Vera - 01.09.1984, Side 3

Reykjavík 20. ágúst 1984.
^Qaetu Verukonur!
Eg á viö mikiö vandamál að stríða. Vafa-
laust ætti ég aö snúa mér til sálfræðings,
en Þaö kæri ég mig alls ekki um, því aö ég
er aö mínu áliti ekki sjúk. Mig langar hins
Ve9ar aö leita ráöa hjá ykkur því að þið er-
uö konur sem gefiö út kvennabaráttublaö
°9 þiö skiljið mig e.t.v. betur heldur en
einhver karlmaöur úti í bæ. Ég vona að þiö
takiö mér og vandamáli mínu vel. Mig hef-
Ur ,engi langaö til aö skrifa ykkur um þetta
Var>damál mitt en ég hef alltaf ýtt því frá
rn®r og fundist ég bara ekki geta þaö. Fyrir
mér er þetta óskaplegt feimnismál. En nú
er ®g bara alveg aö springa og get ekki
meira.
þannig er, aö ég hata kynlif. Ég er gift
a9ætum manni og við eigum saman tvö
0rn. Öll þau ár sem viö höfum verið gift
ef ég sofiö hjá manni minum hans vegna
uviaö éger vissulegasammála honum um
aö þaö sé réttur hans. Þiö megið ekki
a|da aö ég sé mjög kúguö eiginkona, ég
6r sennilega ekkert kúgaöri en gerist og
9engur. En ég er bara kvalin af viöbjóði.
aö er margt sem brýst um í mér, hlutir
Seni ég ræö ekki viö.
. ^9 hef ekki fengið þessa „fullnæg-
'n9u”, ekki svo ég muni eftir. Ég er líka
rædd viö hana. Ég er hrædd viö aö missa
f0rn á mér, en ég ímynda mér aö slíkt
9erist. Alla daga og nætur reyni ég aö
a|da mér rólegri, vera þolinmóö viö börn-
'n mín o.s.frv. Og mér finnst kynlíf vera
Vrslegt og ógeðslegt. Ég sé fyrir mér all-
an kiámiðnaöinn, þar sem konur eru misk-
nnarlaust troönar niöur í svaöiö, geröar
a heimskum hlutum sem allir karlar, feit-
’ °geðslegir eins og rýtandi svín, eiga rétt
nota í sínar þarfir. Ég heyri klám-
fil að
^ "v»iu i oii iai pai in. i_y iicyii r\iaiii-
randara og þennan viöurstyggilega niö-
rægjandi hlátur. Og ég er engin Bo
6rek. Ég er meö slöpp brjóst eftir brjósta-
~ja,ir í tvígang, meö slitinn og slappan
a9a, meö feitan og slappan rass. Ég
y9ðast mín mjög mikið fyrir útlit mitt og
11 satt að segja ekki afhverju maöurinn
lnn vill mig, aö hann skuli ekki vera fyrir
^ 9U búinn aö taka tannburstann og róa
^ °nnur og betri miö. Jæja, ekki bætir
nn hlutina. Hann eykur á vanliöan mina
g viöbjóö meö því aö krefjast af mér hluta
. em ég hef viöbjóö á. Og ef ég er ekki tilbú-
r .' að hlýöa honum, veröur hann æfur af
se ■ ”^arfmaöurinn á aö ráða í rúminu”,
lg9ir hann „annars verður hann
Us- Og því á ég aö kyngja.
(e °Ö'r min hafaöi kynlif og blés mér
arj 'V' ef<ki meðvitaö) andúð á því, þá sjald-
le Sem Þaö bar á góma. Kynlíf var nefni-
9a algert feimnismál, það mátti ekki einu
getu-
sinni minnast á getnaöarvarnir, hvað þá
meira.
Ég vona aö þið takið þessu vel og gefið
mér svar, því ég er í mikilli neyð og það yröi
mér mikið áfall ef þiö bara létuð bréfiö
detta ofan í ruslakörfuna. Þiö þekkiö mig
ekki, þaö er ég alveg viss um og ég ætla
ekki aö gefa ykkur upp nafnið mitt eða
heimilisfang og ég vil aö undir bréfinu
standi bara — lesandi í neyð — eöa eitt-
hvaö þvíumlíkt. Ég hef líka trú á aö ég sé
ekki ein um þetta vandamál — það hljóta
fleiri konur en ég og móöir mín aö þjást af
þessu. N.N.
Kæra N.N.
Við þökkum þér kœrlega fyrir bréfið og
gleðjumst irmilega yfir því trausti sem þú
sýnir okkur með því að leita til okkar með
vandamál þitt. Við vonum svo sannarlega
að við bregðumst ekki trausti þínu og geturn
gefið þér einhver svör þó ófullkomin séu.
Með þessu bréfi þínu hróflar þú við máli
sem mjög margar konur vilja rœða en fœstar
gera, þ.e. afstöðu okkar til eigin líkama og
kynlífs. VERA hefur ekki staðið sig vel íþví
að takaþetta mál til umrœðu en nú hefurþú
ýtt við okkur. Vonandi verður það til þess að
opna umrœðuna.
Við erum sammála því að andúð á eigin
líkama og kynlífi sé ekki einskorðuð við þig
og móðurþína. Þið eigið margar þjáninga-
systur í hópi okkar kvenna. Kvennakúgunin
tekur sinn toll. Því miður er það svo að
margar okkar finna ekki til neinnar gleði,
vœntumþykju eða stolts gagnvart líkama
sínum, heldur þvert á móti, — til andúðar.
Slík afstaða er ekki gott veganesti í kynlíf-
inu. Ein af ástœðunum fyrir þessari andúð
er, eins og þú bendir réttilega á, hvernig
kvenlíkaminn er afskræmdur í klámiðnað-
inum. Þar er okkar líkami, okkar ímynd eins
og hver annar leir sem karlmenn geta hnoð-
að að vild. Auglýsingaiðnaðurinn á líka hlut
að máli. Hann gerir kvenlíkamann að vöru
sem hefur ákveðna stœrð og lögun og ef um
umtalsverð frávik er að rœða þá telst varan
gölluð og varla boðleg. Það getur því verið
harla erfitt að ganga um með beint bak, þan-
inn brjóstkassa og segja, „hér kem ég, kon-
an”.
Allurþessi iðnaðurgengur út frá og miðl-
ar mynd af kvenlíkamanum sem kyntákni
og konunni sem kynveru. Við fáum sjálfar
þessa mynd af okkur og það hverfur í skugg-
ann að við erum svo margt annað. Þessi
mynd virðist t.d. sterk í huga þínum. En þú,
eins og aðrar konur (og karlar), ert ekki kyn-
vera nema að hlutu til, án tillits til stœrðar
eða lögunar líkamans. Þú ert hugsandi vera,
tilfinningavera, vinnandi vera, félagsvera
o.s.frv. Þú hefur líkama sem er í eðli sínu
kyntákn (það eru líkamar karla líka) en
hann er líka I eðli sínu vinnuafl og undur-
samlegt tœki til að framleiða börn. Við kon-
ur getum skapað ogfœtt af okkurnýtt líf og
það er að sjálfsögðti afvegaleitt þjóðfélag
sem ekki metur þann líkama sem ber merki
þess að hann hefur alið af sér líf. Baráttan
gegn kvennakúgun felst m.a. í því að veita
þessum líkama þann sess sem honum ber.
Allar verðum við að horfast I augu við
klám- og auglýsingaiðnaðinn en sumar okk-
ar, þeirra á meðal þú, verða í ofanálag að
horfast í augu við þá staðreynd að þær hafa
hlotið andúðina í arf frá mæðrum sínum.
Mœður miðla dætrum, meðvitað og ómeð-
vitað, góðu ogslæmu. Ef móðir hefur andúð
á líkama sínum og flestu því sem honum
fylgir s.s. kynlífi, blæðingum, nekt ofl. þá
fer varla hjá því að eitthvað af þeirri andúð
falli dótturinni í skaut. En það er ekki við
móðurina að sakast. Hún er barn síns tima
og mótuð af sinum aðstæðum.
Auðvitað Ukar okkur misvel við líkama
okkar. Sumum vel, öðrum þokkalega og
sumum bölvanlega. Arfur okkar er mis-
munandi og reynslan líka. Eins og þú veist er
það ekki á okkar fœri að benda á rót þess
meinssem hrjáirþig. Við þekkjum ekki þína
reynslu né þínar aðstæður. Við finnum hins
vegar að þú ert full vanlíðunar og angistar
sem þú hefur bœlt lengur en hollt getur tal-
ist. Það hlýtur því að vera þér til góðs að
rœða þessi mál við aðra konu sem e.t.v. getur
hjálpað þér við að komast til botns íþví sem
þjáir þig. Og við viljum benda þér á að
nokkrar konur eru starfandi sálfræðingar I
Reykjavík og til þeirra gætir þú t.d. leitað.
Og þú mátt alls ekki setja jafnaðarmerki
milli sálfræðinga og geðsýki. Sálfræðingar
þjóna fyrst ogfremst því hlutverki að hjálpa
heilbrigðum einstaklingum við að leysa til-
finningaleg og sálræn vandamál sem þeir
vilja ekki lifa með en geta ekki leyst einir og
óstuddir. Það ætti því að vera jafn eðlilegur
og sjálfsagður hlutur að fara til sálfrœðings
ef maður getur ekki þolað verkinn I sálinni,
eins og það er að fara til tannlæknis þegar
tannpínan er að drepa mann.
Gangi þér allt í haginn,
VERA.
3