða móður úti í
t>œ? Og að þessir alþingismenn skuli leyfa sér
að láta mynda sig ísjálfu Alþingi til að sýna
að þeir séu sammála um SÁÁ. Ég heldþeim
vœri nœr að reyna að vera sammála um að
bjarga þjóðinni frá örbirgð og volæði,
ástandið eins og það er nú leiðir beinlínis af
sér að allirgefist ttpp og detti varanlega íþað.
Eyrirbyggjandi aðgerðir er það sem þarf
ekki kastala til að liýsa þá sem þegar eru
glataðir.
Svo bið ég okkur allar vel að lifa. Með
kœrri kveðju, — sveitakona úr Skaftafells-
sýslu.
Þakka þér fyrir bréfið. Þaö cru greinilega
skiptar skoðanir um þessa fjársöfnun, þaö
höfum við orðið varar við. Fróðlegt væri að
fá fleiri bréf um þetta efni, ekki aðeins um
fjársöfnun SAA heldur unt áfengisvanda-
málið yfirleitt — það fer ekki mjög mikið
fyrir reynslu kvenna í þeim efnum í fjöl-
miðlum þrátt fyrir sí-auknar unrræður urn
vandann.
Hvað varðar sjónvarpsþáttinn, þá tökum
við undir orð þín að allir skyldu horfa á
sjónvarp með gagnrýnu hugarfari. Það er
athyglisvert þegar alhæfandi ályktanir um
eðli mannsins og gang mannkynssögunnar
eru bornar á borð, þá eru þær ályktanir oft
dregnar út frá staðreyndum um karlinn
einan og sér, konur koma lítið við sögu. Og
ansi erum við hræddar um að geta ekki tekið
undir þá staðhæfingu að auglýsingar séu
ekki mótandi. Við geturn rétt ímyndað
okkur t. d., hvort sjónvarpsauglýsingarnar
móti ekki heimsmynd barnanna sem á þær
horfa, og þá um leið skoðanir og viðhorf!
Með kveðju, ritnefndin.
Pessa stundina finnst mér ótrúlega erfitt að
vera kona. Ég held nœstum ég vildi miklu
frekar vera karl. Ég bara held og held og er
aldrei viss. Ég virðist endalaust geta flœkt
mig í hlutum, sem öðrum finnast einfaldir.
Og einhvern veginn finnst mér ég vera á
skjön við Kvennaframboðið. Auðvitað vilja
allar konur taka þáitt í jafnréttisbaráttunni.
En það eru bara í mér tvær konur. Ann-
arri þeirra langar bara að vera kona upp á
gamla mátann. Tilfinninganæm, stundum
barnaleg, stundum ósjálfbjarga. Vera heima
hjá börnunum, hlúa að þeim og eiginmann-
inurn — upp á gamla mátann. Vera alltaf til
taks, dekra við þait öll og þá ekki síst eigin-
manninn. Elda góðan mat, baka og sauma,
jafnvel búa sjálf til sultu og kœfu, þið vitið,
eins og mamma gerði. Pað er svo hund-
ómerkilegt að kaupa tilbúið úr búð. Máúið er
það, að það finnst mömmu. Og það sem
mamma hefur alið mig uppí í 20 ár, hristi ég
ekki af mérsi sona.
En .vvo er það hin konan í mér. Hiin er
gjörsamlega ósammála þeirri J'yrri. Pví
skyldi ég t. d. sauma þegar mér finnst það
hundleiðinlegt og er þar að auki klaufsk? Og
því skyldi ég biia til kæfu eins og mamma
gerði, þegar ég fœ ágœta kæfu úr biið? Pví
skyldi ég dekra við eiginmanninn, ekki
dekrar hann við mig. Pví skyldi ég færa hon-
um kafftð, passa að hann fái nógan svefn,
passa að kvarta ekki, ofbjóða ekki. Ekkertaf
þessu plagar hann. Svo er það þetta fárán-
lega samviskubit. Meira að segja þegar ég fer
í vinnu, fœ ég samviskubit yfir að skilja hann
eftir með börnin. Hvernig fer ég að því að
finna milliveginn? Er kannski enginn milli-
vegur?
Peir kvennaframboðsfulltrúar, sem ég
þekki, eða heyri til í ræðu og riti, virka á mig
sem sjálfsöryggið holdi klætt. Og þið gerið
mig jafnvel enn óöruggari.
Pess vegna finnst mér að konur og þá
kannski helst heimavinnandi hiismœður
œttu að skrifa nokkrar línur. Gefa mér og
mínum líkum smá hlutdeild íþvíhvernigþið
upplifið hlutina. Pað myndi örugglega
hjálpa. Pví ég trúi því helst ekki að óreyndu,
að ég sé ein um að sveiflast milli þess sem ég
er alin upp við að sé rétt og svo hins sem
sennilega eftir allt saman er rétt. Með kveðju,
Edda.
Edda!
Mikið þökkum við þér fyrir bréfið — það
hefur valdið þó nokkrunt umræðum í rit-
nefndinni og er alveg ljóst að einmitt þetta,
sem þú skrifar unt, þessar tvær konur í einni,
eru fyrir hendi svo um munar í okkur flestum
og við (ekki bara í ritnefndinni heldur flest-
ar konur) mislangt á veg komnar með að
gera þær upp við okkur. En í stað þess að
básúna hér um okkar vangaveltur í þessu
sambandi, gefum við orðið laust. Hvað
finnst öðrum lesendum urn bréfið hennar
Eddu? Mættum við fá nteira að heyra.......
Kœra Vera!
Hér er smáábending til allra sem kenna sig
við jafnrétti, jöfnuð og baráttu fyrir þá sem
minna mega stn.
/ hjarta sínu veit hver maður að íþessu
okkar litla landi býr ekki ein þjóð. Heldur
margar. (Ekki aðeins tvær, eins og þó heyrist
nú stundum).
Skiptingin er svo fjölbreytileg, að blaðið
dygði vart til að gera grein fyrir þeim öllum,
svo vel vœri.
Hér skal þó tefla fram nokkrum and-
stœðu-pörum; hugsanlegum áhugasömum
lesendum til íhugunar.
Svo við byrjum á byrjuninni þá eru and-
stæðir pólar karl/kona, ungir/gamlir (sem
raunar skiptast börn/unglingar/fólkábesta-
aldri(!)/gamaltfólk). Síðan má nefna snauð-
ir/efnaðir, hœgrimenn/vinstrimenn og ekki
síst: þéttir/'dreifðir.
Eða hvað á 68 ára gömul verkakona á
Isafirði, sem kosið hefur þá skástu af þeim,
sem talið hafa henni trú um að væru að verja
hennar hag, — hvað á hún sameiginlegt með
3 7 ára gömlum karlmanni, sem býr á Stór-